αποφεύγω να σε δω καιρό τώρα
απομακρύνομαι για μέρες από σένα και η εικόνα σου αρχίζει να ξεθωριάζει
προσπαθώ να αδειάσω από μέσα μου ότι σε περιέχει
τραβάω από τα μαλλιά τα όνειρά μου να τα γυρίσω από το μέλλον και να τα πετάξω πίσω μαζί με τα άλλα στο παρελθόν
μα εκεί που ακόμα δεν τα έχω καταφέρει είναι πώς πριν κλείσω τα μάτια μου για να αποκοιμηθώ και ενώ σιγουρευομαι ότι σε έχω αφήσει απέξω , πάντα σε βρίσκω πίσω από τα βλέφαρα μου να με κοιτάς με εκείνες τις μαγικές σου ματιές
Δεν ξέρεις πώς είναι να είσαι σκοτάδι και να έρχονται οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς
Φώτα παντού προσπαθούν σε εξαφανίσουν ...
Φώτα στο σπίτι, στα παράθυρα ,στο δέντρο, στις πλατείες, στα μαγαζιά , στους δρόμους και εσύ ένα σκοτάδι φοβισμένο να προσπαθείς να τα αποφύγεις για να μη χαθείς...
Ένας λαμπερός κόσμος με λαμπερούς ανθρώπους σε ένα λαμπερό ψέμα...
Το μισούν το σκοτάδι ... τρέχουν να φωτίσουν την κάθε σκοτεινή γωνία ...
Στο μόνο μέρος που νιώθει το σκοτάδι σου ασφάλεια είναι μέσα σου ... εκεί που ποτέ δεν θα κοιτάξει κανένας,,,, γιατί κανείς δεν νοιάζεται για το τι έχουν οι άνθρωποι μέσα τους ...
Η ΣΤΑΣΗ
Ξανά δεν τόλμησε να πάει στην άλλη όχθη
εκεί που είναι το φίδι και το μήλο, εκεί που είναι οι πόθοι
σαν το νεκρό που ουδέποτε τα μάτια τού τα κλείσανε
κοιτάει από τις γρίλιες όσα παράτησε και όσα τον παρατήσανε
Κείνο το φως που έλαμπε στα μάτια τα μεγάλα της
κοιτάζει μη το δει μες στη βροχή , στην κάθε στάλα της
καθώς τα φώτα απ' τα αυτοκίνητα σκοτώνουν το σκοτάδι του
βγαίνει από τις σκέψεις και από το άπειρο γυρνάει μέσ 'στο ρημάδι του
Στην ίδια στάση και απόψε ως το πρωί θα περιμένει
χίλιες φορές στο ίδιο τρένο ανεβαίνει κάθε βράδυ ..... μα ποτέ δεν κατεβαίνει
Α.Π.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Και έγιναν οι στίχοι μου τα μνήματα των ανεκπλήρωτων
Οι αλήθειες μου καλυμμένες από μουτζούρες πετάχτηκαν με τα άλλα σκουπίδια στον κάδο του δήμου
Και από μένα απέμεινε μόνο φασαρία και θόρυβος έτσι όπως έσερνα το σκουριασμένο μου το όνειρο
Και έβαψα το σκοτάδι μου με το φως της μέρας για να μπορέσω να το μετακινήσω στην επόμενη νύχτα χωρίς να προκαλέσω τον ήλιο
Και περιπλανήθηκα στην ξενιτιά των ανθρώπων για να έχω να γυρίσω πίσω στην σπηλιά μου λυτρωμένος
Σαν ένα ξερό λουλούδι που γύρισε και κρύφτηκε μέσα στον σπόρο του ξέροντας ότι από καμιά μέλισσα δεν θα λείψει
Α.Π.
ΚΑΤΑΔΙΚΗ
Πάνω στο σκουριασμένο μαγικό χαλί μου περιμένω πάλι
μα εχω ξεχάσει τι.... απλά μιά προσμονή που έχει δίχως λογική μέσα μου μείνει
σαν μία ασθένεια ανίατη αυτή η συνήθεια που με έχει καταβάλει
μία καιομένη βάτος ο ήχος της σιωπής εντός μου που δεν σβήνει
Και του τσιγάρου μου ο καπνός η μόνη κίνηση στο μετέωρο τοπίο
μες στο ποτήρι ο πάγος αιώνες επιπλέει και ποτέ δεν λιώνει
σε ένα χαρτί τσαλακωμένο να κρυφτεί από τον κόσμο θέλει ένα ''μου λείπεις'' και ένα ''αντίο''
λες και απόψε ο κόσμος όλος χώρεσε σε εκείνη που στα δάχτυλα κρατώ μικρή οθόνη
Αφού λοιπόν τα άλογα σκοτώνουν σαν γεράσουν
αφού λοιπόν δεν θά 'βγω στη βροχή ποτέ ξανά για να χορέψω
αφού λοιπόν τα χρόνια δικαστές σκληροί στο εδώλιο με βάλαν για να με δικάσουν
αν η ποινή είναι θάνατος δεν βρίσκω λόγο τις αρρώστιες που με τρώνε να γιατρέψω
Α.Π.
ΕΝΑ ΚΟΥΒΑΡΙ..
Μόνο εκείνα που δεν είπα γλίτωσαν από την χλεύη
και η σιωπή μου να τα κρύψει μέσα της σκληρά παλεύει
Με τους στίχους που είχα γράψει και για κείνη νε μιλάνε
ένας κλόουν κάνει αστεία και οι ακροατές γελάνε
Δεν θυμάμαι αν είναι αλήθεια ή ένα που έχω φτιάξει ψέμα
μα νομίζω ότι είδα μες στο απέραντο της βλέμμα
να μου γνέφει η λατρεμένη η μικρούλα μου η μούσα
που είχε φύγει από την ζωή μου και ήταν για καιρό απούσα
Μα δεν ήτανε εκείνη... ήταν ωιμέ ! μιαν άλλη
και είχα τόσο ανάγκη ο δόλιος να την αγαπήσω πάλι
και μπερδεύτηκαν κουβάρι στην καρδιά ψέμα και αλήθεια
και από μέσα μου για νά' βγουν μου ξερίζωσαν τα στήθια
Πώς να κρύψω αυτό το λάθος, πώς να κρύψω τα σημάδια
πώς να διώξω τα όνειρά μου που την φέρνουνε τα βράδια
πιο αστείο να της λέω να την βλέπω να γελάει
και όχι με το πάθημα μου που το αστείο με πονάει
Α.Π.
πιο πολλά έχεις να μάθεις από το ξερό φύλλο στο χώμα παρά από το πράσινο φύλλο στο κλαδί ...γιατί το ξερό φύλλο ξερει την ζωή στο κλαδί ... όμως ξέρει και έχει δει και έχει νιώσει τι είναι η πτώση... αντίθετα με το πράσινο φύλλο ... Α.Π.
Κάποτε ένα σκουλήκι είπε σε έναν αητό... "Να προσέχεις εκεί ψηλά που πετάς" . Ο αετός το κοίταξε με ειρωνεία.... Όμως το σκουλήκι είχε δίκιο.... Όσο και να κοιτάς τον ουρανό δύσκολα θα δεις εναν αητό ....Αν κοιτάξεις στο χώμα θα δεις οτι είναι γεμάτο με σκουλήκια ....Α.Π.
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ
Κουράστηκα να είμαι το σκιάχτρο μες στο αμπέλι , που με φοβούνται τα πουλιά ενώ εγώ τα αγαπάω τόσο....
Κουράστηκα να κρατάω το καπέλο του μάγου και να μην έχω ιδέα πώς να βγάλω το κουνέλι από μέσα ...
Κουράστηκα να είμαι ένα ξερό φύλλο στο χώμα που ακόμα ελπίζει πώς θα ξαναγυρίσει στο κλαδί που έζησε όλη τη ζωή του ...
Κουράστηκα να μην πετάω την κάλπικη μου λύρα γιατί φοβάμαι πως θα μείνω πιο φτωχός χωρίς αυτήν ...
Κουράστηκα να είμαι ένα γέρικο αδέσποτο σκυλί πού δεν σταμάτησε ποτέ να ελπίζει πως μία μέρα θα έρθουν να το βρουν εκείνοι που το πέταξαν στο δρόμο ...
Κουράστηκα να μετράω τον χρόνο από τότε που σε γνώρισα , ενώ όλη μου τη ζωή την έζησα πριν σε γνωρίσω ...
Κουράστηκα να φοβάμαι μην πνιγώ στα ρηχά εγώ που δεν πνίγηκα μες στους πιο σκοτεινούς μου βυθούς ...
Κουράστηκα να προσπαθώ να ζωγραφίσω στον καμβά με χρώματα την ασπρόμαυρη ζωή σου ...
Κουράστηκα να περιμένω να κλείσει η αυλαία μέσα στο άδειο θέατρο , σε μία παράσταση που ποτέ δεν άρχισε ...
Κουράστηκα να είμαι πάντα εγώ , ενώ με έχεις αλλάξει τόσο ...
Κουράστηκα που πάντα είσαι εσύ , ενώ δεν μοιάζεις τώρα καθόλου με εκείνην κάποτε αγάπησα ...
Κουράστηκα να κάνω λάθη ...
Κουράστηκα να είμαι το λάθος ...
Κουραστήκα να αγαπάω τους λάθος ανθρώπους ...
