Θυμάμαι όταν ημουν παιδί που εφτιαχνα πύργους με τραπουλόχαρτα .... όταν τέλειωνα την κατασκευή με το δάχτυλο μου τους έσπρωχνα να δω αν θα γκρεμιστούν ....πάντα γκρεμιζόταν.... και τώρα που μεγάλωσα πολύ το ίδιο κάνω.... ότι και να χτίζω το σπρώχνω να δω αν θα γκρεμιστει.... πάντα γκρεμίζετε ....

 επιτυχία έχει η γιορτή  σου οταν η θλίψη σου δεν νιώθει να πνίγεται μέσα στη χαρά.... αντίθετα περνάει καλά

 Ευτυχία μετά τα 60 είναι να μοιάζεις με εκείνον που ονειρευόσουν να γίνεις στα 60 σου όταν ήσουν μικρός

 τα όριά σου ορίζονται από το ανεκπλήρωτο

 

Αυτό που εχασες δεν το έχασες όταν είδες ότι δεν το έχεις .... όταν νόμιζες ότι το έχεις το έχασες...

 Πέρα δώθε , πάνω κάτω  , κάνει βόλτα  στις μέρες του και εκείνη κάνει βόλτα πάνω στις μέρες της χωρίς καμία πιθανότητα να συναντηθούν .... βόλτα  χωρίς χαρά

ΑΙΩΝΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

 ΑΙΩΝΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Σε αγκαλιάζω και ακουμπώ στο λαιμό σου τα χείλη μου

μες σε μία αγκαλιά πως χωράει η ερωμένη η μάνα και η φίλη μου ?

με κλεισμένα τα ματια , κολλημένο στο αυτί σου το στόμα μου

καθώς γέρνεις σε μένα και τυλίγεσαι  γύρω από το σώμα μου 

Πόσα χρόνια  στριμώξαν τις μέρες τους μέσα σε αυτήν  τη στιγμούλα?

 και ποιοι ήλιοι που σβήσαν , είχαν κρύψει το φως τους σε μία φλόγα μικρή , τοσοδούλα?

Το φθινόπωρο πέφτει στο σώμα μου σαν την βροχη

πεφταστέρι η ζωή μας , μα αιωνία η στιγμή για να κάνω μία ευχή

αν ο χρόνος τελειώσει , η κλεψύδρα αν αδειάσει σε λίγο

να είσαι εκεί , να σου πω ένα αντίο στερνό πριν να φύγω

Α.Π.

ανασαίνω τους φόβους σου

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙΑΡΙΚΟ ΠΟΥΛΙ

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙΑΡΙΚΟ ΠΟΥΛΙ

 το ταξιδιάρικο πουλί που αγάπησα με πάθος

να χάνεται παρατηρώ στου ορίζοντα το βάθος

ξέρω ποτέ δεν θα το δω , ποτέ μέχρι να φύγω

κι ας μου έμαθε πως να πετώ και τα φτερα να ανοίγω

το ταξιδιάρικο πουλί δεν θα γυρίσει πίσω

μα εγώ ξανά στον κήπο μου λίγο νερό θα αφήσω

άμα διψάει στον δρόμο του , αν είναι πεινασμένο

να θυμηθεί πώς το αγαπώ και πώς το περιμένω

το ταξιδιάρικο πουλί θα έχει μεγαλώσει

τα κουρασμένα του φτερά θα τα χει πια  διπλώσει

θα βλέπει τον ορίζοντα με την αιώνια θλίψη

πως του έλειψα δεν θα μου πει και εγώ πως μου έχει λείψει

το ταξιδιάρικο πουλί λες και είδα μες στο βλέμμα σου

πως πέταγε χαρούμενο μέσα σε κάθε ψέμα σου

οι αλήθειες που το διώξανε ας μείνουν μες στο στόμα μου

και μία φωλιά μην κουραστεί ας χτίσω μες στο σώμα μου

Α.Π.

 ποτέ δεν ήθελα πολλά ...λίγα ήθελα ...αλλά αυτά τα λίγα τα ήθελα ολόκληρα

 υπάρχει και εκείνο το πεφταστέρι που δεν σε γράφει στα  αρχ@δι@ του αλλά παίρνει πολύ σοβαρά την ευχή σου

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ

το μαχαίρι  την τρόμαζε και όχι αυτός που το κράταγε

στη σκιά της πνιγότανε όταν μόνη περπάταγε

στο κενό της αδειάζανε το κενό τους οι άλλοι

ξεχασμένες οι νύχτες τους πάνω στο προσκεφάλι

στο δικό της χαμόγελο δεν κουρνιάζουν αστεία

μα μονάχα παράπονο και πηχτή αγωνία

και έχει κάτι από θάλασσα που στεγνώνει στο στόμα της

και φιλιά που ξεράθηκαν ξεχασμένα στο σώμα της

στο κορίτσι που ξέχασε τα όνειρά της στο βλέμμα της

οι αλήθειες μου σώθηκαν μες στο όμορφο ψέμα της

 Καμιά φορά το λάθος που γίνεται τυχαία γίνεται για να σου θυμίσει να μην το κάνεις από επιλογή

 28/9 2022     

Σαν σήμερα ένα χρόνο πριν , έσβηνε μέσα στην αγκαλιά μου ένας άγγελος που είχε έρθει από τον παράδεισο και έμεινε 14 χρόνια μαζί μου ...

Λένε πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει  ,και όμως εκείνος με άλλαξε

Μου έμαθε την αφοσίωση και την αγάπη χωρίς αντάλλαγμα την πίστη χωρίς αμφισβήτηση , το πόσο πανάκριβα είναι τα ασήμαντα και τα μικρά όταν τα μοιράζεσαι ...

