ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΣΑ

σε ενα θροισμα φυλλου την κραυγη μου ξαπλωνω
μοναχα η σκια μου τωρα φαινεται μονο
τα κερια της ελπιδας που καπνιζουν ακομα
με μια χερια τα μαζευω και τα θαβω στο χωμα

και τους χαρτες μου καιω και τις σταχτες πεταω
και τα χειλη δαγκωνω να μην πουν σ αγαπαω

οτι νιωθω σκορπιζω και ο αερας το παιρνει
και στο σωμα μου μεσα μονο η ανασα μου μενει
ειμαι η σκονη μοναχα σε κλεισμενο βιβλιο
που απανω της γραφει σ αγαπουσα...αντιο
Α.Π.

 

ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΘΑ ΕΙΜΑΙ

ξυπνας με δακρυα στα ματια,ο ιδιος εφιαλτης παλι
διπλα σου εγω να σ αγκαλιαζω, μα στα ονειρα σου παντα οι αλλοι
κρυβεσαι μες στην αγκαλια μου και με λυγμους μου λες φοβαμαι
με ενα χαμογελο σου λεω "κοιμησου εσυ διπλα σου θα μαι

γλυκα σε πειρε παλι ο υπνος,εγω κοιταζω το ταβανι
ποσο πολυ εχω τρομαξει μωρο μου ο νους σου δεν το βανει
σηκωνομαι παω στο σαλονι, αθορυβα μη σε ξυπνησω
και στο τσιγαρο που καπνιζω ορκιζομαι να μη λυγισω

διπλα σου θα μαι να σε φροντιζω
τα δακρυα σου να σου σκουπιζω
κοιμησου εσυ διπλα σου θα μαι
και δεν θα μαθεις...οτι και γω φοβαμαι
Α.Π.

Η ΚΑΛΥΒΑ ΜΟΥ


τριζει η νυχτα στην παλια την σκεπη
το τζακι αναμμενο εξω πεφτει βροχη
μια καλυβα παλια σε δασος πυκνο
στην καπνοδοχο θα δειτε συνεχεια καπνο

κουρνιασμενος ο γλαρος πανω στο μαξιλαρι
το λευκο περιστερι μας καρτερα στο φεγγαρι
πριν ο υπνος με παρει στην καλυβα θα παμε
θα καλεσουμε να ρθουν κι ολα οσα αγαπαμε

ιστοριες θα πουμε που οι γλαροι γνωριζουν
για πελαγη βαθια με νερα που αφριζουν
για πλατειες θα μας λεει το λευκο περιστερι
 ωσπου ο υπνος να ρθει να με παρει απ το χερι

ποση ζεστη η καλυβα μου εχει
στον χιονια και στις μπορες αντεχει

για την καλυβα ποτε δεν μιλαω σε κανενα
ολα τα μυστικα της τα κραταω για μενα
την καλυβα σκεπαζω με την ζεστη μου φλοκατι
και γλυκα αποκοιμιεμαι στο μονο μου κρεβατι
Α.Π.

 

ΕΝΑ ΓΙΑΤΙ

μα ποσο δακρυ αντεχει να κουβαλαει μια λεξη?
οση βροχη χωραει το συννεφο πριν βρεξει!!!
 σε ενα γιατι που ειπες ειδα τι σου χω κανει
και απαντησεις ψαχνω κοιτωντας το ταβανι

ποση ντροπη χωραει να μπει σ ενα συγνωμη?
και ποση αγαπη θελει για να αλλαξεις γνωμη?
πως εχτισαν τα λαθη τοιχους που με κυκλωνουν
ποιοι φοβοι με νικησαν και τωρα με σταυρωνουν?

στον ηλιο στο φεγγαρι πως χαρι να ζητησω?
το φως που σου χω κλεψει να στο γυρισουν πισω
ποια αγκαλια χωραει τον παγο και το χιονι?
πως να μπω στην ψυχη σου για να μην εισαι μονη?
Α.Π.

ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ  ΕΦΙΑΛΤΕΣ

να αρχισω μεγαλος
να τελειωσω μικρος
ουτε πισω δεν παω
μα δε παω και μπρος

κλειδωμενη η πορτα
το κλειδι το χω χασει
μεσα να μαι η εξω
τωρα το χω ξεχασει

τα ονειρα μου κοιμουντε
τα ξυπνω και γκρινιαζουν
εφιαλτες θα γινουν
αφου δεν μου ταιριαζουν
Α.Π.
 

Ο ΓΕΡΟ ΓΑΤΟΣ

ολη μερα ζει πανω στα κεραμιδια
σαν πεινασει τρωει μεσα απ τα σκουπιδια
νιαουριζει στις γατουλες που περνανε
και εκεινες με τα χαλια του γελανε

ειναι γερος και καλα τωρα δεν βλεπει
και δεν ειναι αυτο που λεμε καθως πρεπει
τα παιδια της γειτονιας τονε πειραζουν
ολα τα  γατια γι αυτον φαρμακι σταζουν

ζουσε ο φουκαρας πριν χρονια σ ενα σπιτι
και δεν διαλεξε να ζει σαν τον αλητη
ειχε ανθρωπους που πολυ τον αγαπουσαν
που με γλυκα και αγαπη του μιλουσαν

ομως ειρθε μια στιγμη καταραμενη
που οι ανθρωποι του βρεθηκαν χρεωμενοι
και μια μερα τους πεταξανε στο δρομο
κατι τυποι που εφαρμοζαν τον νομο

του παν κλαιγοντας δεν θα σε ξαναδουμε
μα θα εισαι στην καρδια μας οσο ζουμε
και ποιος ξερει σε ποια ζουνε κεραμιδια
και αν τρωνε και αυτοι απ τα σκουπιδια

αν τον γατο καποια μερα θα τον δειτε
σταματηστε μια κουβεντα να του πειτε
και χαριστε του με αγαπη ενα χαδι
γιατι κλαιει μοναχος του καθε βραδυ
Α.Π.

ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΣ ΜΑΛΛΟΝ

ματια σαν τις λεπιδες που με κοβουν σε φετες
και τα λογια σου μπραβοι που κρατανε φαλτσετες
με κοιτας και θυμιζεις εμπορο σε παζαρι
που στα δοντια κοιταζει το ζωντανο που θα παρει

αετο με θυμοσουν  μα ηρθα σαν το σπουργιτι
απ τα χρονια αλαγμενος και με ρουχα αλητη
τιποτα δεν ζητουσα να σε δω μονο λιγο
αστο μην το κουραζεις μαλλον πρεπει να φυγω

κατι μετρησες λαθος παρεξηγησες μαλλον
επερασαν τα χρονια και με περασες για αλλον
δεν ηρθα για να πουλησω ουτε για να αγορασω
ηρθα να βρω μια φιλη λιγο να ξαποστασω
Α.Π.

ΟΛΑ Η ΤΙΠΟΤΑ

το φεγγαρι ερωτευτηκε τρελα ενα λουλουδι
και για κεινο ξενυχτουσε στην αυλη του καθε βραδυ
του εσκαρωνε το πιο ομορφο του ερωτα τραγουδι
και εφροντιζε ποτε να μην γνωρισει το σκοταδι

ομως το ομορφο λουλουδι με το χιονι ξετρελαθηκε
του εδωθηκε και εκεινο το κορμακι του σκεπαζει
μα δεν αντεξε το κρυο και σιγα σιγα μαραθηκε
τωρα ομορφο μοναχα το λουλουδι πια δεν μοιαζει

ηρθε η ανοιξη κι ο απριλης και το ελιωσε το χιονι
και αλλα ομορφα λουλουδια μες στον κηπο εφυτρωσαν
η μικρουλα η μαργαριτα ειχε μεινει τοσο μονη
ολες γυρω οι ομορφιες την ψυχη της μαραζωσαν

το φεγγαρι την ελατρευε εστω και μαραμενη
και της εστελνε το φως του μηπως και την αναστησει
μα εκεινη τον χειμωνα με αγωνια περιμενει
να χαλασει ο καιρος και το χιονι να γυρισει

ειναι ο ερωτας το φως
ειναι ο ερωτας σκοταδι
ειναι ο ερωτας τα παντα
ολα η τιποτα ηταν παντα
Α.Π.

