Εκείνη η αγκαλιά που δεν άνοιξες για  να με καλοδεχτεί ...να μπω μέσα και να κλάψω ,  να κλάψω και τα δάκρυά μου  να μην πέσουν στο χώμα και στη λάσπη...

Εκείνη η καλή κουβέντα που δεν μου είπες... και ας μην άλλαζε κάτι ... λίγο να ακουμπούσα πάνω της ...

Εκείνο το τηλέφωνο που δεν χτύπησε ... και ας μην το σήκωνα ... απλά να έκανε μία μικρή ρωγμή στο ακίνητο μαύρο μου  και να έμπαινε  για λίγο κάτι από άνθρωπο μέσα στις σκέψεις μου...

Εκείνο το τίποτα που ήταν αρκετό για να σβήσει τα πάντα ...

Α.Π.