Κουράστηκα να αγαπάω λάθος τους ανθρώπους ...
Κουράστηκα να είμαι άνθρωπος ...
Α.Π.
ΚΥΜΑΤΑ
Ταξίδεψα πάνω από τους σκοτεινούς μου βυθούς σαν κύμα...
Χωρίς ασημένιους από τον ήλιο αφρούς ... χωρίς χρυσαφένιους από το φεγγάρι ...
Ένα ανώνυμο κύμα μαζί με τα τόσα άλλα που ήταν μπροστά μου και πίσω μου....
Και σε είδα εκεί στην ακτή , και είδα ότι το ταξίδι μου άξιζε τον κόπο ... και θέλησα να κάνω την παρουσία μου αισθητή ... μα το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω ήταν ένας παφλασμός σαν επιθανάτιος ρόγχος ...
Δεν με ένιωσες που σου έβρεξα τα πόδια λίγο πριν σβήσω , έμεινα πάνω στους αστραγάλους σου μία αλμυρή στάλα καθώς περπατούσες πάνω στα βότσαλα ... και με τίναξες με τις άκρες των δακτύλων σου μαζί με την άμμο , για να έχουν καθαρό δέρμα να ακουμπήσουν τα φιλιά του έρωτά σου ...
Αβοήθητος και μόνος καθώς στέγνωνα λίγο λίγο , κοίταξα στην ακροθαλασσιά .... ..... ένα ακόμα κύμα έσβηνε πάνω στα μικρά σκαλισμένα από τους αιώνες λευκά βότσαλα.... και μετά άλλο ένα ....και μετά άλλο ένα...
''Έτσι είναι η ζωή'' .... μου είχες πεί ....
Α.Π.
ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΜΩΝΑΣ
Τώρα ήρθε ο χειμώνας , δεν θα φοβάμαι τα μεγάλα γιορτινά τραπέζια ,τα μεσημέρια , πια
ούτε οίκτο θα νιώθω για τον ανέραστο ιδρώτα που κυλάει καυτός , στους γκρίζους τους κροτάφους
και ούτε τα σαββατόβραδα θα παίρνουνε τα όνειρα και οι ελπίδες μου φωτιά
ούτε θα οδύρομαι για ανύπαρκτες αγάπες που δεν έζησαν ποτέ , πάνω από άδειους τάφους
Ούτε στο γέρσιμο του ήλιου θα χρεώνομαι με ακόμα μία ξενιτιά
και δεν θα πνίγομαι σε θάλασσες που χρόνια τώρα από ταξίδια εχουν στερέψει
ούτε ονόματα , μες στο ποτήρι του αλκοόλ θα ψάχνω για να δώσω στην παιδική μου μοναξιά
ούτε θα κρύβομαι μες στις οθόνες τις σβησμένες , με τα φώτα αναμμένα και τις πόρτες ανοιχτές, μήπως εκείνη με γυρέψει
Είναι χειμώνας και τα παράθυρα έχουν άλλοθι να μένουν σφραγισμένα
είναι χειμώνας και κανένας δεν προσέχει μέσα στους δρόμους τα ξερά τα φύλλα , τα πεσμένα
Α.Π.
η μπαλάντα του νοικοκύρη....
Εγώ που κοίταζα από τις γρίλιες μα δεν βγήκα στο δρόμο
εγώ που τήρησα με ευλάβεια τον άδικο νόμο
εγώ που φόρεσα κουκούλα για να εκφέρω μία γνώμη
εγώ από σένα πού αγωνίζεσαι ζητάω συγνώμη
Εγώ που ξέπλυνα τα χέρια τους απ'το αίμα αθώων
που προσκυνάω τον τσοπάνη σε μαντριά υπηκόων
εγώ που σου έκαψα το δάσος για να φτιάξω ένα σπίτι
να ξερες πόσο σε ζηλεύω της πλατείας αλήτη
Εγώ που δεν ξέρω ποιος είμαι και κοινή γνώμη με λένε
πάνω στους τοίχους σε γνώρισα που λένε αλήθειες που καίνε
μα κι'αν το τρένο το έχασα και έχω ξεμείνει εδώ πέρα
δεν κάνω πια πως δεν άκουσα την που σε σκότωσε σφαίρα
Α.Π.
ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ
Θα σε πνίξω στη μεγάλη κατσαρόλα
θα σε βράσω γιατί εσύ μου φταις για όλα
θα σε φάω με το μικρό το κουταλάκι
θα σε πιω μες στου καφέ το φλυτζανάκι
θα σε σπάσω σαν αυγό μες στο τηγάνι
και θα αδειάσω ένα μπουκάλι με μελάνι
να καείς και εσύ και όσα σου έχω γράψει
που η ψύχρα σου με έχει κατακάψει
με τον τρίφτη θα σε κάνω τρίμμα τρίμμα
που δεν νοιάζεσαι είναι άδικο και κρίμα
μες στον φούρνο θα σε ψήσω με ένα πράσο
μοναχό που με έκανες χωρίς το ράσο
φέτα φέτα θα σε κόψω σαν το αγγούρι
που μάγεψες και με έκανες καψούρη
θα σε γδάρω όπως γδέρνουν την πατάτα
που σε αγάπησα και τα έκανα σαλάτα
θα κρυφτώ μες στα άπλυτα του νεροχύτη
πριν στους δρόμους βγω ξανά σαν τον αλήτη
σαν σκυλί που το ξεχάσαν και είναι μόνο
μες στους στίχους και ας γαβγίζω δεν δαγκώνω
Α.Π
ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ
Σιωπηλά άρχισα να υπαγορεύω τις σκέψεις μου στον στυλό μου...
Και αυτός να αφήνει τα γαλάζια του γράμματα πάνω στη λευκή σελίδα του παλιού μου τετράδιου , σχηματίζοντας λέξεις και προτάσεις ...
Του μίλησα για εκείνη , για τη μέρα που την γνώρισα , για την ματιά της που όταν έπεσε πάνω μου με ρούφηξε σαν μία μαύρη τρύπα , και πως από τότε δεν ξαναγύρισα ποτέ πίσω στην προηγούμενη ζωή μου..
Και χωρίς να με διακόπτει ο στυλός μου έγραφε ... και έγραφε ... δίνοντας μου την ευκαιρία να βγω από μέσα μου και να κυλήσω πάνω στις μπλε γραμμές της σελίδας όπως κυλάει η δροσιά της νύχτας πάνω στα ξερά φύλλα , του γερμένου στον μίσχο του , ξεχασμένου λουλουδιού ,στο βάζο ...
Του μίλησα για εκείνα τα άρρωστα όνειρα με το πληγωμένο βλέμμα που με έπαιρναν από το χέρι για να τριγυρίσουμε μαζί κάθε βράδυ έξω από τον παράδεισο ...
Του μίλησα για εκείνο το μικρό πράσινο αστέρι που μου έδειχνε τον δρόμο τις νύχτες για να γυρίσω μέσα μου , μην και ξεχαστώ και ξημερωθώ στην κόλαση ...
Του είπα για την ανημποριά μου να ταξιδέψω τοσο μακριά για να μπω στη ζωή της και του το έδειξα στον χάρτη του χρόνου ...
Ώσπου του έδειξα τις πληγές που μου έχει αφήσει στο ανάστημα ο απαξιωτικός της λόγος... και του μίλησα για τον πόνο , με τον οποίο γέμισαν την ψυχή μου ...και την καρδιά μου ...και τις φλέβες μου , οι επιλογές της ,που κατέστρεφαν τη ζωή της ..
Τότε ο στυλός μου άρχισε να θυμώνει και να μουτζουρώνει το χαρτί ...
Θύμωσε με μένα και με εκείνη τόσο πολύ που κοκκίνισε από το κακό του ...
Σταμάτησε να γράφει , έκοψε τη σελίδα , την τσαλάκωσε και την πέταξε στο πάτωμα ...
Και στην επόμενη σελίδα με μία κοφτή κίνηση σχημάτισε μία κόκκινη γραμμή ...
Α.Π.
ΜΟΥΣΑ ΜΟΥ
Και κάθε βήμα που κάνω και απομακρύνομαι από εκείνη , με φέρνει πιο κοντά σε σένα , παλιά μου , αγέραστη , αγαπημένη μου μούσα ....
Και όσο σε πλησιάζω βλέπω που έχεις πάρει τη μορφή εκείνης , βλέπω σε σένα τα μακριά μαύρα μαλλιά της , βλέπω αυτό το λάγνο βλέμμα της ....
Όμως εσύ είσαι καθαρή , το δέρμα σου δεν έχει λεκέδες από βρώμικα χάδια , από ψεύτικα φιλιά , από μολυσμένο , φθηνό ιδρώτα ...
Μου ανοίγεις την αγκαλιά σου να μπω , χωρίς να έχεις ούτε μία μικρή αμφιβολία αν χωράω εκεί ...
Και οι ντελάληδες του κόσμου δεν θα μάθουν ποτέ τα μυστικά σου , γιατί διαλέγεις με ποιους θα μοιραστείς την ψυχή σου , διαλέγεις με ποιους θα μοιραστείς το κορμί σου ...
Και θεωρείς μεγάλη τύχη που είμαι φίλος σου , και με αφήνεις που και που να σου λέω με την σιωπή μου πως σε αγαπάω κρυφά , χωρίς να μου θυμώνεις ...