Η ΚΑΜΠΙΑ ΚΑΙ Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

μια καμπια σερνεται αιωνια
πανω στου πευκου τα βελονια
μια πεταλουδα φτερουγιζει
πως ηταν καμπια δεν γνωριζει

την καμπια η ζηλια την ποναει
που η πεταλουδα ολο πεταει
αχ ποσο θελει να ψοφησει
να μην μπορει να φτερουγισει

ομως η ανοητη δεν ξερει
πως η ζωη ετσι θα τα φερει
φτερα πως θα χει μια μερα
και θα πεταει στον αερα

κα πως μια καμπια θα ζηλευει
και το κακο της θα γυρευει
Α.Π.

ΕΝΑΣ ΚΑΔΟΣ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ

σε ενα καδο σκουπιδιων γεματο σακουλες
φαγητο μεσα ψαχνουν πεινασμενες γριουλες
μεταναστες και αλητες καθε νυχτα τον ζωνουν
κατι παντοτε βρισκουν κι απ την πεινα γλυτωνουν

καποτε ηταν σκασμενος απ τα βαρη των αλλων
που πετουσαν σε κεινον και τον γιομιζαν βρωμα
και ενα πλακωμα ειχε που ντροπη ηταν μαλλον
ζωντανος και αν φαινοταν αυτος ενιωθε πτωμα

παει καιρος που χε μπλεξει μεσα σε φασαριες
τοτε που καθε μερα γινονταν απεργιες
κοντεψε να πεθανει μεσα στα δακρυγονα
και αυτος να πληρωνει αλλονων τον αγωνα

του πεταγανε πετρες και μολοτοφ τον καψαν
και οι σακουλες που ειχε σαν λαμπαδα αναψαν
μα τις ροδες που εχει κανεις δεν προσεχει
και ξεσπαει και ουρλιαζωντας αρχιζει να τρεχει

με απιστευτη φορα οποιον βρησκει παταει
και οπως αναπηδαει τα σκουπιδια πεταει
και αφου τρεχει για ωρες σταματαει ιδρωμενος
ειναι αδειος και νωθει τοσο ξαλαφρωμενος

μα οπως στεκεται εκει στης πλατειας την ακρη
καποια βηματα ακουει και τον καιει ενα δακρυ
ειναι μια γριουλα που δεν βρισκει να φαει
κι αντοχη πια δεν εχει παρακατω να παει

αχ μακαρι να ηταν γιοματος σακουλες
ναβρουν κατι να φανε οποιες ερθουν γριουλες
Α.Π.
 

ΤΟ ΣΕΝΤΟΝΙ

σκεψου να υπηρχε μια πλατεια
γιοματη φιλους παιδικους
εκει να τρεξεις τωρα που ολλα τα χεις χασει
και διχως αφορμη και αιτια
γλεντι να στησουν και γιορτη
για σενα που δεν σε χουνε ξεχασει

σκεψου να υπηρχε μια νυχτα
πανσεληνο με ξαστερια
οταν θα πνιγεσαι σε σκεψεις μεθυσμενες
που θα σε παρει σ αλλα μερη
μακρια απ τα αγρια θερια
και σου φερει πισω αγαπες ξεχασμενες

μα εχεις μονο ενα σεντονι
το σωμα σου να κουκουλωνει...για να κρυφτεις
Α.Π
 

ΛΟΓΙΑ...ΛΟΓΙΑ

λογια ... πολλα λογια
κολυμπαει μες στα λογια το ψεμα ...το αιμα
αγεννητα τα παιδια μας μας βριζουν
αρρωστα τα ονειρα μας σαπιζουν
φοβος...πολυς φοβος
σαν μαυρη κουρτινα την χωρα σκεπαζει ο φοβος
πιο πολλες οι αγχονες στα δεντρα απο φυλλα
περηφανια που θαφτηκε μες στην ξεφτιλα
δοσεις... και αλλες δοσεις
στο καντηλι το λαδι μας βαζουν με δοσεις
και συ ακομα να θυμωσεις
Α.Π.




