ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ
μες στη σιωπη χιλιες εικονες μπηκαν
κι'αγαπης λογια και θυμου χωρέσαν
πως δυό ζωες μεσα στη γυαλα να χαθουν μπορέσαν?
σε ποια  απατητη του νου σπηλια κρυφτηκαν?

σου το΄χα πει
δεν αγαπανε ευκολα οι ανθρώποι
απλα φοβουνται πως δεν θα αγαπηθουν
και τρεμουν μονοι
γιατι το ξερουν
πως τα θεριά τους μια μερα θα λυθουν

δεν ξερω ποιο θεριό αποψε τρεμεις μην λυθει
δεν ξερω ποιο θεριό ειναι παιδι δικο σου
μια αγκαλια ζεστή να βρεις κι'εκει αμπαρωσου
και οτι χρωσταμε εγω να ψαξω πως θα ξοφληθει

μου το'χες πει
παντα ενας δρομος
ενα εισιτηριο κι'ενα ταξιδι  ξεκινά
μα να προσεχεις
οπου εχει φωτα ειναι τα πιο σκοτεινα
Α.Π.

ΟΙ ΦΩΚΙΕΣ
στερνο σου αντιο
στης φωκιας την ραχη
να φευγεις σε ειδαν
το κυμα και οι βραχοι

πικρο μονοπατι
με κοκκινο χωμα
τα που αφησες ιχνη
υπαρχουν ακομα

της θαλασσας ηχοι
τα λογια σου λενε
νερο και αλμυρα
στα ματια που καινε

οι φωκιες χαμενες
τα σπηλαια αδεια
μοναχα μπουκαλια
νερο και σκοταδια

μαζι τους σε πηραν
στα απυθμενα βαθη
πως φωκια οτι ησουν
κανεις δεν θα μαθει
Α.Π.

ΤΟ ΦΤΑΙ ΞΙΜΟ
του δεντρου εκεινο το στολιδι που κραταει στο χερι ακομη
εκεινη η λεξη μες στο στομα που δεν εγινε συγνωμη
τα αστεια που παγωνουν πριν γελασουνε τα χειλη
και το γραμμα στο συρταρι που ποτε δεν  εχει στειλει
εγιναν μισος αιωνας που τον εζησε ενας αλλος
και παιδι που στον καθρεφτη μεσα φαινεται μεγαλος

μα αν εφταιξε για κεινο που δεν εγινε ταξιδι
ειναι που μιλουσε ωραια του παραδεισου το φιδι

την κρυμμενη την αληθεια που τηνε φυλαει το ψεμα
και η μασκα που εχει δωσει του ανικητου το βλεμμα
το θηριο που βρυχαται μα φοβαται οταν φοβιζει
και η αγαπη που δεν ξερει να μιλαει μα γρυλιζει
εγινε τραγουδι φαλτσο διχως μουσικη και στιχο
και βροχη μεσα στα ματια που εχει της σιωπης τον ηχο

μα αν εφταιξε σε κατι που αορατος γυρναει
ειναι που απο τη ζωη του ουτε απ'εξω δεν περναει
Α.Π.

ΣΤΟ ΚΕΝΟ

Και οταν πηδησεις στο κενο
τι ωφελει να μετανιωσεις
το ηξερες οτι δεν ξερεις να πετας
 Δεν εχει η πτωση ουρανο
ουτε αγγέλους μοναχος σου να μη νιωσεις
 ουτε ορανιο τοξο να κοιτας

Θα εισαι εσυ και φοβος σου
και θα το ζησεις μονος σου

Οταν πηδησεις στο κενο
μην χαραμησεις την κραυγη σου
δεν θα  ακουσουν τις κραυγες αν δεν ακούσαν  τη σιωπη
οταν πηδησεις στο κενο
παρε μαζι την πιο βαθια πληγη σου
και αστο μαχαιρι καρφωμενο εκει πισω κανεις να μην κοπει

Κι'άνοιχτα χερια σαν φτερα
για τελευταια σου φορα
Α.Π.

 ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ

Του Χαροντα η βαρκα
τι θελει στην Τσουρουνα?
Λες να εχει βγει για τσαρκα
με τουτη την φουρτουνα?
Στο λογκο γιατι κλαινε
και οι δυνατοι λυγανε?
γιατι καντηλια καινε
και μαυρα οι νιες φορανε?
Ποιον περιμενει ο σκυλος
να ρθει απ'την ανηφορα?
γιατι ο γνωστος και ο φιλος
ερχεται διχως δωρα?
Αραγε ποιος που λειπει
στιγμη δεν εχει λειψει?
ποιος προσπαθει να κρυψει
στο γελιο του την θλιψη?
Γιατι σε καθε βλεμμα
μεσα εισαι Κυρ Στεφανε?
ποιος θα μου πει ενα ψεμα
οτι κανεις δεν πεθανε?
Α.Π.

ΑΛΛΟΥ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥ

Αλλου για αλλου
με του τρελου
 τη μοιρα
σε οποια εποχη
με ηλιο,βροχη
 πλημμυρα
Φεγγει,στολιζει
μα και εμποδιζει
αλληλους
και αναγκη εχει
κι άς μην αντεχει
τους φιλους
Θαλασσα απλωνει
με ενα σεντονι
στο στρωμα
και φτιαχνει γλαρους
καικια,φαρους
με χρωμα
Εχει παλιωσει
και μεγαλωσει
μια σταλα
μα ονειρα κανει
κι'αν μην προκανει
μεγαλα
Θεος αν Εισαι
μην του αρνεισαι
μια χαρη
οταν θα ειναι  ο καιρος
να ρθει ενας γλαρος λευκος
να τον παρει
Για τελευταια φορα
να ψηλωσει
οταν τα ονειρα
θα'χουν τελειωσει
Α.Π.

ΚΑΝΕΝΑΣ
να μ'ακουσεις θελω
γι'αυτο δεν μιλαω
να με δεις ζηταω
γι'αυτο παντα λειπω
θελω να σου αρεσω
γι'αυτο μασκες βαζω
μονος μου φοβαμαι
γι'αυτο δεν υπαρχω
και εχωρεσα ολος
σε μια λεξη μονο
''κανενας''
στην ακρη μιας πενας
Α.Π.

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΤΕΝΟ
Ολα τα συννεφα της πλασης
πανω απ'το μικρο στενο
στα ματια οι θαλασσες της Λασσης
στις αγκαλιες μονο κενο

Δυό Παναγιές αντικρυ στεκουν
δυό οι πληγες γιατριά καμιά
δυό πηνελοπες ρουχο πλεκουν
μα στο λιμανι ερημιά

Στα  κρύα τα δωματα τα λογια
που δεν προλαβανε να πουνε
βουβα σβησμενα μοιρολογια
που μονο οι Αγγελοι τα ακουνε

Σε τουτο το στενο αν κοιταξεις
θα δεις δυό σπιτια οπως τ'αλλα
κι'αν δεις να ορθωνει μην τρομαξεις
μεχρι τον ουρανο μια σκαλα
Α.Π.

ΤΥΧΑΙΟ ΚΑΙ ΑΤΥΧΟ
Του ποθου ο στεναγμος της νιοτης
για μια στιγμη ο κοσμος ολος
Κι'ο απροσκλητος ο θιασωτης
που του ελαχε της σκιας ο ρολος
Να γινει δεντρο να ριζωσει
ειναι η πρωτη του η σκεψη
που στη στιγμη θα την ξηλωσει
προτου ξενες στιγμες να κλεψει
Στην ακρη του ματιου ομως τωρα
ο αιωνιος χορός της νιοτης
στο δασος με τα κωνοφορα
εγινε η στιγμη δεσμωτης
Ποσο βαρυς νιωθει και ξενος
μες στο στριφτο το μονοπατι
απ τις σκιες κυνηγημενος
κι'απο οσα βλεπει με την πλατη
Αυτος ο στεναγμος στοιχειωνει
σε καθε θροισμα και ηχο
αυτος ο στεναγμος βουρκωνει
σε καθε λεξη του και στιχο
Α.Π.

