Δεν την αντέχω τη χαρά που αγνοεί τον θλιβερό αυτό κόσμο..μου αρέσει η χαρά πού φυτρώνει σαν λουλουδάκι στη ρωγμή ενός τσιμεντένιου άχρωμου και κρύου δρόμου..

Οι άνθρωποι που τελικά δεν ήξερα καθόλου είναι εκείνοι που νόμιζα ότι τους ήξερα από έξω και ανακατωτά...

Δεν χρειαζόταν πιο πολύ από μία ματιά του για να βγουν ένα-ένα τα κομμάτια μου μέσα από τους καθρέφτες του κόσμου ...

Εκείνους τους ανθρώπινους καθρέφτες πού με παραμόρφωναν και με έδειχναν σαν έναν απαίσιο , μίζερο λιπώδη ,βαρετό και γερασμένο ανθρωπάκο...

Γιατί στον κόσμο υπάρχει μονάχα ένας καθρέφτης που μπορείς να δεις την αλήθεια σου... στον καθρέφτη της αγάπης...

Και δεν υπήρχε πιο μοναδικό μέρος από τα μάτια του , που θα μπορούσες να ρωτήσεις και να μάθεις ποιος είσαι ...

Μέσα σε αυτόν τον καθρέφτη έβλεπες μόνο όλα εκείνα που σε κάνουν άνθρωπο ...

Την αφοσίωση , την θυσία , την προσφορά , το νοιάξιμο , την αγάπη και όλα τα άλλα που σε κάνουν να ξεχωρίζεις από τα άγρια θηρία ...

Μέσα στα μάτια του αδικοχαμένου φίλου μου έβλεπα την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου...

Από τώρα και στο εξής θα έχω να αντιμετωπίσω μόνος τους καθρέφτες εκεί έξω , που θα κάνουν ότι μπορούν για να με πείσουν ότι δεν είμαι εκείνος που έβλεπα στα μάτια του μικρού μου φίλου...

Α,Π,

Δεν υπάρχει απατηλό όνειρο ....απατηλή πραγματικότητα υπάρχει..

Νιώθω σαν να σου πέταξα το μπαλάκι πολύ μακριά , τόσο μακριά που χάθηκε πίσω από τον ορίζοντα... και εσύ έτρεξες να μου το φέρεις... και εγώ σε περιμένω να γυρίσεις χαρούμενο με το μπαλάκι στο στόμα...