Και με έμαθε ότι η αληθινή αγάπη εμπεριέχει και την  συγχώρεση γιατί εκείνος επειδή με αγαπούσε αληθινά , ποτέ δεν μου κρατούσε κακία

Η ουρίτσα που με καλωσόριζε όταν ερχόμουν σπίτι λες και γιόμιζε όλα τα κενά που είχα μέσα μου .... λες και ήταν  η  παλλόμενη ουρά του ένα ξεσκονόπανο που μου τίναζε όλη την τοξικότητα της μέρας που  είχε κατακαθίσει πάνω μου

Τα μάτια του ήταν ένας καθρέφτης πού μέσα έβλεπα τον εαυτό μου να είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος του κόσμου

Και με έκαμε να καταλάβω ότι ο Θεός ζει και μέσα μου , και αυτή η ανακάλυψη με γέμιζε ελπίδα....  και με κάποιο τρόπο εκείνος μπορούσε να το δει αυτό... γιατί έτσι με έβλεπε ...σαν το Θεό του ...

Λένε πως όσοι έχουν σκύλο πιστεύουν ότι έχουν τον καλύτερο σκυλί του κόσμου και ότι όλοι έχουν δίκιο

Πιστεύω ότι  είχα το καλύτερο σκυλί του κόσμου ... 

Τώρα έχει φωλιάσει μέσα στην ψυχή μου και όταν ο κόσμος την πικρένει  εκείνος την γλύφει με την γλωσσούλα του  και την γλυκαίνει ...

Όπως έκανε πάντα

Γλυκούλι μου Wilson boy ζεις μέσα μου ...  και όταν θα έρθει η ώρα μου να πάω στην απέναντι όχθη εκεί θα είσαι και εσύ εκεί μαζί μου

Και έτσι δεν θα είμαστε ποτέ , ούτε μία στιγμή , μόνοι μας

ΤΕΤΡΑΔΙΟ

 

ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Μες στο παλιό μου το τετράδιο έχω στριμώξει τη ζωή μου

το ξεφυλλίζω μήπως μάθω αν  ήταν  η ζωή η δική μου

μία-μία γυρίζω τις σελίδες , σαν κυνηγός ψάχνω για ίχνη

που σε έχασα , για δε σε βρήκα ,  κάποιο σημάδι να μου δείχνει

Μιά μιά τις λέξεις ανακρίνω , να' βρω τι ξέρανε για σένα

μα θα θελα να χα μπροστά μου και αυτές που πέθαναν στη γέννα

και αυτές που είχανε δειλιάσει και κρύφτηκαν σε μία μουτζούρα

και αυτές που τρόμαξαν στο λάθος και είπαν τον έρωτα καψούρα

Μες στο παλιό μου το τετράδιο με ένα μολύβι είμαι και γράφω

και αν έχει μαύρο χρώμα η λέξη , παίρνω πινέλο και την βάφω

αν είναι νύχτα και δεν βλέπω , ανάβω το χαμόγελό σου

μα απ' τις σελίδες μου σε διώχνω , σαν μείνεις με το νυχτικό σου

Α,Π,

 

ΠΟΙΗΜΑ

 Χωρίς να ξέρω αν ήσουν εσύ

κοιτάζω πίσω με ανάσα μισή

αυτό το γέλιο και εκείνο το φως

Τι ακούω Θεέ μου ...τι βλέπω ο φτωχός

Πώς πεταρίζει εκείνη η σκιά

μοιάζει να τρέμει , μα χαμογελά

με μία κιμωλία στης νύχτας το μαύρο

σου γράφω ένα στίχο για να σε ξανάβρω

Η θάλασσα σβήνει τα ίχνη στην άμμο

δεν λένε πού πήγαν για να τα προκάμω

αν ήταν δικά σου  , του έρωτα αν είναι

ταξίδι  η αγάπη και πέλαγο γίνε

Περνάει το καράβι με φώτα ανάμενα 

κοιτάζω ένα βράχο , πως μοιάζει με μένα

του πλοίου τα απόνερα  σε εκείνον που σπάνε

ταξίδι μυρίζουν και τον ξεγελάνε

Στην άκρη του βράχου η μούσα σαν κύμα

μου φέρνει γραμμένο του έρωτα ποίημα

διπλώνω την κόλλα και φτιάχνω βαρκούλα

μαζί στο ταξίδι έστω για μία στιγμούλα

Α.Π,

ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

 ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Ανοίξανε οι ουρανοί και βρέχει θλίψη 

είναι και η μούσα που έφυγε και μου χει λείψει

είναι και η φρίκη παμψηφεί που αθωώνεται

και που του δίκιου η πρεμιέρα ματαιώνεται

Είναι που του Αύγουστου η θάλασσα είχε θάνατο

και η συνείδηση  το μαύρο ,το επάρατο

είναι που πνίξαν τον Σεπτέμβρη μου στα κύματα

και που ''ωσαννά''  λένε στους θύτες μου , τα  θύματα

Είναι που αγκάθια έχουν φυτρώσει σε ότι χάιδεψα

και που πεθάναν οι αυταπάτες μου και  ορφάνεψα

είναι που όλα όσα φοβόμουνα γεννήθηκαν

μα για πατέρα σθεναρά με αποποιήθηκαν 

Α.Π.

 Τους καλύτερους διαλόγους τους είχα με τα ηλιοβασιλέματα.. ποτέ δεν με ρώτησαν.. ποτέ δεν τα ρώτησα.. γιατί ξέραμε

ΔΙΨΑ

  ΔΙΨΑ

ο άνεμος το κύμα το  εγκατέλειψε

σε μιαν ακτή , και εκείνο μόνο έσβησε

γαλάζια πίστα η θάλασσα που οι έρωτες και οι αέρηδες ανέμελα χορεύουν

μα  εμένα οι γλάροι και οι Μαΐστροι με ξεχάσαν , και πια δεν με γυρεύουν

από το χέρι με τραβούν, κάτω απ' του Αυγούστου το φεγγάρι  ,οι νυχτοβατες μου

για να βαδίσουμε μαζί στον δρόμο των παραμυθιών ,  να ξαναδώ στερνή φορά τις αυταπάτες μου

ξεπλύθηκα με όση αγάπη  μου έμεινε από τη σκόνη της σιωπής , και δρόσισε ότι ένιωσα

αγκάλιασα τη σκέψη σου , αγνά , όπως η μάνα το μωρό,  και από το χειμώνα στέγνωσα

δεν έχει ο Αύγουστος δροσιά αρκετή , να ξεδιψάσει τα γερασμένα όνειρα , και εκείνα που ξεχάσαν να γεράσουν

μα έχει μολύβι και χαρτί , και μία σκιά στην μοναξιά , να ζωγραφίσουν έρωτες και θάλασσες και κύματα , να ξεδιψάσουν

Α.Π.