Α.Π.
Αχ πόσο θέλω να σε δω πού σε αποθύμησα
που έχω ξεχάσει και πώς σε λένε και πως να μοιάζεις
τι κι αν ποτέ μου δεν σε αγκάλιασα και δεν σε φίλησα
τι και αν με έπεισα πως δεν σε αγάπησα και δεν με νοιάζεις
τους δρόμους παίρνω μήπως τυχαία σε συναντήσω
μα τώρα πια φοβάμαι μήπως δεν σε γνωρίσω
ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ
-Θα μου πεις τι έχεις ? Τον ρωτάει .
-Τίποτα της λέει , ενώ έδειχνε με όλο του το είναι ότι ήθελε απεγνωσμένα να της πει ...
Εκείνη επέμεινε .... Μα πώς να της έλεγε χωρίς να την πληγώσει , δεν έβρισκε τον τρόπο...
-Να ...μου είπανε κάτι για σένα και στεναχωρήθηκα τόσο πολύ ... όμως δεν θέλω να σου πω ούτε ποιος μου το είπε , ούτε τι μου είπε... - Θέλω να ξέρεις ότι νιώθω πολύ άσχημα που άφησα να μου μιλάνε για σένα έτσι , όμως πολύ φοβάμαι ότι ήθελα να επιβεβαιώσω κάτι που ήδη ένιωθα...
-Θα μου πεις ! του φώναξε θυμωμένα ... -Δεν έχεις το δικαίωμα να μη μου πεις ...
-Άκου ! της λέει... δεν με πλήγωσε μόνο αυτό που έμαθα .Δεν έχω το δικαίωμα να σε κρίνω , ούτε να σου πω τι θα κάνεις στην προσωπική σου ζωή , όμως με πειράζει που το έμαθα..... και για να το μάθω σημαίνει ότι οι άνθρωποι που εμπιστεύτηκες δεν το άξιζαν , σε πρόδωσαν , σε έδειξαν σαν τρόπαιο στους φίλους τους... και όταν σε βλέπω μαζί τους δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ ...
-Ποιοι είναι ? φώναξε με πανικό στην φωνή της ... -Τι σου είπαν ?
-Μα δεν καταλαβαίνεις ότι οι ασταθείς άνθρωποι όπως εσύ και όπως οι φίλοι σου δεν κρατάνε μυστικά ? Σκέψου λοιπόν ποια μυστικά μοιράζεσαι μαζί τους και θα καταλάβεις τι μου είπαν .της είπε και σηκώθηκε...
Ηξερε ότι δεν θα θυμώσει με εκείνους μα θα θυμώσει μαζί του ...
-Δηλαδή να υποθέσω ότι τώρα πια δεν με αγαπάς ? δεν είμαι πιά φίλη σου ? τον ρώτησε...
-Θα σε αγαπώ για πάντα όμως δεν μου αρέσεις πια ...δεν μου αρέσει αυτό που γίνεσαι ... και αν με μισώ για κάτι είναι που δεν έχω τον τρόπο να σου δείξω το τέλος της διαδρομής που έχεις πάρει ...
Όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή και χρειαστείς έναν άνθρωπο που να εμπιστεύεσαι απλά φώναξε με.... με κάποιο τρόπο θα είμαι εκεί ...
Αντίο και να προσέχεις...
Α.Π.
όλον αυτό τον καιρό έτρωγα με βουλιμία τα συναισθήματά μου....και έγιναν πολλά κιλά...δεν μπορούσα να το αποτρέψω ή εγώ θα τα έτρωγα ή εκείνα θα με έτρωγαν....είμαι ακόμα στη διαδικασία της πέψης.... ύστερα από αυτή νομίζω θα μπορέσω να αρχίσω τη δίαιτα μου...όχι τόσο για να χάσω τα κιλά... αλλά για να μην θυμάμαι γιατί τα πήρα....
ένα συνηθισμένο 24ωρο
Η μέρα μου ξεκίναγε με το καλημέρα που δεν μου έλεγες. Έμαθα σιγά-σιγά να ζω με αυτό . Έτσι κι αλλιώς δεν ήμουν ποτέ αισιόδοξος ότι θα είχα μία καλή μέρα .
Τα μεσημέρια μόλις τελείωνα τη δουλειά βιαζόμουν να ανοίξω μία μπύρα και να σε ψάξω στο κινητό , να δω αν έχεις στείλει κάτι.... ένα μήνυμα ...ποτέ δεν έβρισκα .
Τα απογεύματα ερχόμουν από τη δουλειά σου ... για να σε ανασάνω λίγο... να ρουφήξω κάτι από σένα ...να ανασάνω λίγο από τον αέρα που ανάσαινες και συ ...
Και τα βράδια ξενυχτούσα στο κινητό περιμένοντας να μαντέψω από το αν ήσουν ενεργή ή όχι στα social media ,τι ώρα γύρισες σπίτι και αν είσαι καλά...
Και περίμενα το καληνύχτα σου που ποτέ δεν ερχόταν ...που στο τέλος επειδή το ήθελα τόσο πολύ σε άκουγα να μου λες καληνύχτα, και σου απαντούσα κιόλας ... Καλή σου νύχτα μικρή μου..
Και μετά τα όνειρα.... Πάντα ήσουν εκεί.... και εγώ πάντα να κάθομαι διακριτικά δίπλα σου , και να μιλάμε με τις ώρες... να μου λες για τα σχέδιά σου ...να σου λέω τη γνώμη μου.... πίστεψέ με ...και στα όνειρά μου σε σεβόμουν...Και μετά όταν νύσταζες να σου λέω το αγαπημένο σου παραμύθι για να αποκοιμηθείς....το έβρισκα γλυκό ότι σου αρέσουν τα παραμύθια μεγάλη κοπέλα....
Και μετά το όνειρο που γινόταν εφιάλτης όταν ξύπναγα ... όταν καταλάβαινα ότι ποτέ δεν ήσουν κοντά μου..... και ξεκίναγε η καινούργια μέρα ...χωρίς το καλημέρα σου....
Α.Π.
όταν ο κυνισμός κρατάει μαχαίρι
Και με σταθερή φωνή του λέει κοιτώντας τον μες στα μάτια ''είμαι όλα όσα θέλεις και δεν θα έχεις ποτέ'' .
Ενιωσε ότι ενώ πέθαινε από την δίψα , εκείνη , με μία γρήγορη κίνηση του πέταξε στα μούτρα ένα ποτήρι με νερό , παγωμένο ,το οποίο αν ήθελε να ξεδιψάσει λίγο θα έπρεπε να σκύψει και να το γλύψει από το πάτωμα , ή με τα δάχτυλά του να το μαζέψει από το πρόσωπό του έτσι όπως κυλούσε , σταγόνα την σταγόνα
Γύρισε γρήγορα το βλέμμα του από την άλλη για να μην τον δει με το χειμώνα μες στα μάτια του , Αύγουστο μήνα , που ήταν έτοιμος να ρίξει καταιγίδες..
Και έφυγε γρήγορα χωρίς να της απαντήσει , για να μην ακουστεί στον ήχο της φωνής του , το αδέσποτο γέρικο σκυλί που άρχισε να αλυχταει από τον πόνο , από την κλωτσιά που του έριξε με την καινούργια , την αστραφτερή της την γόβα , η νεαρή κυρία ...
Φτάνοντας στο σκοτεινό του το σπίτι , ξεκλείδωσε τρέμοντας την παλιά πόρτα και την έσπρωξε πίσω του ακουμπώντας με την πλάτη σε αυτήν , και άρχισε να κλαίει για κάποια δευτερόλεπτα ...προχώρησε ανάβοντας το φως στην κουζίνα , κάθισε στο τραπέζι άναψε ένα τσιγάρο και μονολόγησε... ''Είσαι όλα όσα δεν θα έχω ποτέ ... ευτυχώς !!! και ας τα θέλω τόσο ...
Α.Π.
Ο ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΕΙΝΗ
Μόλις συναντήθηκαν πίσω από τα κλειστά μου μάτια η εκείνη που θα γίνεις με τον εκείνον που ήμουνα...
Νομίζω πως ο ένας αντιπάθησε πολύ τον άλλον...
Η αλήθεια είναι ότι ο εκείνος που ήμουνα περίμενε πως θα βρει την εκείνη που είσαι και οχι την εκείνη που θα γίνεις...
Και τώρα που το σκέφτομαι πραγματικά είμαι πολύ περίεργος για το πώς θα τα πήγαιναν η εκείνη που θα γίνεις με τον εκείνον που είμαι...
Ομως ας μείνουμε στα δεδομένα που ξέρουμε ...ότι ο εκείνος που είμαι έχει μες στην καρδιά του την εκείνη που είσαι και η εκείνη που είσαι δεν δίνει δεκάρα για τον εκείνον που είμαι.... ας το αφήσουμε έτσι ....είναι πιο ξεκάθαρο
Αν και εγώ δεν θα απαγορεύσω ποτέ στον εκείνον που ήμουνα να ονειρεύεται την εκείνη που είσαι...
Τώρα αν ο εκείνος που ήμουνα τα κάνει θάλασσα και ονειρευτεί την εκείνη που θα γίνεις, τότε ας ξεμπερδέψει με τον εφιάλτη του όπως μπορει......
