ΑΥΛΑΙΑ
εγω που εμαθα να δινω χωρις ανταλαγμα κανενα
εγω που δεν σου'χω ζητησει ποτε μου τιποτα για μενα
εγω που εμαθα κολυμπι για να σε σωσω που πνιγοσουν
ηρθε η στιγμη τα δυο σου χειλη να με προδωσουν

εγω που σε ειχα αγαπησει πιο πανω κι'απ τον εαυτο μου
που οσα και'αν μου ειχες κανει ελεγα φταιει το γραφτο μου
εγω που στις φουρτουνες παντα διπλα σου εμενα σαν βραχος
ηρθε η στιγμη εσυ να φυγεις, κι'ειμαι μοναχος

μα να γελας
δεν φταις εσυ
και μη χαλας
και εγω εδω
θα το παλευω
οπως μπορω

εγω που δεν θα σε ξεχασω οσο αναπνεω
να περπατησω τουτο το δρομο ηταν μοιραιο
και αν καποια μερα με δεις μπροστα σου καπου  τυχαια
θα εχει η παρασταση τελειωσει και ριξε αυλαια
Α.Π.