ΟΙ ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ

την εντολη τη δεκάτη
αμα πενηντα και κατι
αν θελεις να μη πατησεις
πρεπει πολυ να αγαπησεις

μάτια να μην εχεις γι' αλλη
μονο μια αγαπη μεγαλη
και ολλα του κοσμου τα πλουτη
να 'ναι η αγαπη ετουτη

μα αν ο χρονος νικησει
και η αγαπη σας δεν κρατησει
τις εντολες και τις δεκα
θα μαθεις σε μια γυναικα

 κοιτα ομως να μην λυγισεις
γιατι αλιμονο και πατησεις
την εντολη την εβδομη,
χιλια δεν σε  φτανουν συγνωμη

Α.Π.

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΟΥ

Που δεν σε ρωτησα
και σε ονειρευτηκα
συγνωμη
μα σου το ορκιζομαι
πως ουτε που σ'αγγιξα
ακομη
μοναχα καληνυχτα σου 'πα
σ'αγαπαω
και οπως κοιμοσουν
εμεινα να σε κοιταω
Που δεν σε ρωτησα
και σε ονειρευομαι
λυπαμαι
ομως φοβαμαι
οταν μονος μου
κοιμαμαι
κανω ταξιδια μες στα ματια σου
μεγαλα
εγω που ειμαι ενα χρυσοψαρο
στη γυαλα
Που δεν σε ρωτησα
και σε ονειρευτηκα και παλι
ειναι που τιποτα μπορει απ'τη σκεψη
να σε βγαλει
πως σε ονειρευομαι μερα και νυχτα
δεν θα στο πω
δικο μου το ονειρο
και το δικαιωμα
να σ'αγαπω
Α.Π.

ατιτλο
Σιωπη μες στη σιγη
μονο ο ηχος μιας τσαλακωμενης κολλας
που τηνε σπρωχνει και σε αλλη γραφει κιολας
για ποιο ταξιδι.ποια φυγη
μες στα μελανια ψαχνει νά βρει το εισιτηριο
τι να  αγιασει μες στο πυρ το καθαρτηριο
παλι ξανοιγεται
και παλι πνιγεται
Α.Π.

ΓΙΑ ΔΕ?

Εκει που οι πετρες του γκρεμου κυλανε
ειν'της αγαπη σου το μονοπατι
εκει η αρχη εκει και το φιναλε
εκει της πορτας σου το σκαλοπατι

Και γω που το'χω μονος περπατησει
στο σκαλοπατι σου τοσα ξενυχτια
και αφου ποτε δεν μ'ειχες αγαπησει
γιατι μου εριξες αγαπης διχτυα?

Εκει που εσβησε ενα πεφταστερι
η ελπιδα μου κι'η ευχη ειχες γινει
σταλακωμενο ενα χαρτι στο χερι
και δυο μουτζουρες οτι μου εχει μεινει

Μα εγω που μετρησα ολα τα αστερια
γιατι στους στιχους μου μπηκε σκοταδι
γιατι ειναι αδειανα τα δυο μου χερια
για δε σ'αγκαλιασα κι'αυτο το βραδυ?
Α.Π.

Η ΝΕΡΑΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΟΡΙ

Ενα κυμα ,στον βραχο που σπαει
μια νεραιδα μαζι κουβαλαει
 στο ακρωτηρι απαλα την αφηνει
της λεει αντιο παφλαζει και σβηνει

Το αγορι που εχει μεινει  μονάχο
καθισμενο στον μεγαλο τον βραχο
μες στα δαχτυλα το τσιγαρο που στριβει
μες στα δακρυα  η ιστορια που κρυβει

Ξαφνικα η νεραιδα μπροστα του προβαλει
μα εκεινος ο αμοιρος την περασε γι'αλλη
το κοριτσι του ενομισε πως ηρθε στο βραχο
που τον λυπηθηκε μαλλον που τον ειδε μοναχο

και σφιχτα την αγκαλιαζει
η νεραιδα ομως τρομαζει
θρυψαλα γινεται ,σκονη
και ολουθε γυρω απλωνει

και ο νεος μονος μενει
και στο βραχο πανω γερνει
το τσιγαρο αναβει,σβηνει
και ποταμια δακρυα χυνει

Μα κι,η νεραιδα ειναι μοναχη
 και φοβαται που νυχτωνει
για κρεβατι της οι βραχοι
και δυο φυκια για σεντονι
Α.Π.