 Ο άνθρωπος δεν είναι ζωντανός επειδή  ανασαίνει ... 

Είναι ζωντανός επειδή ανασαίνουν όλα εκείνα που αγαπάει,  άψυχα και έμψυχα  ..... 

Η φωτογραφία του συγχωρεμένου του πατέρα του , 

Το σκυλί του και η γάτα του στην αυλή , 

Το γέρικο δέντρο στη στροφή του χωμάτινου δρόμου ,

 Ένα σπασμένο παιχνίδι στην σοφίτα του ,

 Το παλιό ποδήλατο του με τα ξεφουσκωμένα λάστιχα , 

Ο σκαντζόχοιρος που με υπομονή τον περιμένει να περάσει το δρόμο για να συνεχίσει την οδήγηση ,  ... 

Όλα εκείνα που αν τους κάνει ένα τεστ DNA θα βρεθεί πάνω τους και ένα τόσο δα ίχνος από την ψυχή του ....

Ευτυχώς λένε που δεν  θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές ...

Ότι πιο απάνθρωπο έχω ακούσει όταν μιλάνε για τις φωτιές πού  κατακαίνε τον τόπο ...

Α.Π.

 Ήρθα με το ουράνιο τόξο στα χείλια

και από το σκοτάδι μου βγήκα απέξω

τις καταιγίδες μου τις είχα δεμένες

μες στην ψυχή μου , να μη σε  βρέξω

 Δεν υπάρχει πιο δροσερό μέρος μέσα σε τούτον τον καύσωνα από τη σκέψη σου !!!

 δεν υπάρχει σωτήρας που να μη σε χρησιμοποιεί για να τον σώσεις

 Να χαμογελάς .... δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το χαμόγελο της θλίψης

 Νόμιζα ότι κοίταζα το ηλιοβασίλεμα όμως ήταν το χαμόγελό σου

 σε αόριστο και ενεστώτα 

ζωγράφισα τα γεγονότα

μα πάλι νόημα δεν βγάζω 

λες και τα αόρατα κοιτάζω

τον μέλλοντα δεν τον αντέχω 

δεν τον προκάνω όσο κι αν τρέχω

τα μυστικά μου έχει κρυμμένα 

και δεν τα λέει ούτε σε μένα

 Τα γεράματα αρχίζουν οταν σταματάς να τρως χυλόπιτες .... τελικά όλα είναι θέμα διατροφής ...

 Και ξέρεις ποια είναι η μεγαλύτερη συνέπεια του λάθους ? ..οτι απομυθοποιεί το σωστό ....

 Είμαστε τα λάθη μας ... Το σωστό το κάνουμε για να μπορέσουμε να τα σώσουμε...

 Έχει τόσο ανάγκη από φως ο άνθρωπος που ακόμα και στις πιο πένθιμες του μέρες ανάβει καντήλια και κεριά

ΤΡΑΚΑΡΙΣΜΑ

ΤΡΑΚΑΡΙΣΜΑ

 ήταν μιά μέρα που την πρωτόδα 

και αργά ένα βράδι την πρωτοσκέφτηκα

ήμουνα άνετος  και όλα ευθεία

 μα δυστυχία μου ... την ερωτεύτηκα !

στο άψε-σβήσε άλλαξαν όλα

'χασαν την λάμψη τους , γίναν ασήμαντα

και από φουρτούνες ενώ δεν γνώριζα 

τώρα με πνίγουνε σαράντα κύματα

η πρώτη σκέψη μου μόλις ξυπνάω

πριν να ξαπλώσω η τελευταία  

λες και τρακάρησα με ένα άγριο σύννεφο

 σε μία σύγκρουση μετωπιαία

κλάφτα Χαράλαμπε  ,κλάφτα μανούλα μου

ρέγγες της θάλασσας κλάφτε για μένα

πώς να χαϊδέψω  τούτο το όνειρο

 με αυτά τα δάχτυλα τα μαραμένα

Α.Π

 Είναι απελευθέρωση το να βρεις το θάρρος να πεις σε αγαπάω ... στον άντρα σου , στη γυναίκα σου , στην γκόμενά σου , στον γκόμενό σου , στο παιδί σου , στο φίλο σου , στη φίλη σου , ακόμα και σε εκείνη που αγαπάς και δεν σε αγαπάει..... είναι πολύ πιο εύκολο μετα να διαχειριστείς τα συναισθήματά σου ....

από δω και από κει

 

από δω και από κει.............................

μα ο χαμένος μου παράδεισος δεν είχε 

ούτε την Εύα , ούτε το φίδι , ούτε το μήλο

μα είχε μία ανέλπιδη αγάπη τρομαγμένη 

κρυμμένη πίσω από της συκής το φύλλο

δεν είχε φλόγες ούτε πίσσα η κόλαση μου

ούτε καζάνια με βραστό νερό και λάδι

μα είχε μία οθόνη που χωρούσε χίλιους ήλιους

που όλοι πνιγόταν μές' στο πιο βαθύ σκοτάδι

και ήταν και η μούσα μου εκεί 

στην κόλαση και στον παράδεισο 

πότε από δω και πότε εκεί

πότε στο φως , πότε  στην άβυσσο

Α.Π.

