τα χαράματα

 ΤΑ ΧΑΡΑΜΑΤΑ

Με ξύπνησε ο ήχος του μηνύματος στο κινητό .

Άπλωσα το χέρι μου γιατί συνήθως το κινητό το αφήνω στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου .

Δεν ήταν εκεί ...θα το είχα αφήσει την τσάντα μου στην καρέκλα δίπλα στην πόρτα.

Άναψα το φτηνό μου πορτατίφ και σηκώθηκα απ' το κρεβάτι .

Φόρεσα τα γυαλιά μου.  Έβαλα τους κωδικούς για να ανοίξω το κινητό και μπήκα στα μηνύματα .

''Δεν μπορώ να κοιμηθώ απόψε''  , μου έγραφε ''σε σκέφτομαι , θα θελα τόσο να υπήρχε ένας τρόπος να σε δω , μη μου  απαντήσεις σε παρακαλώ , δεν είμαι μόνη '' .

Ενστικτωδώς πανικοβλήθηκα , '' Θεέ μου τι να της συμβαίνει ? , γιατί να μου στείλει μήνυμα μετά από τόσο καιρό ? ''

Γύρισα και κοίταξα το ρολόι  , 5:15 το πρωί .

Αποσβολωμένος σαν στήλη άλατος μέσα στους μισοφωτισμένο και παγωμένο δωμάτιο να σκέφτομαι αν έχω ξυπνήσει η όλο αυτό το βλέπω στο όνειρό μου .

Ξαναγύρισα στο κρεβάτι μου ,  έσβησα το φως και και στριφογύριζα μέσα στις κουβέρτες  προσπαθώντας να καταλάβω τι έγινε .

Θα ήταν πρωί όταν με ξαναπήρε ο ύπνος .

Όταν άνοιξα πάλι τα μάτια μου το ρολόι έγραφε 10:20 .

Ακουγόταν έξω ο αέρας που σφύριζε και η βροχή που χτύπαγε δυνατά το τζάμι .

Ήταν μία βροχερή Κυριακή όπως άλλωστε αναμενόταν και έλεγαν όλη τη βδομάδα στα δελτία του καιρού .

Η πρώτη μου σκέψη ήταν να πάρω στα χέρια μου το κινητό και να ξαναδιαβάσω το μήνυμα .

Το άφησα για αργότερα .

Ας είναι αυτή η Κυριακή μία διαφορετική Κυριακή είπα .  

Ξαναγυρίζω στην πραγματικότητα τη Δευτέρα . 

Α.Π.