Οπως δηλαδή ο εκείνος που είμαι που ονειρεύτηκε την εκείνη που είσαι και ζει έναν εφιάλτη και που ακόμα δεν έχει ξυπνήσει από αυτόν...
Α.Π.
ΒΙΑΣΤΙΚΑ....
Είναι τόσο παράξενο αυτό.... ενώ πάντα στην ζωή μου βιαζόμουν ποτέ δεν έφτασα πουθενά στην ώρα μου....
Παραδείγματος χάρη όταν ήμουν παιδί , θυμάμαι ότι μόλις μου αγόραζε η μάνα μου παπούτσια , βιαζόμουν να περάσει ο καιρός ώστε να παλιώσουν για να μου αγοράσει καινούργια ... και έτσι ποτέ δεν χάρηκα πραγματικά τα καινούργια μου παπούτσια....πάντα έτρεχα μπροστά τους στον χρόνο και τα έβλεπα να έχουν παλιώσει ....
Πραγματικά ακόμα και σήμερα τα θυμάμαι κάποια από αυτά τα παπούτσια ....ετσι παλιά ....ξεφτισμένα ... να έχουν χάσει το χρώμα τους και έχουν λιώσει οι σόλες τους...
Ομως δεν έχω ούτε καν μία εικόνα από την ημέρα που μου τα έφερε στο κουτί η μάνα μου καινούργια... καμία ανάμνηση από αυτά...
Ακόμα και όταν μιλάω βιάζομαι ....μιλάω πολύ γρήγορα λες και προσπαθώ να ακολουθήσω τις σκέψεις μου, οι οποίες για έναν ακατανόητο λόγο τρέχουν μες στο κεφάλι μου και προσπαθούν να βγουν έξω από αυτό τραβώντας και σπρώχνοντας με βία τις λέξεις για να βγουν από το στόμα μου ...
Και να αγαπήσω πάντα βιαζόμουν...πρώτα ένιωθα να γεμίζω αγάπη και έρωτα και μετά έψαχνα να βρω έναν άνθρωπο που να χωράει όλο αυτό που ένιωθα...
και έτσι τα αισθήματά μου ή θα περίσσευαν και θα έπνιγαν τον άλλον, ή θα ήταν λίγα ...με αποτέλεσμα να τον αφήνω άδειο.... ποτέ δεν θυμάμαι να βρήκα τον άνθρωπο που του ταίριαζαν γάντι όλα αυτά που ένιωθα....
Και να ζήσω το αύριο βιάζομαι χωρίς όμως να χρειαστεί να τσαλαπατήσω μέσα στις βρώμικες λάσπες αυτού του τρισάθλιου ''σήμερα''......
Για αυτό λείπω πάντα μέσα από το ''σήμερα''...
Ίσως ο χρόνος μισεί τους βιαστικούς.... Σίγουρα όμως οι βιαστικοί μισούν τον χρόνο...
Α.Π.
We are all mad here
Την απόφαση για το τι θα κάνω χθες , θα την πάρω πάλι απόψε το βράδυ , πίνοντας την μπύρα μου ... από μεθαύριο βλέπουμε τι θα κάνω αύριο.
Κάνε μου τη χάρη και μη μετρήσεις στο λογαριασμό μου την σημερινή μέρα... ξεχάστηκα και δεν την έζησα....
Τι θα πει μεγάλωσα !!! τι θα πει αυτό δεν είναι σωστό !!! τι θα πει δεν πρέπει να σε αγαπάω !!! Μεσα σε μία γαμημένη στιγμή στην κουκίδα του χρόνου στριμώχτηκε η ζωή μου ... και αυτήν την κωλοζωή την έζησα χωρίς εσένα ...
Ολοι με κατηγορούν, πιθανότατα και εσύ, ότι άφησα το χρόνο να περάσει χωρίς να κάνω κάτι , να δημιουργήσω κάτι ... λες και αν ο χρόνος έβρισκε μπροστά του τα δημιουργήματα μου δεν θα πέρναγε...
Μας χωρίζουν λες τόσα χρόνια... Πραγματικά εγώ δεν το είδα γιατί άρχισα να μετράω το χρόνο μου από τη μέρα που σε γνώρισα....
Ο δρόμος της λογικής είναι τόσο παράλογος ..κατευθείαν στην τρέλα οδηγάει... μονόδρομος... και μόνο ένας τρελός θα επιχειρούσε να γυρίσει πίσω οδηγώντας ανάποδα σε μονόδρομο που σφύζει από κίνηση...
Δεν θέλω να σε τρομάξω... αλλά μπροστά σου τώρα βλέπεις έναν τρελό που οδήγησε για χρόνια ανάποδα με το παλιό του το αυτοκίνητο μέσα στην εθνική οδό για να γυρίσει πίσω και να ξεκινήσει ίδιο ταξίδι από την αρχή, μαζί σου αυτή τη φορά...
Έλα τώρα μη σε πιάνει πανικός..... είμαι τόσο κουρασμένος από το ταξίδι της επιστροφής στον χρόνο που απλά θα μείνω εδώ στην αφετηρία , να σε βλέπω να πηγαίνεις μπροστά , και να χάνεσαι λίγο λίγο από τα μάτια μου , έτσι όπως σβήνει ο ήλιος μέσα στη θάλασσα στο ηλιοβασίλεμα...
Καλό σου ταξίδι... και νομίζω πως τους αγαπάς τους τρελούς ....αλλιώς ούτε οι τρελοί θα σε αγαπούσανε...και ας μην τους το λες... και ας μην στο λένε...
Αλλωστε τρελοί είμαστε όλοι εδώ ..
Α.Π.
ΡΑΝΤΕΒΟΥ
Και σε κοιτάζω κρυμμένος πίσω από το αδύνατο , το απραγματοποίητο , να ταξιδεύεις στους αόρατους δρόμους της νύχτας ...
Μαντεύω τα λόγια που θα πείτε και αυτά που δεν θα σου πει ... και συ θά' θελες τόσο να τα ακούσεις από εκείνον...
Τα έχω εδώ όλα πίσω από τα κίτρινα δόντια μου , όμως τα λερώνει το σάπιο στόμα μου , και εκείνα που ακούμπησα πάνω στο άσπρο χαρτί είναι λόγια με περιτύλιγμα από γυαλόχαρτο , αισθήματα με μολυσμένο δέρμα γεμάτο φουσκάλες κόκκινες , αποκρουστικές ....
Είχα κόψει ένα τριαντάφυλλο να σου φέρω όμως με πρόλαβε ο χρόνος , φύσηξε δυνατά και του πήρε όλα τα πέταλα , το έκρυψα πίσω από την πλάτη μου να μην το δεις...
Ξέρω οτι θα γυρίσεις το πρωί στο σπίτι σου , θα ήθελα να σε ρωτήσω αν σε δω κάποτε πώς μοιάζουν οι νύχτες που δεν έχουν σκοτάδι γιατί το έχω ξεχάσει τόσα χρόνια τώρα...
Ετοιμάζομαι να κλείσω το φως στο παλιό μου πορτατίφ , έχω εκπαιδεύσει τις σκέψεις μου να γίνονται όνειρα όταν αποκοιμιέμαι ... Δεν σου λέω καληνύχτα ,,,,, Θα τα πούμε εκεί ...
Α.Π.
ΖΩΓΡΑΦΟΙ ΚΑΙ ΧΡΩΜΑΤΑ
είχε μάθει μόνο να ζωγραφίζει πάνω στον καμβά.... να ακουμπάει με το πινέλο του τα χρώματα....να φτιάχνει το δικό του κόσμο και να ζει εκεί ....μακριά από την μίζερη πραγματικότητα του...
και όταν τελείωνε τον πίνακα να απομακρύνεται από αυτόν και να κάθεται να τον κοιτάζει με τις ώρες....εκεί έβρισκε όσα δεν είχε ...την αγάπη ....τον έρωτά ....... και τα νιάτα ... τα νιάτα ...
ποτέ δεν κατάλαβε πώς βρέθηκε να πνίγεται μέσα στα χρώματα .....πώς έγινε ένα μέρος και ένα κομμάτι του πίνακα.... ποτέ δεν κατάλαβε....
δεν ήταν πια ο ζωγράφος... ήταν χρώμα ....δεν ήξερε να είναι χρώμα... ο καημένος δεν ήξερε να είναι χρώμα....
και μέσα στα υπέροχα χρώματα του πίνακα ξεχώριζε έτσι αταίριαστος.... αδαής και ξένος....
Α.Π.
ΑΝΕΙΠΩΤΟ...
εκείνη η στάλα της δροσιάς , που έτρεξε πάνω στο μαραμένο μου το όνειρο ήσουν
λίγη ζωή που κύλησε πάνω στον μίσχο του ξερού του λουλουδιού , του ξεχασμένου μες στο βάζο
πυρακτωμένο αστέρι που φέγγεις πάνω απ' τις στάχτες που έχουν μείνει από τις φωτιές που δείλιασαν να ανάψουν και να σβήσουν
μαργαριτάρι μες στο ασύλητο κοχύλι του βυθού , που όλο βουτάω με ότι ανάσα μου χει μείνει να το δω , κι' όμως ποτέ μου δεν το βγάζω
λες και ο Μαΐστρος ζήτησε ένα βράδυ σε χορό κείνα τα λόγια που στεγνώνουν μες το στόμα , τα λόγια τα ανείπωτα
μα εκείνα μαθημένα στη σιωπή σαν κοριτσόπουλα στο πρώτο τους το πάρτυ λικνίζονται ξετσίπωτα
και είπε ο βυθός στο κύμα ''σε αγαπάω'' μα αμέσως μετανιώνει και ζητάει συγνώμη
και είπε το κύμα ''δεν πειράζει'' μα ο βυθός το ξέρει... δεν τον συγχώρεσε ακόμη
Α.Π.
