ουτε και στον χρονο που θα φυγει αφησα πανω του  ιχνη απο τα βηματα μου .Ομως και αυτος ο χρονος με ποδοπατησε.Ευχομαι με τον καινουργιο χρονο να γινει ακριβως το αναποδο.

Ε ?  Μ'ΑΚΟΥΣ?

κρινεις διακρινεις προκρινεις
δικαζεις χλευαζεις κομπαζεις
κλαδευεις κουρευεις λαξευεις
το εγω σου πασχιζεις να εβρεις

ταλεντο εισαι και  ράμολιμέντο
κρεσεντο μεσα σε σταβεντο
στα λαθη κραδενεις μια σπαθη
γιατι στα βαθη τσιμπαει τ'αγκαθι

γαληνια γυρευεις μπουρινια
με γκρινια ξορκας τα χαμινια
βαθυνοια με αδεια κοφινια
μισεις τα φτωχα μου τα τζινια

πολεμας τον στρατο των μετρίων
των φτηνων των μικρων των αθλίων
το λαμπρο σου της δοξης πεδιον
βεβηλωνει το στυλο των αχρείων

μα εγω σου απλωνω το χερι
να!!! μολυβι κρατω οχι μαχαιρι
ε? μ'ακους?
μου ειπες κατι που δεν το θυμαμαι?
αν το μαθω λες αλλιως να φοβαμαι?
Α.Π.
 

 ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Η ΙΣΤΟΡΙΑ
αγωνα εκανες για να σταθεις στα δυό σου ποδια
να'χεις ελευθερα τα δυο σου χερια για εργαλεια
ακρη να κανεις τις δυσκολιες και τα εμποδια
χρυσους αιωνες να φτιαξεις ανθρωπε και μεγαλεια

αγωνα εκανες φωτια να αναψεις μες στην σπηλια σου
και σε εναν παπυρο να αποθηκευσεις σκεψεις και γνωση
και  πολεις εκανες να ζουν οι φιλοι σου κι'η φαμιλιά σου
γιατι καταλαβες δυναμη που εχει το '' εν τη ενώσει''

θεο εγεννησες στους φοβους συντροφο παντα να εχεις
και στο σκοταδι σου πυρσο αιωνιο να σου κραταει
διπλα σου να ειναι οταν παιδευεσαι και δεν αντεχεις
και οταν δεν ξερεις στις ερωτησεις σου να απανταει

ομως στα χερια του σπαθι του εβαλες ακονισμενο
και ο θεος σου θυμωσε που ειχανε θεο και οι αλλοι
και μες στους παπυρους θεριό γεννηθηκε δαιμονισμενο
και στη φωτια σου εσφυρηλατησες οπλα απο ατσαλι

τις πολεις εκαψες και ο θεος σου στο αιμα πνιγηκε
και απο την κολαση για να ξεφυγεις δεν εχει δρομο
οτι και αν εφτιαξες για να ψηλωσεις σταχτη εγινηκε
και στη σπηλια σου  εξαναγυρισες μεσα στον τρομο
Α.Π.

ΘΕΟΣ
γεννιεται πεθαινει
μετα που πηγαινει?
πως να τ'απαντησει?
θεο θα γεννησει

ποναει φοβαται
τρομαζει λυπαται
ποιος θα βοηθησει?
θεο θα γεννησει

μισει και ζηλευει
το παθος θεριευει
που ειναι το μαχαιρι?
στου θεου ειναι το χερι

σκοτωνει ρημαζει
σκλαβωνει βιαζει
ποιος τον εχει διαταξει?
ο θεος που'χει φτιαξει

το ρουχο του βγαζει
ζητιανο σκεπαζει
να φαει του δινει
Θεος εχει γινει
Α.Π.

ποσο λειπεις

σε ποιο αστερι
απ'τα χιλια που μετρησα να'σαι
σε ποια νυχτα
απ'τις χιλιες που φυγαν κοιμασαι
σε ποιο χαδι
να σε νιωσω ετουτο το βραδυ

ποσο λειπεις
μα εισαι παντα στα παντα για παντα
ελα αποψε
μπες για λιγο σ'αυτη την μπαλαντα
γινε νοτα
την φωνη σου να ακουσω σαν πρωτα
Α.Π.

ΟΙ ΦΙΛΟΙ
Ενα μονοπατι ειναι οι φιλοι
Το εχεις διαβει τοσες φορες ,νομιζεις πως το ξερεις καλα και ανεμελα πας και ερχεσαι
Μεχρι να σε γαυγισουν τα αγρια σκυλια που συχνα πυκνα κατεβαινουν απο τους καταυλισμους γυρω
Και ποτε ξανα δεν θα περασεις το μονοπατι ανεμελα χωρις φοβο
Α.Π.

Οσα ηθελα να πω δεν χωρανε στις λεξεις.Μονο στην σιωπη...
Και οποιος με ακουσε σιωπηλα μου ειπε ''σε καταλαβαινω''.

ΕΞΩ ΑΠ ΤΑ ΤΕΙΧΗ
ουτε και ο Αργος δεν τον εγνωρισε, δεν τον θυμηθηκε
κι'η Πηνελοπη μνηστηρα διαλεξε τον πιο ωραιο
ποσο μετανιωσε που απ' το καταρτι του τοτε δεν λυθηκε
μα την Ιθακη του να δει να καιγεται  ηταν μοιραιο

για αλλο ταξιδι πια δεν αντεχει
εδω θα μεινει χιονιζει βρεχει
μεσα στα ερειπια και στα συντριμια
μες στα θερία και στα αγριμια

κανενας Ομηρος ουτε ενα στιχο για αυτον δεν εγραψε
την ιστορια του  ποτε δεν ακουσε αυτι κανενα
οποιος τον ηξερε τωρα τον ξεχασε και τον εξεγραψε
και τρεμω μηπως την ιστορια του την πει σε μενα

για δεν αντεχω αλλο ταξιδι
τα εισιτηρια τα'σχισα ηδη
τοσα χιλιομετρα γραμμενοι στιχοι
γι αυτους που σερνονται εξω απ'τα τειχη
Α.Π.

 ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
αποτομα το τρενο σταματαει
θεορατος ο φοβος μπρος στις ραγες
και κλεβει το ταξιδι με αρπαγες
κι'ο χρονος στα μεσανυχτα κολλαει

στις ραγες τρεχει μονο μια αδεια θεση
που εχει τον σκοπο της απολεσει

η αγκυρα μεσοπελαγα φουνταρει
φοβιζει ο καιρος τον καπετανιο
θεριό μοιαζει το κυμα αρειμάνιο
μπροστα τραβουν αραδα μονο γλαροι

αν ζησουν την ΙΘακη ισως βρουνε
ομως να του την φερουν δεν μπορουνε
Α.Π.

ΒΡΕΧΕΙ
η λυπη η βουβη βροχη στο τζαμι
και της σιωπης η οργη μες στις σταγονες
τον φοβο κρυβεις με την απαλαμη
στο φως της αστραπης χιλιες εικονες

βροντες που ξεψυχουν μες στο σκοταδι
βροντη και ο στεναγμος σου ξεψυχαει
γυμνος μες στην ψυχη σου αυτο το βραδι
κρυωνεις και εξω βρεχει να βρονταει

μια αναμνηση γλυκια κουβερτα απλωνεις 
και μαξιλαρι κανεις το ονομα της
νυσταζεις τωρα,διπλα της  ξαπλωνεις
ποσο ζεστα ειναι που εγειρες κοντα της
Α.Π.

ΕΓΩ
εγω με αυτα
λιγα πολλα
χιονι φωτια
λυπη χαρα
εγω εδω
οτι μπορω
μποι μικρο
ψηλα κοιτω
εγω οτι γινει
με οτι εχει μεινει
θα το παλευω
στιγμες θα κλεβω
εγω γερναω
μα περπαταω
κι'αλλο ταξιδι
σκαρωνω ηδη
Α.Π.

 Ο ΠΟΙΗΤΗΣ "spammer"

Σαν καταραχτης αγριος και σαν νιφαδα πραος
οπως τ'αγερι λευτερος, σαν βραχος σκλαβωμενος
δειλος με θαρος πολεμα τον φοβο αενάως
φιδι μαζι και αετος σε ενα χαρτι κρυμμενος

Ιουδας που'χει το φιλι στην μανα του ακουμπησει
και κρεμασμενος της ζητα να τον ξαναγεννησει

Ενα χταποδι που μπορει το χρωμα του να αλλαζει
καμβας που τον ζωγραφισε ενας τυφλος ζωγραφος
του Ουάλας Χάρτλεϊ το βιολι σε πλοιο που βουλιαζει
ενα χαρτι που εγινε ο θρονος και ο ταφος

Εφιαλτης που πολεμησε πανω σε ενα ασπρο ατι
μα που ποτε δεν κρατησε  ασπιδα ενος Σπαρτιατη 
Α.Π.

