δύο άμαχοι στον πόλεμο .
Έτρεχε όσο μπορούσε πιο γρήγορα στο γεμάτο από χαλάσματα δρόμάκι .
Μία βόμβα έσκασε μερικές εκατοντάδες μέτρα πίσω του κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο .
Έπρεπε να φτάσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα , ήξερε πως μπορεί και να πεθάνει από το φόβο του , με το ζόρι μπόρεσε να το συνεφέρει το περασμένο Πάσχα που είχε πανικοβληθεί από τα βαρελότα των παιδιών.
Άλλη μία βόμβα έπεσε στο γειτονικό σπίτι γεμίζοντας τον δρόμο σκόνη και θραύσματα .
Το ωστικό κύμα τον έκανε να χάσει την ισορροπία του και ένιωσε ένα κάψιμο χαμηλά στο δεξί του πόδι , όμως συνέχισε να τρέχει .
Μόλις έφτασε στη γωνία μπόρεσε να δει το σπίτι του ...
Ανέβηκε δύσκολα τις σκάλες και έφτασε στο δωμάτιό του σκύλου του .
Το είδε να είναι με κολλημένη την τη μουσούδα του στον τοίχο , λες και ήθελε να βγει από αυτόν τον κόσμο , και να τρέμει ...να τρέμει ... να τρέμει ...
Το αγκάλιασε με τα δύο του χέρια κλαίγοντας , είχε σωθεί ο κόσμος του , δεν ήταν τόσο άσχημος πια , δεν είχε τόσο κρύο . δεν είχε τόσο πόνο...
Αλλη μία βόμβα έπεσε εκεί κοντά , τώρα άρχισε να τρέμει εκείνος... το σκυλί του είχε ηρεμήσει μες στην αγκαλιά του ... και του έγλυφε την πληγή στο πόδι ...
Α.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου