Η Ευτυχία είναι πουλί... στο κλουβί πνίγεται ...αν το αφήσεις ελεύθερο δεν ξέρει πού να πάει....

ΛΕΣ ΚΑΙ ...

ΛΕΣ ΚΑΙ ...

 λες και έχεις χίλια μάτια και άλλα τόσα χάδια

στο τίποτα με αγγίζεις , με βλέπεις στα σκοτάδια

μες στη σιωπή μου ο ήχος , στον χαλασμό η γαλήνη

στον άδειο ουρανό μου το αστέρι που δεν σβήνει

θυμάμαι που περίμενα έναν άγγελο να έρθει , και συ από μηχανής θεός έδωσες λύση

πολεμιστής που γύρισε απ' την ήττα , και ζωντανό δεν έβρισκε άνθρωπο να τον φροντίσει

και εγώ που δεν κατάλαβα ποτέ πόση από την λύπη μου μου είχες πάρει λίγη λίγη 

και είναι  ξεκάθαρα όλα τώρα πού όπως πάντα είσαι εδώ,  μα από καιρό έχεις φύγει

και εσύ που την ζωή είχες μιά σταλιά μα έφτανε και για τους δύο

μία ευκαιρία δεν σου έδωσα ποτέ για να μου πεις αντίο

σαν άδειασε από ανάσα η ζωή σου εγώ πόσο φοβήθηκα να σε κοιτάξω

μην δω ότι στην αγκαλιά μου μέσα κράταγα και μένα και τρομάξω

λες και έχεις χίλια μάτια και άλλα τόσα χάδια

στο τίποτα με αγγίζεις , με βλέπεις στα σκοτάδια

μες στη σιωπή μου ο ήχος , στον χαλασμό η γαλήνη

στον άδειο ουρανό μου το αστέρι που δεν σβήνει

Α.Π.

 Ο Μέσι δεν είναι απλά ο αρχηγός της εθνικής ομάδας της Αργεντινής .... είναι η μούσα κάθε ερωτευμένου με το ποδόσφαιρο ...... για αυτό χαρήκαμε όλοι σήμερα ... όπως κάποτε αγαπησαμε τον Μαραντόνα και χαρήκαμε το ίδιο όταν πήρε το παγκόσμιο κύπελλο ...γιατί ήταν εκείνος που έπαιρνε εκδίκηση για τα απραγματοποίητα όνειρά μας ... δύο ήρωες τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους στο κόμικ της παιδικής μας αθωότητας

ΒΡΟΧΗ

 ΒΡΟΧΗ

Αγαπώ τόσο πολύ τη βροχή 

Ομως τι είναι η βροχή ?

Είναι μυριάδες μοναχικές στάλες , που δεν θα μπορέσω ποτέ να τις δω μία-μία

Στάλες που πέφτουν   άλλες στην αυλή μου  ,άλλες στο τζάμι μου κι άλλες πολύ μακριά από μένα

Λέω πως αγαπάω τη βροχή ... και όμως την πρώτη σταγόνα που θα πέσει στο μέτωπό μου θα την σκουπίσω γρήγορα με την παλάμη μου

Λέω πως την αγαπάω την βροχή αλλά με την πρώτη βροντή θα τρέξω να βρω καταφύγιο για να μην με βρέξει

Λέω ότι αγαπάω τη βροχή και ότι  λατρεύω το τραγούδι της ... όμως να  ! έξω  βρέχει ... και εγώ δυναμώνω τη φωνή της τηλεόρασης για να ακούω καθαρά την φωνή που μεταδίδει τον ποδοσφαιρικό αγώνα

Λέω ότι αγαπάω τη βροχή ... λέω ότι αγάπησα και σένα  

Πόσο φοβάμαι ότι σας αγάπησα  και εσένα και εκείνη τόσο λίγο ... τόσο λάθος

Α.Π.

έχετε παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι που πραγματικά αγαπάς ή θα έχουν γίνει ένα με σένα η θα έχουν φύγει πιο μακριά και από το άπειρο?

22

22

Σκούριασαν τα αστέρια , γέρασε και ο ουρανός

έκλεισε την πόρτα ο καιρός ο αυριανός

σε έδιωξε ο χρόνος από την χώρα του ποτέ

βγες απ ' το όνειρο κουτέ

Ξέχασε η μοίρα το δικό σου το γραφτό

κανείς δεν θα σε ψάξει όταν παίζεις το κρυφτό 

έσβησε ο μήνας την δικιά σου την γιορτή

σαν μουτζούρα στο χαρτί

Δεν υπάρχει θύμα να χρεώσεις στο φονιά

λείπει ο χειμώνας από τούτον τον χιονιά

οι εχθροί και οι φίλοι σου χορεύουν αγκαλιά

και ανταλλάζουνε φιλιά

Αν γυρίσεις πίσω έλα λίγο και από εδώ

όσα έχεις γίνει θέλω τόσο να τα δω

τέλος του Δεκέμβρη να γιορτάσουμε και οι δύο

στο γνωστό ζυθοπωλείο

Γεια μας και άσπρο πάτο άντε πιάσε κι άλλο ένα

τι κι αν λείπουν όλοι δεν σε αλλάζω με κανένα

και για κείνη που αγαπώ να βάλεις μία γύρα

και ας πνιγούμε μες στην μπύρα

Α.Π.

 

 είχες γεμίσει το κάθε κενό μου ... και δεν κατάλαβα πως όταν θα σε έχανα θα ένιωθα τόσο άδειος

11/12/2008 ... 11/12/2022...Πολλές οι στιγμές που μπορώ να θυμηθώ σε αυτά τα 14 χρόνια...καλές και κακές,  άσχημες και όμορφες, με γέλιο και με δάκρυα ...Αλλά όλες έχουν  ένα μαύρο σύννεφο από πάνω τους ... Ποτέ δεν θα σε ξεχάσουμε όσο ζούμε ...

 

Άγνωστε άνθρωπε εκεί έξω 

που ζεις κοντά μου , που ζεις μακριά μου , στην άλλη όχθη , σε μία άλλη πόλη , σε μία άλλη χώρα ...

που ίσως μία μέρα σε αγαπήσω , σε ερωτευτώ  , γίνεις ο φίλος μου , ο άνθρωπός μου ...

Άγνωστε άνθρωπε εκεί έξω 

αυτοί που σε έπεισαν ότι είμαι εχθρός σου ...

Να το θυμάσαι  !

Δεν είναι φίλοι σου ....

Α.Π.

ΣΥΝΗΘΕΙΑ

ΣΥΝΗΘΕΙΑ

Κι αν η συνήθεια αποκτήσει εξουσία

σαν κοιμισμένος επιβάτης μες στο τρένο

η διαδρομή πια δεν θα έχει σημασία...

 αν είν΄στη θέση του το σώμα βολεμένο

Στο κάθισμα το διπλανό η απουσία

και δεν θυμάμαι σε ποια στάση κατεβαίνω

με ένα εισιτήριο φθηνό ...την αμνησία

μόνο η συνήθεια γνωρίζει που πηγαίνω

και μία ακόμα ανατολή 

και μία ακόμα δύση

μου στέρησε η ερωμένη μου η συνήθεια

καθώς μου δίνει το φιλί

 στης σιγουριά της το κελί 

χωρίς να ξέρω αν με αγαπά , ή αν με μισεί στα αλήθεια

Α.Π.

Η ΜΟΥΣΑ ΜΟΥ

Η ΜΟΥΣΑ ΜΟΥ

 η μούσα μου είναι γριά 

με το μπαστούνι την είδα νωρίτερα

τσαλακωμένη κυρά

με πάει στο θάνατο μία ώρα αρχύτερα

είναι σου λέω γριά

μες στο μολύβι μου μπήκε και τρύπωσε

σαν μία στριμμένη μητριά

τον παιδικό μου τον κόσμο ερείπωσε

η μούσα μου είναι τρελή

ένας καθρέφτης που μέσα του χάθηκα

με εκείνη σε ένα κελί

στην αγκαλιά της μαζί της μαράθηκα

η μούσα μου έχει παιδιά 

που δεν με θέλαν ποτέ για πατέρα τους

μα η δικιά μου η καρδιά 

τα  εξεγέννησε και όχι η μητέρα τους

η μούσα μου είναι ψαράς

που έχει για δόλωμα όσα ονειρεύομαι

και εγώ φτωχός φουκαράς

μαζί μ' αυτήν και το αγκίστρι ερωτεύομαι

η μούσα μου είναι φυγάς

 που ταξιδεύει με φόβο στα βήματα

στους δρόμους της ερημιάς

μου ψιθυρίζει στο αυτί μου ποιήματα

Α.Π.

Η ανάγνωση στο παρακάτω κείμενο επιτρέπεται μόνο σε αυτούς που έχουν ή είχαν σκύλο ... και σχόλια επιτρέπονται αποκλειστικά και μόνο από αυτούς...

 ''Έλα μωρέ ! πώς κάνει έτσι ! το σκυλί του ψόφησε''...

''Ούτε τότε που έχασε τους ανθρώπους του δεν έκανε έτσι''

''Εδώ κάθε μέρα στον κόσμο που πεθαίνουν τόσα παιδιά και αυτός εκεί , ακόμα κλαίει για το σκύλο του''...

Και αυτά τα λένε οι άνθρωποι... ποιοι ? οι άνθρωποι.... που από κοινωνική υποχρέωση θα πεταχτούν να σε συλλυπηθούν στην απώλεια σου και φεύγοντας όσο πιο γρήγορα μπορούν  θα τινάξουν τη θλίψη σου από πάνω τους και θα συνεχίσουν την μέρα τους ...