17 ΝΟΕΜΒΡΗ

Πεμπτη πρωινη
μοιρα ελεεινη
ενα ξυπνητηρι
σαν το ανοιχτηρι
την σπηλια μου ανοιγει
και οπου φυγει φυγει
Σε ενα αστικο
σουρεαλιστικο
μεσα Ελληνες και ξενοι
ορθιοι,καθησμενοι
Χνωτα που μυριζουν
σπρωχνουνε και βριζουν
Στη σταση κατεβαινω
θηριο δαμασμενο
στο γραφειο μπαινω
με ενα χαλκα με δενω.
Το σουρουπο εχει πεσει
γαμωωω..δεν εχει θεση
ορθιος στριμωγμενος
ψοφιος και νυσταγμενος
Θα ναι εφτα η ωρα
εξω ριχνει μια μπορα...
Στην κινηση κολλαμε
συνεχεια σταματαμε
κοιτα τι με εχει εβρει
δεκαεφτα Νοεμβρη !!!
Α.Π.

ΚΡΥΨΩΝΕΣ
Να παλεψεις λεει να αλλαξεις τον κοσμο.
Εγω δεν θελω να αλλαξω τιποτα.
Να του κρυφτω θελω.
Να μην λερωνουν τους φοβους μου
Να μη με απειλουν οι φοβοι τους
Δεν θελω να αλλαξω τιποτα
Δεν αλλαζει αυτος ο κοσμος
Να του κρυφτω θελω
Να κρυφτω μεσα στην μπορα,μεσα στη μουσικη, μεσα στο θροισμα των φυλλων,μεσα στο πιο θλιμενο ηλιοβασιλεμα,μεσα σε μια σταγονα ιδρωτα στο σεντονι της,μεσα στα ματια του τετραποδου μου φιλου,μεσα στα χρωματα του καμβα,μεσα στο ειρωνικο μου βλεμμα που του εχω φορεσει την μασκα του ηλιθιου και του εξυπνακια.
Να κρυφτω μεσα στους στιχους μου,μεσα στις λεξεις που εχω μουτζουρωσει.
Να κρυφτω τοσο καλα που να μπορω να τους γρυλιζω και να τους τρομαζω χωρις να με βλεπουν.
Να κρυφτω τοσο καλα που ακομα και ο καθρεφτης να μη με βρισκει.
Στη ζουγκλα μπορεις να κρυφτεις με χιλιους τροπους.Την ζουγκλα μπορεις να την κρυψεις μεσα σου με χιλιους τροπους.
Α.Π.

Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ
στην σκοπια ο στρατιωτης βρεγμενος
της ακροπολης τα τειχη φυλαει
πανω κατω αργα περπαταει
ο σουλτανος ξανα θυμωμενος
με ενα νευμα του το ασκερι κιναει

ποιος γενναει σπαθια και κανονια
ποιος γενιτσαρος τα μεγαλωνει
στην σκοπια του ο στρατιωτης κρυωνει
σε μια βαρδια που κραταει αιωνια
το ασκερι στα τειχη ζυγωνει

απο χρονια τα τειχη εχουν πεσει
η κερκοπορτα κλεινει και ανοιγει
κι ολοι οι αρχοντες εχουνε φυγει
στο παλατι να βρουνε μια θεση
σφαζουν δουλους εκει εξω οι κολιγοι

το σπαθι του ο στρατιωτης κραδενει
μα ποτε γιναν οι εχθροι του χιλιαδες?
η Αργω παλι στις συμπληγαδες
μα η Ηρα κοιτα και σωπαινει
ακρη κανει να μπουν οι αγαδες

ο στρατιωτης σημαια κραταει
δεν γνωριζει ποιον να να πολεμησει
οι αρχηγοι του ολοι εχουν μηδισει
ενα βολι ζεστο τον τρυπαει
 και στα γονατα θα ξεψυχησει

μια στολη και με κανουν στρατιωτη
οι εχθροι οπως παντα εκει εξω
εχω χασει οτι κι αν επιλεξω
αρχηγο εχω παλι προδοτη
ποιου ιουδα φιλι να διαλεξω

οδυρμοι πως εαλω η πολη
οι παπαδες καμπανες χτυπανε
πληθη τρεχουν μα δεν ξερουν που πανε
στις προβλητες μαζευονται ολοι
με τους μπογους τους να κουβαλανε
Α.Π.

ΚΡΥΟ
και το χαλαζι επεφτε ασταματητα
για μερες...για χρονια
και παγωσαν οι ψυχες
και για να ζεσταθουνε εκαψαν οτι ειχαν μεσα τους
τα ονειρα,,τις μνημες,την αγαπη,την υπομονη,την ανεκτικοτητα...ολα οσα ειχαν για να τις προστατευει απο το κρυο
και οταν δεν ειχαν πια τιποτα να καψουν βγηκαν απο το σωμα και ετρεξαν στο πρωτο φως που ειδαν με την ελπιδα οτι θα ειναι ενα ζεστο αστερι
και οταν ανακαλυψαν οτι το φως αυτο ηταν η πυρινη ανασα του θηριου ηταν ηδη αργα
Α.Π.

καραβι

 ΚΑΡΑΒΙ
αν η ζωη μου ενα καραβι ειναι
εγω ποτε δεν ημουν
το φουσκωμενο του πανι
ουτε κι η αγκυρα που το εδεσε στη ραδα
 αν η ζωη μου ενα καραβι ειναι
πανω της πολεμησανε
θαλασσινοι  ξερακιανοι
σε μαχη που πιο αγρια  ποτε μου δεν ξαναδα
αν η ζωη μου ενα καραβι ειναι
που εχει βουλιαξει ξερουνε
οι παγωμενοι ωκεανοι
και οι γλαροι που το αποβραδο γυριζουνε αραδα
αν η ζωη μου ενα καραβι ειναι
στη θαλασσα ανελπιδα κοιτω
μηπως μια μερα και φανει
απ'τα ανοιχτα να ερχεται η ζωη μου η ριμαδα
Α.Π.

ΣΙΩΠΕΣ
  Εχεις μεινει σιωπηλος για να ακουσεις  το θροισμα των φυλλων?
 Τοτε να μην απορεις που η  βροντη μοιαζει  με την σιωπη σου
Εχεις σταματησει να ανασαινεις για να ακουσεις την θλιμμενη ανασα μιας σταγονας βροχης στο τζαμι?
Τοτε μη ρωτας  γιατι η καταιγιδα σε τρομαζει
 Εχεις κλεισει το φως για να δεις μια σκοτεινη σκεψη ?
 Τοτε ξερεις γιατι δεν κοιτας τα αστερια
Εχεις κουραστει να φωναζεις και να μην σε ακουνε?
Τωρα ξερεις πως ολα ειναι σιωπη
Α.Π.

ΑΝΙΣΗ ΜΑΧΗ

αερας ο χρονος, σφυριζει
μες στα πρασινα φυλλα
και ενα ενα τα κοβει
και σωρο τα μαζευει στο χωμα, ξερα
ενα φυλλο και γω
να μην πεσω παλευω
και με πεισμα αντεχω
και με οση δυναμη εχω κρατιεμαι γερα

μα λιγο λιγο το δεντρο απο φυλλα γυμνωνει
και εχω πια καταλαβει
πως η αμμος στην κλεψυδρα τελειωνει

το κλαδι που κρατιεμαι
ο βοριας το λυγιζει
και το ακουω να σπαει
και μαζι του στις λασπες βουλιαζω
στο νερο που λυμναζει
και εχει γινει καθρεφτης
σαστισμενος κοιταζω
 απο πρασινο φυλλο σε ξερο να αλλαζω

οσο και αν πολεμησω πια ξερω
να νικησω τον χρονο
δυστυχως δεν θα τα καταφερω
Α.Π.

 ΣΤΙΧΟΙ

ολες εκεινες οι στιγμες μου
που εγω δεν ειμουν εκει
οι μελωδιες μου που πεθάναν
προτου γενούν μουσικη
ολοι οι φοβοι που χαλασαν
την πιο ωραια γιορτη
στιχοι σβησμενοι ειναι σε ενα
τσαλακωμενο χαρτι

ολο το κρυο που χωραει
σε μια ξενη αγκαλια
η μοναξια που εχει πικρισει
της μιας βραδιας τα φιλιά
ο εαυτος μου που εχει φυγει
προτου τελειωσει η γιορτη
στιχος σβησμενος ειναι σε ενα
τσαλακωμενο χαρτι

οι σκεψεις που δεν με αφηνουν
λιγο να κοιμηθω
η αναγκη που με προσταζει
να  εξομόλογηθώ
το σ'αγαπω που με πνιγει
και ενα μεγαλο γιατι
στιχοι θα γινουν και αποψε
πανω στο ασπρο χαρτι
Α.Π.

ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ

οσο οσο πουληθήκαν 
της Σπαρτης οι ασπιδες
και αοπλοι βρεθηκαν
στη μαχη οι Λεωνιδες

επλευσαν οι τριηρεις
στην Σαλαμινα απ'εξω
μα ο λαος κλινηρης
σκεφτετε ''που να μπλεξω''

στο Μαραθωνα βγηκαν
πανοπλοι οι στρατιωτες
αντιπαλους δεν βρηκαν
παρα μονο προδοτες

στην Πινδο η ξιφολόγχη
στο χιονι  καρφωμενη
για ενα καινουργιο ΟΧΙ
ματαια περιμενει

αιωνιε λαοπλανε
ενθρονισες το ψεμα
να το χειροκροτανε
χερια γιοματα αιμα

σημαια χωρις πατριδα
κρατα ο  σημαιοφορος
νιατα χωρις ελπιδα
γεμιζει η λεωφορος

Α.Π.

ΕΛΠΙΔΑ
ισως βλεπεις
μια βαρκουλα σπασμενη
με νερα ως απανω
σε μια δεστρα δεμενη

ισως βλεπεις
το καταρτι γερμενο
και σε χιλια κοματια
το πανι του σχισμενο

μα εκει γυρω
αν προσεξεις θα δεις
κι'ενα γερικο σκυλο
κατι να περιμενει
να μυριζει συνεχως στον αερα
με μια λαμψη στα ματια
και ουρα σηκωμενη

περιμενει
την ψυχη να ξαναρθει στο σωμα
γιατι νιωθει
οτι υπαρχει ελπιδα ακομα
Α.Π.

ΠΟΚΑ

ποσο βαρυ ειναι το πεμπτο φυλλο
που να'βρω δυναμη να το γυρισω
αν ειναι νταμα τα'χω χασει ολλα
μα αν ρηγας βγει ολλα θα τα κερδισω

ανασα παιρνω και το χερι απλωνω
το φυλο πιανω για να το τουμπαρω
στους φοβους μου φωναζω καντε πισω
η θα κερδισω τωρα η θα ρεσταρω

ομως ποτέ το φυλλο δεν γυρναω
περναει η ζωη μου πανω απ'το τραπεζι
χωρις να χασω τα΄χω χασει ολλα
πως να κερδισει καποιος που δεν παιζει
 
Α.Π.

ΤΟ ΤΡΕΧΑΝΤΗΡΙ

 ΤΟ ΤΡΕΧΑΝΤΗΡΙ

Ποσα να εχεις δει οταν ταξιδευες μεσα στο κυμα
καικι γερικο που γυρω σκορπισες θρυμμα το θρυμμα?
ποιας θαλασσας θεριό στις δεστρες βασταγες νυχτα και μερα
εσυ καραβοσκοινο που μισοπλενεσαι πανω στη ξερα?
ποιανού ειναι  ο στεναγμος βαρυς που ακουγεται περα στο βραχο
γιατι τα σουρουπα το λεβεντοπαιδο κλαιει μονάχο?

Η αγαπη θυελλα που σκιζει τα πανια,καταρτια σπαει
και παντα στο βυθο της μαυρης λησμονιας ο που αγαπαει

Φαρε που στεκεσαι  φρουρος ακοιμητος στο ακρωτηρι
νερα πως εμπασε  και εγειρε και εκατσε το τρεχαντηρι?
δεν ειν' πολυς καιρος που το ειδα να γυρνα ,γυρω του γλαροι
στην πρυμνη ο νιός ορθός να λαμπει ολο χαρα που ξεμπαρκαρει
στο μολο η κοπελιά στο χερι της βαστα λευκο μαντηλι
και δωρο ακριβο του δινει μολις βγει φιλι στα χειλη

Μα η αγαπη ειναι πανι που ανοιγει και ζητά συνεχεια αερα
μα θελει ομως και  νου σωστα να μαζευτει πριν πας στην ξερα
Α.Π.

Το θαλασσοπουλι

Και ξεσπασε με ορμη η καταιγιδα και η θαλασσα βγηκε στη στερια και οι δρομοι γιναν  ποταμια αγρια που παρεσερναν του Θεου και του ανθρωπου τα εργα.
Οι ριπες του αερα με ενα μαστιγιο χτυπουσαν μεχρι και τις ψυχες
Η αστραπη εκοβε στα δυο το λιγοστο φως
 Μονο ενα ταξιδιαρικο θαλασσοπουλι χαμηλα πανω απ τα κυματα αψηφησε το τερας
Μα δεν ηταν που δεν φοβοταν. Μα δεν ηταν που δεν ηξερε τον κινδυνο
Μα ηταν που ειχε αργησει να φυγει
Που ειχε μεινει πολυ πισω
Και επρεπε να κανει το ταξιδι στην ωρα του
Οπως το εκαναν οι γονεις του
Δεν ξερει γιατι. Ομως ξερει πως αργησε.
Α.Π.

Το παλιο το τζιν

 Σαν πιστο σκυλι μενεις εκει και με περιμενεις
Αφου στο ειπα πως δεν θα γυρισω.
Εχω βολευτει μεσα στο χειμωνα μου και δεν με νοιαζει αν εξω απ τα καγκελα του κελιου μου με παρακαλας να σου ανοιξω για να χαρουμε το καλοκαιρι
Στο κατω κατω θα επρεπε να εχεις γερασει πια
 Οχι πως δεν μου λειπεις.
Μα αν γυρισω σε σενα θα πρεπει να ξαναβαδισω τον ιδιο δρομο. Και ειμαι τοσο κουρασμενος...
Και δεν θα εχω καμια δικαιολογια πια
Γιατι στις ιδιες παγιδες θα πεσω παλι,το ιδιο λαθος θα αγαπησω.και ποναει ρε γαμοτο
Και θα αναγκαστω ξανα να σε αφησω
Γιατι εσυ δεν μεγαλωνεις.....και εγω γεραζω γρηγορα...
Μα αν θες ελα στο ονειρο μου αποψε να ξαναφορεσεις εκεινο το τζιν.
Πως σου πηγαινε το ρημαδι.
Πεθαινω να σε δω να το φορας

Στην κουκιδα του χρονου μου

μια σταγονα της βροχης τρεχω και γω πανω στην κουκιδα του χρονου μου σε αυτον τον κοσμο.
προλαβα να χωρεσω μεσα σε αυτην την κουκιδα τις στιγμες μου,αυτους που αγαπω,τα ονειρα μου και το τεραστιο κενο οσων εφυγαν για παντα.Δεν ξερω σε ποιο ποταμι θα κυλησω.σε ποια θαλασσα θα γινω κυμα.Ξερω ομως πως μια μερα αργα η γρηγορα θα ειμαι παλι σε ενα συννεφο και βροχη θα ξαναπεσω.Αν καποιοι με θυμουνται ισως γινω ενα δακρυ τους.
Αν με εχουν ολοι ξεχασει ισως γινω το δακρυ ενος αλητη..Αν με αγαπας ισως γινω μια σταγονα δροσιας που θα  λαμπει οπως κυλα πανω σε ενα λουλουδι στην αυλη σου
Α.Π.

ΠΑΛΙ ΒΡΕΧΕΙ

μες στη καταιγιδα
μπροστα μου την ειδα
 να τρεχει βρεγμενη
πολυ ταραγμενη
το τζαμι θαμπωνει
μια αστραπη με τυφλωνει
ο πισω κορναρει
'' ο διαολος να παρει''
το πρασινο αναβει
η μπορα δεν παυει
ταχυτητα βαζω
που πηγε κοιταζω
 ανοιγω το τζαμι
ο δρομος ποταμι
κανω να'βγώ εξω
κοντα της να τρεξω
μου ριχνουν βρισιδι
εχω γινει μουσκιδι
που ειναι? που παει?
καποιος βλαστημαει
στο αμαξι γυριζω
ποναω και δακρυζω
εγω στο τιμονι
και αυτη καπου μονη
Α.Π.












η βροχη δυναμωνει

ΟΙ ΜΕΡΕΣ
ακουω στον υπνο μου φωνες και βηματα
 πανω στου ομους μου χιλια σκουντηματα
τρεμω σκιαζομαι για να ξυπνησω
απο τον φοβο μου τι θα αντικρισω
γιατι τρομαζεις?δεν μας γνωριζεις?
πρωτη φορα σου μας αντικριζεις?
οι μερες ειμαστε οι περασμενες
απο το χρονο λιγο αλλαγμενες
Μου λεει η πρωτη ''εγω ειμαι εκεινη
που ηρθα γεματη αδρεναλινη 
και σου'πα ξυπνα φτερα εχω φερει
παμε να βρουμε το τζιβαερι''
και συ ειπες ''φυγε  κοιμαμαι τωρα
κι'αν θελεις ασε το για μια αλλη ωρα''
Μου λεει η δευτερη ''εγω ειμαι η μερα
που οι εχθροι και φιλοι μου με λεν Δευτερα
παντα με μαλωνες και με μισουσες
και οταν σε ξυπναγα πλευρο γυρνουσες
θα αργησεις σου ελεγα για το σχολειο
και συ μου φωναζες''...''εξω ..αντιο..''
Η τριτη λεει ''  θα με γνωρισεις
αν λιγο στα παλια πισω γυρισεις
Ειμαι το Σαββατο ενοςΑπριλη
που πρωτοφιλησες τα δυο της χειλη
και γω σου φωναζα να τη προσεχεις
και εμπιστοσυνη να μην της εχεις
Και μου ειπες''..''.ασε με μην μας ζηλευεις
στην κριση σου ξανα εσυ λαθευεις''
''και καποιο χαραμα σε βρηκα λιωμα
ετοιμοθανατο απο το πιωμα''
 Και ολες μου ειπανε καποια ιστορια
και γω τις ακουγα με μιά απορια
γιατι η καθε μιά τους με αλλη δεν μοιαζει
και τουτη η συγκριση πως με τρομαζει
που οι νεες μερες μου μοιαζουνε  ολες
και στις εργασιμες μα και στις σχολες
Α.Π.

