Η ΑΜΑΞΑ
επιβατης σε αορατη  αμαξα
λυσσασμενα θεριά  την τραβανε
παραγγελματα οσα κι'αν αλλαξα
οπου θελουν εκεινα με πανε

στο χωραφι ο γερος χαραματα
κανει λακους ελιες να φυτεψει
δεν ελπιζει σε μαγια και θαματα
μονο κατι απ το χρονο να κλεψει

μες στα κυματα ο ναυτης σβουριζεται
μια σανιδα με ζορι κραταει
για μια ανασα ακομα αγωνιζεται
και τον χρονο για λιγο νικαει

η βροχη στην πλατεια δυναμωσε
στο παγκακι το αγορι κρυωνει
ουτε αποψε εκεινη  ανταμωσε
και ο χρονος σκυλι που δαγκωνει

στο γραφειο η ωρα επερασε
μα δεν εχει ακομη τελειωσει
ποτε η μερα ηταν νεα και γερασε
ποιος τον χρονο μπορει να παγωσει

μες στην αμαξα εγω την αορατη
το μολυβι παλευω να ξυσω
την στιγμη την μικρη την θεορατη
στο χαρτι προσπαθω να νικησω

κοιτα...οι λεξεις ξανα γκαστρωθηκανε
 και  αληθειες φριχτες ξεγεννανε
οσοι ακουσανε και φοβηθηκανε
εχουν πεσει στη γη και ξερνανε

ποιος στου χρονου το διαβα με πεταξε
ποια ειναι η αμαξα που με εχει παρει
ποιος στον Πλουτωνα σκλαβο με εταξε
ποιανου ο χρονος του εκανε χαρη?
 Α.Π.