μία συνηθισμένη μέρα
έχω ξεχάσει το κινητό μου στην μάνα μου....
το βλέπει .....αμέσως με παίρνει τηλέφωνο στο κινητό για να μου πει ότι το ξέχασα....
το κινητό μου αρχίζει να χτυπάει..... η μάνα μου νομίζει ότι θα είναι κάποιος πελάτης....
Παναγηηηηηηηηηή.... σε παίρνουνε τηλέφωνο την ακούω να φωνάζει λαχανιασμένη ανεβαίνοντας τις σκάλες.....
Όχι δεν φταίει το εμβόλιο Όχι δεν φταίει η κρίση έτσι είμαστε πάντοτε .......πώς να μη μας αγαπάω πέστε μου....
καράβι αλαργινό....
για να σε βρω σκαρφάλωσα πάνω στα βράχια του καιρού
μέσα στα χρόνια σε έψαξα μα εσύ ήσουν πάντοτε αλλού
σε γύρευα μες στις ρωγμές που ανοίγει ο ουρανός στη γη
σε ένιωθα μέσα μου παντού και όμως ποτέ δεν σε είχα δει
κυλάνε οι σκέψεις σαν κρασί από απ' την ανοιχτή πληγή
ακούω της μούσας τον λυγμό μέσα στην νεκρική σιγή
μα έχω τόσο κουραστεί σε τούτο το κυνηγητό
δεν θα σε ψάξω μία νυχτιά και αφήνω το όνειρο λυτό
μες στο απέραντο κενό μπήκε ένα πέλαγο βαθύ
καράβι μου αλαργινό που λάθεψες και έχεις χαθεί ?
πρόδωσε ο αέρας το πανί ? την άγκυρα το κύμα ?
Ιθακη το όνειρο αν δεν βρει ... είναι άδικο και κρίμα
Α.Π.
ο τελευταίος χορός...
εκείνο το εισιτήριο που έσκισε
εκείνη η πόρτα πίσω του που έκλεισε
εκείνο το καράβι που δεν πρόκαμε
εκείνο το ταξίδι που δεν το καμε
και έβλεπε στον ορίζοντα να χάνεται το πλοίο
που του είχε πάρει το όνειρο χωρίς να πει ούτε αντίο
και σκούπιζε από τα μάτια του εκείνη τη συγνώμη
που μία ζωή επέρασε και δεν την είπε ακόμη
και εκείνος ο χορός ο τελευταίος
που αν ήταν λιγουλάκι θαρραλέος
στο αυτί ίσως της είχε ψιθυρίσει
ότι πολύ την είχε αγαπήσει
εκείνον τον χορό ... κείνα τα βήματα
χορεύει μές σε στίχους και σε ποιήματα
στον τελευταίο τον χορό που δεν τελειώνει
και απόψε πάλι τα παπούτσια του τα λιώνει
Α.Π.
όταν με τσιμπήσει κάτι και με δηλητηρίασει μεχρι να καταλαβω τι με τσιμπησε έχω μία αγωνία .... αν παραδείγματος χάρη είναι μία οχιά... εντάξει..θα τρομάξω μέχρι θανάτου θα πονέσω μέχρι θανάτου αλλά..... πάμε νοσοκομείο για τα προβλεπόμενα... με την ελπίδα ότι θα την βγάλουμε......αν όμως δω ότι με τσίμπησε μία μελισσούλα πέρα από τον πόνο που μου προκαλεί το δηλητήριο , πονάω και για εκείνη... που αφήνει το κεντρί της και το δηλητηριο της σε μένα χωρίς να γνωρίζει ότι κάπως έτσι χάνει τη ζωή της...... αφιερωμένο σε όλες τις οχιές και τις μελισσούλες ...
Απλά μαθηματικά...
μέτρησα τα κουκιά μου
και τα άδεια τα πουγκιά μου
χρωστούμενα και χρέη
τι βούλιαξε , τι πλέει
μέτρησα και τις μέρες
του χρόνου τις φοβέρες
τα λιγοστά μαλλιά μου
τα μαγικά χαλιά μου
μέτρησα πόσο σε αγαπώ
και πόσο με αγαπάς και εσύ
και όλο μετρώ , ξαναμετρώ
μα είναι η πρόσθεση μισή
γιατί ο άγνωστος ο χ
στα θέλω μου δεν πειθαρχεί
πρόσθεσα εσένανε και εμένα
και αποτέλεσμα ... κανένα ..
Α.Π.
αγαπάω αυτούς και αυτές που δεν με γουσταρουν γιατί θα έχουν το λόγο τους ....εγώ πρέπει να τον μάθω ....θα με βοηθήσει....
αγαπάω αυτές που δεν τους αρέσω..... γιατί αγαπάω τις γυναίκες με το καλό γούστο....
αγαπάω αυτούς και αυτές που με λένε μίζερο και απαισιόδοξο γιατί πρέπει να εχουν χάσει στιγμές και χρόνο και να έχουν επικεντρωθεί σε μένα για να το δούνε .... γιατί έχουν δίκιο...
αγαπάω πολύ όμως τους ανθρώπους που με αγαπάνε.... γιατί πρέπει να έχουν δει εμένα τον καλύτερό μου εαυτό η ίσως αυτό που θα μπορούσα να ειμαι ....καιρός μου να το δω και εγώ....
αγαπάω τις γυναίκες που ρίσκαραν να είναι μαζί μου και τελικά χάσανε .....γιατί αγαπώ τους τζογαδόρους ....και ως γνωστόν ο παίζων χάνει και ο πίνων μεθάει....
σιχαίνομαι όμως αυτούς που με κρίνουν χωρίς καν να με ξέρουν έστω και λίγο.... χωρίς να νοιάζονται ποιες λέξεις χρησιμοποιούν στην κριτική τους.... γιατί εγώ στις λέξεις στις που λέω βάζω την ψυχή μου ... και στις λέξεις που ακούω προσπαθώ να ακούσω την ψυχή των άλλων....και όταν αδιάφοροι για μένα τελείως , βαφτίζουν αγάπη και ενδιαφέρον την κριτική τους , τους σιχαίνομαι όσο δεν πάει...
ΟΙ ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΖΕΣΤΗΣ
έχει καθίσει σε ένα παγκάκι
κάτω από τον ήλιο μεσημεράκι
μα στα μαλλιά του έστρωσε χιόνι
που από τα μάτια του τρέχει όπως λιώνει
ένας χιονάνθρωπος πού έχει χαθεί μες στο λιοπύρι
τσιγγάνος γέρος που τον διώξανε από το τσαντίρι
και οι καταιγίδες που έχουν κουρνιάσει μέσα στο αίμα του
με κάθε ανάσα τους , με κάθε σκίρτημα , σκάβουν το δέρμα του
κοντά του κάθισα δεν του είπα λέξη
τσιγάρο έστριψε να με φιλέψει
σαν δύο χειμώνες μέσα στην κόλαση
σαν δύο χιονάνθρωποι μες στην κουφόβραση
στο άδειο πακέτο του με το μολύβι του δύο στίχους έγραψε
και πια δεν με έβλεπε ούτε και με άκουγε λες και με ξέγραψε
μα έτσι όπως λιώναμε στο ίδιο τραγούδι μαζί κυλησαμε
και μες στα χιόνια ξανά βρεθήκαμε και τραγουδήσαμε
Α.Π.
Έχω δει τις τελευταίες μέρες πολλούς και εδώ στο Facebook με τους φίλους μου αλλά και με αγνώστους , που διαβάζω τις αναρτήσεις τους , ότι έχουν ενοχληθεί με τον όρο γυναικοκτονια .και σκέφτομαι ότι αυτός ο όρος τονίζει ότι κάποιος χρησιμοποιεί την εξουσία του ή την δύναμη του την οικονομική... η την σωματική του δύναμη για να υποτάξει μία γυναίκα και όταν δεν μπορεί την σκοτώνει και αυτό το λένε γυναικοκτονία
Όλοι αυτοί λοιπόν που διαφωνούν να σκεφτούν ότι αυτό συμβαίνει πάντα όταν ένας πιο δυνατός σκοτώνει έναν πιο αδύνατο .. θα δώσω κάποια παραδείγματα .
Όταν ένας αστυνομικός σκοτώνει κάποιον τονίζουμε ότι ο φονιάς είναι αστυνομικός .γιατί έχει την εξουσία ...η εξουσία είναι πιο δυνατή...όταν ένας bodybuilder σκοτώνει κάποιον σε έναν καυγά θα δείτε τα κανάλια να τονίζουν συνέχεια και συνέχεια ότι ο φονιάς ήταν bodybuilder ..αν προπηλακίσει ένας gay κάποιον στον δρόμο δεν θα γίνει ούτε καν είδηση.... το αντίθετο όμως θα γίνει ... γιατί ο γκέι είναι ο πιο αδύναμος σε αυτή την κοινωνία... θα μπορούσα να γράψω δεκάδες παραδείγματα.....Όταν ένας άντρας σκοτώσει μία γυναίκα ο όρος γυναικοκτονια σημαίνει και αυτό .....ότι ένας πιο δυνατός σκότωσε έναν πιο αδύναμο ...
