ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ

 

ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ

Κουράστηκα να είμαι το σκιάχτρο μες στο αμπέλι , που με φοβούνται τα πουλιά ενώ εγώ τα αγαπάω τόσο....

Κουράστηκα να κρατάω το καπέλο του μάγου και να μην έχω ιδέα πώς να βγάλω το κουνέλι από μέσα ...

Κουράστηκα να είμαι ένα ξερό φύλλο στο χώμα που ακόμα ελπίζει πώς θα ξαναγυρίσει στο κλαδί που έζησε όλη τη ζωή του ...

Κουράστηκα να μην πετάω την κάλπικη μου λύρα γιατί φοβάμαι πως θα μείνω πιο φτωχός χωρίς αυτήν ...

Κουράστηκα να είμαι ένα γέρικο αδέσποτο σκυλί πού δεν σταμάτησε ποτέ να ελπίζει πως μία μέρα θα έρθουν να το βρουν εκείνοι που το πέταξαν στο δρόμο ...

Κουράστηκα να μετράω τον χρόνο από τότε που σε γνώρισα ,  ενώ όλη μου τη ζωή την έζησα πριν σε γνωρίσω ...

Κουράστηκα να φοβάμαι μην πνιγώ στα ρηχά εγώ που δεν πνίγηκα μες στους πιο σκοτεινούς  μου βυθούς ...

Κουράστηκα να προσπαθώ να ζωγραφίσω στον καμβά με χρώματα την ασπρόμαυρη ζωή σου ...

Κουράστηκα να περιμένω να κλείσει η αυλαία μέσα στο άδειο θέατρο  , σε μία παράσταση που ποτέ δεν άρχισε ...

Κουράστηκα να είμαι πάντα εγώ , ενώ με έχεις αλλάξει τόσο ...

Κουράστηκα που πάντα  είσαι εσύ , ενώ δεν μοιάζεις τώρα καθόλου με εκείνην κάποτε αγάπησα ...

Κουράστηκα να κάνω λάθη ... 

Κουράστηκα να είμαι το λάθος ...

Κουραστήκα να αγαπάω τους λάθος ανθρώπους ... 

Κουράστηκα να αγαπάω λάθος τους ανθρώπους ...

Κουράστηκα να είμαι άνθρωπος ...

Α.Π.

ΚΥΜΑΤΑ

 ΚΥΜΑΤΑ

Ταξίδεψα πάνω από τους σκοτεινούς μου βυθούς σαν κύμα...

Χωρίς ασημένιους από τον ήλιο αφρούς ... χωρίς χρυσαφένιους από το φεγγάρι ...

Ένα ανώνυμο  κύμα μαζί με τα τόσα άλλα  που ήταν μπροστά μου και πίσω μου.... 

Και σε είδα εκεί στην ακτή ,  και είδα ότι το ταξίδι μου άξιζε τον κόπο ... και θέλησα να κάνω την παρουσία μου αισθητή ...  μα το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω ήταν ένας παφλασμός σαν επιθανάτιος ρόγχος ...

Δεν με  ένιωσες που σου έβρεξα τα πόδια λίγο πριν σβήσω , έμεινα πάνω στους αστραγάλους σου μία αλμυρή στάλα καθώς περπατούσες πάνω στα βότσαλα ... και με τίναξες με τις άκρες των δακτύλων σου μαζί με την άμμο , για να έχουν καθαρό δέρμα να ακουμπήσουν τα φιλιά του έρωτά σου ...

 Αβοήθητος και μόνος καθώς στέγνωνα λίγο λίγο , κοίταξα στην ακροθαλασσιά ....  ..... ένα ακόμα κύμα έσβηνε πάνω στα μικρά σκαλισμένα από τους αιώνες λευκά βότσαλα.... και μετά άλλο ένα ....και μετά άλλο ένα...

''Έτσι είναι η ζωή''  ....   μου είχες πεί ....

Α.Π.

 για να με καταλάβεις πρέπει να μπεις στη θέση μου .... δύσκολο.... για να με καταλάβω πρέπει να μπω στη θέση μου ....ακατόρθωτο....

ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΜΩΝΑΣ

 ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Τώρα ήρθε ο χειμώνας  , δεν θα φοβάμαι τα μεγάλα γιορτινά τραπέζια ,τα μεσημέρια , πια

ούτε οίκτο θα νιώθω για τον ανέραστο ιδρώτα που κυλάει καυτός , στους γκρίζους τους κροτάφους

και ούτε τα σαββατόβραδα θα παίρνουνε τα όνειρα  και οι ελπίδες μου φωτιά

ούτε θα οδύρομαι για ανύπαρκτες αγάπες  που δεν έζησαν ποτέ , πάνω από  άδειους  τάφους

Ούτε στο γέρσιμο του ήλιου θα χρεώνομαι με ακόμα μία ξενιτιά

και δεν θα πνίγομαι σε θάλασσες που χρόνια τώρα από ταξίδια εχουν στερέψει

ούτε ονόματα , μες στο ποτήρι του αλκοόλ  θα ψάχνω για να δώσω  στην παιδική μου μοναξιά

ούτε θα κρύβομαι μες στις οθόνες τις σβησμένες , με τα φώτα αναμμένα και τις πόρτες ανοιχτές,  μήπως εκείνη  με γυρέψει

Είναι χειμώνας και τα παράθυρα έχουν άλλοθι να μένουν σφραγισμένα

είναι χειμώνας και κανένας δεν προσέχει μέσα στους δρόμους τα ξερά τα φύλλα , τα πεσμένα

Α.Π.

