Πόση από την καταιγίδα μπορώ να σκουπίσω με το μολύβι μου προτού με πνίξει μέσα σε ωκεανούς θλίψης ?

Πόσο ήλιο πρέπει να σκοτώσω  με τους στίχους μου για να μην βλέπω το φρεσκοσκαμμένο χώμα που το σκεπάζουν μικρές μαρμάρινες ψηφίδες ?

Με πόσες κλειδαριές πρέπει να ασφαλίσω τα βλέφαρα της μνήμης για να μην δραπετεύσουν εκείνα τα μάτια που με κοιτούσαν ανήμπορα γεμάτα πόνο και παράπονο?

Πόσες χιλιάδες λέξεις θα χρειαστεί  να γράψω και να μουτζουρώσω  ξανά και ξανά μέχρι να αφήσω πάνω στο χαρτί  μόνο δύο που θα λένε    ''μου λείπεις'' ?

Πόσο  ευγνώμων πρέπει να αισθάνομαι  όταν κοιτάζοντας το  λουράκι του που περιμένει μάταια για εκείνον πάνω στο κρεβάτι  σκέφτομαι   ''σε αγαπούσα  και με αγαπούσες'' και χαμογελάω ?

Πόσο μικρή ήταν η ζωούλα σου και πώς χώρεσε εκεί μέσα τόσο πολύ ταξίδι  ?

Α.Π.