Αντί λοιπόν να θυμώνουμε με τον όρο .. καλύτερα να κοιτάξουμε να βελτιώσουμε τη συμπεριφορά μας στις γυναίκες και ο καθένας στον μικρόκοσμό του ας κάνει την ισότητα πράξη
εμφύλιος
τα σιχάθηκα όλα , τα πάντα
κάνε στην άκρη , στην μπάντα
δρόμο από δω , τα χω πάρει
να μη σε βλέπω !!! βρωμιάρη
και άδειασε μου τον χώρο
ξερίζωσε μέχρι τον σπόρο
ούτε ίχνος σου να μην μείνει
σβήσε και αυτό που δεν σβήνει
ότι αγαπάω θα μισήσω
από όπου έφυγα θα γυρίσω
την πίστη μου θα την σταυρώσω
και το αύριο θα το σκοτώσω
άσε με μην με αγκαλιάζεις
σύρε να πέσεις νυστάζεις
να μη σε νοιάζει που κλαίω
άσε με μόνο σου λέω
Θεέ μου τι λέω... συγνώμη
στάσου ... μη φεύγεις ακόμη
μείνε και απόψε μαζί μου
και ξάπλωσε μες στο κορμί μου
και ίσως κανένας δεν φταίει
η φωτιά ότι την τρέφει το καίει
και εκείνη φωτιά ήταν μεγάλη
και ας με έκαψε όμως χαλάλι
κουβάλησε μου το σώμα
βάλε σεντόνι στο στρώμα
άλλο να πιω μη με αφήσεις
και τραγούδα μου να με κοιμήσεις
Α.Π
ΧΙΛΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ
Και ξεκλειδώνω τη σιωπή με ένα μολύβι
και με κλειστά τα μάτια την κοιτώ να δω τι κρύβει
πίσω από τα λόγια μία φωλιά έχει φτιάξει και κουρνιάζει
χίλιες στιγμές είναι η σιωπή και εκεινη σε όλες μοιάζει
Μοιάζει με κύμα που για μία μικρή στιγμή και αιώνια
τον ήλιο κουβαλάει στην πλάτη
μοιάζει με σένα , που σε είδα μες στο φως της αστραπής για τόσο δα
από τη ζωή μου να περνάς πάνω σε αόρατο άτι
μοιάζει με εκείνο το τραγούδι , που έχει μείνει μες στις νότες και στους στίχους
και που να βγει φοβάται
μοιάζει με εκείνο , το δικό μου ''σε αγαπώ'' , που το είχα κρύψει
στο καληνύχτα μέσα που σου είπε
αυτός που δίπλα σου κοιμάται
Α.Π.
Ουτε Πηνελοπες ουτε Ελενες γνωρισε.. μονο τις Σειρηνες..Μα και αυτες τα τραγουδια που του τραγουδησαν (ευτυχως η δυστυχως) δεν τον ξετρελεναν και δεν τον παρεσυραν στην καταστροφη... Και στην Ιθακη του δεν δυσκολευτηκε να γυρισει γιατι δεν απομακρυνθηκε ποτε μακρια της... Ομως δεν τον γεμιζε η Ιθακη γιατι δεν αγαπουσε τους ανθρωπους της ουτε και αυτοι τον αγαπουσαν.. Γιαυτο οταν γυρισε στο λιμανι δεν κατεβηκε απο το πλοιο του..εμεινε εκει σε μια καμπινα στενη ζωγραφιζοντας ολη μερα... Ζωγραφιζε γκρεμισμενα σπιτια ..παλια γεφυρια... Και κοιταγε τους πινακες του τις νυχτες προσπαθωντας να βρει που ηταν κρυμμενη η μικρη του νεραιδα...Α.Π.
Παιχνίδι
Κάτω από εκείνο της πόλης το μίζερο δέντρο ,
που αποτσίγαρα κρύβουν τις ρίζες του ,
και ο ουρανός που έχει δει είναι μόνο οι βρώμικες τέντες ,
σαν να είναι ένα κίτρινο φύλλο πεσμένο
γύρω-γύρω γυρνάει σε έναν κύκλο ,
πού έχει το πιο όμορφο ψέμα για κέντρο....
ένας δούλος του πάθους και αυτός
μα και αφέντης του ,
σε ένα όνειρο μέσα πνιγμένος
που δεν χωράνε σε αυτό , ούτε δούλοι ούτε αφέντες...
Και ο Μαΐστρος που έχει τον δρόμο του χάσει
στριμωγμένος πίσω από ένα γραφείο ,
με ματιές πονηρές τις ψυχές να τρυπάει...
χαρτοκλέφτης καπάτσος ,
που όπως θέλει αυτός τα χαρτιά θα μοιράσει
μα και ας κερδίζει συνέχεια ...
στο τέλος είναι πάντα χαμένος ,
όταν τις μάρκες μετράει ....
Α.Π.
ξεκινάω να γράφω , αποφασισμένος να μην την αφήσω να εισβάλλει σε αυτό το κείμενο ...
όμως είναι τόσο δύσκολο ... είναι σαν να προσπαθείς να περιγράψεις έναν κήπο που του έχουν κόψει τα λουλούδια... ότι μα ότι και να γράψεις για αυτόν τον κήπο , για τα λουλούδια που λείπουν θα γράφεις...
είναι αστείο ... μετράω τις μέρες που έχω να την δω .... με ακρίβεια ... δεν κάνω ποτέ λάθος ... αφού μπόρεσα και σήμερα να μείνω μακριά της θα μπορέσω και αύριο , λέω στον εαυτό μου ... αλλά οι μέρες δεν είναι βήματα που σε απομακρύνουν από κάπου ... και όταν συνειδητοποιείς ότι μετά από τόσο καιρό είσαι ακριβώς εκεί από όπου ξεκίνησες , τρομάζεις ...
Και όσο περνάει ο καιρός κάνεις το ένα λάθος πίσω από το άλλο ... παραδείγματος χάρη... σου λείπει εσένα πολύ ? θεωρείς δεδομένο ότι έτσι νιώθει και εκείνη .... θέλεις να την πάρεις τηλέφωνο ? θεωρείς δεδομένο ότι και εκείνη θέλει να σε πάρει τηλέφωνο ... νιώθεις ότι σου τελείωσε το οξυγόνο και πνίγεσαι ? νομίζεις ότι και εκείνη έτσι νιώθει .... γιατί υποσυνείδητα θέλεις να πιστέψεις ότι είναι δίκαιη η μοιρασιά αυτής της κόλασης ... και όταν η λογική σου λέει ότι μόνος σου το ζεις όλο αυτό , ξαναγυρνάς στο παράλογο ...
εντάξει λοιπόν ... απέφυγα σήμερα να γράψω για αυτήν ,ούτε για τα μαύρα μακριά μαλλιά της έγραψα , ούτε για τα πυκνά σηκωμένα φρύδια της , ούτε και το υπέροχο μαγικό μειδίαμα της , ούτε για την γεμάτη πονηριά ματιά της ....
Πέμπτη είναι σήμερα ε ? Πέμπτη ήταν και η τελευταία φορά που μιλήσαμε ... τουλάχιστον δεν θυμάμαι την ώρα που ήταν , όταν την είδα για τελευταία φορά , το λες και πρόοδο αυτό στην προσπάθειά μου να την ξεχάσω ... αν και θυμάμαι ότι ήταν αργά το απόγευμα ..
Α.Π.
νιώθω σαν να μου έχτισαν τα παράθυρα του κόσμου μου ...
το φως που εγκλωβίστηκε μέσα είναι άχρωμο και άοσμο ... είναι σαν σκόνη που πνίγει τις σκέψεις...
όλη τη μέρα και τη νύχτα να με δικάζουν τα όνειρα , κατηγορώντας με ότι χρησιμοποίησα ψεύτικους πρωταγωνιστές ...
και εγώ να απολογούμαι πώς αληθινά αγάπησα , αληθινά πόνεσα , αληθινά πνίγηκα , αληθινά χάθηκα , πώς όλο αυτό το ψέμα που έφτιαξα και έζησα ήταν ότι πιο αληθινό έχω ζήσει ...
εκείνη θα είναι κάπου εκεί έξω ... δεν θα μοιάζει με αυτή που αγάπησα και αγαπώ , με αυτή που δεν μπορώ , όσο και να το παλεύω , να την ξεχάσω ... ποτέ δεν έμοιαζε ...
είναι λίγο άδικο για εκείνη ...
η αλήθεια είναι πως χωρίς να την ρωτήσω , βάφτισα πλούτο ότι φθηνό είχε , ομορφιά ότι άσχημο είχε , φως ότι σκοτάδι είχε , ήθος τις όποιες ανήθικες πράξεις της , και φιλία και αγάπη την ολοκληρωτική αδιαφορία της .
πάντα όμως μου έλεγε την αλήθεια και εγώ πάντα την μετάφραζα όπως εγώ ήθελα ..
ένα πράγμα δεν ήταν σίγουρα ... ψεύτρα ...
και ας ήταν τόσο ψεύτικη ...
ένα πράγμα δεν ήμουν σίγουρα και εγώ ... ο αληθινός μου εαυτός ....