ΠΛΟΥΣΙΟΣ
ενα αλπουμ παλιο ξεφυλιζω
και σε στιγμες της ζωης μου γυριζω
ξαναβλεπω παλιες ιστοριες
σε ασπρομαυρες φωτογραφιες

 στο σχολειό προσευχη πρωινη
τα βιβλια σε μια σακα φθηνη
μια κοπανα που ονειρο μενει
αυριο θα'ρθουμε διαβασμενοι

πρωτη αδεια απο το στρατο
με λαχταρα το κοριτσι κοιτω
ο καιρος στην τσατσαρα βογγαει
μα οπως παντα κυλα και περναει

ψαρακλας πρωτη μερα δουλεια
στο κλουβι με τα αλλα πουλια
το Σαββάτο να'ρθεί περιμενω
τα καλα μου φοραω και βγαινω

επιχειρηση με χρεη γεματη
ξαγρυπνος να γυρνω στο κρεβατι
στο ταμειο δεκαρα δεν μπαινει
και ετουτος ο χρονος πως βγαινει

καθε απογευμα που σπιτι γυριζω
μια παλια μελωδια σφυριζω
γιατι εχω ολου του κοσμου τα πλουτη
και οσα εχω αναγκη στη ζηση ετουτη

δηλαδη.....
....εναν φιλο που μου λεει ''για χαρα''
ενα σκυλακι που μου κουνα την ουρα
μία μανα με μια ζακετα στο χερι
και ψωμι φρεσκο ζεστο στο πανερι
Α.Π.

ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ

 πριν κι απ'τον πρωτο μου ερωτα σε ειχα αγαπησει
και με αγαπουσες προτου πρωτη φορα ερωτευθεις
πριν απ το πρωτο φιλι μου σε ειχα φιλησει
και μου εδοθηκες προτου πρωτη φορα να δοθεις

 ισως και συ να περιμενες να'ρθω να σέ'βρω
οπως και γω που περιμενα να ρθείς να με βρεις
μα αν με γύρευες και συ οπως και γω σε γυρευω
τοτε στο ραντεβου της ζωης μας γιατι δεν πηγε κανεις?

να'ξερες ποσο η πρωτη σταγονα της μπορας σου μοιαζει
προτου να γινεις ποταμι στο τζαμι σαν δακρυ κυλας
ενα πουλι ταξιδιαρικο τα βρεγμενα φτερα του τιναζει
σου λεει αντιο και φευγει του γνεφεις μα δε του μιλας
Α.Π.






Α.Π.

Ο ΑΛΗΤΗΣ
μα τα ονειρα ομως χρειαζονται και αυτα να εχουνε σπιτι
και το φτιαξαν το τσαρδακι  μεσα στην καρδια του αλητη
καθε βραδυ που κοιμαται τους ζηταει το τζιβαερι
που το ειδε μεθυσμενος καποια νυχτα σε ενα αστερι

και φτερα τα ονειρα ραβουν πανω στα παλιορουχα του
να πεταξει στα αστερια να γυρεψει την κυρα του
και φωνη λυκου του δινουν αν χαθει να τα φωναξει
πισω παλι να τον φερουν στο παγκακι να λουφαξει

καθε πρωινο τα ονειρα τον ξυπνουν προτου να φυγουν
του τραβανε τα χαρτονια και τα ματια του ανοιγουν
θα γυρισουμε του λενε μολις πεσει το σκοταδι
να πεταξουμε παρεα και το αποψινο το βραδυ
Α.Π.

 





 

Ο δικαστης του φειςμπουκ

με του λαπτοπ τα πληκτρα  που εχεις κανει στιλετο
οσους χάσαν τον δρομο με θυμο τους καρφωνεις
οσους βρισκεις πεσμενους τους πατας μες στο πετο
και τους κομπους τσεκαρεις στο σχοινι της αγχονης
ομως κατι να πω εχω κι αν θες ακουσε το
ο αναμαρτητος πρωτος τον λιθον βαλετω

καρχαριας που εχει μυρισει το αιμα
με σαγονια ανοιχτα γυροφερνεις το θυμα
στης κοινης γνωμης μεσα εχεις πεσει το ρεμα
και να ριξεις κοιτας ζωντανους μες στο μνημα
ομως κατι να πω εχω κι αν θες ακουσε το
ο αναμαρτητος πρωτος τον λιθον βαλετω

δικαστης που δικαζεις χωρις ελεος κανενα
εσυ ο μαρτυρας εισαι εσυ και ο δικηγορος
και βρυχασε στο φειςμπουκ σαν θηριο στην αρενα
μα στην οθονη δεν βλεπεις που γελα ο εωσφορος
 ομως κατι να πω εχω κι αν θες ακουσε το
ο αναμαρτητος πρωτος τον λιθον βαλετω
Α.Π.

''ΜΕΙΝΕ''
μου λες''μεινε'' και οπως παντα εγω σε υπακουω
και ακινητος μενω στου δρομου την ακρη
κατι λες στην κυρια που εγω δεν ακουω
και εκεινη απ τα ματια της σκουπιζει ενα δακρυ

σας κοιταζω που φευγετε με γρηγορο βημα
και να μπαινετε βλεπω και οι δυο στ'αμαξι
σας κουνω την ουρα μου και προσμενω ενα σημα
στο αυτοκινητο να ερθω καποιος να με φωναξει

μα οι πορτες του κλεινουν και οι ροδες σπινιαρουν
και το αμαξι σε λιγο απ τα ματια το χανω
θα με ξέχασαν λεω μα θα ρθουν να με παρουν
με προστάξαν να μεινω και αυτο εγω θα κανω

εχει πεσει η νυχτα και το κρυο τρυπαει
και διψαω και τρεμω και  μοναχο φοβαμαι
θα γυρισει το ξερω και αυτο με κραταει
ξυπνιο πρεπει να μεινω  οταν 'ρθει μην κοιμαμαι

ξημερωνει η μερα και κανεις δεν εφανει
απ'το χαραμα ουρλιαζω μηπως καποιος μ'ακουσει
η μοναξια κι'αγωνια με εχουνε αποκανει
μα γιατι να θυμωσει? τι δεν ειχα υπακουσει?

να με βρει ξερω θα'ρθει κι'ας περασουνε χρονια
ξερω πως με αγαπαει και δεν με εχει ξεχασει
θα νικησω τη ζεστη θα νικησω τα χιονια
μεχρι να ερθει η ωρα παλι να μ'αγκαλιασει
Α.Π.

ΟΙ ΡΙΖΕΣ
ενα δεντρο που εχει γειρει και ξερα εχει τα φυλλα
εχει τα κλαδια σπασμενα και γιοματο ειναι σαπιλα
ειναι μεσα στην αυλη μου, γυρω του ψηλο χορταρι
ενα δεντρο που το ειχε ολη η γειτονια καμαρι

οι γονεις και οι δασκαλοι μου καθε μερα το ποτίζαν
να το βρω γερο την μερα που σε με θα το χαριζαν
μου εμαθαν να το ραντιζω και σωστα να το κλαδευω
και μου δειξανε τον τροπο στην κορφη του να ανεβω

απο αυτο παίρναμε τα ξυλα το χειμωνα για το τζακι
και σε μια τραγατα πανω του, ονειρα εκανα παιδακι
του ειχα παρει λιγα ξυλα και ειχα κανει μιά βαρκουλα
και ακρη ακρη στο ακρογιαλι εκανα καμιά βορτουλα

τους δασκάλους μου θυμαμαι σοβαρα να μου τονιζουν
πως και τα ψηλα τα δεντρα και λυγανε και σαπιζουν
μα αν οι ριζες τους απλωνουν και βαστανε μες στο χωμα
να το ξερω πως τα δεντρα εχουνε ζωη ακομα
Α.Π.

