η κορφη

 Η ΚΟΡΦΗ

 τόσο πολύ που το θελες που νόμιζες πως τα βουνά χαμήλωσαν 

και είπες δικές μου οι κορφές  ήρθε η στιγμή να γίνουν

και βγήκες από το σώμα σου , χωρίς να νοιάζεσαι που οι πόρτες πίσω κλείδωσαν

και άφησες μες στη λογική σου μόνα , του πόθου τα θεριά τα ανήμερα , να δένουν και να λύνουν

μα στις κορφές μόνο οι αετοί πετούν 

 και τις πατούν  μονάχα εκείνοι που του  αετού τα νύχια έχουν βγάλει

μα τα όνειρα σου που μες στη μέρα κρύφτηκαν με δέος τις κοιτούν

και λεν , κάλλιο από από αυτές να γκρεμιστούν , παρά μία νύχτα να πνιγούν , πάνω στο προσκεφάλι

και τώρα , που από τους γκρεμούς κατρακυλάς και είδες πως τελικά ποτέ φτερά δεν είχες

κατάλαβες πως μοναχά όταν τα μάτια σήκωνες ψηλά , να δεις ετούτη την κορφή , μες στην ζωή σου υπήρχες

και τα θεριά του πόθου σου , τα θέλω σου κυνήγησαν , μα εσένα νε δαγκώνουν , τώρα που είσαι κατά γης  και αιμοραγείς

μα ούτε στιγμή δε σκέφτηκες για να σωθείς, να τα προδώσεις , και μέσα απ' τα όνειρα σου τα τρελά να βγεις

Α.Π.