το ημερολόγιο της στάχτης

το ημερολόγιο της στάχτης

Άδειασα όπως ένα μπουκάλι με κρασί ..που το ακριβό περιεχόμενό του δεν το ήπιαν σε μία γιορτή  , να τσουγκρίσουν τα ποτήρια και να πούνε ''στην υγειά μας'' . Αλλά στέγνωσε στο βρώμικο πάτωμα που χύθηκε .

 Ήταν και αυτή η σιωπή ... της έδωσα τόσες πολλές ερμηνείες  που στο τέλος έγινε ένας θόρυβος αποκρουστικός ,  ενοχλητικός που τρέλανε το μυαλό . 

Άρχισα να σβήνω τις ελπίδες μου ,  να διαγράφω τηλέφωνα , διευθύνσεις , προφίλ . Τώρα  πια δεν θα μπαίνω στην ζωή σου καλοδεχούμενος σαν αγαπημένος φίλος , σαν διεκδικητής του  έρωτα σου ... Μονάχα σαν τον κλέφτη κρυφά θα παρακολουθώ από την κλειδαρότρυπα ,  να πάρω κάτι ... λίγο φως , λίγη συντροφιά ...

 Άρχισα να μισώ τον ήχο του τηλεφώνου , τον ήχο του μηνύματος ,  γιατί ποτέ δεν ήσουνα εσύ στο τηλέφωνο , ποτέ δεν ήταν δικό σου το μήνυμα . 

  Νόμιζα πως μες στο κενό δεν υπάρχει τίποτα όμως έκανα λάθος , είναι πάντα γεμάτο με ότι λείπει . 

Τόσα χρόνια μετά τόλμησα να ανοίξω το ερμητικά κλειστό  παράθυρο , στην αρχή μπήκε ένα φρέσκο αεράκι  που με δρόσισε ,  με έκανε να νιώσω ξανά νέος ,  μα λίγο λίγο πάγωνε , μου πάγωσε την ψυχή  το σώμα , τις νύχτες . 

Ξανά έκλεισα ερμητικά την ζωή μου πάλι .

Γιατί αντιδρώ πάντα λες και  εσύ με βλέπεις   κάθε στιγμή ? .  Εγώ είμαι αρκετά λογικός και ξέρω ότι στη σκέψη σου δεν περνάω πια ούτε σαν μία μικρή ενόχληση . Γιατί κοιτάζω πάντα στην οθόνη πως θα δω κάτι , ένα σημάδι , αυτή τη μικρή πράσινη κουκίδα που την  κοίταγα για νύχτες , για ώρες ατελείωτες ? 

 Δεν σε είχα ποτέ.... Κι όμως ήσουν το μόνο που είχα.....  δεν με αγάπησες και το ήξερα , όμως με έκανες να αγαπήσω  ακόμη και εμένα... γέμισα με αγάπη  που έφτανε και περίσσευε για να καλύψει και αυτήν που δεν μου έδινες ..

Τώρα πρέπει να ζήσω χωρίς εσένα ,  χωρίς την ψευδαίσθηση ότι είμαι μαζί σου ,  πώς θα ζήσω χωρίς ψευδαισθήσεις ?  πόσο φοβάμαι ! ! ! 

Πέρασε ακόμη μία μέρα και είμαι εδώ , να περιμένω να μου απαντήσεις στα μηνύματα που ποτέ δεν έστειλα .. Μοιάζω με  ναύτη στο λιμάνι ,  που περιμένει με το φυλλάδιο στο χέρι στο μικρό , άδειο φτωχικό καφενείο να μπαρκάρει στο  καράβι που ξέρει πως έχει βουλιάξει πολύ καιρό τώρα ...

Συνειδητοποιώ πως όλη η καθημερινότητά μου ήσουν εσύ .  Κοίταζα στο κινητό μου κάθε πρωί  μόλις άνοιγα τα μάτια μου , για να δω η  φατσούλα σου μέσα στον κυκλάκι αν έχει τη μικρή πράσινη κουκίδα ,  σημάδι πως έχεις ξυπνήσει . Είχαμε πει πως θα μιλάμε μόνο τα βράδια .  Οι μέρες μου δεν ήταν παρά ένα εμπόδιο που έπρεπε να περάσω , για να έρθει το βράδυ . Θεέ μου  ! Πόσες μα πόσες μα πόσες ώρες έμενα μετέωρος να κοιτάζω αυτήν την πράσινη κουκίδα  ... όλος ο κόσμος μου ήταν αυτή η μικρή , μαγική πράσινη κουκίδα ... Μέχρι να στείλεις το μήνυμα , να μου πεις πώς πέρασες την μέρα , τι θα κάνεις το βράδυ .. Και να μου πεις καληνύχτα , μόνο αυτό είχα από σένα και με αυτό είχα γεμίσει όλα μου τα κενά ... Και ποτέ μου δεν σου ζήτησα τίποτε άλλο . Εσύ με όλη τη ζωή μπροστά σου και εγώ με όλη τη ζωή πίσω μου... Και σε σεβάστηκα τόσο πολύ !  ούτε καν στα όνειρά μου δεν σε άγγιζα , ούτε καν τα μαλλιά σου δεν χάιδεψα...Το μόνο που ήθελα ήταν ένα ρόλο για να είμαι στη ζωή σου ...Και χωρίς να το καταλάβω έγινε αυτό που νομοτελειακά θα γινόταν ,  εγώ έγινα ένα βαρίδι που εσύ έπρεπε να αφήσεις πίσω και καλά θα έκανες .................

Ξημέρωσε και σήμερα .Τα καλά νέα είναι πως μαθαίνεις να ζεις με την απουσία.. είναι σαν να περπατάς με ένα αγκάθι στο πόδι που δεν μπορείς να βγάλεις και πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό . Μόνο πως το αγκάθι αυτό είναι  μέσα στην ανάσα σου , στη σκέψη σου , στα μάτια σου .

Α.Π.