Αποχαιρετιστήριο γράμμα στην αυταπάτη

 Αποχαιρετιστήριο γράμμα στην αυταπάτη

Αποχαιρετιστήριο γράμμα στην αυταπάτη Σε ξαναείδα στο χαμόγελο εκείνης της κοπέλας... Είχα πολλά χρόνια να σε δω.. Στα αλήθεια πότε πέρασαν τόσα χρόνια ; Σου έμοιαζε τόσο πολύ πού για μία αιώνια στιγμή νόμιζα ότι ήσουν εσύ... Ίσως να χρειαζόταν να κάνω αυτό το λάθος για να σε δω για μιά τελευταία φορά ... Εκείνη ήταν τελικά απλά ένας συνηθισμένος άνθρωπος, με συνηθισμένες επιλογές ,με συνηθισμένα θέλω, ένας κανονικός, υγιής στον τρόπο σκέψης ρεαλιστής άνθρωπος που ξέρει πως λειτουργεί αυτός ο κόσμος ... Ενώ εσύ ήσουν πάντα τόσο ιδιαίτερη !!! Δυσκολευόσουν να ζήσεις την πραγματικότητα και δυσκόλεύες και εμένα να ζήσω στην ουτοπία σου... Ολα ήταν δύσκολα μαζί σου... Μα το πιο δύσκολο από όλα ήταν η απώλεια σου , γιατί δεν ξέρω να ζω χωρίς εσένα ... Δεν θα βιαστώ να προσπαθήσω να σε ξεχάσω .. Αποφάσισα να σε αφήσω να σβήσεις μέσα μου λίγο λίγο , όπως σβήνει ο ήλιος αργά αργά μες στην θάλασσα το ηλιοβασίλεμα , ματώνοντας τον ορίζοντα γεμίζοντας την ψυχή με όλα τα χρώματα ... να σε πενθήσω οσο και για όσο σου αξίζει... Θέλω για μία τελευταία φορά να ζήσω αυτή την γλυκόπικρη θλίψη του ανεκπλήρωτου , του παράλογου που λιώνει κάτω από την μπότα της λογικής, των ''θέλω'' που ζουν έξω από τα όρια του εφικτού ... Γιατί στον δικό μου τον κόσμο ουτοπία είναι η πραγματικότητα, και πραγματικότητα είναι η ουτοπία Και για να ζήσω σε αυτό τον κόσμο σε χρειαζόμουν τόσο μικρή μου γλυκιά μου, αγαπημένη αυταπάτη ... Α.Π.