 δεν μου μιλάς πια ,,,,δεν θες να με ξέρεις

τι κι αν δεν θα ρθεις 

τι κι αν δεν ήρθες

 τι κι αν με  ξέχασες 

ούτε με είχες

 ούτε σε είχα

 ούτε με έχασες

η μπαλάντα του νοικοκύρη

 

η μπαλάντα του νοικοκύρη....

Εγώ που κοίταζα από τις γρίλιες μα δεν βγήκα στο δρόμο

εγώ που τήρησα με ευλάβεια τον άδικο νόμο

εγώ που φόρεσα κουκούλα για να εκφέρω μία γνώμη

εγώ από σένα πού αγωνίζεσαι ζητάω συγνώμη

Εγώ που ξέπλυνα τα χέρια τους απ'το αίμα αθώων

που προσκυνάω τον τσοπάνη σε μαντριά υπηκόων

εγώ που σου έκαψα το δάσος για να φτιάξω ένα σπίτι

να ξερες πόσο σε ζηλεύω της πλατείας αλήτη

Εγώ που δεν ξέρω ποιος είμαι και κοινή γνώμη με λένε

πάνω στους τοίχους σε γνώρισα που λένε αλήθειες που καίνε

μα κι'αν το τρένο το έχασα και έχω ξεμείνει εδώ πέρα

δεν κάνω πια πως δεν άκουσα την που σε σκότωσε σφαίρα

Α.Π.

ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ

 ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ

Θα σε πνίξω στη μεγάλη κατσαρόλα 

θα σε βράσω γιατί εσύ μου φταις για όλα

θα σε φάω με το μικρό το κουταλάκι

θα σε πιω μες στου καφέ το φλυτζανάκι

θα σε σπάσω σαν αυγό μες στο τηγάνι

και θα αδειάσω ένα μπουκάλι με μελάνι

να καείς και εσύ και όσα σου  έχω γράψει

 που η ψύχρα σου με έχει κατακάψει

με τον τρίφτη θα σε κάνω τρίμμα τρίμμα

που δεν  νοιάζεσαι είναι άδικο και κρίμα

μες στον φούρνο θα σε ψήσω με ένα πράσο 

μοναχό που με έκανες χωρίς το ράσο

φέτα φέτα θα σε κόψω σαν το αγγούρι

που  μάγεψες και με έκανες καψούρη

θα σε γδάρω όπως γδέρνουν την πατάτα

 που σε αγάπησα και τα έκανα σαλάτα

θα κρυφτώ μες στα άπλυτα του νεροχύτη 

πριν στους δρόμους βγω ξανά σαν τον αλήτη

σαν σκυλί που το ξεχάσαν και είναι μόνο

μες στους στίχους  και ας γαβγίζω δεν δαγκώνω

Α.Π

ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

 

ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

Σιωπηλά άρχισα να υπαγορεύω τις σκέψεις μου στον στυλό μου...

Και αυτός  να αφήνει τα γαλάζια του γράμματα πάνω στη λευκή σελίδα του παλιού μου τετράδιου , σχηματίζοντας λέξεις και προτάσεις ... 

Του μίλησα για εκείνη , για τη μέρα που την γνώρισα , για την ματιά της που όταν έπεσε πάνω μου με ρούφηξε σαν μία μαύρη τρύπα  , και πως από τότε δεν ξαναγύρισα  ποτέ πίσω στην προηγούμενη ζωή μου.. 

Και χωρίς να με διακόπτει ο στυλός μου έγραφε ... και έγραφε ... δίνοντας μου την ευκαιρία να βγω από μέσα μου και να κυλήσω  πάνω  στις μπλε γραμμές της σελίδας όπως κυλάει η δροσιά της νύχτας πάνω στα ξερά φύλλα , του γερμένου στον μίσχο του ,   ξεχασμένου λουλουδιού ,στο βάζο  ...

Του μίλησα για εκείνα τα άρρωστα όνειρα με το πληγωμένο βλέμμα που με έπαιρναν από το χέρι για να τριγυρίσουμε μαζί κάθε βράδυ έξω από τον παράδεισο ...

Του μίλησα για εκείνο το μικρό πράσινο αστέρι που μου έδειχνε τον δρόμο τις νύχτες για να γυρίσω μέσα μου ,   μην και  ξεχαστώ και  ξημερωθώ στην κόλαση ...

Του είπα για  την ανημποριά μου να ταξιδέψω τοσο μακριά για  να μπω στη ζωή της και του το έδειξα στον χάρτη του χρόνου  ...

Ώσπου του έδειξα τις πληγές που μου έχει αφήσει στο ανάστημα  ο απαξιωτικός της λόγος... και του μίλησα για τον πόνο ,  με τον οποίο γέμισαν την ψυχή μου ...και την καρδιά μου ...και τις φλέβες μου , οι επιλογές της ,που κατέστρεφαν τη ζωή της ..

 Τότε ο στυλός μου άρχισε να θυμώνει και να μουτζουρώνει το χαρτί ... 

Θύμωσε με μένα και με εκείνη τόσο πολύ που κοκκίνισε από το κακό του ...

 Σταμάτησε να γράφει , έκοψε τη σελίδα ,  την τσαλάκωσε και την πέταξε στο πάτωμα ...

Και στην επόμενη σελίδα με μία κοφτή κίνηση σχημάτισε μία κόκκινη γραμμή ...

Α.Π.