ΚΥΜΑΤΑ

 ΚΥΜΑΤΑ

Ταξίδεψα πάνω από τους σκοτεινούς μου βυθούς σαν κύμα...

Χωρίς ασημένιους από τον ήλιο αφρούς ... χωρίς χρυσαφένιους από το φεγγάρι ...

Ένα ανώνυμο  κύμα μαζί με τα τόσα άλλα  που ήταν μπροστά μου και πίσω μου.... 

Και σε είδα εκεί στην ακτή ,  και είδα ότι το ταξίδι μου άξιζε τον κόπο ... και θέλησα να κάνω την παρουσία μου αισθητή ...  μα το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω ήταν ένας παφλασμός σαν επιθανάτιος ρόγχος ...

Δεν με  ένιωσες που σου έβρεξα τα πόδια λίγο πριν σβήσω , έμεινα πάνω στους αστραγάλους σου μία αλμυρή στάλα καθώς περπατούσες πάνω στα βότσαλα ... και με τίναξες με τις άκρες των δακτύλων σου μαζί με την άμμο , για να έχουν καθαρό δέρμα να ακουμπήσουν τα φιλιά του έρωτά σου ...

 Αβοήθητος και μόνος καθώς στέγνωνα λίγο λίγο , κοίταξα στην ακροθαλασσιά ....  ..... ένα ακόμα κύμα έσβηνε πάνω στα μικρά σκαλισμένα από τους αιώνες λευκά βότσαλα.... και μετά άλλο ένα ....και μετά άλλο ένα...

''Έτσι είναι η ζωή''  ....   μου είχες πεί ....

Α.Π.