Εκείνοι οι άνθρωποι που βλέποντας ένα πεινασμένο παιδί με κουρέλια , έναν άστεγο , γυρίζουν το βλέμμα τους από την άλλη , για να μην τους χαλάσει η εικόνα την αισθητική τους ...

''Έλα μωρέ ! πώς κάνει έτσι ! το σκυλί του ψόφησε''...

Το σκυλί σου ...που ποτέ δεν ασχολήθηκε με την αιτία της θλίψης σου , απλά  έτρεχε κουνώντας την ουρίτσα του να καθίσει στα πόδια σου,  κοιτώντας σε στα μάτια , προσπαθώντας να σε κάνει να μην νιώθεις μόνος στην κόλαση σου ...

Το σκυλί σου ...που είχε την ίδια ακριβώς χαρά όταν σε ξανάβλεπε , είτε με τα λασπωμένα ρούχα της δουλειάς είτε με τα όμορφα βραδινά ρούχα της εξόδου σου..

Το σκυλί σου ... που θα σε περιμένει  με την ίδια αγωνία να γυρίσεις είτε από ένα ταξίδι αναψυχής ,  είτε από το νοσοκομείο ,είτε ακόμα ακόμα από τη φυλακή  που μπορεί να σε έστειλαν τα λάθη σου για χρόνια ...

Ναι ! το σκυλί μου ψόφησε ...και δεν περιμένω κανέναν να καταλάβει τι σημαίνει αυτό για μένα ,εκτός από εκείνους που έχουν χάσει ένα σκυλί , που ζούσε μαζί τους σαν ένα ακόμα μέλος της οικογένειάς τους ,  εκείνο το πιο αθώο , το πιο αγνό . το πιο αληθινό

Κι αν τόσα χρόνια ανεβάζω στο Facebook εικόνες με το σκυλί μου , κι αν από τότε που πέθανε γράφω για τη θλίψη μου ,μόνο για κείνους που το κάνω ...

Γιατί εμείς που έχουμε αγαπήσει τόσο πολύ ένα σκυλί έχουμε γνωρίσει την αγάπη ,  αυτή ! των παραμυθιών !, την αγάπη χωρίς την αμφιβολία , χωρίς τη διεκδίκηση ...

Ναι ! το σκυλί μου ψόφησε ... και μαζί του  ένα κομματάκι από τον παράδεισο που κρατούσε στα δόντια του και όλο χαρά μού το έφερνε ξανά και ξανά ...

Α.Π.

ΚΑΡΑΒΙΑ

ΚΑΡΑΒΙΑ

 μου είπες θα φύγεις  , σε ρώτησα ''πότε'' ?

δεν θυμάμαι τι μου είπες , πάνε χρόνια από τότε

τον ήχο θυμάμαι μιας πόρτας να κλείνει

πού να είσαι , τι κάνεις και τι να έχεις γίνει

μα τι όνομα να έχει η καινούργια σου θλίψη

σε ποια ψέματα μέσα τους δαίμονες να έχεις κρύψει

ποια αγάπη να δικάζεις  επειδή την φοβάσαι

και ποιες μνήμες να σκοτώνεις για να μην τις θυμάσαι

στο ποτήρι σου πάλι , τις θάλασσες όλου του κόσμου θα πίνεις

τσακισμένα ταξίδια γεμάτες , μα εσύ ναυαγός σε κανένα από αυτά δεν θα γίνεις

στο λιμάνι μονάχη θα κοιτάς τα καράβια τους κάβους να λύνουν

μακριά  στους ορίζοντες πέρα , τα όνειρά σου κατακόκκινοι ήλιοι να σβήνουν

Α.Π.

ο χωμάτινος δρόμος

 ο χωμάτινος δρόμος

Μάζεψε σύννεφα ο ουρανός , έρχονται μπόρες

Νοέμβρης μήνας , τα ξερά τα φύλλα πέφτουν

λίγη ζωή από το αγέρι λες και κλέφτουν 

καθώς τους τέλειωσαν οι μέρες και οι ώρες

βαδίζεις μόνος στο μικρό το μονοπάτι

στην ίδια εκείνη λασπωμένη ανηφόρα

κοιτάς τριγύρω τα πεσμένα κωνοφόρα

μέσα στις λάσπες στρώσαν νεκρικό κρεβάτι

σαν μία αόρατη σκιά η απουσία

λες και την γέννησαν οι σκέψεις μές στο χώμα

βλέπεις ξανά να τρέχει το αίμα από το στόμα

το φως να σβήνεις σιωπηλά με ευθανασία 

Α.Π.

 

ΑΝ αν από εκείνους είσαι που εύκολα ξεχνιούνται αν όταν φεύγεις δεν λείπεις σε κανένανε αν όλοι εκείνοι που βαριέσαι σε βαριούνται αν σε όλους μοιάζεις, μα κανείς τους με εσένανε τότε λυπάμαι μα στον κόσμο που ζωγράφισες πριν μπεις στα χρώματα υπογραφή δεν άφησες αν η αγάπη που είχες μέσα σου περίσσεψε αν στο σταθμό βαλίτσα είσαι πού ξεχάστηκε αν το όνειρό σου εκουράστηκε και μίσεψε αν η ζωή σου από ξένους ενοικιάστηκε τότε λυπάμαι μα σε τούτο το ταξίδι πριν ξεκινήσει είχες στο τέλος φτάσει ήδη Α,Π,

 όσοι σου έδειξαν από την αρχή ότι δεν νοιάζονται για σένα , είναι εκείνοι που δεν θα σε προδώσουν ποτέ ... για όλους τους άλλους κράτα και μία πισινή ...

ΔΕΝ ΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

 ΔΕΝ ΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

μάλλον το φως της αστραπής  είχε μέσα στα μάτια

γιατί μόνο ένα βλέμμα της  με σκόρπισε κομμάτια

 ήταν μονάχα μία στιγμή  μα έγινε  όσα θυμάμαι

λες είναι μες στα μάτια μου όπου και να κοιτάνε

και εκείνο το χαμόγελο που μοιάζει τόσο οικείο

και η άνοιξη που χώρεσε σε σώμα γυναικείο

όμως δεν έχει στο κεντρί η μέλισσα το μέλι 

δεν ζούνε στον παράδεισο  να ξέρεις οι αγγέλοι

τι κι αν υπάρχουν σύννεφα , ο ήλιος θα ανατείλει

τι κι αν χρωστάω στο όνειρο , εκείνο δεν μου  οφείλει

τι κι  αν τα αστέρια ανάψανε όπως και κάθε βράδυ

άμα δεν μπει στην σκέψη μου πάντα θα ' χω σκοτάδι

ξημέρωσα με ένα στυλό  και ένα χαρτί στο χέρι

μην  βάλω στον χειμώνα μου κάτι από καλοκαίρι

μα όταν στις λέξεις έβαζα όσα νιώθω για κείνη

έβαζα και την γόμα μου τα γράμματα να σβήνει

Α.Π.

 

ΕΠΙΛΟΓΗ

 ΕΠΙΛΟΓΗ

αν έχω ακόμα επιλογή

να αναπνεύσω λίγο φως

από των ματιών σου την πηγή

να πιω ζωή δείξε μου πώς

αν έχω ακόμα επιλογή

τα ψίχουλα σου να ζητώ

τάισε τούτην την πληγή

με ένα σου γέλιο νοητό

αν έχω κάποια επιλογή

στη σκέψη σου λίγο να ρθώ

να πάρω ότι μου αναλογεί

απ ' την στιγμή και να χαθώ

 ξέρω δεν είχα επιλογή

να σέ ' βρω μέσα στο κενό

μα έχω γυρίσει όλη τη γη 

μες στο δικό σου το στενό

Α.Π.

ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΣΕΝΤΟΝΙ

 ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΣΕΝΤΟΝΙ

δεν θα πω σε κανένα πως σε είδα ξανά 

να ανεβαίνεις μαζί μου δύο-δυό τα σκαλιά

τα κλειδιά μου κοιτούσες από την τσέπη να βγάζω

σαν Θεό , που τον κόσμο στη στιγμή τον αλλάζω

είναι τα μάτια σου φλόγα μα το σώμα σου κρύο

καληνύχτα σου είπα ή σου είπα αντίο

σιωπηλά το φεγγάρι με τον ήλιο θρηνούνε

μία το ένα , μία ο άλλος , αγκαλιά σε κρατούνε

κάνεις πως δεν κοιτάζεις,  ξέρεις πως σε κοιτάζω

να τραβήξω το άσπρο το σεντόνι διστάζω

που αν βγαίνω ή αν μπαίνω είναι που δεν γνωρίζω

αν σε όνειρο είμαι ή αν απέξω γυρίζω

με άσπρο μάρμαρο στρώνω άμα θες να ξαπλώσεις

σου έχω δώσει φαρμάκι μήπως έτσι γλιτώσεις

σου είχα πει πως ποτέ μας δεν θα μείνουμε μόνοι

μα παγωμένο σε αφήνω μες στο άσπρο σεντόνι 

Α.Π.

 Εκείνη η αγκαλιά που δεν άνοιξες για  να με καλοδεχτεί ...να μπω μέσα και να κλάψω ,  να κλάψω και τα δάκρυά μου  να μην πέσουν στο χώμα και στη λάσπη...

Εκείνη η καλή κουβέντα που δεν μου είπες... και ας μην άλλαζε κάτι ... λίγο να ακουμπούσα πάνω της ...

Εκείνο το τηλέφωνο που δεν χτύπησε ... και ας μην το σήκωνα ... απλά να έκανε μία μικρή ρωγμή στο ακίνητο μαύρο μου  και να έμπαινε  για λίγο κάτι από άνθρωπο μέσα στις σκέψεις μου...