 Μεγαλώνοντας καταλαβαίνουμε ότι τα έχουμε πει όλα όσα είχαμε να πούμε.... με τους φίλους μας ,με τις παρέες μας , με τον εαυτό μας, Αλλά πάντα μα πάντα νιώθουμε πώς εκείνο που πραγματικά θέλαμε να πούμε δεν το είπαμε ούτε στους άλλους , ούτε στον εαυτό μας ......τώρα καταλαβαίνω γιατί με ένα σκυλί μπορεί να κουβεντιάσεις περισσότερο και στο in the point χωρίς να λες λέξεις και να νιώθεις ότι είπες αυτό που ήθελες να πεις και να ξέρεις ότι σε ακούσαν..... Γιατί η ανθρώπινη γλώσσα δυσκολεύεται να περιγράψει αυτό που νιώθεις και το ανθρώπινο αυτί δυσκολεύεται να ακούσει συναισθήματα.... όμως ένα σκυλί έχει να μάθει να μιλάει μόνο με το συναίσθημα και να ακούει με αυτό χωρίς να αναλώνεται επεξεργάζομενο λέξεις που μπορεί να είναι αλήθεια ή ψέματα... σε κοιτάζει βλέποντας έναν Θεό και το κοιτάζεις βλέποντας την απόλυτη αγάπη ...και εκεί δεν μπορείς να πεις ψέματα μόνο αλήθειες.... πόσο μου λείπεις αγαπημένε μου...

 Είμαι ο πιο ωραίος και ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο... και δεν το λέω εγώ , ο σκύλος μου το έλεγε που κάτι ήξερε παραπάνω

 Ανέβηκες πάνω στο μαγικό σου ψέμα

απ' το βορρά στο νότο όσο η ανάσα που σου λείπει

τις αναμνήσεις κύκλωσες στον χάρτη του μυαλού σου

να πλύνεις με γαλάζιο απ' τα μάτια σου τη λύπη

 Και αν μπορούσα να τα αλλάξω όλα εκείνο που δεν θα άλλαζα ήταν να ζήσω τις στιγμές που υπέφερα επειδή δεν σε είχα .... Ίσως ήταν οι καλύτερες στιγμές μου ....

 Η κακιά μέρα ψάχνει να σε βρει ....την καλή μέρα πρέπει να ψάξεις να την βρεις ...

 αν επικεντρωθούμε στην πρώτη σκέψη που κάνουμε το πρωί και στην τελευταία που κάνουμε πριν κοιμηθούμε , θα μπορούσαμε να καταλάβουμε τι είναι αυτό που μας σώζει και τι είναι αυτό μας σκοτώνει ...

ΘΟΡΥΒΟ

 ΘΟΡΥΒΟ

και εσείς που πήρατε το πλοίο απ' το λιμάνι σας 

και ταξιδέψατε τον κόσμο γύρω-γύρω

και εγώ που τίναξα την μέρα απ' τη σκέψη μου

και ετοιμάζομαι σιγά-σιγά να γείρω

και εσείς που στρώσατε τραπέζι για τους φίλους σας

και που χαράματα θα πάτε στο κρεβάτι

και εμέ που  λύθηκαν απόψε οι διαβόλοι μου

και δεν με αφήνουνε στιγμή να κλείσω μάτι 

να μη μιλάει σιωπή τρόπο να βρούμε

μιά λύση ο θόρυβος και ας κουφαθούμε

να μη μιλάει η σιωπή  πάση θυσία

 ξέρει την αφορμή και την αιτία

και εσείς που απόψε σαββατόβραδο χορεύετε

και εσείς που λιώνετε από αγάπη στο παγκάκι

και εγώ πού αναζητώ στους στίχους μου τη μούσα μου

που την αγάπησα από μικρό παιδάκι

να μη μιλάει η σιωπή με την αλήθεια της

γιατί η αλήθεια έχει κάτι που φοβίζει

μιλάμε ατέλειωτα το ψέμα να πιστέψουμε

ενώ ένας ίσκιος τα μαχαίρια του ακονίζει 

να μη μιλάει σιωπή τρόπο να βρούμε

μιά λύση ο θόρυβος και ας κουφαθούμε

να μη μιλάει η σιωπή πάση θυσία

ξέρει την αφορμή και την αιτία

Α.Π.

 

ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ

 

ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ

να μπορούσα , να μπορούσες , να μπορούσαμε 

μες στο ίδιο παραμύθι να χωρούσαμε

δυό κλόουν που γελούσανε θλιμμένοι

με μία άνοιξη στην τσέπη τους κρυμμένη

μες στα κύματα να πλέναμε τα χρόνια μας 

με το Ιόνιο απλωμένο στα σεντόνια μας

μία αμμουδιά γεμάτη ίχνη από τα νιάτα μας

και ο Μαΐστρος να  ξεστρώνει τα κρεβάτια μας

να μπορούσες , να μπορούσα , να μπορούσαμε

 μες στον ίδιο τον καμβά να  σεργιανούσαμε

να σε έβαφα με χρώματα απ' το δείλι

να σου  άπλωνα χαμόγελα στα χείλη

να μου έβαζες στα μάτια λίγο ουρανό

να γεμίσει με γαλάζιο τούτο το κενό

ότι μας πλήγωσε να σκέπαζες με χρώμα

και να μου' σβηνες το σε αγαπώ απ' το στόμα

Α.Π.

 Με το που ρίχνω λοιπόν το ψηφοδέλτιο στην κάλπη γυρίζω με σοβαρό ύφος στην εφορευτική επιτροπή και τους λέω ...

''μετάνιωσα,  μπορώ να το πάρω πίσω και να ξαναψηφίσω ? ... 

Αλλοι με κοίταξαν βλέποντας έναν χαζό άλλοι έβαλαν γέλια νομίζοντας ότι κάνω χιούμορ ...

 Μόνο ένας μεγαλύτερος από μένα που στεκόταν στην ουρά μου λέει ... 