Εαλω η πολις

οτι να'ναι
ολοι λενε και ολοι κανουν οτι να'ναι
σαν κουνουπια  που βουιζουν και τσιμπανε
οτι να'ναι

αλλανταλλων
ειν'τα λογια και ετουτων και των αλλων
στα μεγαφωνα οι φωνες των παπαγαλων
αλλανταλλων

τα'χω φτυσει
ολοι ταζουνε πως εχουνε την λυση
ενα βημα λεν πριν βγουμε απο την κριση
α ει σιχτιρ ολοι σας με'χετε πουλησει

τα'χω παιξει
μ'ολους τουτους τους αχρείους που'χω μπλεξει
ποσο ακομα η καμπουρα μου ν'αντεξει
τα΄χω παιξει

δεν παει αλλο
ουτε ξερω ποσο ακομα θα την βγαλω
γιατι αφησα και η πολη μου ''εαλω''
α ει στο δια'λο
Α.Π.



 

ΜΙΣΟΣ ΑΙΩΝΑΣ
μισός αιωνας ,ανασα μια
ονομα,επιθετο και ανωνυμία
ιχνη δεν αφησα ουτε σημαδια
στεγνες οι μερες μου υγρα τα βραδια

πολλα τα βηματα που λαθος πηγαν
φτερα φορουσα μα δεν ανοιγαν
μια κιβωτο χρονια σκαρωνω
ομως το πληρωμα δεν συμπληρωνω

την νυχτα αγαπαγα μα και φοβομουν
μα δεν της το'πα γιατι ντρεπομουν
τωρα μες στη σπηλια νωρις γυρναω
η νυχτα να μη δει οτι γερναω

η σκουνα ηταν γερη,σωστη η πυξιδα
ο φαρος αναψε και εγω τον ειδα
μα μονη σου ησουνα μες στο κοχυλι
χαλαλι η σκουνα μου που'χει εξοκειλει

τον δρομο κρατησα που ηταν δικος μου
εκει ειναι η ζωη και ο θανατος μου
σωστα και λαθη με εχουν σμιλεψει
με εχω μισησει με εχω λατρεψει

αν κατι θα αλλαζα θα ηταν μολυβι
που πανω στο χαρτι να μη σε κρυβει
αν κατι θα αλλαζα θα ηταν μελανι
μικρη μου αορατη να μη σε κανει
Α.Π.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
χιλιες σκεψεις μακριά του Αυγούστου οι πλατειες
χιλιες νυχτες μαζι μες σε τουτο το βραδυ
σαν θεριά αλυχτουν οι αφορμες κι'οι αιτιες
αστεριων χιλιων φως δεν νικαει το σκοταδι


χιλια χρονια μακριά απ'τον Αυγουστο εκεινο
χιλιες μπορες μαζι στο ποτηρι μου πινω

χιλιες λεξεις μακριά οσα θελω να γραψω
και δεν βρισκω καμιά μεσα να σε χωρεσει
οι αναμνησεις φωτια που δεν θελω να αναψω
Αυγουστος δεν θα ρθει που να μη  με πονεσει

χιλια χρονια μακριά απ'τον Αυγουστο εκεινο
χιλιες μπορες μαζι στο ποτηρι μου πινω
Α.Π.

ΕΣΥ ΠΟΥ Μ 'ΕΙΔΕΣ
εσυ που μ'ειδες να γελαω να θυμωνω
εσυ που μ'ειδες ν'αγαπαω να κακιωνω
εσυ που μ'ειδες να λυγαω και να τρομαζω
εσυ που μ'ακουσες αερα να αλαλαζω
πες μου ποιος ειμαι να χαρεις
η μητε εσυ δεν το μπορεις?

εσυ που μ'ειδες αετο να φτερουγιζω
και σκυλο αδεσποτο στους δρομους να γαυγιζω
εσυ που με ειδες σαν χρυσοψαρο στο βαζο
και σαν μωρακι στο βυζι σου να θυλαζω
πες μου υπαρχω?εχω ζησει?
εχω ανατηλει?εχω δυσει?

εσυ που ειδες μες στο σωμα σου να μπαινω
και τα θεριά σου ενα ενα να τα δενω
εσυ που μ'ειδες λυτρωμενο να βογκαω
και το λαιμο σου  απο ποθο να δαγκαω
πες μου την ζωη μου που'χω χασει
μεσα σου μην κι'εχω ξεχασει?
Α.Π.




 

 ΤΕΛΙΚΑ
τελικα δεν υπηρχες
τοσα χρονια στη σιωπη μιλουσα
και το χερι μιας σκιας  κρατουσα
γιατι τοτε μου λειπεις τοσο?
τελικα σε ειχα πλασει
σου ειχα φτιαξει ψυχη και σωμα
σε ζωγραφισα με φως και χρωμα
ποσο σ'ειχα αγαπησει !ποσο !!!
τελικα σ'ειχα αναγκη
σε ζητουσα στο καθε βλεμμα
γεννημα της ψυχης και θρεμμα
  σου'χα δωσει ονοματα χιλια

 τελικα εισαι δρομος
που τον πηρα να σε γυρεψω
και ενας λογος να ταξιδεψω
της ζωης μου οσα εχω μιλια

Α.Π.

 

ΓΙΑΝΝΗ

πως δεν θα κλαψεις τραγουδας
πως δεν θα φοβηθεις
και εναν περηφανο χορο χορευεις
μα στη σκηνη οταν στεκεσαι κι'οταν χοροπηδας
νομιζω ξερω τι ακριβως γυρευεις
πως και δεν εισαι στη φωλια ψηλα στον ουρανο?
για δεν σε βλεπω να γελας δω κατω?
μα να γεμισεις προσπαθεις το απεραντο κενο
που'χει στου βαρελιου τον πατο
δεν ξερω αν καταφερες να βγαλεις τη σκουρια
και αν ακομα ανεργες γυριζουνε οι λυπες
ομως ο φοβος νικησε στο λεω με σιγουρια
και ειναι αυτος διεταξε να κλεισουνε τις τρυπες
και εγω ενα τρενο που κοιτω τα τρενα να περνουν
σου λεω πως εχωρεσα μεσα στη μουσικη σου
γιατι υπαρχουν μουσικες ποτε που δε γερνούν
γιατι ειχαν φιλτρο μαγικο οι στιχοι οι δικοι σου
Α.Π.

ΨΕΜΑΤΑ
 βροντες θα ειναι αυτοι ο κροτοι και οχι κανονια
ξερω ειναι Αυγουστος ομως και ο Αυγουστος μπορες θα κανει
οχι δεν ειναι  αυτα αερόπλανα μα χελιδονια
και αυτο δελφινι ειναι κι οχι υποβρυχιο μες στο λιμανι

μην κλαις μικρη μου και αλλος πολεμος δεν θα υπαρξει
γιατι ο ανθρωπος δεν ξανακανει τα ιδια λαθη
με τοσα που επαθε σοφος πια εγινε και εχει αλλαξει
και οτι η ειρηνη ειναι μονοδρομος πια το 'χει μαθει

κανείς μικρουλα μου απο το σπιτι μας δεν θα μας διωξει
ουτε σε βαρκες σαπιες θα μπουμε για να γλυτωσουμε
και ουτε κανενας μεσα σε αντισκηνα θα μας στριμωξει
εμεις τον τρομο ποτε μικρουλα μου δεν θα τον νοιωσουμε

και μην πιστευεις αυτα που ακουσες να λεν' οι ειδησεις
και ειναι ψευτικοι οι ανθρωποι που ειδες μεσα στα αιματα
οτι σε τρομαξε να το ξεχασεις,να τ΄αγνοησεις
παιγνιδι παιζουνε τα μεγαλυτερα ποιος λεει τα ψεματα
Α.Π.

 

ΞΕΝΟΙ
τουτο το  χιονι
ποτε δεν λιωνει
μολις νυχτωνει
παντα παγωνει
Αυγουστο μηνα
μες στην Αθηνα
καιω και ιδρωνω
μα και κρυωνω
να'ναι  η Σταδιου
στομα θηριου?
τουτοι οι διαβατες
να'ναι υπνοβατες?
Καραισκακη
σκυφτο βλαχακι
διπλα απο μενα
μιλανε ξενα
μια μπυρα πινω
παιζω ενα ΚΙΝΟ
εντεκα η ωρα
τι κανω τωρα?
στο κομοδινο
λεφτα αφηνω
τα ρουχα βγαζει
δεν με κοιταζει
εγω που ειμαι?
στον Αδη κειμαι
''συγνωμη''λεω
''οχι δεν κλαιω''
''μαυρη γαζελα
''αχ ! χαμογελα
τοσο σου παει!
ξερω ποναει''
παγιδευμενοι
και οι δυο μας ξενοι!!
Α.Π.