Εκείνο το τίποτα που ήταν αρκετό για να σβήσει τα πάντα ...

Α.Π.

 

Ξεκλειδώνω την πόρτα και μπαίνω  στο σπίτι ....ήταν εκεί μου κουνούσε την ουρίτσα του και με κοίταζε με τα πανέμορφα μάτια του ...Μόλις είχα γυρίσει από το μνήμα του ....

 Δεν είσαι ανάμνηση... είσαι ακόμα κομμάτι της καθημερινότητάς μου ... μα φοβάμαι τις βροχές που έρχονται... θα είναι η πρώτη φορά που θα σε αφήσω μονάχο έξω στη βροχή ...

Τώρα που μεγάλωσα,  δυστυχώς λίγο αργά κατάλαβα ποιο είναι το μυστικό για να είσαι ευτυχισμένος.

Καταρχήν πρέπει να αποδεχτείς ότι από τους ανθρώπους  διαλέγουμε εκείνους που  μας αρέσει το περιτύλιγμα τους .

Είναι τεράστιο λάθος να ανοίξεις αυτό το περιτύλιγμα .

Γιατί αν το περιεχόμενο είναι αυτό που περιμένεις ,ήδη έχεις απογοητευτεί , γιατί από τη φύση τους οι άνθρωποι πάντα περιμένουν το κάτι καλύτερο .

Αν το περιεχόμενο είναι χειρότερο από αυτό που περιμένεις τότε θα τους μισήσεις , γιατί σπατάλησες το όποιο αντίτιμο για να τους  έχεις  .

Και το ενδεχόμενο ότι το περιεχόμενο θα είναι καλύτερο από αυτό που περιμένεις δεν είναι πρακτικά δυνατό , γιατί τις περισσότερες φορές το περιτύλιγμα είναι πολύ πιο όμορφο από το περιεχόμενο .

Για αυτό αγάπησε τους ανθρώπους , ερωτεύσου τους ,  κάνε τους φίλους χωρίς ποτέ να ανοίξεις το περιτύλιγμα τους .

Γιατί έτσι κι αλλιώς σε αυτόν τον κόσμο οτιδήποτε έχει περιτύλιγμα είτε θα το καταναλώσουμε μέχρι να τελειώσει το περιεχόμενο του , είτε θα το βαρεθούμε ,είτε θα το παρατήσουμε σε μία γωνία γιατί δεν μας κάνει , είτε θα το χαλάσουμε από την πολλή χρήση .

Και δεν είναι επιλογή το να μην έχεις εσύ ή να μην έχουν οι άλλοι περιτύλιγμα .

Η μόνη επιλογή που έχεις είναι να το ξετυλίξεις λ ή όχι .

 

ΞΕΝΙΤΙΕΣ

Υπάρχει μία  γειτονιά μαγική

μη με ρωτάτε που είναι , δεν ξέρω

μα κάποτε πέθανα νομίζω εκεί

και ίσως για αυτό από σας να διαφέρω

Εκεί ο χρόνος δεν έχει εποχές

δεν  έχει βράδυ, πρωί , μεσημέρι

δεν έχει ήλιο ούτε  έχει βροχές

ούτε χειμώνα ούτε καλοκαίρι

 Είναι εκεί  που ο χρόνος συνέχεια τελειώνει 

 μα την ίδια στιγμή να μετρά ξαναρχίζει

είναι εκεί που η στιγμή  είναι πάντοτε μόνη

μία κουκίδα ζωής στην σκουριά που γυαλίζει

Σε άδειο στρώμα κοιμάμαι και σε δυό  ξενιτιές

και η πατρίδα μου άγνωστη χώρα

αδειανοί οι καθρέφτες μες στις ξένες ματιές

και δεν ξέρω ποιος είμαι πια τώρα

Α.Π.

Η ΓΕΡΟΝΤΟΚΑΨΟΥΡΑ

Η ΓΕΡΟΝΤΟΚΑΨΟΥΡΑ

Οταν ξεθυμάνει η coca-cola 

σου το λέω πως δεν πάει με όλα

όσο το καπάκι και αν βιδώνεις

το ανθρακικό δεν συμπληρώνεις

Είσαι σαν τη μύγα μες στο γάλα

 τι κι αν πρόλαβες να πιείς μία στάλα

μες στο νεροχύτη  θα σε χύσουν

η με  αηδία θα σε φτύσουν

Μα αν ακόμα δεν πήρες χαμπάρι

του έρωτα  θλιμμένε διακονιάρη

θα στο πω με παύλα και τελεία

η γεροντοκαψούρα είναι γελοία

Σκάψε και έναν λάκκο να υπάρχει

να 'χεις μιά καβάτζα άμα λάχει

κι 'απ' τα νιάτα μη ζητάς τα ρέστα

φύγαν τα ρημάδια και άντε βρες τα

Ήρθε ο Μάης  και έφαγε τριφύλλι

και η ανατολή σου έγινε  δείλι

μείνε τώρα με τις αναμνήσεις 

δεν έχουν τα προβλήματα όλα λύσεις

Α.Π.

 Δεν την αντέχω τη χαρά που αγνοεί τον θλιβερό αυτό κόσμο..μου αρέσει η χαρά πού φυτρώνει σαν λουλουδάκι στη ρωγμή ενός τσιμεντένιου άχρωμου και κρύου δρόμου..

Οι άνθρωποι που τελικά δεν ήξερα καθόλου είναι εκείνοι που νόμιζα ότι τους ήξερα από έξω και ανακατωτά...

Δεν χρειαζόταν πιο πολύ από μία ματιά του για να βγουν ένα-ένα τα κομμάτια μου μέσα από τους καθρέφτες του κόσμου ...

Εκείνους τους ανθρώπινους καθρέφτες πού με παραμόρφωναν και με έδειχναν σαν έναν απαίσιο , μίζερο λιπώδη ,βαρετό και γερασμένο ανθρωπάκο...

Γιατί στον κόσμο υπάρχει μονάχα ένας καθρέφτης που μπορείς να δεις την αλήθεια σου... στον καθρέφτη της αγάπης...

Και δεν υπήρχε πιο μοναδικό μέρος από τα μάτια του , που θα μπορούσες να ρωτήσεις και να μάθεις ποιος είσαι ...

Μέσα σε αυτόν τον καθρέφτη έβλεπες μόνο όλα εκείνα που σε κάνουν άνθρωπο ...

Την αφοσίωση , την θυσία , την προσφορά , το νοιάξιμο , την αγάπη και όλα τα άλλα που σε κάνουν να ξεχωρίζεις από τα άγρια θηρία ...

Μέσα στα μάτια του αδικοχαμένου φίλου μου έβλεπα την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου...

Από τώρα και στο εξής θα έχω να αντιμετωπίσω μόνος τους καθρέφτες εκεί έξω , που θα κάνουν ότι μπορούν για να με πείσουν ότι δεν είμαι εκείνος που έβλεπα στα μάτια του μικρού μου φίλου...

Α,Π,

Δεν υπάρχει απατηλό όνειρο ....απατηλή πραγματικότητα υπάρχει..

Νιώθω σαν να σου πέταξα το μπαλάκι πολύ μακριά , τόσο μακριά που χάθηκε πίσω από τον ορίζοντα... και εσύ έτρεξες να μου το φέρεις... και εγώ σε περιμένω να γυρίσεις χαρούμενο με το μπαλάκι στο στόμα...

 Δεν χρειαζόταν πιο πολύ από μία ματιά του   για να βγουν ένα-ένα τα κομμάτια μου μέσα από τους καθρέφτες του κόσμου ...

Εκείνους τους ανθρώπινους καθρέφτες πού με παραμόρφωναν και με έδειχναν  σαν έναν απαίσιο , μίζερο   λιπώδη ,βαρετό και γερασμένο ανθρωπάκο...

Γιατί  στον κόσμο υπάρχει μονάχα ένας καθρέφτης που μπορείς να δεις την αλήθεια σου...  στον καθρέφτη της αγάπης...

Και δεν υπήρχε πιο μοναδικό μέρος από τα μάτια του , που θα μπορούσες να ρωτήσεις και να μάθεις ποιος είσαι ...

Μέσα σε αυτόν τον καθρέφτη έβλεπες μόνο όλα εκείνα που σε κάνουν άνθρωπο ...

Την αφοσίωση ,  την θυσία , την προσφορά , το νοιάξιμο , την αγάπη και όλα τα άλλα που σε κάνουν να ξεχωρίζεις από τα άγρια θηρία ...

Μέσα στα μάτια του αδικοχαμένου φίλου μου έβλεπα την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου...

Από τώρα και στο εξής θα έχω να αντιμετωπίσω μόνος τους καθρέφτες εκεί έξω , που θα κάνουν ότι μπορούν για να με πείσουν ότι δεν είμαι εκείνος που έβλεπα στα μάτια του μικρού μου φίλου...

Α,Π,

 Πόση από την καταιγίδα μπορώ να σκουπίσω με το μολύβι μου προτού με πνίξει μέσα σε ωκεανούς θλίψης ?

Πόσο ήλιο πρέπει να σκοτώσω  με τους στίχους μου για να μην βλέπω το φρεσκοσκαμμένο χώμα που το σκεπάζουν μικρές μαρμάρινες ψηφίδες ?

Με πόσες κλειδαριές πρέπει να ασφαλίσω τα βλέφαρα της μνήμης για να μην δραπετεύσουν εκείνα τα μάτια που με κοιτούσαν ανήμπορα γεμάτα πόνο και παράπονο?

Πόσες χιλιάδες λέξεις θα χρειαστεί  να γράψω και να μουτζουρώσω  ξανά και ξανά μέχρι να αφήσω πάνω στο χαρτί  μόνο δύο που θα λένε    ''μου λείπεις'' ?