 

ΕΛΑ ΠΡΩΙ

ελα πρωι οταν τα ονειρα πεθαινουν
ελα πρωι που οι μοναχοι πιο μονοι μενουν
και θα μαι εδω γιατι ποτε δεν παω πουθενα
και θα μαι εδω οπως και πριν οπως μετα

μου λες θαρθεις οταν θα εχει λεωφορειο
να κλεισεις θες γιατι ειναι αργα και κανει κρυο
ναι ειναι αργα πολυ αργα για μενα τωρα
μα σου λεω σιγα μιλα μου ακομα λιγη ωρα

εξω η βροχη δινει φωνη στην προσευχη μου
μια αστραπη εξαυλωνει την ευχη μου
παλι εδω με ενα στυλο και ενα τετραδιο
να πολεμω να καταλαβω κοσμο αδειο
Α.Π.
 

LIKE

το λαικ μου αρεσει
στη ζωη μου εχει θεση
θελω λαικ πολλα
για να ειμαι καλα

με το λαικ νομιζω
οτι κατι αξιζω
και οποιος με αγαπαει
θελω λαικ να παταει

εξω στη γειτονια μου
πια κανεις δεν με ξερει
και ετσι κλεινομαι σπιτι
απο το μεσημερι

στην οθονη μπροστα
με τα φωτα κλειστα
επανασταση κανω
απ την καρεκλα μου πανω

σε τουτο το στιχο μου
που ανεβαζω στον τοιχο μου
πολλα λαικ να βαλετε
και να μη με σνομπαρετε

Α.Π.
 

ΠΕΝΤΕΜΙΣΙ

αν κεινη τη μερα
δεν μ¨εκανες περα
αν τουτη τη νυχτα
 στο πλαι μου σ¨ειχα
δεν θα¨μουνα τωρα
πεντεμισι ωρα
 νυχτα,στους δρομους τρελος

αν πριν απο λιγο
που σ¨ειδα με κεινον
δε μου¨λεγες "γεια
τι κανεις? καλα?"
δεν θα¨μουνα τωρα
πεντεμισι ωρα
 νυχτα,στους δρομους τρελος

αν πριν στο μπαρακι
ερχοσουν λιγακι
"μην κλαις"να μου πεις
"και αλλο μην πιεις
δεν θα¨μουνα τωρα
πεντεμισι ωρα
νυχτα,στους δρομους τρελος
Α.Π.

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΘΕΟΣ

ειναι εδω,ποναει μαζι μας
ειναι ο πατερας μας και το παιδι μας
ειναι ο φιλος μας,ειναι ο εχθρος μας
ειναι με στην ψυχη του καθενος μας

ειναι η ανατολη,ειναι η δυση
ειναι το προβλημα,ειναι η λυση
ειναι ο κυνηγος,ειναι το θυμα
διπλα μας ειναι στο καθε βημα

πανω στα στα συννεφα δεν εχει θρονο
διπλα μας στεκεται στον καθε πονο
δεν εχει ρουχα απο μεταξι
σκουπιζει το αιμα που εχει σταξει

τον πληγωνουμε στο καθε λαθος
και τον ξεχναμε στο καθε παθος
και τον φωναζουμε οταν ποναμε
και μας κραταει οταν λυγαμε

αγαπη ειναι το ονομα του
και οι ζωες μας τα θαυματα του
ο ηλιος ειναι μες στο σκοταδι
στη μοναξια μας της μανας χαδι

Α.Π.
 

ΣΚΕΨΟΥ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΑΛΠΗ

θα σε πλησιασουν,θα σου ταξουν
θα σε στυψουν και θα σε πεταξουν
θα σου πουνε πως σε αγαπανε
οι ιδιοι που αυριο θα σε κλωτσανε

θα σου πουν πως νοιαζονται για σενα
πως ολα τα χουνε μελετημενα
πως για σενα εχουνε τις λυσεις
αρκει μοναχα να τους ψηφισεις

θα σου σπειρουν φοβο και διχονοια
οπως κανουν τωρα τοσα χρονια
και ενας φοβισμενος δεν θυμαται
βλεπει τις ειδησεις και κοιμαται

αν εχεις παιδια και σε ρωτησουν
σε τι κοσμο τα φερες να ζησουν
ειναι ο κοσμος που θα συντηρησεις
αν για λαθος λογους θα ψηφισεις

ρωτησε τα ομως να σου πουνε
σε τι κοσμο θελουνε να ζουνε
ετσι πιο σωστα θα αποφασισεις
ποιος αξιζει για να τον ψηφισεις
Α.Π.