ΣΤΗ ΔΥΝΗ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ
Αν εχεις χαθει
μες σε ψευτικες λεξεις
αν εχεις καει
απο αστερια που πεσαν
αν εχεις χασει το φως
πριν προλαβεις να φεξεις
τα ταξιδια σου αν φοβοι
με αλυσιδες το δεσαν

εαν επιασες πατο
στο βαθυ το βαρελι
στον καθρεφτη σου αν βλεπεις
να γελα ενα κουρελι

Αν γραναζι εισαι μεσα
σε φρικτη μηχανη
αν απο ονειρα εισαι
πια πανι με πανι

μπες και συ μες σε τουτο το στιχο
ειναι ωραια εδω ειναι ωραια
της σιωπης σου να φερεις τον ηχο
και μαζι,στη κορφη του γκρεμου
να κοιταμε την θεα

και το σαλτο μορταλε πριν γινει
θα με δεις τα καλα μου να βαζω
και στης πτωσης ,σαν ειμαι, την δυνη
μία μία τις μασκες θα βγαζω

για να μοιαζω για λιγο σαν γλαρος
πριν στο χωμα με ριξει το βαρος

και στης δυνη, σαν ειμαι ,της πτωσης
και δεν εχεις φτερα να με σωσεις
μη σε νοιαζει μοναχα το σωμα
θα τσακισει σαν πεσει στο χωμα
Α.Π.
















   
   

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

 Σε πρωτογνωρισα στα ονειρα μου
δεν ειχες σωμα ουτε μιλιά
μα  αερας ησουνα μες στα φτερα μου
και με ταξιδευες πολυ ψηλα

υστερα σε ειδα σε μια εκδρομη
φοραγες σκουφο και μπλε ποδιά
στιγμη δεν σ'εχασα στη διαδρομη
η πρωτη του ερωτα τρικλοποδια

Σου πρωτομιλησα στο γυμναστηριο
μες στους καθρεφτες κλεφτές ματιες
καθε απογευμα γλυκο μαρτυριο
πονανε του ερωτα οι σαιτιες

υστερα εγινες φωτογραφια
μες στο ερμαριο που ειχα κολλησει
τραγουδι ησουνα μες στα ηχεια
τοτε στο θαλαμο που'χα μεθυσει

μετα σε κρατησα στην αγκαλια μου
φορουσες το ασπρο το νυφικο
τοσο ελευθερος μες στη θηλια μου
γλυκο του ερωτα ναρκωτικο

το ''καλως ηρθες''υστερα ησουν
οταν εγυριζα απ'τη δουλειά
και δυο χειλη για να μου σβησουν
ολη την κουραση με δυο φιλιά

Μετα τηλεφωνο''φαε θα αργησω''
εγιναν τα φιλιά κι'η αγκαλια
''δουλευω μεχρι αργα και θα δειπνησω
με καποιους φιλους απ'την δουλειά''

μετα ηρθαν ψεματα ,δικαιολογιες
πικρες κουβεντες και προσβολες
συγνωμες,κλαματα κι'απολογιες
και παρακαλια και απειλες

Κι'ηρθε μια μερα να ψαχνω σπιτι
ελεγα αποκτησα την λευτεριά
ξημερωνομουνα σαν τον αλητη
παρεα με Αγγελους και με θεριά

Σε αδειο σπιτι τωρα γερναω
μονο στα ονειρα πιά μου μιλας
ουτε που ρωτησες πως τα περναω
αλλον αγαπησες κι'αλλον φιλας

Κουδουνι χτυπησε και εγω ελπιζω
πως με συγχωρεσες και ηρθες πισω
ομως θα ερθει αυτο που αξιζω
βαζω την μασκα μου να της ανοιξω

Βγαζει τα ρουχα της,φιλι στο στομα
ενα μασουρι στον κορφο βαζει
κοιτω το ξεστρωτο βρομικο στρωμα
Με την ζωη μου κοιτα πως μοιαζει !!!