Πόσο  ευγνώμων πρέπει να αισθάνομαι  όταν κοιτάζοντας το  λουράκι του που περιμένει μάταια για εκείνον πάνω στο κρεβάτι  σκέφτομαι   ''σε αγαπούσα  και με αγαπούσες'' και χαμογελάω ?

Πόσο μικρή ήταν η ζωούλα σου και πώς χώρεσε εκεί μέσα τόσο πολύ ταξίδι  ?

Α.Π.

 το πρωί κατά τις 8:00  βρέξει-χιονίσει ήταν η ώρα να ξυπνήσω να πάρω τον μικρό μου σκύλο για την μισάωρη βόλτα μας στον λόφο ..... ύστερα πηγαίναμε για το πρωινό του στη λάσση όπου και μέναμε μέχρι το μεσημέρι ....  γύρω στις 1:00 ήταν η ώρα να τον πάω σπίτι για το μεσημεριανό του .... όπως πήγαινε η ώρα  πέντε με έξι ήταν η ώρα για την απογευματινή  μας βόλτα ως συνήθως κράταγε καμιά ώρα .... μετά ξανά σπίτι ,  το πλύσιμο του , ένα ελαφρύ γεύμα και κατά τις 9:30 μία σύντομη βόλτα για τη μικρή του την ανάγκη και πίσω στο σπίτι για το βραδινό του.... ύστερα τον έβαζα για ύπνο ...στα διαλείμματα όλου αυτού του καθημερινού προγράμματος δούλευα , έπινα καμιά μπίρα ,  ερωτευόμουνα , κοιμόμουνα , έτρωγα και έβλεπα λίγο Παναθηναϊκό ...τώρα μου έχουν μείνει μόνο τα διαλείμματα ...η ταινία δεν αρχίζει ποτέ

Η ΙΕΡΗ ΜΟΥ ΘΛΙΨΗ

 

Η ΙΕΡΗ ΜΟΥ ΘΛΙΨΗ

Μα δεν γνωρίζω κανέναν που να μην τον θεωρώ ανάξιο  να του εμπιστευτώ την θλίψη μου...

Ούτε κανέναν ξέρω που θα της έδειχνε τον σεβασμό που της αξίζει...

Την φοβούνται οι άνθρωποι την θλίψη , και την απεχθάνονται , όπως ο διάβολος το λιβάνι...

Κι ας είναι ότι πιο αληθινό βλέπουν , ότι πιο αληθινό ακούν,  ότι πιο αληθινό αγγίζουν ,  ότι πιο αληθινό νιώθουν ...

Κι όμως η θλίψη δεν περιέχει μίσος , ζήλια , εγωισμό , ψέμα,  απάτη ...

Είναι σαν μία μικρή κατσαρίδα που γυρίζει μες στο σκοτάδι ,  χωρίς να πειράξει ποτέ κανέναν και τίποτα... 

Μα η μόνη στιγμή που θέλουν να μοιραστούν οι άνθρωποι μαζί της , είναι τη στιγμή που κατεβάζουν την παντόφλα πάνω στο σώμα της ...

Της αρέσει (της θλίψης) να κρύβεται μέσα στα πιο όμορφα χαμόγελα...

Να ξεκαρδίζεται στα γέλια μέσα στα  πιο έξυπνα και βαθιά σαρκαστικά ανέκδοτα ...

Και το καλύτερο της είναι να γράφει στίχους όταν νιώθει ότι ο  Μέρφι και οι νόμοι του έχουν πάρει  το τιμόνι των στιγμών της...

Όσο κι αν προσπάθησα την θλίψη μου δεν μπόρεσα ποτέ να την μοιραστώ με κάποιον... το  έζησα μόνος μου

Α.Π.

 Το κορίτσι με την κοτσίδα

στριφογύρισε μέσα στον άνεμο , αγκαλιά με τη λευτεριά της

Για μία στιγμή νόμισε πως καμιά σφαίρα δεν μπορεί να σκοτώσει τον τρελό και λεύτερο χορό της

Και το πίστεψε τόσο βαθιά που όταν οι έξι σφαίρες τρύπησαν το κορμί της και το άφησαν αιμόφυρτο και νεκρό  στον σκονισμένο δρόμο, εκείνη απελευθερωμένη από το φόβο του θανάτου , ανάλαφρη όσο είναι τα όνειρα , συνέχισε να χορεύει σαν ένας μικρός στρόβιλος δροσιάς , σηκώνοντας την αιώνια σκόνη του σκοταδισμού , πάνω από την  θλιβερή πίστα τής  ακινησίας μας

Α.Π.

Ο ΓΕΡΟΣ

Ο ΓΕΡΟΣ

 Κοιτάζω το κορίτσι στο λιβάδι

γυρίζει μόνη στον καταυλισμό της

θυμάμαι που της ζήτησα μία μέρα 

να περιμένει τον ερχόμενό της

με δυσκολία ο γέρος ξεπεζεύει

με μυστικά γεμάτη την φαρέτρα

με βρήκε από τα λόγια που είχα αφήσει

γραμμένα πάνω σε μία άσπρη πέτρα

ανέμους μέσα από το δισάκι βγάζει

που την σκόνη την μετέωρη σκορπάνε

τα λόγια μου γυμνά μα δεν με νοιάζει

διαβάτες μέσα απ' τις στιγμές μου δεν περνάνε

απ 'το παγούρι του έριξε νερό στο χώμα

και μου είπε ''κοίτα ένα ποτάμι που κυλάει''

μα εγώ γονάτισα και με ανοιχτό το στόμα 

του είπα να βρέξει την ζωή μου που διψάει

ο γέρος έφυγε μα ίσως ποτέ δεν ήρθε

και ας μη μου τα είπε  τα ήξερα τα μυστικά του

μέσα σε  αγέννητες στιγμές είναι κρυμμένα

μέσα στα χρόνια τα δικά μου ή τα δικά του

Α.Π.

άυπνος μες  στο σκουριασμένο σου όνειρο 

κοιτάς με λαχτάρα το μελαχρινό κορίτσι 

που σου  γνέφει από το καταπράσινο λιβάδι

Ο καβαλάρης στολισμένος με κόκκινα φτερά στα μαλλιά

 μέρα μεσημέρι έρχεται κατά πάνω σου  καλπάζοντας 

σηκώνοντας την σκόνη του χρόνου 

έχει ραμμένη την στολή του

 με τις  αιώνιες του μέρες

 και έχει κρύψει μές στις λέξεις

πότε ευχές , πότε φοβέρες 

μες στη φαρέτρα του έχει όλα σου τα μυστικά 

 μα αν το βέλος που σου εκτόξευσε σε σκοτώσει 

τότε η ζωή σου ήταν ένα ψέμα

Κοίτα που περιφέρεσαι

μέσα στο παραμύθι που γράφεις

μα φοβάσαι τόσο 

που τον επίλογο του παραμυθιού

θα τον διαλέξεις εσύ

Μα είναι και αυτοί 

που σκουπίζουν 

τον ήχο της βροχής από  το τζάμι

και εγώ ξεχασμένος 

άυπνος μέσα στο λήθαργο μου 

χωρίς ούτε το όνειρο 

να μπορεί να με ξυπνήσει

Ο σοφός ο ινδιάνος,

μου δείχνει ένα πεφταστέρι

εγώ χαμήλωσα  το βλέμμα μου 

κοιτάζοντας το χώμα

μα όλοι γνωρίζουν,

 ότι εσύ πάντα κρατούσες  το μολύβι

 για να γράψεις  αυτό που διάλεξες για τέλος 

ότι σε αυτό που παίζεις το παιχνίδι 

κι ο νικητής είσαι μα και ο χαμένος

 και αυτό από καιρό το ήξερες ήδη

μα ίσως καλύτερα να αφήσεις 

το χρώμα και τον ήχο για επίλογο

και όσες σιωπές έχεις ανάγκη να μιλήσεις

βρες ένα βλέμμα  και άφησέ τες 

ένα βλέμμα να χωράει και το ναι και τον αντίλογο

Κι αν δεν βρεις,

το ποτάμι που θα ρέει,

κι αν ποτέ δεν καταλάβεις,

 ίσως να μ’ εγώ που φταίει…

 

 

ΚΛΕΙΔΙΑ

 

ΚΛΕΙΔΙΑ

Και να κατηγορήσω τώρα  πές μου τι και ποιόν

μία στιγμή στο χρόνο ο καθένας και τι προλαβαίνει

είναι το λάθος και το πρόβλημα απ' την φύση του σωστό

είναι ο άγνωστος ο Χ γνωστός μα η εξίσωση δεν βγαίνει

Είχα κλειδώσει τη ζωή μου μα ξέχασα που χα φυλάξει το κλειδί

είχα βγει να ψάξω λίγο φως και ξέμεινα απέξω

άστεγος στους δρόμους μέσα γύριζα σαν το σκυλί

και απ'  τις ακατοίκητες ζωές τριγύρω έπρεπε μιά να διαλέξω

Να κατηγορήσω τώρα πες μου τι και ποιον

μέχρι και ο Θεός τα μυστικά του τα έχει κλειδωμένα

μα την ψεύτικη , τη γυάλινη ζωή μου την έχω αφήσει πια ανοιχτή

έτσι κι αλλιώς αν κάποιος 'ρθεί ,  κάποιον θα δει , μα όχι εμένα

Α.Π.

ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟ

 ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟ

ήθελα να μαι εγώ αυτός που έχει δίκιο 

και να της πω ''βρε ξέχασέ το δεν πειράζει''

και με ένα βλέμμα λυτρωμένο να κοιτάζει

να την ζυγώνω με το βήμα το αντρίκιο

θα ήθελα άδικο να έχω και αυτή δίκιο

μετανιωμένος να της πω χίλια συγνώμη

και να μην με έχει συγχωρέσει εκείνη ακόμη

και εγώ να φεύγω με το βήμα το αντρίκιο

μα τι αξία έχει το άδικο ή το δίκιο

τα προσπερνά αυτά η αγάπη  ή τα αγιάζει

που δεν με αγάπησε είναι αυτό που με πειράζει

για αυτό με δίκασα σε  θάνατο αντρίκιο

Α.Π.

ΑΠΟΨΕ

 ΑΠΟΨΕ

χωρίς να ξέρω το πώς

η κλειδωμένη μου νύχτα ξεκλείδωσε

γέμισα όλος με φως

 παιδί μικρό που απότομα ψήλωσε

ίσως να ήπια αρκετά

κι ήταν βαρύ το τσιγάρο που γύρισε

γύρω μου ο κόσμος πετά

και το άρωμά σου νομίζω μου μύρισε

ίσως να είμαι κουτός 

που ενώ δεν σε είχα νομίζω πως σε έχασα

και κάλπικος ο λωτός

και ευτυχώς , που ποτέ δεν σε ξέχασα

σε βλέπω να μου γελάς

νοίκιασα όνειρα απ' τον παράδεισο

μπορεί να μη μου μιλάς

μα σε ονειρεύομαι και από την άβυσσο

πήρα τον χρόνο αγκαλιά

λιώμα και οι δυό για το σπίτι κινήσαμε

δεμένοι με μία θηλιά

γιατί είχε φώτα απόψε και αργήσαμε

Α.Π.

στιχουργία...

 

στιχουργία...

θέλω να κάνω σουξέ 

να γράψω στίχο βαρύ και ρεμπέτικο

 που οι μάγκες μες στον τεκέ 

μαστούρηδες θα χορεύουν ζεϊμπέκικο

θέλω να γράψω ροκιά

οι στίχοι μου να κρεμιούνται στα  σύρματα

με τσαμπουκά και μαγκιά

για να σκοτώνουν του νου τα ασήμαντα

να γράψω και λαϊκά

που να μιλάνε για αγάπες που χάθηκαν

και για φιλιά μαγικά

που με whiskey μεθύσαν και βράχηκαν

θέλω να γράψω γιατί 

μες στα τραγούδια μονάχα δεν πνίγομαι

και εκεί έχω και το κλειδί 

που ξεκλειδώνω με αυτό και  ανοίγομαι

Α.Π.

Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΑΜΒΑΣ

Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΑΜΒΑΣ

στον μαγικό μου καμβά

θα βάλω μέσα του κόσμου τα χρώματα

και σένα να μου γελάς 

και να σκορπίζεις τριγύρω αρώματα

θα βάλω δύο ουρανούς 

στον έναν σύννεφα δεν θα υπάρχουνε

και ένα δέντρο στη γη 

μία φωλιά τα πουλιά πάντα να έχουνε

και εγώ στον άλλο ουρανό 

σαν πεφταστέρι να πέφτω από τη σκέψη σου

μες στο δικό σου στενό

ένα σφηνάκι να πάρω απ' τη γεύση σου

μικρή μου αντί υπογραφής

 θα ζωγραφίσω μία ευχή μες στην θάλασσα 

ποτέ σου να μην πνιγείς 

εκεί που εγώ τη ζωή μου τη χάλασα 

και όταν τελειώσω που λες

 θα στον χαρίσω να μπει στο σαλόνι σου

κι αν έρθουν βράδια που κλαις 

να τον κοιτάς και να μη νιώθεις μόνη σου

τι κι αν μου λείπεις τρελά 

δεν έχω δρόμο σε σένα να έρχεται

 καθώς ο χρόνος κυλά 

ούτε το όνειρο πια δεν με ανέχεται

Α.Π.

ΕΚΕΙΝΟΙ

ΕΚΕΙΝΟΙ

 είναι αυτοί που θα τους λείψω όταν αύριο θα φύγω

και αυτοί που είδαν κάτι στο δικό μου το λίγο

και οι άλλοι που ακούσαν κι\όλα αυτά που δεν είπα

και αυτοί που με ρουφήξαν μες στην μαύρη τους τρύπα

είναι αυτοί που  το θυμούνται ότι με έχουν ξεχάσει

και αυτοί που με μαστόρευαν  σαν να είχα χαλάσει

και εκείνοι μου δώσαν να φυλάω τα κλειδιά τους

και αυτοί που δεν φοβήθηκαν να μπω στην καρδιά τους

και αυτοί που δεν τους άρεσα αλλά με αγαπούσαν

και εκείνοι που τους έλειπα μα δεν με ζητούσαν

και αυτοί που με βαριότανε αλλά με ενδιαφέρον

και αυτοί που με πουλάγαν μα ποτέ από συμφέρον

είναι αυτοί που την ζωή μου γεμίζουν

είναι αυτοί που την ζωή μου αδειάζουν

είναι αυτοί που όταν τους δω ημερεύω

μα είναι οι ίδιοι που πολύ με τρομάζουν

είναι αυτοί που μισώ να αγαπάω

είναι αυτοί που αγαπάω να μισώ

είναι αυτοί που μου είναι αδιάφορα ξένοι

μα ίσως είναι το άλλο μου το μισό

Α.Π.

 Όταν τελειώνει κάτι διαπαντός έχεις δύο μονάχα επιλογές...

Ή το ξαναζείς μέσα στις αναμνήσεις σου νιώθοντας τυχερός που το έζησες , ή το αφήνεις να γίνει καρκίνος  στο μέλλον νιώθοντας άτυχος που σου συμβαίνει αυτό...

Όσο για το  παρόν μέχρι να γράψω αυτές τις γραμμές έχει περάσει κιόλας και έχει γίνει παρελθόν...

Α.Π.

ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΙΑΤΙ

 

ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΙΑΤΙ

Και θα ρθει ο καιρός , που θα φύγω και εγώ , όπως φύγανε τόσοι και τόσοι

και είναι αυτό το γιατί , που δεν θα μάθω ποτέ για ποιον λόγο με είχες σκοτώσει

Ίσως να είναι πρωί , πριν ο ήλιος να βγει , που τα μάτια για πάντα θα κλείσω

κι είναι αυτό το γιατί , που δεν θα σαι εκεί , το όνειρό μου σε σένα να αφήσω

Ίσως να είναι αργά , μεθυσμένος ξανά , που θα γείρω πριν φτάσω στο σπίτι

κι είναι αυτό το γιατί , που κανείς δεν θα δει , και όσα πέθαναν μες στον αλήτη

Ίσως να χει βροχή , όταν το τέλος θα ρθει , να με βρει μούσκεμα στο παγκάκι

και είναι αυτό το γιατί ,που στο χειμώνα μου εσύ , για μιά στιγμούλα δεν μπήκες λιγάκι

Ίσως να ναι η γιορτή μου , η ονόμαστική μου , που θα σβήσω πριν τα ''χρόνια πολλά'' μου

κι είναι αυτό το γιατί,  που ποτέ μια ευχή , δεν μου είπες ποτέ σου κυρά μου

Ίσως να ναι Δευτέρα , πολυάσχολη μέρα , που θα μείνουνε όλα στη μέση

και είναι αυτό το γιατί  ,που έζησα μιά ζωή , κάνοντας ότι δεν μου αρέσει

Ίσως αύριο να ναι , ίσως σε μία εβδομάδα , ίσως πάλι  να είναι του χρόνου

κι είναι αυτό το γιατί  , που όταν το τέλος μου 'ρθεί , εσένα δεν θα σε νοιάξει καθόλου

Ίσως όμως στα αλήθεια , να 'ναι απλά μία συνήθεια , που σε σκέφτομαι ότι και αν κάνω

και είναι αυτό το γιατί , που δεν σε νοιάζει να ξέρεις , αν θα σε σκέφτομαι και όταν πεθάνω

Α.Π.

και τα φύκια που στεγνώνουν πάνω στα λευκά τα βράχια 

καθώς καίγονται στον ήλιο το σκοτάδι και ο βυθός τους

ζωγραφίζουν με  μελάνια καρχαρίες και σαλάχια

μήπως κάτι από τη ζωή τους πάρουν μες στον θάνατο τους

Α.Π.

ΙΔΡΩΤΑΣ

 

ΙΔΡΩΤΑΣ

το καλαμάκι μασάω 

και η ώρα πανιαζει

σαν ιδρώτας κυλάω

μες στην πόλη που βράζει

 με έχει η νύχτα  φουντάρει

μες σε γυάλινο βάζο

κολυμπάω σαν το ψάρι

στον ιδρώτα που στάζω

ότι γράφω θολώνει 

από στάλες ιδρώτα

και ότι νιώθω θαμπώνει 

στης οθόνης τα φώτα

το τσιγάρο βρεγμένο

και στα δάχτυλα σπάει

δεν μου ήταν γραμμένο 

όνειρο ήσουν και πάει

Α.Π.

ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΩ

 

ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΩ

Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί γράφω.

 Γιατί  έχω την ανάγκη να ακουμπήσω τις σκέψεις μου σε ένα χαρτί.

Ίσως κάποιος να νομίσει πως η αιτία είναι ότι θέλω να φανώ σπουδαίος.

Εγώ πάλι το απορρίπτω αυτό γιατί ξέρω πως πιο πολύ  εκθέτω τον εαυτό μου με τον μπακαλίστικο τρόπο της αδέξιας γραφής μου, παρά πείθω κάποιον να πάρει σοβαρά τα κείμενά μου.