και ας μην της έδειξα ποτέ τον ψεύτικο εαυτό μου ....
ΔΙΚΙΟ
όπως χτυπάει το χαλάζι και ρίχνει τον καρπό στο χώμα
χαλάζι οι σκέψεις μου και εκείνες , που έχουν της κόλασης το χρώμα
κόβουν από την ελπίδα το άνθος και από το γέλιο την χαρά μου
και οι λάσπες που έγιναν ποτάμι , σε παίρνουν μέσα απ' τα όνειρά μου
έχω βουλιάξει μες στους στίχους και με έχει πνίξει το μελάνι
καράβι οι λέξεις που δεν βρίσκουν , ούτε στεριά ούτε λιμάνι
το ένα γράμμα πίσω από το άλλο , να δραπετεύει απ'το χαρτί μου
πότε έγινες ο θάνατος μου , εσύ πού ήσουν η γιορτή μου
όλο το φως που σου έχω κλέψει σε ένα τραγούδι θα το κλείσω
και όταν θα σε έχω ξεπεράσει , τότε ίσως να το τραγουδήσω
τότε που τα όνειρα θα είναι , φύλλα ξερά στο μονοπάτι
που όταν θα βλέπω πεφταστέρια , δεν θα έχω να ευχηθώ για κάτι
και όταν θα το τραγουδάω να είσαι εκεί να με κοιτάζεις
και να γελάς που σε αγαπούσα και πονηρά να με πειράζεις
να ξαναδώ μες στη ματιά σου , αυτό που αγάπησα σε σένα
και εσύ να δεις το δίκιο που είχες , που δεν με αγάπησες εμένα
Α,Π,
-τι κάνεις ? με ρωτάει ... ενώ ξέρουμε και οι δύο πως δεν τη νοιάζει τι κανω..
-καλά είμαι ...της λέω ...ενώ ξέρουμε και οι δύο πως ειμαι χάλια ... και πως λέω ψέματα......
ηλίθιε! γελοίε ! σκέφτεται.... άκαρδη ! κρυόκολη !σκέφτομαι...
και ο ένας άκουσε τη σκέψη του άλλου .... έχουμε φτάσει το επίπεδο επικοινωνίας μας σε πολύ υψηλά επίπεδα...
''να τα πούμε κάποια στιγμή'' λέμε...ενώ ξέρουμε και οι δύο πως δεν θέλουμε να ξαναμιλήσουμε ποτέ...άλλωστε ποιος αντέχει τόση αλήθεια....
ΤΟ ΛΥΧΝΑΡΙ
το δάχτυλό σέρνω βιαστικά στην οθόνη
τραβάω την κουρτίνα και να σαι !!!
εσύ που ποτέ σου δεν θες να σαι μόνη
απόψε μονάχη κοιμάσαι
λες και είναι λυχνάρι που κρύβει ένα τζίνι
στα χέρια έχω το κινητό μου
μα ο φόβος να κάνω μία ευχή δεν με αφήνει
δειλός μες στο κρήσφυγετό μου
ο δράκος σου πάνω στον αστράγαλο σου
να τρίβετε και να νιαουρίζει
γεμάτο απαντήσεις το χαμόγελό σου
που ίσως κανείς δεν γνωρίζει
τα μαύρα μαλλιά σου πάνω στο μαξιλάρι
σαν θύελλα που έχει ημερέψει
το φως της οθόνης σαν να είναι φεγγάρι
σειρήνα που με έχει μαγέψει
χωρίς καληνύχτα τα μάτια σου κλείνεις
και απλώνεται γύρω γαλήνη
γυρνάς στα όνειρά μου και μόνο με αφήνεις
να κοιτώ την Αυλαία που κλείνει
Α.Π.
ΑΡΓΗΣΕΣ
Άργησες πολύ και εγώ μεγάλωσα
μες στους χειμώνες κρύφτηκα και πάγωσα
η άνοιξη που σου έταξα μαράθηκε
και το όνειρο μου έσβησε και χάθηκε
το επίθετο και το μικρό μου το όνομα
χωρίς εμένα ζουν τώρα ... αυτόνομα
σαν άστεγος τα βράδια μες στο σώμα μου
απλώνω τα κουρέλια και το στρώμα μου
μου άργησες πολύ και ο χρόνος τέλειωσε
η αγκαλιά μου σκούριασε και σκέβρωσε
γυαλιά σπασμένα , κοφτερά , τρυπούν το βλέμμα μου
και την αλήθεια μου , την πούλησα στο ψέμα μου
μου άργησες πολύ και εγώ κουράστηκα
και από τον πρώτο θάνατο επιάστηκα
ζητώ μονάχα να με συγχωρήσεις
που δεν θα με έβρεις όταν θα γυρίσεις
Α.Π.
Η ΚΟΡΦΗ
τόσο πολύ που το θελες που νόμιζες πως τα βουνά χαμήλωσαν
και είπες δικές μου οι κορφές ήρθε η στιγμή να γίνουν
και βγήκες από το σώμα σου , χωρίς να νοιάζεσαι που οι πόρτες πίσω κλείδωσαν
και άφησες μες στη λογική σου μόνα , του πόθου τα θεριά τα ανήμερα , να δένουν και να λύνουν
μα στις κορφές μόνο οι αετοί πετούν
και τις πατούν μονάχα εκείνοι που του αετού τα νύχια έχουν βγάλει
μα τα όνειρα σου που μες στη μέρα κρύφτηκαν με δέος τις κοιτούν
και λεν , κάλλιο από από αυτές να γκρεμιστούν , παρά μία νύχτα να πνιγούν , πάνω στο προσκεφάλι
και τώρα , που από τους γκρεμούς κατρακυλάς και είδες πως τελικά ποτέ φτερά δεν είχες
κατάλαβες πως μοναχά όταν τα μάτια σήκωνες ψηλά , να δεις ετούτη την κορφή , μες στην ζωή σου υπήρχες
και τα θεριά του πόθου σου , τα θέλω σου κυνήγησαν , μα εσένα νε δαγκώνουν , τώρα που είσαι κατά γης και αιμοραγείς
μα ούτε στιγμή δε σκέφτηκες για να σωθείς, να τα προδώσεις , και μέσα απ' τα όνειρα σου τα τρελά να βγεις
Α.Π.
''Παναγή μου''
Μέσα σε ένα ''μου'' άρχισα να βάζω ...και να βάζω ...και να βάζω ...και να βάζω
Να βάζω όλες τις στιγμές που δεν ζήσαμε ποτέ
Να βάζω την αγνή αγάπη μου για σένα που την ποτίζω με όνειρα κάθε βράδυ για να μη μου μαραθεί
Να βάζω την αγωνία μου που δεν θα είμαι εκεί όταν θα σκοντάψεις, να σε βοηθήσω να σηκωθείς ,να σε βάλω ξανά στον δρόμο να περπατήσεις
Να βάζω το πόσο ευγνώμων είμαι που εσύ αυτό το υπέροχο πλάσμα , ήρθες σαν την άνοιξη μέσα στον βαρύ χειμώνα μου ,για να μου θυμίσεις πώς η ζωή και το όνειρο μπορεί να ανθίσει ξανά
Να βάζω το πόσο καλύτερος άνθρωπος έχω γίνει , που μπόρεσα να σε αγαπάω χωρίς να σε απαιτώ και να σε κατέχω, να σε νοιάζομαι και ας μην είσαι δικιά μου , να χαίρομαι με τη χαρά σου , να πικραίνομαι με την πίκρα σου
''Παναγή μου''
Μία μεγάλη αγκαλιά αυτό το ''μου''
Και ας το είπες χωρίς να το σκεφτείς ,αυθόρμητα και χωρίς να εννοείς κάτι.... εγώ μέσα σε αυτό το μου ζωγράφισα τον παράδεισο....
Ο παράδεισος ΜΟΥ
Κανένας Σταυρός δεν ειναι ασήκωτος..Γιατί πρέπει να μπορέσεις να τον κουβαλήσεις στον Γολγοθά σου..Γιατι η Σταύρωση πρέπει να γίνει...
Να γεραζεις..τυχη που δεν την εχουν ολοι..Να γεραζεις με τον ανθρωπο που αγαπας..τυχη που την εχουν λιγοι.. Να γεραζεις μενοντας παιδι ...τυχη που την φτιαχνεις κρατωντας ζωντανο το ονειρο...
όταν υπάρχουν άνθρωποι που σε κάνουν να νιώθεις μην το αναλύεις παραπάνω ...... είναι οι άνθρωποι σου...θέλουν δεν θέλουν
Ο πιο σημαντικος ανθρωπος στην ζωη μας ειναι αυτος που τον χρησιμοποιουμε σαν σημειο αναφορας..για να επιβεβαιωσουμε οτι αυτο που μας συμβαινει εχει συμβει !!
ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ
Τον πρώτο καιρό όταν την κοίταζε στα μάτια έβλεπε μόνο εκείνη .
Ούτε ο τόπος ούτε ο χρόνος είχε κάποια σημασία ,ήταν αυτός που την κοίταζε βαθιά μέσα στα μάτια προσπαθώντας να μπει στην ψυχή της .... όλος ο κόσμος γύρω είχε σβηστεί ...Αυτό ήταν τα μάτια της.. , ένας καμβάς που ο ζωγράφος κολύμπαγε μέσα στη θάλασσα που ζωγράφιζε ..