 

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

ενα φυλλο διχως δεντρο
ενας κυκλος διχως κεντρο
ενα δακρυ μες στο ματι
σαν πανι χωρις καταρτι

οι ελιες και τα ποταμια
τυλιγμενα με πλοκαμια
με σωτηρες και με μαγους
και κοπαδια λωτοφαγους

θαφτηκε αυτο το εθνος
με κηδεια διχως πενθος
διχως στοχους η ελπιδα
πως καταντησες πατριδα

το σπαθι δεν εχει κοψι
διχως περηφανεια η οψι
των ελληνων τα ιερα
πουληθηκαν μια χαρα

δεν υπαρχουν θερμοπυλες
μονο των κλεφτων οι βιλες
και στα εδρανα μυριζει
η Ελλαδα που σαπιζει
Α.Π.

ΦΟΒΟΙ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ

το αυριο με τρομαζει
τρυπια η ζωη μου και ολουθε μπαζει
οι φοβοι μου καβοι
με κρατανε δεμενο στο λιμανι καραβι

στα ποδια αλυσιδες οι φοβοι μου
φτερα τα ονειρα μου στους ομους χτυπανε
πονουν και ματωνουν οι ομοι μου
καθως τα φτερα με βια ξεκολλανε

δισταζω να αφησω το σημερα
γαντζωνομαι ολος στο τωρα
τα ονειρα πισω μου σπρωχνουνε
με οργη μου φωναζουν¨"προχωρα"
Α.Π.

ΣΤΙΧΟΙ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

μια θαλασσα ειναι το χαρτι και ακουμπας τις λεξεις
μα τρεμεις μηπως και πνιγουν
μες στο μελανι του στυλου οι στιχοι που θα πλεξεις
με σενα μοιαζουν μολις βγουν

μετα ομως βγαζουνε φτερα και γλαροι γινονται
δεν ξερουν ομως να πετουν και παντα πνιγονται

την θαλασσα τα δυο σου χερια τσαλακωνουνε
και οι λεξεις μεσα στα σκουπιδια μαραζωνουνε
Α.Π.




 

 ΤΥΦΛΟΣ

με λαχταρα με ρωταει ο τυφλος
να του πω με τι μοιαζει το φως
τι ειναι η μερα και τι ειναι το βραδυ
τι ειναι φως και τι ειναι σκοταδι

δυσκολευτηκα τι να απαντησω
την κουβεντα λοιπον για να κλεισω
του ειπα φως ειναι ο ηλιος που καιει
και σκοταδι το φεγγαρι που κλαιει

μα με εκπληξη τοτε προσεχω
οτι εγω που τα ματια μου εχω
το φεγγαρι μπορω να κοιταξω
και οχι τον ηλιο γιατι τα ματια θα καψω

και καταλαβα το φως με τι μοιαζει
σαν την αληθεια που παντα τρομαζει
και ειναι ψεμα γλυκο το σκοταδι
σαν αγκαλια και σαν ψευτικο  χαδι

Α.Π.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

ηρθανε οι αναμνησεις σαν αερας να φυσηξουν την φωτια, μηπως και αναψει
δυο παλιες φωτογραφιες για προσαναμμα τις βαζω ,για να εχει η φωτια κατι να καψει
σαν τον φοινικα απ τις σταχτες που γεννιεται,ενα παιδι χαμογελαει
μα εχει στη ματια μια θλιψη,λες και το ξερε απο τοτε, οτι ο χρονος τοσο γρηγορα περναει

εμεινε μαζι μου λιγο,και πριν φυγει μου πε να μην το ξεχασω
το ταξιδι της ζωης πως συνεχιζει και να τρεξω το καραβι μην το χασω