Μία άλλη αιτία θα μπορούσε να είναι ο χρόνος που μου δίνει το γράψιμο να σκεφτώ και να εμβαθύνω 

περισσότερο , από όσο χρόνο μου δίνει η ομιλία , και δεν έχω και την ανάγκη να υπερασπιστώ τα κείμενά μου , όπως την έχω για να υπερασπιστώ τα λόγια μου.

Επίσης δεν είναι και μικρό πράγμα να έχω το άλλοθι  της ''ποιητικής αδείας'' .

Μόνο και να φανταστεί κανείς κάποιον , να μιλάει στην καθημερινότητά του με τον τρόπο που μιλούν οι ποιητές,  νομίζω πως θα βάλει τα γέλια από το γελοίο του πράγματος .

Γιατί τα πιο όμορφα λόγια οι , πιο όμορφοι συλλογισμοί , δεν χωρούν σε αυτή την άθλια πραγματικότητα .

Θα μπορούσα να σκεφτώ και πολλούς άλλους λόγους για την ανάγκη που με κάνει να γράφω τους ρηχούς μου στίχους και τα χαζά μου κείμενα.

Όμως έχω καταλήξει ποιος είναι ο σπουδαιότερος και ο πιο σοβαρός λόγος.

Είναι η ελπίδα μου πως μια μέρα , τυχαία  , θα διαβάσεις και εσύ ότι έχω γράψει.

Και εκείνο το ''σ' αγαπώ'' και εκείνο το ''μου λείπεις πολύ'' που  κρύβονται ντροπαλά πίσω από τα γράμματα και φοβισμένα κάτω από τις λέξεις , θα χτυπήσουν την πόρτα της καρδιάς σου ... Και ποιος ξέρει... Ίσως ανοίξεις .

Α.Π

ΧΡΩΜΑ

ΧΡΩΜΑ

Και των νόμων ο γνώστης που έχει κάτι από φίδι

που για την κάθε πόρτα έχει από ένα αντικλείδι

να μου ορίσει τη γνώμη μα και το θυμικό μου

προσπαθεί , και εννοείται πάντα για το καλό μου

Κρεμασμένο το δίκιο σε γαλάζιες γραβάτες

στα πανό  από τα Lidl κόκκινες αυταπάτες

η κοινή γνώμη μοιάζει πόρνη που έχει μεθύσει

πού ένα ρεμάλι όλο βρίζει μα πάλι σ' αυτόν θα γυρίσει 

Μα σου λέω δικέ μου πως δεν χάσαμε ακόμα

τι κι αν μοιάζουν οι ιδέες να 'χουν πέσει σε κώμα

εγώ ξέρω ποιος είμαι και εσύ ξέρεις ποιος είσαι

στον καμβά ρίξε χρώμα , φτιάξε ένα κόσμο και ζήσε

Μα κι'αν στο τέλος της μέρας το θηρίο  νικήσει

σε έναν κόσμο από χρώμα λίγο θα χουμε ζήσει

και το χρώμα αν ανθήσει και ανεμίσει τον σπόρο

στον ασπρόμαυρο κόσμο τους θα τον αφήσουμε δώρο

Α.Π.

ΙΣΩΣ

ΙΣΩΣ

Ίσως σε μία άλλη θάλασσα , ίσως με ένα άλλο κύμα 

ίσως με ένα άλλον άνεμο ,  ίσως με άλλο πλοίο

ίσως αν είχα τον καιρό πλώρα και όχι πρύμα

ίσως αν είχε ξαστεριά και όχι βροχή και κρύο

μπορεί να έφταναν σε εσένα 

τα όνειρά μου τα  πνιγμένα

ήταν και αυτός ο ήλιος σου στα κύματα καβάλα

 ηταν και τα μαλλάκια σου με θάλασσα βρεγμένα

τα πονηρά τα μάτια σου , τα φρύδια τα μεγάλα

και εκείνα τα χαμόγελα τα κακομαθημένα

και στο καράβι μπήκα μέσα 

 και είπα εγια μολα ,  εγια λεσα

ίσως να φταις μόνο εσύ ,  ίσως να φταίνε οι άλλοι

να φταίει ίσως η αγάπη μου για σέ που ήταν μεγάλη

ίσως να φταίει η στεριά , ίσως να φταίει το νερό

μα ίσως φταίω μόνο εγώ για τον κακό μου τον καιρό

χίλια ναυάγια και να χα

αρκεί να σε έβλεπα μονάχα

Α.Π.

 

να έχεις μεγαλώσει τόσο που να μην  σε χωράει πια η ζωή σου..

να έχεις πλημμυρίσει τόσο που να έχουν πνιγεί όλες οι στεριές σου...

ΚΥΜΑ

 ΚΥΜΑ

σε μία θάλασσα από σκέψεις 

εισαι το πιο ωραίο  κύμα

σε ταξίδεψα μονάχος 

πότε όρτσα πότε  πρίμα

πότε σε έπαιρνα στις χούφτες 

και από τους φόβους μου πλενόμουν

πότε μέσα στους βυθούς σου

 σαν την άγκυρα σερνόμουν

είσαι κύμα του Αυγούστου 

και μπουνάτσα του χειμώνα

μα δεν κύλησε από σένα 

στο κορμί μου ούτε σταγόνα

εισαι το πιο ωραίο κύμα 

το πιο όμορφο από όλα

που τις νύχτες σιγοσβήνεις

 με έρωτα και βαρκαρόλα

Α.Π,

 Δραπέτευσε λέει ο εγκληματίας ο χιμπατζής ..

Αλίμονο σε όποιον άνθρωπο έπεφτε στα χέρια του...

 Ευτυχώς αντιδράσανε γρήγορα και με την σωστή εκπαίδευση που είχαν,  δεν χρειάστηκαν πολλές σφαίρες και χρόνο για να τον εξουδετερώσουν.....

Δραπέτευσε λέει το κάθαρμα ...γύρευε τι είχε κάνει για να το έχουν βάλει φυλακή  .θα μάθουμε ...θα το πούν τα κανάλια και τα site...

Οπως και θα πρέπει να σκεφτούμε  και τα μέτρα φύλαξης στις φυλακές τόσο επικίνδυνων  όντων...

Αν και δεν καταλαβαίνω το γιατί σε εγκλήματα,  σαν αυτά που έκανε ο χιμπατζής , δεν έχει επιβληθεί ακόμα η ποινή του θανάτου

Τι θα πει ότι το σκότωσαν .... αυτό είναι άλλο .... το σωστό θα ήταν να αποφασιστεί σε δίκη ο θάνατός του....δημοκρατία έχουμε...

Και αυτός ο χιμπατζής εκτός από σατανικό ον που έτσι κι αλλιώς είναι , ήταν και αχάριστο ....ήθελε λέει να το σκάσει από το κλουβί ....αλήθεια και να ζήσει που? ελεύθερο σε κάποιο δάσος? ...

Γιατί μήπως είμαστε ελεύθεροι εμείς να ζήσουμε σε κάποιο δάσος ?  αλλά εμείς  δεν το σκάμε από τα κλουβιά μας..παλεύουμε... ζούμε και πεθαίνουμε μέσα σε αυτά...

Γιατί η  σωστή η ελευθερία είναι αυτή η ελευθερία να έχεις την ελευθερία να σκοτώσεις την ελευθερία του άλλου

Α.Π.

ΖΩΕΣ

ΖΩΕΣ

τα χω βάλει όλα σε μία τάξη

και έχω μπει σε μιά καλή σειρά

πιά μπορώ να πω πως είμαι εντάξει

τώρα τα βολεύω μία χαρά

βρήκα μία γόμα να σε σβήσω

και έδωσα φιλί να σε αρνηθώ

αγόρασα μία Ιθάκη να γυρίσω

και ένα ψέμα για να αγαπηθώ

την ζωή μου άλλαξα με μιά άλλη

 τη δικιά μου άστηνε ...χαλάλι

άστην μες στους στίχους να βουλιάζει

άστηνε θανάτους να γιορτάζει

και όταν δεν θυμάμαι να ξεχνάω

και όταν στο στενό σου τριγυρνάω

είναι που ακόμα τα μπερδεύω

και δεν ξέρω ποια ζωή ξοδεύω

Α.Π.

 

Αισιοδοξία είναι να ξέρεις ότι η ζωή είναι σκ@τά αλλά να θέλεις να ζήσεις το κάθε σήμερα και το κάθε αύριο της

είναι και εκείνοι που ξεχνιούνται εύκολα αλλά δεν ξεχνούν ποτέ

ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ

 

ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ

Ηταν σε εκείνη τη μικρή στιγμή στο χρόνο , που βγήκε έξω από το χειμωνιάτικο του κόσμο .

Που άφησε το μολυβένιο βαρύ σύννεφο , και περιπλανήθηκε μόνος  στον παγωμένο ουρανό ελπίζοντας μήπως τυχαία συναντήσει την   άνοιξη  που έβλεπε κάθε βράδυ στο όνειρό του από παιδί .

Μα το μόνο που πρόλαβε να δει από την άνοιξη  ήταν τα χελιδόνια που γυρνούσαν στις ζεστές περιοχές κουρασμένα από το μεγάλο ταξίδι .

Ηταν τόσο ανήμπορος να τα ακολουθήσει , ήταν τόσο θλιβερό να τα βλέπει να φεύγουν και να απομακρύνονται ξέροντας ότι στο τέλος του ταξιδιού τους θα βρισκόταν εκεί που ήταν και το όνειρό του .

Κάποια στιγμή έπιασε σφιχτά από τη μέση την πρώτη νιφάδα τού χιονιού που έφερε η καταιγίδα και χορεύοντας μαζί της απόλαυσε την τελευταία του πτώση και τον τελευταίο του  χορό.

Α.Π.

 όποιος δεν νιώθει τη βαρβαρότητα γύρω του έχει ήδη γίνει ένα κομματάκι από τη σκιά της ...