 ''  Βλέπεις το μέλλον αλλά  μοιάζει τόσο πολύ με το παρελθόν που δεν βοηθάει ....ότι και να κάνεις το λάθος θα είναι πάντα ένα βήμα μπροστά  ''

 Του είπε με στοργή και δείχνοντας ότι τον νοιαζόταν.... 

''Φίλε έχεις κατάθλιψη ,  πρόσεχε''....

 Μετά χτύπησε το τηλέφωνο του και δείχνοντας ότι βιάζεται του είπε ότι πρέπει να φύγει ...τον χαιρέτησε και έφυγε

Τον είδε  μετά από καιρό... αυτός έπινε μόνος του και εκείνος πέρασε από το καφενείο να δει κάποιο γνωστό του

 Του είπε με στοργή δείχνοντας ότι τον νοιαζόταν ...

 ''Μην πίνεις ποτέ μόνος σου φίλε μου '' ...

.Όμως δεν κάθησε  να πιει κάτι μαζί του...

Έκανε ένα χαιρετισμό με το χέρι του και έφυγε μαζί με τον φίλο του ...

 Από τότε δεν τον ξαναείδε

ΦΥΓΑΣ

 

ΦΥΓΑΣ

γύρω οι δαίμονες χορεύουν

αγκαλιά με τους φόβους τους 

νικημένοι εραστές 

με γερμένους τους ώμους τους

το ρολόι στον τοίχο

 κουβαλάει την ώρα

λες και του έδειξε ο χρόνος 

να μη δείχνει το ''τώρα''

είναι η μέρα μεγάλη 

και ποτέ δεν τελειώνει

βρήκε μέσα μου νύχτα 

και έρχεται και ξαπλώνει

μαύρη τρύπα η οθόνη 

που ρουφάει τη σκέψη

να με πάρει από μένα 

και να με φυγαδεψει

Α.Π.

 

 Πήγαινε όπως κάθε μέρα στην δουλειά... αυτή τη φορά θα έπρεπε να αφήσει το παιδί στον παιδικό σταθμό ... βυθισμένος στη ρουτίνα του Ποιος ξέρει πόσο καιρό κάνει το ίδιο και το ίδιο , ξέχασε να σταματήσει στον σταθμό πνιγμένος στις σκέψεις του και στο άγχος της καθημερινότητας ..δεν προσπαθώ να τον δικαιολογήσω , είναι αδικαιολόγητος ....όμως η ρουτίνα και το άγχος σκοτώνει... αυτή τη φορά σκότωσε ένα παιδάκι που δεν έφταιγε σε τίποτα.... ένας ηλεκτρονικός απάνθρωπος κόσμος που λίγο-λίγο μας πνίγει χωρίς να το καταλαβαίνουμε Νομίζουμε όλοι ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να μας συμβεί.... είμαι σίγουρος ότι και αυτός αυτό νόμιζε πριν του συμβεί

 Όποιοι πιστεύουν ότι οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα ...είναι σαν να πιστεύουν ότι αν αλλάξουν το όνομά τους, θα πεθάνει μία μέρα κάποιος άλλος αντί για εκείνους...

-Όταν θα έρθει η στιγμή που οι αναμνήσεις θα επισκιάζουν το παρόν και το μέλλον , τότε θα μοιάζεις με ένα δέντρο που περιμένει πως τα ξερά φύλλα του που είναι πεσμένα στις ρίζες του θα ξαναγυρίσουν στα άδεια κλαδιά του...

ΠΕΦΤΑΣΤΕΡΙ

ΣΑΝ  ΠΕΦΤΑΣΤΕΡΙ

είναι και εκείνα τα τραγούδια

 που δεν γεννήθηκαν

λες και ήταν όνειρα που πριν ξυπνήσουν

 αποκοιμήθηκαν

κουκίδες άμμου εκατομμύρια

  στην παραλία

και εγώ γυρεύω να βρω εσένα 

αυτήν την μία

πόσο σε αγάπησα κανείς δεν έμαθε

 κανείς δεν ξέρει

μέσα μου έλαμψες,  μέσα μου κάηκες 

σαν πεφταστέρι

έγινες στίχος έγινες χρώμα

  και ύστερα σιώπησες

ηθελα τόσα να σου απαντήσω

 μα δεν με ρώτησες

τα χελιδόνια πίσω  γυρίσανε 

και με θυμούνται

με είδανε μόνο μου χωρίς εσένανε

 και με λυπούνται

ετούτη η άνοιξη ένα χειμώνα 

κρατάει απ' το χέρι

δεν με θυμάται δεν με γνωρίζει

 και δεν με ξέρει

Α.Π.

ΝΙΩΘΩ

 

ΝΙΩΘΩ

Αποξηραμένα αισθήματα και φωτιές σβησμένες

νικημένοι πόθοι με λευκή σημαία

 μυστικά  ασύλητα και ντροπές κρυμμένες

ερειπωμένη ενέργεια ,  διατηρητέα

Κουρασμένη θύελλα που βαριά ανασαίνει

όνειρο απολίθωμα σε μυαλό μουσείο

το σκυλί το χάτσικο που όλο περιμένει

φόβοι που κρυφτήκανε σε ανοιχτό βιβλίο

Μα όσο οι νότες σαν  μεθυσμένες σφήκες θα χορεύουν μες της νυχτιάς τον κήπο

και όσο οι σκέψεις  θα μαζεύουν σαν τα μυρμήγκια  την τροφή για το καλύτερο μου ποίημα

ώσπου η σταγόνα της ζωής μου να στεγνώσει , θα φροντίσω από όσα νιώθω να μην λείπω

γιατί ίσως κάτι  να έχουν ακόμα να μου δώσουν και να το χάσω θα ναι κρίμα

Α.Π.

  

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΑΣΗ

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΑΣΗ

και εγώ που τόσο ένιωσα

μα που ποτέ δεν στέριωσα

τσιγγάνος μέσα στο ίδιο μου το κάρμα

τα χρόνια πέρασαν γοργά

 έτσι όπως βάδιζαν αργά

οι αλήθειες και οι αυταπάτες μου αντάμα

κοιτάω το ηλιοβασίλεμα  που βάφει τον ορίζοντα με το αίμα του

και θλίβομαι που άχρωμος βαδίζω σε έναν δρόμο όπου έφτασα στο τέρμα του

Α.Π.

ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ

ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ

ήταν σαν τον  τον δεσμό τον γόρδιο

ο κόμπος που ποτέ δεν  έλυσα

το ανυπέρβλητο εμπόδιο

το σύνορο που δεν δρασκέλισα

ηλιοβασίλεμα στην κόλαση

μία Ατλαντίδα μες στο χάρτη μου

το χελιδόνι που δεν γύρισε 

με τον Απρίλη και τον  Μάρτη μου

οφθαλμαπάτη μέσα στο όνειρο

χρησμός που  έδωσε η τσιγγάνα

κρασί που χύθηκε στο τσούγκρισμα

ευχή που  έδωσε η ζητιάνα

στο άσπρο λουλούδι πάνω στάθηκε 

μία μέλισσα να πάρει γύρη

μία άνοιξη άγγιξε  τα χείλη μου

 πριν να πνιγεί μες στο ποτήρι

Α.Π.

 δεν έχασα ....το πλάνο ήταν σωστό... απλά δεν μου έφτασε ο χρόνος.... τελειώνει γρήγορα βλέπεις ο χρόνος ...

 

Πρώτα γίνονται η φωνή σου ....

λένε αυτά που θα θελες να πεις εσύ ...

Ύστερα σου λένε αυτά που θες να ακούσεις...

Αφού κερδίσουν την εμπιστοσύνη σου θα σου λένε αυτά που θέλει το σύστημα να ακούσεις...

Και μία μέρα θα τους δεις βουλευτές και υπουργούς ...

ΑΝ

ΑΝ...

Εάν στα αρχαία χρόνια είχαμε υπάρξει

εκεί τριγύρω κάπου στον χρυσό αιώνα

νομίζω θα να ήσουνα μία Καρυάτιδα

και εγώ εργάτης μάρμαρου στον Παρθενώνα

Αν ζούσαμε μαζί στην Αναγέννηση

θα ήθελα να ήσουνα  η Μόνα Λίζα

 ο da Vinci ο ζωγράφος που σε αποθανάτισε

και γω ο μαραγκός που έφτιαξε την κορνίζα

Αν είχες γεννηθεί μία σταρ του σινεμά

του Φίνου θα ήσουνα το πιο λαμπρό αστέρι

σε κάθε σου πρεμιέρα θα ήμουνα εκεί

έξω από το σινεμά να κάνω τον πορτιέρη

Μα ζούμε και οι δυό στην σύγχρονη εποχή

που έχει λερωθεί ως και το φως του Ελύτη

για αυτό μικρή μου μούσα να μου χαμογελάς

να φωτιστούν οι στίχοι μου ,  που 'χω νύχτα στο σπίτι

Α.Π.

Ο ΑΛΛΟΣ

 

Ο ΑΛΛΟΣ

Ένας φάκελος με σφραγίδα διαγνωστικού κέντρου ,  που μέσα έχει τον χάρτη που δείχνει τον  δρόμο για την απελπισία , για την ελπίδα , για το φόβο , για το θάρρος , για την παραίτηση ,για το κουράγιο ,που κάνει τους άλλους προορισμούς τόσο  ασήμαντους

Ενα τηλεφώνημα μέσα στη νύχτα με την παγερή φωνή του αξιωματικού υπηρεσίας του αστυνομικού τμήματος της πόλης , που ενημερώνει την  μάνα για το ατύχημα με τον ήχο της  φωνής  να θυμίζει θάνατο .

Μία στιγμή θα μείνει στον αέρα η σφαίρα πριν χωθεί στο στήθος του πατέρα , του αδελφού , του γιου , του φίλου , και ύστερα ένας ένστολος θα χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού του .

Ενα ανεπαίσθητο βουητό την ώρα που η πόλη κοιμάται , που κλιμακώνεται μέχρι να γίνει ουρλιαχτό από την κόλαση , που σε δευτερόλεπτα σωριάζει στη γη καθετί όρθιο , καθετί που θεωρείται δεδομένο .

Η  στιγμή  που θα χρειαστεί το κύμα  για να αναποδογυρίσει το σαπιοκάραβο,  πετώντας στον θάνατο  τα απελπισμένα όνειρα .

Κάποιες από τις στιγμές  που ενώ κρατούν τόσο λίγο τα αλλάζουν όλα για πάντα .

Ίσως να συμβαίνουν μόνο στους άλλους .

Ζούμε σαν να συμβαίνουν μόνο στους άλλους .

Μία στιγμή χρειάζεται όμως για να γίνεις ο άλλος.

Α.Π.

η φαρμακοποιός

 η φαρμακοποιός

έχω ένα πόνο στο μυαλό

και μία πληγή στην σκέψη

και μία αόρατη σκιά

με έχει κυριέψει

έχει καρδιά μου πυρετό 

και όσα νιώθω βράζουν

και κάθε βράδυ οι μοναξιές

θερμόμετρο μου βάζουν

έχει η μνήμη μου κενά

 θυμάμαι και ξεχνάω

θυμάμαι ότι με μισώ 

ξεχνάω πως σε αγαπάω

εσύ έχεις το φάρμακο 

εσύ και το φαρμάκι

ελα και δώσε μου όποιο θες

 για να σε δω λιγάκι

Α.Π.

 Τι κι αν πέρασε τόσος καιρός , εκείνος  ποτέ δεν σταμάτησε να τη θυμάται και να την σκέφτεται...

Και ήταν περίεργο που όσο και να το πάλευε δεν μπορούσε να θυμηθεί τον ήχο της φωνής της , ή εκείνο το φως που είχε το χαμόγελό της , ή εκείνη την καταιγίδα που κοιμόταν μέσα στα μαλλιά της ...