'












 

 ΕΠΙΛΟΓΗ
παλευω με το προβλημα ενω ξερω την λυση
και ετσι ετουτη η ζωη να ζησω δεν με φτανει
προτου να αναψει η φωτια θα εχει κιολας σβησει
χρυσοψαρο στη γυαλα του που ολο κυκλους κανει

τοτε γιατι καθε πρωι λεω κουραγιο κανε
γιατι καθε απογεμα λεω δεν παει αλλο
τοτε γιατι τα ονειρα ακομα με μεθανε
ενω μου λεν να μην πετω και τα φτερα να βγαλω

για φονους γενηθηκαμε μα για φονιας δεν κανω
και θα κρατησω ζωντανο αυτο που με σκοτωνει
μονο να ζησω θα΄θελα λιγο προτου πεθανω
και ειν΄ η ελπιδα τελικα αυτη που με γλυτωνει
Α.Π.

Λιγη βροχη
αχ και να ριξει  λιγη βροχη
που μπηκε καλοκαιρι
μια στον ανεμο κανω ευχη
λιγη βροχη να φερει

πανω στο τζαμι μου πριν κοιμηθω
να ρθει και να κυλισει
απο τον ηχο της να κρατηθω
μαζι μου να αγρυπνησει

γιατι αποψε μονος λυγω
και θελω να μιλησω
λυτρωτικα βροχη και γω
στο τζαμι να κυλισω

μα ειναι Ιουνης και εχει κρυφτει
στον μακρινο Σεπτεμβρη
απο τη ζεστη να καλυφτει
πριν ερθει για να με'βρει

Α.Π.

Ενα μικρο χρυσοψαρο

Και τωρα που εσπασε το βαζο
και το νερο χυθηκε στο χαλί 
και τωρα που ο πανικος εχει  καταλαγιασει
πρεπει να ψαξω ενα πελαγο,μια θαλασσα
που να μην εχει αρπακτικα
που να μπορει να ζησει ενα μικρο πορτοκαλί χρυσοψαρο
Μα δεν υπαρχουν θαλασσες χωρις αρπαχτικα
και πελάγη χωρις κινδύνους
Ο φοβος μου λεει να ψαξω γρηγορα για μια νεα γυάλα
για ενα νεο αφεντικο

Και εγω θα κανω κυκλους,θα κανω κυκλους,κυκλους,κυκλους

Ας βρισκοταν καποιος να παμε στο πελαγο μαζι....
καποιος που δεν θα μου γυριζε την πλατη οταν θα .ρχόταν οι καρχαριες
Καποιος που θα εμενε δίπλα μου οταν θα ανοιγαν τα σαγονια τους
Κοιτα να δεις....εφεραν καινουργιο βαζο...
Ας συρθω καπου για να με βλεπουν,για μενα ψαχνουν
Α.Π.

ΕΧΘΡΟΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣ
 ποιοι ειναι οι εχθροι μου ποιοι ειναι οι φιλοι?
 και να πιστεψω ποιανου τα χειλη?
 πεφτει η σκεψη μου σε εναν τοιχο
 μιας τουφεκιας ακουω τον ηχο
οσοι με προδωσαν ειναι Ιουδες
εχθροι οσοι μου'δωσαν ελπιδες φρουδες
εχθρος και η κριση μου που'χει λαθεψει
εχθροι και εκεινοι που με'χουν κλεψει
και ο καλυτερος φιλος που εχω
ειναι οι ριζες μου που δεν προσεχω
ειναι η ιστορια μου που εχω ξεχασει
ειναι η πιστη μου που εχω χασει
ειναι ο εαυτος μου εχθρος και φιλος
σαν φιδι υπουλος,πιστος σαν σκυλος
Α.Π.

Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΤΡΥΠΑ
ζωη καριολα
τα'κανες ολα
ζουγκλα να μοιαζουν
για να τρομαζουν
της γης τ'αρνακια
και στα κορακια
φτερα εχεις δωσει
μη και γλυτωσει
ουτε ενα πτωμα
πανω στο χωμα
και συ φαμφαρα
τρυπια δεκαρα
πουλας το ψεμα
βρεγμενο μ'αιμα

βρομιαρα μερα
κοκκινε αερα
μου τα'χεις πρηξει
και με'χεις πνιξει
παντου σκουληκια
που θελουν νοικια
και με πατανε
ρεστα ζητανε

και συ ρε ξενε
ξεφτιλισμενε
που με διαβαζεις
και με δικαζεις
τουτες οι σκεψεις
αν το προσεξεις
τις εχεις κανει
μα εχουν πεθανει
μεσα στο στομα
πριν γινεις πτωμα
λες πως σε θιγω
θελεις να φυγω
μα εγω σε διωχνω
μακρια  σε σπρωχνω
μια τρυπα σκαβω
μεσα με θαβω
και πινω μπαφο
μεσα στον ταφο
και μην τολμησεις
να τον συλησεις
και κειό τον γλαρο
που τον γουσταρω
θα τον τραταρω
και θα τον παρω
μες στο κελι μου
να'χω μαζι μου
τα δυο φτερα του
τ'ασπριδερα του
να τα φορεσω
για να μ'αρεσω
κι'οταν ο χαρος
σφαιρα μου ριξει
τοτε ο γλαρος
φτερα θα ανοιξει
και στον αερα
 οταν κοιταξεις
θα δεις και μενα
 και θα τρομαξεις
Α.Π.

Η ΝΥΧΤΑ

μεσα μου η νυχτια
νυμφη βιολετια
ομορφη χορευει
με κοιτά καλα
και μετα γελα
και με κοροιδευει
''ποιος εισαι θαρεις
πες μου να χαρεις
και θες να με θαψεις
μες'σε δυο γραμμες
 με λεξεις ιταμες
να με περιγραψεις
τοσοι ποιητες
και αναλυτες
γραψανε για μενα
ξυπνιοι και σοφοι
που ξερουνε γραφη
πιοτερο απο σενα
σπασε το στυλο
ακου που σου μιλω
στο λεω για καλο σου
σκισε και τα χαρτια
και ριχτα στη φωτια
μαζι με το στυλο σου''
Α.Π.

ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΕΝΑ ΓΛΑΡΟ
μεσα στο κορμι ενος γλαρου με το νου μου εχω τρυπωσει
και απ'τους μυλους του Πετρια το ταξιδι ξεκιναμε
λιγο πριν η νεα μερα απ'τον Αινο ξημερωσει
την πανεμορφη την  λιμνη του Κουτάβου  προσπερναμε

εχουμε ψηλωσει κιολας κατωθε μας το Αργοστολι
την πλατεια του Βαλλιανου εχουμε αφησει πισω
ποσο την λατρευω Θεε μου την μικρουλα μου την πολη
την υπολοιπη ζωη μου μονο εδω θελω να ζησω

δυό φτερουγισιές και νά σου απο κατω μας η Λασση
τα Γραδακια οι Καμαρουλες και μετα η Παλιοσταφιδα
τα υπεροχα τους καλλη τα ζηλευει ολη η πλαση
τοσες γαλαζιες αποχρωσεις πουθενα αλλού δεν ειδα

συνανταμε κι'αλλους γλαρους και κοπαδι θα γενούμε
κι απο πισω εχουμε παρει τις βαρκουλες και τα σκαφη
σαν περναμε την Τσουρουνα τον Μακρυ Γιαλο θα δουμε
που λες κι'ο Μιδας εχει αγγιξει και γιομησει με χρυσαφι

τον Πλατυ Γιαλο περναμε και του Τουρκου το ποδαρι
ειμαστε ολλοι διψασμενοι για μια παγωμενη μπυρα
να γυρισουμε  τους λεω να μου κανουνε τη χαρι
και οτι πιουμε κερασμενη απο μενα η πρωτη γυρα

να σας φερω κατι αλλο?με ρωταει η σερβιτορα
και η πτηση μου τελειωνει και τους γλαρους θα αφησω
 δεν θα πιω της λεω αλλο γιατι περασε η ωρα
εχω το πρωι ταξιδι, στο νησι μου θα γυρισω
Α.Π.

ΣΑΝ ΟΠΤΑΣΙΑ
μοιαζει με ονειρο που φορεσε ενα αερινο φουστανι
και εχει δεμενο σε ενα κοτσο τα μαλλια τα καστανά
και εχει βγει πανω στην αχρωμη την μερα μου σεργιανι
και μαγικα κανει να μοιαζουν ολα τριγυρω φωτεινα

 μεσα στο βλεμα της γυαλιζει σαν διαμαντι ενα δακρυ
που καποιος Αγγελος μια νυχτα απ τα ματια του ειχε χασει
μεχρι κι'ο Μαης εχει μεινει θαμπωμενος σε μια ακρη
αυτη η υπεροχη του άνεμου οπτασια να περασει

θελω του καθε  ποιητη να' βρω την πιό ωραια λεξη
και απ'το τραγουδι της βροχης θελω τον πιό ωραιο ηχο
να'ρθει και'η μουσα η Ευτερπη κοντα μου λιγο για να πλεξει
την πιό ωραια μελωδια με τον καλυτερο τον στιχο

γιατι ετουτη η ομορφια μες στο στυλο μου δεν χωραει
και ολες οι λεξεις που γνωριζω ειναι αναξιες και φτηνες
γιατι εγω ζω μες στον Δεκεμβρη και εκεινη ανθιζει μες στον Μαη
γιατι οι δικες μου οι μουσες ειναι ολες  μικρες και ταπεινες
Α.Π.