Α.Π.

ΚΟΜΠΡΑ
στους σπασμενους τους  δρομους που τα ονειρα πηραν
στις σβησμενες φωτιες που η ελπιδα παγωνει
στα ανοιξιατικα ματια που γεράσαν και γυραν
και στης γέννας το κλαμα που ειν'πνιγμενο στο χιονι

ψαχνω να'βρω το αιωνιο μολυβι
που στο γραφιτη του μεσα σε κρυβει
ψαχνω να'βρω το αωνιο μελανι
που θα ξεπλύνει απ'τα ματια την πλανη

στης βροχης τις ψιχαλες που το τζαμι  χτυπανε
μες στον βροντο της πορτας που μ'οργη εχω κλεισει
μες στα ανοστα αστεια που συνεχεια γελανε
μες στο αιμα που πλενω στου νιπτηρα τη βρυση

την σιωπη μου σαν μαγος  γητευω
κι'αγκαλια με την  κομπρα χορευω
στον καθρεφτη μου μεσα κοιταζω
η σιωπη μου κι'εγω πως ταιριαζω!!!

Α.Π.

ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΜΟΥ

Οι δαιμονες μου στην αγκαλια μου μεσα κουρνιαζουν
και ιστοριες κρυφες κι'ανειπωτες μου αραδιαζουν
λενε για τοτε που απ'τον παραδεισο φεραν το μηλο
και που μου συστησανε το φιδι το ατιμο καλο τους φιλο

λενε για τοτε που μου κρατουσανε τσιλιες πιο περα
τη νυχτα εκεινη που ο ποθος κι'η ντροπη φορεσαν βερα
πνιγμενη ανασα καυτα ποταμια πανω στο σωμα
ποσα θα ελεγε μιλιά αν ειχε κεινο το στρωμα

Οι δαιμονες μου διπλα μου καθονται πιστα σκυλια
και τωρα με υπακουν σε οτι τους ζητω χωρις μιλιά
κρατουν τα μυστικα μου ακομη κι'απο με λες κι'ειμαι αλλος
και που ειναι μυστικα και οχι φανερα καιμος μεγαλος

Οι δαιμονες μου τον δρομο μου εδειχναν για το ταξιδι
μα  την Ιθακη μεσα στο σωμα μου την ειχα ηδη
τραγουδι ομορφο την νυχτα ακουγα απ τις Σειρηνες
σε ενα καταρτι λιτος κρατιομουνα μερες και μηνες

Οι δαιμονες μου
στις εμμονές μου
μεσα κρυμμενοι
δεν χασαν μαχη
μα ειναι μονάχοι
και νικημενοι

Α.Π.

ΠΑΡΑΜΙΛΗΤΟ
ποσο ζέστη ποσο σκοτεινια
το ιδρωμενο μου ονειρο
στα σεντονια  τα λευκα
τρεμει απ'τον φοβο του
μην ξυπνησω και χαθει
ο δρομος πισω του κλειστος
που το εφερε ως εδω
δεν υπαρχει επιστροφη
δεν θα δει ποτε το φως
ποσο κρυο ποση παγωνια
μη μάφηνεις μονο μου
μες σε τουτη τη φωτια
μες στην μαυρη κολαση
εχω αφησει τα κλειδια
μεσα στην οθονη σου
δες με ειμαι αορατος
ακουσε με ειμαι σιωπη
ειμαι  εκεινη η στιγμη
που κι'οι δυο μας λειπαμε
ο καθρεφτης ο παλιος
που μας ειπε ψεματα
ειμαι οσα δεν σου εδωσα
εισαι οσα δεν γυρεψες
ειμαστε οσα ξεχασα
και οσα δεν θυμασαι πια
καπου εσυ αλλου εγω
καποτε η ουδεποτε
Α.Π

  ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ

και αρχισα τις μασκες μου να βγαζω
εσχισα την μια πισω απ'την αλλη
στον καθρεφτη μου μεσα κοιταζω
φτου να παρει !!!ο αλλος ειμαι παλι

μες στους εαυτους που'χω μπερδεψει
ειναι καποιος που σε αγαπουσε
καποιος που σε ειχε ικετεψει
και λιγη αγαπη σου ζητουσε

που να ειναι...που εχει παει...
ακομη λες να σ'αγαπαει?
ουτε θελω να τον ξερω
με ειχε κανει να υποφερω
πεστου να μην ερθει πισω
να!!! την μασκα του θα σχισω

αφησα μια μασκα τελευταια
που δισταζω λιγο να την βγαλω
αλλοι λεν 'πως ειν'η πιο ωραια
αλλοι οτι ειναι νουμερο μεγαλο

ειναι εκεινη που μου μοιαζει
και λιγοτερο μ'αλλαζει
απο πισω της σε ειδα
ομορφη μου δεσποινιδα
.σ'ειδε κι'ο χαζος μου εαυτος
που σε αγαπησε κι'αυτος

να !!! την βγαζω τηνε σκιζω
τον εαυτο μου σου γνωριζω
διχως μασκα ομως τρομαζω
βρισκω μασκα και την βαζω
Α.Π.

Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ

Μα αν δεν με βλεπεις πια
πισω απ'του χρονου την θαμπαδα
αν μες στις μπορες των ματιων μου
δεν βρισκεις πια καμιά λιακαδα
αν στο κορμι μου το αγγιγμα σου
ταξιδι δεν ζητά να κανει
πες μου η αγαπη που μου ειχες
ζει ακομη η εχει πεθανει?

Γιατι ακομη δεν μπορω
εξω απ΄τα ματια σου να βγω
αν τωρα πια δεν μ'αγαπας
στην θαλασσα τους ας πνιγω
αν τωρα πια δεν μ'αγαπας
ας σβησω
χωρις εσενα δεν μπορω
να ζησω

Μα αν ειν'το χαδι μου γυαλι
που πια ρυτιδες σου χαραζει
αν το τραγουδι μου ειν'κραυγη
μες στην σιωπη που σε τρομαζει
αν εισαι μιά αλλη κι'οχι εσυ
μες στου στυλου μου το μελανι
πες μου  αχ πες μου να χαρεις
ζει η αγαπη μας η εχει πεθανει?

Και εγω που ακομη δεν μπορω
εξω απ΄τα ματια σου να βγω
αν τωρα πια δεν σ'αγαπω
στην θαλασσα τους ας πνιγω
αν τωρα πια δεν μ'αγαπας
ας σβησω
χωρις εσενα δεν μπορω
να ζησω
Α.Π.

ΠΡΩΙΝΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΗΣ
Με αορατη ντυμενος πορτοκαλί στολη
στο χερι ενα ποτηρι με ξυδι και χολη
αορατη και συ στο διπλανο τραπεζι
''ανοητες αγαπες''η μουσικη να παιζει

''θα πιειτε ακομα κατι?''ρωταει η σερβιτορα
''ευχαριστω θα φυγω εχει περασει η ωρα''
εξω ψυχη στο δρομο λες και χαθήκαν ολλοι
εγω χωρις εσενανε μονο σ'αυτη την πολη

ποσο γλυκα το σουρουπο τα σκοτεινα σκουπιζει
απο το χερι μ'επιασε και σπιτι με γυριζει
δυο παξιμαδια και καφες και ενα τσιγαρο ακομη
ετσι να αρχισει ομορφα η μερα η εβδόμη

Μια αδεια πορτοκαλί στολη ριγμενη στο παγκακι
και μιά καρδια που την κρατα ενα μικρο παιδακι
 κι'ο γλαρος που εγυρισε απο μακρυ ταξιδι
βρηκαν τετραδιο αδειανο και μεσα μπηκαν ηδη
Α.Π.