 Γιατί κάποιοι σε εκείνα που δεν λένε έχουν κρύψει τις πιο όμορφες τους λέξεις

 Ρώτησαν έναν ζωγράφο γιατί του αρέσει να ζωγραφίζει ανύπαρκτα , έρημα όμορφα τοπία.

'Γιατί θέλω ένα ασφαλές μέρος που να μπορούν να βγουν τα όνειρά μου και να ζήσουν '' τους απάντησε, '' ''χωρίς να κινδυνεύουν από το μπούλινγκ της πραγματικότητας σας'' .

''Γιατί θέλω έναν παράδεισο που να μην χρειάζεται έναν θεό για να τον προστατεύσει από το διάβολο'' .

''Γιατί εκεί θα μπορώ να είμαι το παιδί που ζει μέσα μου από τότε που όταν έκλαιγα δεν ήταν γιατί πόναγα , αλλά ήταν γιατί δεν ήξερα να μιλάω... δηλαδή δεν ήξερα να πω ψέματα'' .....

Α.Π.

μία παλιά Monopoly.....

μία παλιά Monopoly.....

 Μα ήταν η φάση αλλιώς

το παιχνίδι είχε άλλους κανόνες

και εγώ ένας παίχτης παλιός

που είχα λήξει πριν κάτι αιώνες

 Οσα έχω δεν βρίσκουν λαλιά

και ο θόρυβος μπήκε στις λέξεις

σαν μονόπολη μοιάζω παλιά 

που σου ανοίγομαι μήπως με παίξεις

Μα εσύ μέσα απ' το κινητό

 τον κόσμο πουλάς και αγοράζεις

και όταν στο φως του δειλά ξεμυτώ

στα αδιάβαστα πάντα με βάζεις

Α.Π.

 η πιο δύσκολη μετάβαση στην πραγματικότητα είναι η στιγμή που αρχίζεις να πιστεύεις τα λόγια που σου είπαν και όχι αυτά που νόμιζες ότι θα ήθελαν να σου πουν ... 

 Ο καλύτερος φίλος είναι αυτός που δεν χρειάζεσαι

 θα μπορούσα εύκολα να σε ξεχάσω , αλλά έτσι θα γινόμουν απελπιστικά φτωχότερος 

ΠΝΙΓΜΟΣ

ΠΝΙΓΜΟΣ

Δεν σε είδα ποτέ σαν μία σανίδα σωτηρίας.

Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι ήσουν ένα ναυάγιο  στους βυθούς της ψυχής σου.

Ενιωσα την αιώνια μοναξιά σου.

Και ο μόνος τρόπος που βρήκα  για να έρθω κοντά σου ήταν να πνιγώ .

Επρεπε να σου πω ψέματα ότι μπορείς να ξαναταξιδέψεις για να σου δώσω ελπίδα.

Μέχρι και  έναν χάρτη άνοιξα για να σου δείξω το ταξίδι  που αν ήθελες θα κάναμε μαζί.

Ομως εσύ μου είπες ότι οι πνιγμένοι είναι κακιά παρέα και με παρακάλεσες να φύγω .

Α.Π.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ

 

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ

και καμία γειτονιά  να σε ψάξω

και ας βλέπω των μάγων το αστέρι

και η αλήθεια που παλεύω να γράψω

στάχτη μες στο καμένο μου χέρι

είναι η πόλη κλειστή σαν το στρείδι 

που έχει μέσα ένα μαργαριτάρι

να το κλέψω προσπάθησα ήδη

σαν της πλατείας τον φθηνό κατεργάρη

λίγο χρόνο αν πουλούν να αγοράσω

δύο λόγια να  σου έλεγα ακόμη

μα έχω αργήσει και δεν θα προφτάσω

να ζητήσω από την αγάπη συγγνώμη

Α.Π.

 Και τελικά γίναμε οι πρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας που βλέπαμε στην εφηβεία μας ...

 Είμαστε εκείνα που δεν είπαμε όταν μας ρώτησαν τι κάνεις και απαντήσαμε ...." καλά".

δεν πεθαίνουν όλες οι μέρες.... κάποιες στοιχειώνουν....αυτές οι μέρες αλλάζουν για πάντα τις επόμενες...

 Σαν να φορέσαμε τη ζωή ανάποδα....

Σαν να ξυπνήσαμε από τη ζωή και να ανοίξαμε  τα μάτια στην πραγματικότητα του εφιάλτη μας.......Το μέλλον είναι τόσο άρρωστο που φοβόμαστε να το πλησιάσουμε....

Νύχτωσε...

Τη βγάλαμε και σήμερα......αύριο έχει ο Θεός...

Εχει ο Θεος αρκεί να καταδεχτεί να αφήσει τον παράδεισο του και να έρθει εδώ στην κόλαση μαζί μας...

Ομως είμαι σίγουρος ότι και Εκείνος θα έχει τρομάξει και ίσως πιο πολύ από μας....

Γιατί Εκείνος είναι μόνος του.... εμείς τουλάχιστον έχουμε ο ένας τον άλλον

Οταν ξεκινούν έναν πόλεμο πρώτα σκοτώνουν την αλήθεια .......Κατά τη διάρκεια του σκοτώνουν τους ανθρώπους.... Και στο τέλος του πολέμου σκοτώνουν το δίκιο του ηττημένου ....

....

Αντιμέτωπος ξανά με το λιγότερο 

Ο Χειμώνας ήταν που ζωγράφισε φέτος τις  μαργαρίτες στα μονοπάτια μου

Ανοιξιάτικος χιονάνθρωπος σε μία παγωμένη Άνοιξη

Πρέπει να χωρέσω και άλλα από τα κομμάτια μου μέσα στη μνήμη

Απέχω πολύ από τότε που ήμουν αρτιμελής

Ανασαίνω  τα αστεία που προσέχουν διακριτικά να μην ενοχλήσουν την θλίψη μου

Πάντα θα είσαι ο τρόπος μου για να απενοχοποιώ το χαμόγελό μου

Θα θελα να μείνω σιωπηλός και ακίνητος όμως ο χρόνος αυτό δεν το  συμμερίζεται

Νιώθω πως έχω επιλογές και ας μην ξέρω ποιές είναι

Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ

 

Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ

Μες στις χούφτες μου κρατώ την τελευταία της βροχής σταγόνα

ότι έμεινε από εκείνη και ότι από τον βαρύ χειμώνα

στέγνωσε το μονοπάτι με τις λάσπες που με έφερε ως εδώ

δεν κοιτάζω πια τον ήλιο και τα αστέρια για να μη την δω

Μα έχει μείνει κάτι

 απ' την αυταπάτη

είναι μες στους ίσκιους κάποια χρώματα

μέσα στα ξενύχτια και στα λιώματα

Θα έρθουν χελιδόνια και θα χτίσουνε ξανά φωλιές

κάπου την ψυχή μου θα κουρνιάσω με σε ξένες αγκαλιές

θα γεμίσει η νύχτα με αστεία και με μουσική

άδεια η ζωή μου να μη μένει να μη δω πως δεν είναι εκεί

Μα θα λείπει κάτι 

εκείνη η αυταπάτη

που έβαφε τους ίσκιους με τα πιο ωραία χρώματα

για να μην τρομάζω μέσα στα ξενύχτια και στα λιώματα

Α.Π.

ΣΤΟ ΛΙΓΟ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ

ΣΤΟ ΛΙΓΟ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ

δεν έλειπε κανείς

όλοι χωρέσαν μες στο λίγο της στιγμής

και πέλαγο βαθύ απλώθηκε στα μάτια

ταξίδια στο βυθό

κρατάω από το χέρι το σκοτάδι να σωθώ

πριν να χαθώ μες στης στιγμής τα μονοπάτια

δεν είναι ο ήλιος και τα αστέρια που φωτίσανε 

εκείνο το σβηστό χαμόγελο στα χείλη μου

μα ήταν εκείνοι που έφυγαν και δεν γυρίσανε

και που τους σκούπισε απ' τα μάτια το μαντήλι μου

Α.Π.

ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ ΠΤΩΣΗ

 

ΠΑΡΑΚΜΗ  ΚΑΙ  ΠΤΩΣΗ

Είναι γιατί τις αγάπησα πολύ , την παρακμή μου και την πτώση μου...

Εκείνες ήταν που με έμαθαν ποιος είμαι στα αλήθεια ...

Γιατί καμιά μάσκα δεν σε ακολουθεί στην πτώση ...

Στην άκρη του γκρεμού είναι που φοβάσαι τα πάντα ...

Φοβάσαι πως θα σε σπρώξουν να πέσεις , φοβάσαι πως δεν θα σε βοηθήσουν να σηκωθείς , φοβάσαι τον πόνο , φοβάσαι να μείνεις μόνος , φοβάσαι τον θάνατο ...

Μα όταν αρχίζεις να κατρακυλάς είσαι πια ελεύθερος , δεν έχεις να πάρεις αποφάσεις , δεν υπάρχει σωστό και λάθος , δεν υπάρχουν φίλοι και εχθροί ...

Δες τον ήλιο πώς ζωγραφίζει με τα πιο όμορφα χρώματα τις τελευταίες στιγμές της μέρας ...

Κοίταξε το πεφταστέρι πώς σκορπάει υπέροχα το φως του , στο τελευταίο του ταξίδι ...

Λάτρεψα με πάθος την μούσα μου , και εκείνη με βοήθησε να γράψω τους στίχους μου , μνημείο για να δείχνει που έζησαν και που πέθαναν τα πιο όμορφα μου όνειρα ...