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ
ειπα στα τραγουδια μου εξω να βγουνε
κοσμο να γνωρισουν και φιλους να κανουν
και καρδιες να βρουνε που θα τα δεκτουνε
λιγο να ξεσκασουν και να ανασανουν

ομως πριν να φεξει αυτα γυριζουν πισω
και στην αγκαλια μου πεφτουνε κλαμενα
και προτου προλαβω κατι να ρωτησω
ριχνουν τις ευθυνες μονομιας σε μενα

με κατηγορουν για τα φτηνα τους ρουχα
και οτι πουθενα να μπουνε δεν τ'αφηνουν
μα εγω τους εδωσα ολα εκεινα που'χα
ως και  την ψυχη μου ομορφα να γινουν

ωιμε σε μενα που τα'χω γεννησει
και να μαραζωνουν  βλεπω και ποναω
και το καθε ενα που'χω τραγουδησει
τοσο το λυπαμαι που... κι'αλλο γενναω
Α.Π.

 ΕΣΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
και τον Χριστο να'ρθει στη Γη ικετευεις
μα εχεις στα χερια σου καρφια και εχεις φτιαξει  το Σταυρο να τον κρεμασεις
λες πως αγαπη και ειρηνη οτι γυρευεις
μα εχεις λυσει τα θεριά σου που δεν μπορεσες ποτε να τα δαμασεις
και κλαις που ο κοσμος ειναι απανθρωπος
μα ετσι τον εκανες εσυ...ο ανθρωπος
 Α.Π.

 ΕΝΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙ ΧΑΜΕΝΟ
τοσο καιρο δεν προσεξες  τα τοσα μου σινιαλα
μεσα απ το βρομικο νερο που στεγνωνε στη γυαλα
το στομα μου ανοιγοκλεινα για λιγο οξυγονο
μα μοναχά καταφερνα το βαζο να θολωνω

και ξενο χερι ητανε που απο το βαζο με εβγαλε
εστω και πως θα μ'εχανε καθολου δεν αμφεβαλε
με κοιταγε ανελπιδα οταν αντιο τραυλιζα
εκεινο μου'δωσε ζωη εγω λυπη του χαριζα

μπροστα σου ερχομαι ξανα μικρουλης και θεορατος
εσυ ομως δεν με εβλεπες λες κι'ημουνα αορατος
και ετσι στην ακρη εκανα και μονη σου σε αφησα
και με ενα μαυρο καρβουνο να φευγεις σε ζωγραφισα

γιατι η αγαπη δεν γυρνά ποτέ οσα χρωσταει
και ουτε για δικιο και σωστο θα ακουσεις να ρωταει
και οποιος ειναι ετοιμος να παιξει στο παιγνιδι
να ξερει απο την αρχη πως εχει χασει ηδη
  Α.Π.

ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΤΡΑΔΙΟ

κρυφτηκαν τα ονειρα
σε ενα τετραδιο
και σε ενα αυριο
κρυφα ελπιζουν
γιατι στο σημερα
σ'αυτη την χιμαιρα
δεντρακια στο βορια
που ολο λυγιζουν
καθομαι τις βραδιες
παρεα τα κρατω
ομως δεν τα ρωτω
τι καρτερανε
μα με ενα μπλε στυλο
τους φτιαχνω δυο φτερα
και κεινα ολο χαρα
ψηλα πετανε
ισως μια Ανοιξη
φυγουν απ το χαρτι
στης φυσης τη γιορτη
ανθη να βγουνε
και γω θα ειμαι εκει
στο χωμα τους νερο
να ριχνω δροσερο
μη μαραθουνε
Α.Π.

ΟΔΥΣΣΕΑ ΚΑΝΕΝΑ
οδυσσεα κανενα
πες μου αν θελεις και μενα
στην προβιά οταν κρυβοσουν
ποσο αληθεια φοβοσουν?
οδυσσεα κανενα
αχ να μοιασω σε σενα
το θεριό να μεθυσω
την σπηλια μου ν'αφησω
Οδυσσεα κανενα
αν μου τυχει και μενα
να'βρω καποιο μνηστηρα
το κεφαλι του πηρα
Οδυσσεα κανενα
 δεν θα μοιασω σε σενα
τον λωτο θα δαγκωσω
και ισως ετσι γλυτωσω
 Οδυσσεα κανενα
 δεν υπαρχει η πεννα
να μπορεσει να γραψει
μεσα μου οσα εχω θαψει
μες στον δουρειο ιππο
της καρδιας μου τον χτυπο 
καποτε ειχα αφησει
μηπως με συνχωρησει
Οδυσσεα του Ομήρου
τα φτερα του ονείρου
ας με πανε σε εκεινη
που'χω μονος μου μεινει
Α.Π.

 ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ
και την ψυχη μου  αφησα στης θαλασσας τη γλυκα
πανω στο βραχο καθιστος με ενα βαρυ τσιγαρο
μες στο καπνο ξεφυσαγα μεσα μου οση ειχα πικρα
και καρφωσα τα ματια μου ψηλα σ'ενα ασπρο γλαρο

το κυμα ηρθε και εσπασε με οργη πανω στον  βραχο
και λες να φυγω ηθελε και πετρες μου πετουσε
σαν να'μαι  αδεσποτο σκυλι που γυριζε μονάχο
και ολοι το κλωτσουσανε απο οπου κι αν περνουσε

και ακουσα τη θαλασσα καταρες να μου δινει
που εκαψε το δακρυ μου τα δροσερα νερα της
και εστειλε και την βροχη να με απομακρυνει
λες και στιγμη δεν ηθελε να μεινω εγω κοντα της

θαλασσα τι σου εκανα και με παλευεις τοσο?
γλαρος δεν ημουνα και γω πριν τα φτερα μου χασω?
ετσι πως τα καταφερα να σε αναστατωσω?
ασε μονο σημερα κοντα σου να βραδιασω

 και κεινη με λυπηθηκε και ησηχασε για λιγο
τα κυματα κοπασανε και επεσε ο αερας
μα ομως δεν εμπορεσα στιγμη για να ξεφυγω
απο ολα οσα γεννησε η μητρα αυτης της μερας

 πανω στο βραχο μ' εβρηκε το πιο βαθυ σκοταδι
μουσκεμα και τα ρουχα μου μουσκεμα κ'η ψυχη μου
λες και ολα τα εχασα ετουτο δω το βραδυ
λες και ο θεος δεν ακουσε ποτε την προσευχη μου
Α,Π,

ΓΙΑ ΣΕΝΑ
κουραστηκαν τα χερια μου να σε κρατανε
τα δακτυλα σου λιγο λιγο μου γλιστρανε
κλαιω και ικετευω στο γκρεμο να μη μου πεσεις
σου δινω τα φτερα μου για να τα φορεσεις
και ας μη ξαναπεταξω πια
φτανει να εισαι εσυ καλα

τους αετους τωρα κοιταζω και ζηλευω
μα τα φτερα μου πισω δε σου τα γυρευω
γιατι γνωριζω σαν τα βγαζεις πως ποναει
και οτι η πληγη που σου αφηνουν δεν περναει
τους ουρανους θα τους ξεχασω
φτανει εσενα να μη χασω

και οταν χαρουμενη με αγαπη με κοιταζεις
και τις φτερουγες σου με χαρι μου τιναζεις
δεν μου χρειαζονται  φτερα για να πεταω
μοναχα χιλια ματια για να σε κοιταω 
ο ουρανος μου εισαι εσυ
οι θαλασσες και ολη η γη
Α.Π.

ΣΑΝΤΕ ΣΚΕΤΟ

στο τζιν μου μεσα πλεον δεν χωραω
και δεν γουσταρω αυτα που φοραω
πινω καπνιζω ομως με πειραζει
και οτι κοροιδευα πια με τρομαζει

δεν το γνωριζω τουτο δω το σωμα
δεν ειμαι εγω μεσα σ'αυτο το πτωμα
εγω εχω φυγει μα και εχω γυρισει
να βρω οτι εχασα και οτι εχω αφησει

περασε ο χρονος με πηρε μαζι του
απο το χερι λες κι'ημουν παιδι του
και ολο το ειναι μου ο χρονος θελει
λες και ο πατερας του ημουν εν τελει

δεν την γνωριζω τουτη δω την πολη
δεν ειναι το δικο μου Αργοστολι
κι ας εχει γεφυρα μα και φαναρι
και στο λιμανι του ας πετουν οι γλαροι

με το μελανι μου πισω γυρναω
και να στο τζιν μου που παλι χωραω
καπνιζω το αφιλτρο σαντε το σκετο
και στιχους γραφω στο αδειο το πακετο
Α.Π.