Η ΜΑΧΗ
Ο δρακος ο αορατος
μπροστα μου θεορατος
μα εσυ κοιτα αλλου να χαρεις
και οσο κι'αν με εκλιπαρείς
δεν θα'ρθεις σε τουτη τη μαχη
που οι λυκοι πηγαινουν μονάχοι

Κι'αν δεις να δισταζω δεν ειν' που φοβαμαι
μα ειναι που πανω μου κι οι δυο ακουμπαμε

ο δρακος ο αορατος
μπροστα μου θεορατος
η ανασα του σιδερα λιωνει
συγνωμη που σ'αφησα μονη
μα πρεπει την μαχη να δωσω
η εμενα η αυτον να σκοτωσω

και αν ουρλιαχτα ακουστουν μες στο βραδυ
να ξερεις νικηθηκα ξανα απ το ρημαδι
Α.Π.

ΕΦΗΒΟΣ
Πισω απο μια λευκη  κουρτινα
δεμενο με μια σερπαντινα
κραταω ενα  τερατακι
Φοραει κοντο παντελονακι
 εχει φτερα στους ομους δυο
στο στομα παντα ενα αστειο
Με ενα μολυβι ζωγραφιζει
 λογια αλλοκοτα γρυλιζει
ολο απο μεσα του μιλαει
μια θυμωνει μιά γελαει
κι'υστερα ριχνει μαυρο δακρυ
μοναχο του σε καποια ακρη
Καθρεφτες χιλιους εχει σπασει
που του προσταζουν να γερασει
και σε χαρτια τσαλακωμενα
ονειρα κρυβει ξεχασμενα
Οταν μαζι του εξω βγαινω
το'χω καλα παντα κρυμμενο
να μην το δουν και το χλευασουν
και δικαστες μη το δικασουν
κακο παραδειγμα πως δινει
εφηβος που εχει ακομα μεινει
Α.Π.

 ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ
Στων σκεψεων τα λασπονερα
η προσευχη βουλιαζει
και της ψυχης το ειδωλο
μες στον καθρεφτη σπαζει
σε μονοπατι απατητο
που η ελπιδα το'χει ανοιξει
βρισκεις αφορετη θηλια
που ηδη σ'εχει πνιξει
Τιναζεσαι απ'τις σκεψεις σου
μεσα σου φωτα ανοιγεις
και το σεντονι ο κοσμος σου
που γυρω σου τυλιγεις
Μια ανασα να'ναι η νυχτα σου
γρηγορα η μερα να'ρθει
γιατι λιγοτερο πονει
την μερα το αγκαθι
Κι αν ερθει μες στον υπνο σου
η αγυριστη σου αγαπη
δωστης το γραμμα που βαστας
για κεινη στο κιταπι
εκεινα που δεν τολμησες
ποτε να ξεστομησεις
να τα'βρει πανω στο χαρτι
ολα προτου ξυπνησεις
Α.Π.

ΠΡΩΙΝΟ ΟΝΕΙΡΟ
απο ενα συνεφο ξεπεζεψε μπροστα μου
με ενα ασκο πισω στην πλατη κρεμασμενο
του ειπα'' ελα γερο και σε περιμενω
και ασε τον ανεμο να ανοιξει τα πανια μου''

κοιταει με θλιψη το σκαρι μου το σπασμενο
που ως επανω με νερα ειχε γεμισει
και το καταρτι που'χε σπασει και σαπισει
και το πανι που σε κομματια ηταν σχισμενο

''πες μου'' μου λεει ''ποιος αερας εχει ευθυνη
για ολο τουτο το κακο που εχεις παθει?''
''δεν φταιει του λεω η τρικυμια,μα η γαληνη
 που εχω στης ξερας βυθιστει  τα απατα βαθη''

λυνει τους κομπους τον ασκο που εχουν δεμενο
την τραμουντανα απ'τα μαλλια εξω τη βγαζει
και το σκαρι μου που ηταν στη στερια σπασμενο
κομματια τωρα μες στο πελαγο βουλιαζει

απο το ονειρο ξυπνω πριν ξημερωσει
εξω ο αερας τα παραθυρα κτυπαει
λες στα αληθεια  να εχει ο Αιολος  θυμωσει
και γιατι στη ξερα ειμ' ακομη να ρωταει?
Α.Π.

