ΤΟΥ ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΥ

με το φιλο σου ηρθες για ενα καπουτσινο
πως θυμαμαι το απογευμα εκεινο
ηταν τοτε που κανα τον σερβιτορο
σε εκεινο το καφε στη λεωφορο

ησουν σαν ηλιοβασιλεμα θλιμμενο
απο ροδα και χρυσανθεμα βαμμενο
σαν νεραιδα τα φτερα της που χε χασει
ενας αγγελος στη γη που χαν ξεχασει

σου μιλουσε μα φαινοσουνα χαμενη
μες στη θαλασσα της θλιψης βυθισμενη
την αγαπησα την θλιψη σου εκεινη
εχει ο πονος της βαθια μεσα μου μηνει

οταν φυγατε ειχε πεσει το σκοταδι
δυο φιγουρες που χαθηκαν μες στο βραδυ
το φεγγαρι μες στα συννεφα κρυμμενο
ποσο εμοιαζε με σενα ετσι θλιμμενο

απο τοτε εγω ποτε δεν σε ξαναδα
ποιος την εχασε την τυχη την ρημαδα
μα εισαι καθε ηλιοβασιλεμα στον νου μου
καθε βραδυ στο φεγγγαρι του ουρανου μου
Α.Π.