Η ΣΙΩΠΗ

ακουμπω το κεφαλι στο χερι
και αφηνω να μιλησει η σιωπη
οι κουβεντες μου κρατανε μαχαιρι
και δεν θελω κανεις να κοπει

ας μιλησει η σιωπη
αν εχει κατι να πει

με καπνους το δωματιο γεματο
στο τασακι τσιγαρα αναμενα
πλησιασαμε αποψε τον πατο
με κοιτας με τα ματια κλαμενα

η σιωπη μας πλακωνει
μαζι μα ημαστε μονοι

την σιωπη μου ακουω να μιλαει
η σιωπη σου μου δινει ενα χαδι
οτι ειπαμε πια δεν ποναει
ενα γιναμε και τουτο το βραδυ

σιωπηλα σε φιλαω
και σου λεω σ'αγαπαω
Α.Π.

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

με καποιον θελω να μιλησω αποψε για σενα
που οι σκεψεις μου ολο γυριζουνε στα περασμενα
μα λεξεις δεν μπορω να βρω φτηνες να μη μοιαζουν
γιατι η σιωπη και οι λεξεις ποτέ δεν ταιριαζουν

για σενα λοιπον ετσι απλα ενα τραγουδι θα γραψω
και μεσα στους στιχους βαθια οτι νιωθω θα θαψω

σε ευχαριστω που υπαρχεις ακομα στο αιμα μου
που εισαι η μεγαλη μου αληθεια και το τελειο ψεμα μου
Α.Π.

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΨΕΜΑ

οχι δεν ειμουνα εγω που ηρθα εξω απο το σπιτι
καποιον αλλον θα ειδανε μπορει κανενα αλητη
θα ηταν καποιος που εχασε τον δρομο μες στο βραδι
και αν με μενα εμοιαζε θα φταιει το σκοταδι
περναω απο το δρομο σου στη φεξη και στη χαση
και ασε που το σπιτι σου ποιο ειναι εχω ξεχασει

 ρωτας γιατι κλαιω
μαλλον της νυχτας η δροσια θα'ναι σου λεω
πρεπει να φυγω ειναι αργα σ'αφηνω τωρα
περασε η ωρα

σου λεω οτι ειμαι καλα και ολα δεξιά μου πανε
γιατι οι ανθρώποι ευτυχως μπορουνε και ξεχνανε
τωρα βρηκα το δρομο μου και ειμαι ευτυχισμενος
και κανεις λαθος να μου λες πως μοιαζω λυπημενος
κοιτα εσυ να'σαι καλα και εγω τα καταφερνω
οπως μου ερθει η ζωη ετσι και γω την παιρνω

 ρωτας γιατι κλαιω
μαλλον της νυχτας η δροσια θα'ναι σου λεω
πρεπει να φυγω ειναι αργα σ'αφηνω τωρα
περασε η ωρα


Α.Π.

 ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΑΣΕΤΟΦΩΝΟ
μια μπαλαντα μικρη ειναι κουλουριασμενη
σε μια κασετα παλια με ταινια μασημενη
μεσα στο κασετοφωνο σιωπηλη χρονια μενει
διχως πλεον φωνη μοναχή , ξεχασμενη

μια μπαλαντα που καποτε ειχα γραψει για σενα
 και μαζι την ακουγαμε με τα φωτα σβησμενα
στο μικρο κασετοφωνο που μου ειχες χαρισει
ειχε χιλιες φορες η κασετα γυρισει

τωρα το κασετοφωνο σε μια ακρη το εχω
και την κασετα στην θηκη του μονο εγω την  προσεχω
μα την μπαλαντα ακομη την σιγοτραγουδαω
που στους στιχους της λεει πως πολυ σ'αγαπαω

τωρα εχω ηχοσυστημα που c d μονο βαζω
και στο  youtube τα τραγουδια μου που και που ανεβαζω
μα κανενας δεν ξερει την δικια μας μπαλαντα
που για σενα η καρδια μου play θα εχει για παντα
Α.Π

 ΑΝΕΜΕ
ανεμε εσυ που στα ξεροφυλλα φτερα χαριζεις
εσυ που δινεις φωνη στα ερειπια και στα χαλασματα
εσυ που δαιμονας μες στο αδειο σπιτι μου μπαινεις και τριζεις
βγαλε τους φοβους μου μεσα απ' τα ονειρα και απ' τα σκεπασματα

και δωσε μία και  ανοιξε διαπλατο το παραθύρι μου
η καταιγιδα μεσα να μπει οπως θηριο
και ολους τους φοβους να τους σκοτωσει για το χατηρι μου
κι'ας ξεπαγιασω μες στο κρεβατι μου απο το κρυο

ανεμε φιλε σαν το ξεροφυλλο κατω αν πεσω
κανε ενα στροβιλο  ψηλα να παω για μια στιγμουλα
και μη σε νοιασει οτι θα σπασω και θα πονεσω
σωρος θα γινω με τα αλλα φυλλα σε μια ακρουλα
Α.Π.







 

Η ΣΑΥΡΑ
εχω μια αυρα
που μοιαζει σαυρα
πανω στον τοιχο
δεν βγαζω ηχο
μα σε κοιταζω
και σε τρομαζω
πρασινη τυχη
να μη σου τυχει
ασσο και δυο
φευγω αντιο

εχω μια αυρα
που μοιαζει σαυρα
σε εχω παγωσει
και αναστατωσει
ντρεπομαι τοσο
θα με εξοντωσω
μακρια θα παω
κι ας σ'αγαπαω

εχεις μια αυρα
φωτια και λαυρα
που ολα τα λιωνει
και μενεις μονη
τοσο ωραια
μα εχεις παρεα
μια σαυρα μονο
και τονους πονο
Α.Π.


 

ΜΠΛΕ
γιοματα ηταν τα ματια σου με ουρανο
με πελαγο ηλιοφωτο και γαλανο
μα ηρθε συννεφο βαρυ με καταιγιδες
και σου αφησε τις μπορες του στις φλεφαριδες

γιοματη η καρδουλα σου με καλοκαιρια
στο σωμα σου του Αύγουστου τα μεσημερια
μα ηρθε ο χειμωνας ο βαρυς , κρυο και χιονια
και της αγαπης φυγανε τα χελιδονια

τα ονειρα σου εφταναν μεχρι τ΄αστερια
και του παραδεισου κλειδια ειχες στα χερια
μα εσυ που ησουν ετοιμη για το ταξιδι
πριν βγεις απο την πορτα σου γυρισες ηδη

μα ομως μπλε τα ματια σου ειναι ακομα
της θαλασσας και του ουρανου εχεις το χρωμα
κοιτα τους γλαρους που πετουν στο ακρογιαλι
εκει εξω ειναι ο Αυγουστος και ερχεται παλι
Α.Π.












 

ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ

 στο ταβανι κρεμασμενη
μια τηλεοραση αναμενη
εσυ μεσα απ το κρεβατι
την κοιτας με το'να ματι

ετσι οπως λαγοκοιμασαι
για μια στιγμη διερωτάσαι
τι γυρευει στο ταβανι
ενα φως σαν πυροφανι

μα το φως ειναι εκεινη
αχ πως εχει ομορφυνει
λαμπερη σαν ενα αστερι
μα αλλουνου κρατα το χερι

στην τηλεοραση φωναζουν
και οι φωνες τους σε τρομαζουν
λενε πως ειπαν στις ειδησεις
πως ποτε δεν θα γυρισεις

μα γυρνας απο την αλλη
με αγκαλια το προσκεφαλι
και τα φωτα ολα σβηνουν
και οι εφιαλτες σε αφηνουν
Α.Π.














 

Η ΠΤΩΣΗ

Η ΠΤΩΣΗ
ποσο χρονο να θελει απ το δεντρο στο χωμα
ενα φυλλο ξερο για να πεσει?
μα εγω το κοιτώ λες για παντα στον αερα να ηταν!!!
υπερηφανο αετο που στο πεταγμα εχουν σκοτωσει,
μα δεν το΄δα ποτέ εκει ψηλα,
μοναχά το΄χω δει στην στερνη του την πτωση

ποσο χρονο να θελει ενα αστερι την νυχτα να σκισει
πριν χαθει απ τα μάτια της φωτιας του η γραμμη?
μα εγω το κοιτώ λες αιώνια η στιγμη αυτη κραταει
που εχει ο ουρανος πυρακτώσει
μα δεν το΄δα ποτέ εκει ψηλα,
μοναχά το΄χω δει στην στερνη του την πτωση

ποσο χρονο να θελει η ματιά σου που πανω μου πεφτει
να μου πει οτι ηδη εχεις φυγει?
μα εγω σε κοιτω διχως λεξη να αρθρωνω
να μη δεις οτι εχω ματωσει
που δε με ειδες ποτε εκει ψηλα
μοναχα με εχεις δει στην στερνη μου τη πτωση
Α.Π.