Μονάχα τη λαχτάρα του για κείνη την ένιωθε με την ίδια ένταση , και εκείνη τη  θλίψη που ήξερε ότι δεν θα την είχε ποτέ δικιά του...

Και πολλές φορές αναρωτήθηκε πώς είναι δυνατόν να του λείπει τόσο πολύ κάποια που ούτε καν θυμάται  πώς μοιάζει , μα και που ούτε καν την είχε ποτέ ...

Κοίτα όμως που λίγο πριν αποκοιμηθεί τη σκέφτηκε και η νύχτα γλύκανε , καθώς γλίστραγε στα όνειρά του όπως ένα παιδί πάνω στα παγοπέδιλα του ...

Α.Π

 και στην τελική τι μένει ? ένα ''Αχ ρε γαμωτο τι ωραία που ήταν τότε''   ....

 Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες  όταν μπορούμε και ασχολούμαστε με τα μικρά και ασήμαντα , όπως παραδείγματος χάρη οι τρείς πόντοι διαφορά στο ύψος των δοκαριών εχθές στον Ατρόμητο... Αυτό δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε στην Ουκρανία με τον αιματοβαμμένο πόλεμο , η  στην Τουρκία με το θανατηφόρο σεισμό ...Ναι λοιπόν  ! Ας απολαύσουμε την χαζομάρα μας... Τελικά Είναι ευλογία ...Οταν κάποτε θα ρθει η σειρά μας να ασχοληθούμε με την ασχήμια αυτού του κόσμου δεν θα είναι επιλογή... Ανάγκη θα είναι ...

Η ΚΑΛΥΒΑ

Η ΚΑΛΥΒΑ

 Είχε πολύ καιρό να πάει στην μεγάλη πόλη

Ποτέ δεν του άρεσε

Είχε αρχίσει να βρέχει και προσπάθησε να καλυφθεί κάτω από μία μαρκίζα

Παρατήρησε τον άστεγο που καθόταν στο παγκάκι να προσπαθεί γρήγορα να μαζέψει τους μπόγους του για να μην του βραχούν 

Ασυναίσθητα έτρεξε να τον βοηθήσει παίρνοντας έναν από τους μπόγους και μαζί τρέξανε  κάτω από τη μαρκίζα

Η βροχή δυνάμωνε

 Αρχισαν να κουβεντιάζουν

Είπαν πολλά , για το παρελθόν , για το παρόν , μίλησαν για λάθη , για προδοσίες ,  για ατυχίες

Αν είχες επιλογή ,  ρώτησε τον άστεγο ο χωρικός , πώς θα θελες να ζεις ? πως ονειρεύεσαι τον παράδεισο σου ?

Θα σου περιγράψω του είπε ο άστεγος τον παράδεισο μου

Μία καλύβα στην κορυφή ενός λόφου , με λαμαρίνα για στέγη , χειμώνας , να βρέχει καταρρακτωδώς , μαζί με το αγαπημένο μου σκυλί να προσπαθούμε να ζεσταθούμε γύρω από την ξυλόσομπα  και να ξεγελάμε την πείνα μας με ένα κομμάτι  ξερό ψωμί

Μα καλά  , του είπε ο χωρικός  , δεν θα θελες να είσαι σε ένα σπίτι στην πόλη ή στο χωριό με ανθρώπους γύρω σου , με γεμάτο το ψυγείο σου , με φως , με τηλεόραση , με θέρμανση , με ζεστό νερό ?

Οχι του λέει , γιατί δεν αντέχω την σκλαβιά και τη μοναξιά

Α.Π.

 

ο άνθρωπος είναι επικίνδυνο μέρος να ζεις

 για μία στιγμή νόμισα ότι ήταν το τσίπουρο που με έκανε να σε θυμηθώ.... μέχρι που Θυμήθηκα ότι έπιινα τσίπουρο για να σε ξεχάσω

 η αγάπη πιο πολλά προβλήματα δημιουργεί από εκείνα που λύνει

τα χαράματα

 ΤΑ ΧΑΡΑΜΑΤΑ

Με ξύπνησε ο ήχος του μηνύματος στο κινητό .

Άπλωσα το χέρι μου γιατί συνήθως το κινητό το αφήνω στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου .

Δεν ήταν εκεί ...θα το είχα αφήσει την τσάντα μου στην καρέκλα δίπλα στην πόρτα.

Άναψα το φτηνό μου πορτατίφ και σηκώθηκα απ' το κρεβάτι .

Φόρεσα τα γυαλιά μου.  Έβαλα τους κωδικούς για να ανοίξω το κινητό και μπήκα στα μηνύματα .

''Δεν μπορώ να κοιμηθώ απόψε''  , μου έγραφε ''σε σκέφτομαι , θα θελα τόσο να υπήρχε ένας τρόπος να σε δω , μη μου  απαντήσεις σε παρακαλώ , δεν είμαι μόνη '' .

Ενστικτωδώς πανικοβλήθηκα , '' Θεέ μου τι να της συμβαίνει ? , γιατί να μου στείλει μήνυμα μετά από τόσο καιρό ? ''

Γύρισα και κοίταξα το ρολόι  , 5:15 το πρωί .

Αποσβολωμένος σαν στήλη άλατος μέσα στους μισοφωτισμένο και παγωμένο δωμάτιο να σκέφτομαι αν έχω ξυπνήσει η όλο αυτό το βλέπω στο όνειρό μου .

Ξαναγύρισα στο κρεβάτι μου ,  έσβησα το φως και και στριφογύριζα μέσα στις κουβέρτες  προσπαθώντας να καταλάβω τι έγινε .

Θα ήταν πρωί όταν με ξαναπήρε ο ύπνος .

Όταν άνοιξα πάλι τα μάτια μου το ρολόι έγραφε 10:20 .

Ακουγόταν έξω ο αέρας που σφύριζε και η βροχή που χτύπαγε δυνατά το τζάμι .

Ήταν μία βροχερή Κυριακή όπως άλλωστε αναμενόταν και έλεγαν όλη τη βδομάδα στα δελτία του καιρού .

Η πρώτη μου σκέψη ήταν να πάρω στα χέρια μου το κινητό και να ξαναδιαβάσω το μήνυμα .

Το άφησα για αργότερα .

Ας είναι αυτή η Κυριακή μία διαφορετική Κυριακή είπα .  

Ξαναγυρίζω στην πραγματικότητα τη Δευτέρα . 

Α.Π.

 Είδα κάτι ωραία βίντεο σήμερα με αυτούς που υποστηρίζουν ότι η γη είναι επίπεδη ....Άσε που οι υπόλοιποι υποστηρίζουν ότι η γη είναι σφαίρα...

Εγώ πάλι νομίζω ότι η γη έχει σχήμα πυραμίδας... στην κορυφή της πυραμίδας βρίσκονται όσοι λένε μαλακίες και στη βάση της πυραμίδας βρίσκονται εκείνοι που τις ακούνε

 Θα γνωρίζετε όλοι αυτά τα αστεία που κυκλοφορούν με το "είστε σίγουρα γιατρός? και κάτι τέτοια... Ε λοιπόν μου συνέβη σήμερα.. με παίρνει στο τηλέφωνο ένας κύριος και μου λέει "Γεια σας δεν ξέρω αν με θυμάστε Είμαι ο τάδε και θέλω να με βοηθήσετε με τα κληρονομικά.." εγώ λοιπόν επειδή έχω αρχίσει κάτι τέτοια παρόμοια θέματα ,το μυαλό μου πήγε σε κάποιο γραφείο που ασχολείται με τις υποθέσεις μου.. "Ναι πέστε μου "του λέω.". "θέλω να μου πείτε πώς θα βγάλω το- Τ - μου λέει για τη γονική παροχή". "Δεν έχω ιδέα του λέω.. "τα τοπογραφικά "μου είπε "θα χρειαστούν μπλα μπλα μπλα κάτι κινέζικα που δεν καταλάβαινα τίποτα..." Και πού να ξέρω εγώ "του λέω " πρώτη φορά ακούω τέτοια πράγματα "και μου λέει πολύ θυμωμένος το μαγικό .... ΚΥΡΙΕ ΕΙΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΑ ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ ?.........

μετά καταλάβαμε ότι είχε κάνει λάθος στο τηλέφωνο και έψαχνε τον αντιδήμαρχο Κυψέλης

ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΣ

 ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΣ

έρωτά μου τοκογλύφε 

ένα δίνεις πέντε παίρνεις

ξέρεις ότι είμαι μονάχος

 και όλο και με γυροφέρνεις

δανεικά όμως δεν γυρεύω

κλέφτη και απατεώνα

από την άνοιξη με δίωξαν 

μα αγαπώ και τον χειμώνα

έρωτά μου τοκογλύφε

δεν με ξέρεις , δεν σε ξέρω

το χτυποκάρδι πάει στα νιάτα

 και η σύνταξη στον γέρο

Α.Π.

 Πώς να μην αγαπάς το όνειρο που δεν θυμώνει όταν ξυπνάς.

 Η εξουσία έχει το ίδιο πρόσωπο ... η μόνη επιλογή που έχεις είναι να βγάλεις η όχι το στέμμα της

εξακρίβωση στοιχείων

 εξακρίβωση στοιχείων

Μπορεί να πήρε τρίχα-τρίχα τα μαλλιά μου ο αέρας

και να μου 'σκαψε το πρόσωπο η σιωπή της μέρας

η αγάπη που περίσσεψε να με έχει πνίξει

και ο χρόνος στάλα στάλα να με έχει στραγγίξει

Μα η βροχή στο τζάμι το όνομά μου μου θυμίζει

και γλυκά μου τραγουδάει και με αποκοιμίζει

Ίσως κάποτε κατέβηκα σε λάθος στάση

ίσως πάλι δεν κατάλαβα πως είχα φτάσει

μα μπορεί και την σπηλιά μου να μην έχω αφήσει

μοναχά στους βράχους τη ζωή μου να έχω ζωγραφίσει

Δεν γνωρίζω κάποιον ούτε κάποιος με γνωρίζει

μα η νιφάδα του χιονιού ποιος είμαι μου θυμίζει

Α.Π.

πολυκοσμία

πολυκοσμία

θα διώξω από μέσα μου εκείνον τον ψυχάκια

πού θάβει ακριβές στιγμές μεσ' σε φθηνά στιχάκια

και θα πετάξω με κλωτσιές εκείνο το ζωγράφο

που τον μεθάνε οι μπογιές λες και καπνίζει μπάφο

θα διώξω και τον μορφονιό που με κρατάει πίσω

ενώ στου γέρου το κορμί πρέπει να μπω να ζήσω

και εκείνον που ονειρεύεται έξω θα τον πετάξω

μες στην πραγματικότητα να μπω και να λουφάξω

και εκείνος που είναι σίγουρος πως πάντα φταίνε οι άλλοι

να φύγει και να τσακιστεί στο μαύρο του το χάλι

και να μου αδειάσει τη γωνιά αυτός που όλο τσακώνεται

μα μην πληγώσει άνθρωπο τρομάζει και αγχώνεται

και αυτόν που κλαίει και θρηνεί για ένα γέρο σκύλο

μέσα στο μνήμα που έφτιαξε πακέτο θα τον στείλω

και εκείνον που αγάπησε μία νύμφη , μία μούσα

όταν τον διώξω θα του πω ότι τον εμισούσα

να φύγουν όλοι τους εχθές , κανένας να μη μείνει

όλοι να παν στον διάτανο , να εξαφανιστούνε

κανείς ψυχή να μη ζητά ,κανείς να μη με κρίνει

θα αλλάξω και διεύθυνση ποτέ να μη με βρούνε

Μα αν όλοι αυτοί είμαι εγώ

τότε συγνώμη τους ζητώ

και άμα ξανά τους μάλωσα 

είναι που εμεγάλωσα

Α.Π.