Όμως ο καιρός πέρασε.. και ο ζωγράφος βγήκε από τη θάλασσα και άρχισε να ζωγραφίζει τον ουρανό , προσπαθώντας να πετάξει , μέχρι που συνειδητοποιήσε ότι δεν έχει φτερά ... , και όταν κοίταξε μέσα στα μάτια της , είδε αυτό που κοίταζε η κοπέλα , δηλαδή εκείνον ...
Και τότε ο ζωγράφος κατάλαβε πώς είχε ζωγραφίσει την κόλαση .... και τρομαγμένος παράτησε τα πινέλα..
Α.Π.
Όταν σε πρωτοείδα σε θαύμασα ...Το μόνο που βρήκα να πω ήταν... Ουάου !
Μετά σε αγάπησα σαν τρελός , παραβλέποντας ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί κάτι με μας τους δύο και το μόνο που είπα είναι ...είμαι τυχερός που το έζησα έστω και μόνος μου αυτό...
Μετά σε νοιάζομουνα... μου έφτανε να είσαι καλά ...Χαιρόμουνα όταν ήσουν ευτυχισμένη και έλεγα ...Ας είναι αυτή καλά και όλα καλά....
Μετά όταν είδα τις επιλογές σου... όταν είδα τον δρόμο που πήρες... όταν έσβησε το φως σου πού με θάμπωνε... μόνο μία λέξη βρήκα να πω.....Κρίμα....
ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ
βρήκα πλοίο και μπαρκάρω
ακλούθα πήρα έναν γλάρο
πορεία για ένα ξερονήσι
που ζουν το πρόβλημα και η λύση
πέταξα τις αναμνήσεις
μόνο δικές μου ακούω ειδήσεις
για χάρτη μία λευκή σελίδα
και μία ελπίδα για πυξίδα
και μέσα απ'της ψυχής το αμπάρι
σαβούρα αδειάζω και άλλα βάρη
και από της κουπαστής τα ύψη
πετάω στη θάλασσα την θλίψη
δεν κουνάει κανείς μαντήλι
ούτε αντίο λέν'τα χείλη
ούτε αγκαλιές και δράμα
ούτε γέλια ούτε κλάμα
τώρα ενώπιος ενωπίω
μες στο έρημο πλοίο
πλοίαρχος αλλά και ναύτης
και μαμή και νεκροθάφτης
όσα έρθουν κι όσα πάνε
δεν χρωστώ δεν μου χρωστάνε
μεσοπέλαγα είναι ήδη
στο στερνό μου το ταξίδι
μα άφησα και κάποιον πίσω
αφού εγώ δεν θα γυρίσω
αν τον δεις μοιάζει με μένα
ίσως να αγαπάει και σένα
Α.Π.
ΟΧΙ ΠΛΑΚΕΣ...ΤΣΟΥΖΟΥΝ
Αυτό που θα σας γράψω πιο κάτω είναι μία αληθινή ιστορία που συνέβη πριν λίγο στο σουπερμάρκετ στο πάρκινγκ. ......Το δίδαγμα της είναι ότι πολλές φορές οι πλάκες μπορεί να γυρίσουν μπούμερανγκ εναντίον σου.....Πάρκαρα το μηχανάκι μου με το με το σκυλί μου να κάθεται όπως πάντα και να με περιμένει ...Πριν μπω στο σούπερ μάρκετ είδα να έρχεται μία παρέα από παιδιά γύρω στα 18-20 τα οποία όμως είχαν και ένα σκυλί μαζί τους. Τα παρακάλεσα να προσέχουν αυτά που θα μείνουν έξω με το σκυλί τους να μην τσακωθει το δικο μου με το δικό τους σκυλί....Ευγενέστατα όλα τους μου είπαν ''κύριε μην ανησυχείτε κάντε τα ψώνια σας χωρίς άγχος....Όταν γύρισα αυτά είχαν τελειώσει τα ψώνια τους και ήταν στο μηχανάκι και καμάρωναν το σκυλί μου και έμοιαζαν να το χαίρονται πραγματικά....Ένα από αυτά είχε φέρει και το σκυλί του κοντά στο δικό μου και προσπαθούσε να τα γνωρίσει..... μία υπέροχη ατμόσφαιρα.....Αφού το ευχαρίστησα και πιάσαμε λίγο κουβέντα ένα από αυτά μου είπε με θαυμασμό ''πόσο όμορφο κυριε είναι το κουταβάκι σας''....''Δεν είναι κουτάβι'' λέω ''είναι ήδη 12 ...13 χρόνων ''...Με κοίταξαν με απορία... ''Αποκλείεται'' μου λέει ένα από αυτά... Μοιαζει κουταβι ουτε ενός έτους...Και εκεί κάνω το μοιραίο λάθος ...Τους λέω ''είναι η τροφή που τρώμε στο σπίτι ...εγώ είμαι 80 χρονών.... Δεν φαίνομαι τόσο έτσι δεν είναι? ''....Μία κοπέλα της παρέας με έκπληξη στο πρόσωπο μου λέει ''τι λέτε κύριε ούτε 70 δεν δεν μοιάζετε''...Εκεί συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν ανοίγει η γη να σε καταπιεί όταν το θέλεις απεγνωσμένα...''Όχι μωρέ λίγο πάνω από τα 50 είμαι λέω'' που ακόμα δεν κατάλαβα πως μπόρεσα να μιλήσω από το σοκ... Και πως να περιγράψω αυτές τις φατσούλες που με κοιτάγανε προσπαθώντας να καταλάβουν πότε έλεγα αλήθεια ....και το δυστύχημα είναι ότι μάλλον νόμιζαν ότι αλήθεια έλεγα την πρώτη φορά....Μήπως ξέρετε να μου πείτε πού είναι αυτό το γαμημένο το μέρος που ανοίγει η γη και σε καταπίνει?
Α.Π.
ΚΕΝΤΡΙ
Έχει σβήσει η βροχή και έχουν λιώσει τα χιόνια
Έχει η άνοιξη στρώσει χαλιά με λευκές μαργαρίτες....
Μία μικρή ξεχασμένη του χειμώνα νιφάδα
θαμπωμένη από του ήλιου το φως ,
ακουμπά απαλά στο φτωχό μου τραγούδι
σαν σταγόνα δροσιάς , που γυαλίζει πανω
σε ένα ξεχασμένο στο βαζο , μαραμένο λουλούδι....
Και ένα κύμα που γλύφει τα πεύκα
το τραγούδι μες στους στίχους μου αρχίζει ...
Και μία μέλισσα γύρω από έναν ανθό ,
σαν την σκέψη μου γύρω από εκείνη ,
συνεχώς ζουζουνιζει...
Να ξεχάσεις πως έχεις κεντρί μικρή μέλισσα μου..
Μην τσιμπήσεις ... μονάχα να φύγεις
αν ένα χέρι που μαχαίρι κρατά τον ανθό για να κόψει ,
ποτέ σε τρομάξει
Πάει καιρός που και εγώ
το κεντρί μου είχα αφήσει στο λεπτό της λαιμό
και μαζί την ζωή μου...
όταν είδα σημάδι από ξένο φιλί ...
και από τότε κοίτα που έχω ρημάξει
Α.Π.
όνειρο κλεμμένο
γέρασε ο σκύλος μου ο πιστός , μα ακόμα την ουρά του μου κουνάει
τώρα έχω τα χρονάκια μου και εγώ , μόνο η αγάπη μου για σένα δεν γερνάει
μου μεγάλωσε και η γάτα μου πολύ και από το σπίτι τώρα πια δεν βγαίνει
νύχτωσε και είμαστε όλοι εδώ , όλοι μές' στο σπίτι μας κλεισμένοι
μου είπανε πως είσαι μία χαρά , έμαθα πως βρήκες άλλον φίλο
σου έγραψα στο messenger πώς σε αγαπώ , μα το μήνυμα ξανά δεν θα το στείλω
φίλησα την γάτα μου πριν κοιμηθώ , και τον σκύλο σκέπασα με ένα σεντόνι
έπνιξα τη ζήλεια μου με ένα ποτό , χαίρομαι όμως που εσύ δεν είσαι μόνη
άνοιξα το όνειρό μου για να μπεις , λίγο να σε δω για να περάσει η νύχτα
δεν σου το κρατάω μα πόσο με πονά , που ποτέ δεν μου πες μία καληνύχτα
ξέρω μας χωρίζουνε πολλά , ίσως να μην ήτανε γραμμένο
ένας κλέφτης πες πως ήμουνα και εγώ , που κοιμόταν με ένα όνειρο κλεμμένο
Α.Π.
Αταίριαστοι
δύο λόγια της γράφεις να μην είναι μόνη
ρυτίδες και πλήξη γεμίζει η οθόνη
τινάζει να φύγεις, αλλάζει σελίδα
μία απάντηση στέλνει με μία καταιγίδα
και εκείνη
τα Άγια της νιάτα φοράει
μία γόμα στα χέρια κρατάει
να σβήσει από το φως την βροχή
την πόρτα
γεμάτη λαχτάρα ανοίγει
σε μία αγκαλιά που την πνίγει
και εκεί ξενυχτάει μοναχή
και κοιτάζεις το αστέρι που χει μείνει αναμένο
στο κατάρτι οι ελπίδες θα σε βρούνε δεμένο
Α.Π
