ΤΟ ΝΤΟΜΙΝΟ
σαν ενα ντομινο ποσο μακρυ δεν ξερω
μοιαζει να ειναι η ζωη του καθενος
σαν γεννηθεις πεφτει το πρωτο το κοματι
που ριχνει το αλλο και αυτο το αλλο συνεχως

του ντομινο το τελευταιο το κοματι
αγαπημενων μου εχω δει να εχει πεσει
μα δεν μπορουσε ομως κανεις να το σηκωσει
ποσο πολυ η πτωση του με χει πονεσει

περνουν οι μερες και ολο πεφτουν τα κοματια
του ντομινο μου η γραμμη ποσο μικραινει
αφου γεννηθηκα και επεσε το πρωτο
του τελευταιου ειναι η τυχη του γραμμενη

και αυτο που εχει καποια αξια ειναι ποσο ομορφα θα πεσει
του ντομινο σου η διαδρομη σε οσους τη  ειδαν να αρεσει
Α.Π.