ΑΠΟΛΙΤΙΚ

Και την  κονκάρδα πέταξα και βγήκα από τον όχλο

βαμμένη η  ματαιότητα με κόκκινη μπογιά

τα νιάτα μου που ψάχνανε δρόμο να βρουν και στόχο

ποτέ τους δεν υπέγραψαν την μοίρα του ραγιά

Σημαίες που ξεκλείδωναν τις πόρτες τις μεγάλες

 φθηνές σημαίες πλαστικές χωρίς ψυχή και ιδέες

σωτήρες και  υπόκοσμος και τζάκια μαθουσάλες

γιορτές και νίκες ψεύτικες , δειλές και  στιγμιαίες

 Μα εγώ όταν τέλειωνε η γιορτή 

με ένα στυλό και ένα χαρτί

σε ένα καμβά να απλώνω χρώμα

ανάσα μιά να  παρω ακόμα

Τα βήματά μου αυθόρμητα χωρίς  οπαδιλίκι

πάντα απαισιόδοξος και πάντα  λυτρωμένος

τα πάθη που δεν με έδιωξαν και ας χρώσταγα το νοίκι

σε όσα ένιωθε η ψυχούλα μου απόλυτα δοσμένος

Α.Π.