Α.Π.

https://www.youtube.com/watch?v=cgjhnvItGZ4


 

Ω ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ
μεσα απ τις φλεβες σου κυλησαν κοκκινα τα εικοσι σου χρονια
τα ονειρα σου ολλα ποτισαν τα βρομικα σου τα σεντονια
διπλα ακους φωνες και ζαρια,των συναδελφων σου τα αστεια
και καποιον που εφερε εξαρες να ευχαριστει ταχα τα θεια
το δακρυ σου ετρεξε θλιμενο ,αδιαβαστο κλειστο βιβλιο
και το τσιγαρο σου σβησμενο στο χερι σου που απλωνεις κρυο

Ω ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ !!τι εχεις κανει?
πεθαινεις μονος και φοβασαι
το αιμα τρεχει σα ποταμι
και ολοι νομιζουν πως κοιμασε
Α.Π.

ΑΞΥΠΝΗΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
σαν δελφινι βουτας στο γαλαζιο νερο
λευκες φυσαλιδες τυλιγουν το  σωμα
ετσι ειχες να νιωσεις εδω και καιρο
ποιος το πε πως τα ονειρα δεν εχουνε χρωμα

μα ξαφνου η θαλασσα σαν βουτυρο πηζει
εισαι εγκλωβισμενος κι η ανασα τελειωνει
σπαρταρας με αγωνια στο κρεβατι που τριζει
και ξυπνας ιδρωμενος στο υγρο σου σεντονι

μηπως στο ονειρο τουτο αν δεν ειχες ξυπνησει
μηπως θα σουνα παντα μεσα του να παλευεις?
και η ζωη μες στο ονειρο θα σε ειχε αφησει
την ανασα σου αιωνια με αγωνια να γυρευεις?
Α.Π.

 

Ο ΓΛΑΡΟΣ
μια φορα και ενα καιρο ενα παληκαρι
ζητησε απ το Θεο μια μεγαλη χαρη
να του χαρισει δυο φτερα και γλαρο να τον κανει
για να πεταξει μια φορα εκει που ο νους δε φτανει

οι μερες επερναγανε μα δεν γινοταν γλαρος
το σωμα του πανω στη γη το χε μεγαλο βαρος

μια μερα που εγιορταζε του φεραν μια κιθαρα
τον ηχο της σαν ακουσε την πιανει με λαχταρα
και χρονια περασαν πολλα μεχρι να την δαμασει
ολλα στην ακρη τα βαλε καλα να την σπουδασει

τωρα οταν πεζει αισθανετε φτερα πως εχει βγαλει
γλαρος πως ειναι και πετα πανω απ το ακρογιαλι
τον ειχε ακουσει ο Θεος και του κανε τη χαρι
με την κιθαρα για φτερα πεταει οπως κι οι γλαροι
Α.Π.

ΤΟΥ ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΥ

με το φιλο σου ηρθες για ενα καπουτσινο
πως θυμαμαι το απογευμα εκεινο
ηταν τοτε που κανα τον σερβιτορο
σε εκεινο το καφε στη λεωφορο

ησουν σαν ηλιοβασιλεμα θλιμμενο
απο ροδα και χρυσανθεμα βαμμενο
σαν νεραιδα τα φτερα της που χε χασει
ενας αγγελος στη γη που χαν ξεχασει

σου μιλουσε μα φαινοσουνα χαμενη
μες στη θαλασσα της θλιψης βυθισμενη
την αγαπησα την θλιψη σου εκεινη
εχει ο πονος της βαθια μεσα μου μηνει

οταν φυγατε ειχε πεσει το σκοταδι
δυο φιγουρες που χαθηκαν μες στο βραδυ
το φεγγαρι μες στα συννεφα κρυμμενο
ποσο εμοιαζε με σενα ετσι θλιμμενο

απο τοτε εγω ποτε δεν σε ξαναδα
ποιος την εχασε την τυχη την ρημαδα
μα εισαι καθε ηλιοβασιλεμα στον νου μου
καθε βραδυ στο φεγγγαρι του ουρανου μου
Α.Π.