Την αγάπησα πολύ την παρακμή μου γιατί ποτέ δεν τρόμαξε το παιδί που ζει μέσα μου ... για αυτό και ζωγραφίζω ακρογιαλιές και κάμπους για να έχει το παιδί κάπου να πάει όταν έρθει η άνοιξη ...

Ίσως η παρακμή και η πτώση μου να είναι η πιο ολοκληρωμένη εκδοχή του εαυτού μου...

Γιατί όλοι οι φόβοι   που με συνόδευαν στον δρόμο της ζωής μου , σταμάτησαν εκεί στην άκρη του γκρεμού , και δεν με ακολούθησαν στην πτώση μου...

Και οι φόβοι ήταν αυτοί που με υποχρέωναν να φοράω μάσκες ...

Και επιτέλους έμαθα το αληθινό μου πρόσωπο ...

Και είναι ωραίο να ξέρεις ποιος στα αλήθεια είναι αυτός που μαζί του θα κάνεις το υπόλοιπο ταξίδι που σου απομένει

Α.Π.

δύο άμαχοι στον πόλεμο .

δύο άμαχοι στον πόλεμο .

Έτρεχε όσο μπορούσε πιο γρήγορα  στο γεμάτο από χαλάσματα δρόμάκι .

Μία βόμβα έσκασε μερικές εκατοντάδες μέτρα πίσω του κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο .

Έπρεπε να φτάσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα  , ήξερε πως μπορεί και να πεθάνει από το φόβο του , με το ζόρι μπόρεσε να το συνεφέρει το περασμένο Πάσχα που είχε πανικοβληθεί από τα βαρελότα των παιδιών. 

Άλλη μία βόμβα έπεσε στο γειτονικό σπίτι γεμίζοντας τον δρόμο σκόνη και θραύσματα .

Το ωστικό κύμα τον έκανε να χάσει την ισορροπία του και ένιωσε ένα κάψιμο χαμηλά στο δεξί του πόδι , όμως συνέχισε να τρέχει . 

Μόλις έφτασε στη γωνία μπόρεσε να δει το σπίτι του ...

Ανέβηκε δύσκολα τις σκάλες και έφτασε στο δωμάτιό του σκύλου του .

Το είδε να είναι με κολλημένη την τη μουσούδα του στον τοίχο , λες και ήθελε να βγει από αυτόν τον κόσμο , και να τρέμει ...να τρέμει ... να τρέμει ...

Το αγκάλιασε με τα δύο του χέρια κλαίγοντας ,  είχε σωθεί ο κόσμος του , δεν ήταν τόσο άσχημος πια , δεν είχε τόσο κρύο . δεν είχε τόσο πόνο...

Αλλη μία βόμβα έπεσε εκεί κοντά ,  τώρα άρχισε να τρέμει εκείνος... το σκυλί του είχε ηρεμήσει μες στην αγκαλιά του ... και του έγλυφε την πληγή στο πόδι ...

Α.Π.

ΚΑΦΕΣ ΚΑΙ ΤΣΙΓΑΡΟ

ΚΑΦΕΣ ΚΑΙ ΤΣΙΓΑΡΟ

Σαν το τσιγάρο που μου είχες κάνει τράκα

σαν τον  καφέ που ζήτησες να σε κεράσω

σαν τότε που είπες απ 'το σπίτι να περάσω

φθηνή η ζωή μου και την σκότωνες για πλάκα

και τον καφέ και τα τσιγάρα μου έχω αφήσει

στην σερβιτόρα έχω πει πως θα γυρίσω

μα έχω πεθάνει και νομίζω πως θα αργήσω

και θα έχουν τώρα το τραπέζι καθαρίσει

πόσο θα ήθελα να μάθω αν με θυμάσαι

πόσο θα ήθελα να σε έχω πια ξεχάσει

κι' αναρωτιέμαι όταν ο χρόνος θα περάσει

αν στο τσιγάρο και μες στον καφέ μου θα 'σαι

Α.Π.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΟΧΑ

 ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΟΧΑ

Τα ωραιότερα τραγούδια δεν γράφονται για τους βολεμένουςς και τους καθωσπρέπει . 

Ούτε για εκείνους που έχουν εξουσία ,  ούτε για εκείνους που στήνουν το παιχνίδι .

Για τους τρελούς και τους ονειροπόλους γράφονται ... για τους πνιγμένους στο αλκοόλ  μεθυσμένους σοφούς , για εκείνους που έχουν χάσει τις θάλασσες τους , μα βλέπουν τους ωκεανούς μέσα στο ποτήρι τους και ξανάκάνουν το ταξίδι γουλιά γουλιά ...

Για εκείνους που διάλεξε η μοίρα να είναι το χρώμα το σκουριασμένο ,  στο λιμάνι και στο σταθμό των τρένων ....

Για εκείνους που μοιράζονται το λιγοστό τους φαγητό με τα αδέσποτα στο δρόμο ...

Για εκείνους που δεν θα τους έκανες ποτέ παρέα με κανέναν τρόπο όμως είναι οι αγαπημένοι σου ήρωες στα βιβλία που διαβάζεις στις διακοπές σου ...

Για εκείνους που ένιωσαν τις ανάσες των  ξερών φύλλων στις πλατείες ...

Εκείνους που έγιναν ποιητές χαράζοντας με τα νύχια τους τα παγκάκια στα πάρκα ,,,

Τον Μόχα τον συνάντησες και εσύ , τον προσπέρασες όμως  βιαστικά και όταν πήγες στο σπίτι σου πίνοντας το αγαπημένο σου ποτό,  άκουσες το τραγούδι που μιλάει για εκείνον στο πανάκριβο στερεοφωνικό σου...

'' Μόχα ο τρελός, ο σοφός, ο τελειωμένος

Μόχα, αυτός που τον ξεχώρισε η Μοίρα. Τρέχει απ’ τα μάτια του η σκουριά και η αλμύρα Μόχα, αυτός που τραγουδάει ευτυχισμένος...''

Α.Π.

ΗΜΙΜΑΘΗΣ ΑΓΑΠΗ

 Ημιμαθής αγάπη .

Ντράπηκε ... όπως θα ντρεπόταν η ημιμάθεια δίπλα σε αδιάβαστα βιβλία ...

Σαν ένας ταξιδιώτης του χρόνου , η αλήθεια μπήκε στον ψεύτικο κόσμο του  κρατώντας στα χέρια της την νεκρή ζωή του  , εκείνος δεν τόλμησε να την  θρηνήσει , μα προσποιήθηκε ότι δεν την ξέρει , ότι ήταν μία άγνωστη για εκείνον...

Δεν ήταν ότι δεν είχε προσπαθήσει να βρει απαντήσεις στις ερωτήσεις που κρατούν ζωντανό έναν άνθρωπο ,  μα ήταν που είχε δει από νωρίς ότι ήταν πολύ πιο εύκολες οι απαντήσεις που έχουν όσο το δυνατόν λιγότερες αλήθειες ....

Ντράπηκε .... ήταν ''εκείνη'' μπροστά του και τον κοιτούσε βαθιά στα μάτια ...

Μα δεν ήξερε ... ωιμέ ! ... αν αυτή  κοιτούσε τον αληθινό εαυτό του ή τον ψεύτικο ...

Ούτε και αυτός ήξερε αν την αγαπούσε με τον αληθινό εαυτό του ή  τον ψεύτικο...

Α.Π.

ΗΛΙΟΒΑΣΙΙΛΕΜΑ

 

ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ

Την κοίταξε με εκείνο το ανήλιο βλέμμα...

Της χαμογέλασε με εκείνο το γκρεμισμένο χαμόγελο...

Τι κάνεις ? την ρώτησε... ενώ κάποιες σβησμένες λέξεις ξαναγύρισαν πίσω στην ψυχή του...

Εκείνη κοντοστάθηκε για λίγο και του απάντησε ''καλά είμαι , συγνώμη όμως γιατί βιάζομαι''

Τον προσπέρασε και εκείνος άκουγε τα βήματα της να απομακρύνονται ...

Δεν γύρισε να την κοιτάξει ... φοβήθηκε μήπως νιώσει την ματιά του πάνω της...

Συνέχισε να περπατάει... μέσα στο βλέμμα του σαν να είχε ξεχάσει εκείνη λίγο από το φως της...

Ο ήλιος βυθιζόταν στη θάλασσα λίγο λίγο χρωματίζοντας τον ορίζοντα με υπέροχα χρώματα...

Μα μέσα στα μάτια του το φως της  χάθηκε αργά μέσα στο γκρίζο ...

Και το βλέμμα του σκοτείνιασε ξανά...

Είχε  πάλι νυχτώσει... 

Α.Π.

ΔΥΟ ΞΕΝΟΙ

ΔΥΟ ΞΕΝΟΙ

Μα πιο πολύ φοβάμαι τους στίχους που θα γράψω και εσύ δεν θα σαι μέσα στο μολύβι μου...

Θα είναι εκείνη η φοβερή στιγμή που θα δω  το κενό που άφησες μέσα μου....

Και τρέμω μην το γεμίσω με αλήθειες τώρα που μου τελειώσανε τα ψέματα ...

Και δεν έχω δει ποτέ μου μία αλήθεια που δεν κρατάει μαχαίρι...

Ίσως θα πρέπει να γίνω πρόσφυγας στους στίχους που έγραψε κάποιος άλλος...

Να γίνω ένας λαθρεπιβάτης στο ταξίδι της ψυχής του αγαπημένου μου τραγουδιού...

Να φύγω για πάντα από μέσα μου και να κάνω ένα καινούργιο εαυτό πατρίδα...

Κι αν ποτέ σε συναντήσω δεν θα με γνωρίσεις , αλλά ούτε και εγώ θα σε ξέρω....

 Επιτέλους θα είμαστε δύο ξένοι...

Α.Π.