Η λαμψη
 Πολυτιμος λιθος που πια να λαμπει σταματησε
  στο λαιμο που ξεθωριασε του φιλιου κοκκιναδι
 πεφταστερι  μπροστα μου σε κομματια θρυμματισε
μα πες μου ποσο χωραει μες στις πετρες σκοταδι

Ποσο ξεμακρυνες και πια δεν σε φτανω
εγινες ξενη,μια αγνωστη, μια  αλλη ,
οπως τα συνεφα ψηλα εκει πανω
που ενω δεν τα σωνω με βρεχουνε παλι

Σαν πανακριβο κρυσταλλο που μ' ενα αγγιγμα το'σπασα
τα γυαλια του με κοψανε και εγιομησα με αιμα
παραμυθι ανοητο που με το ποθο μου το'πλασα
 ποσο αναγκη ειχε η αληθεια μου να αγαπησει ενα ψεμα
Α.Π. 









Α.Π.

 ΔΥΣΗ
Σε μιά θλιμμενη δυση
οσα εχω επιθυμησει
φωτια
στη θαλασσα βουλιαζουν
τα χρωματα που αλλαζουν
βαθια

Ο ηλιος πριν να γειρει
με ενα ραντιστηρι
αργυρο
τα κυματα αγιαζει
και χρωματα αδειαζει
στο νερο

Μενω να μετρω πανια που σβηνουνε
και οσα δεν θα γινουνε
τα θρηνω
καπως απο ενα γλαρο πιαστηκα
και για λιγο κρεμαστηκα
στο κενο

Με μια θλιμμενη δυση
η μερα θα μ'αφησει
ξανα
τα χρωματα αγκαλιαζω
και παω και κουρνιαζω
μετα

Μεσα στο ονειρο πανια ανοιγουνε
με καλουνε να φυγουμε
απο δω
ομως μια σκεψη παλι με νικα
μην γυρισεις στα ξαφνικα
και δε σε δω
 Α.Π.

ΤΡΟΜΑΞΕ Η ΓΙΟΡΤΗ

Ανεμελα μες στα δρομακια τριγυριζεις
οτι εισαι στοχος του θεου δεν το γνωριζεις
καθως το αιμα που κυλα κοιταζεις
και απο φοβο και ιδρωτα σταζεις
μες στα σπασμενα τα γυαλια πεσμενος
μες σε ενος αλλου τη ζωη χαμενος

Τωρα η γιορτη τρομαξε και εχει φυγει
και την αυλαια καποιος δεν ανοιγει
Πως το τραγουδι εχει γινει δακρυ?
Γιατι κομματια εισαι σε μια ακρη?

Ποιος ειναι εκεινος που θα σου εξηγησει?
ποιος τα θερία τα εχει αμολησει?
και πως να πιασεις το απλωμενο χερι
πως να γνωριζεις ποιος κρατα μαχαιρι?
Α.Π.

 ΑΝΕΜΟΙ
εγω παιδι απο χωριο και συ πρωτευουσιανα
το πιο μακρυ ταξιδι μου ηταν μεχρι την Λασση
 Μαιστρο εγω σε πέρασα μα ησουν Τραμουντανα
μεχρι να μασω τα πανια τον μπουσουλα ειχα χασει

θυμαμαι ειχε Οστρια που εχασα τα σημαδια
και  ολες  οι ακτογραμμες κρυφτηκαν απ'τη σκονη
ηρθε κι'ο Μπατης που ζητα φιλια αγκαλιες και χαδια
και στα μελτεμια ξεχασα να μην σε αφηνω μονη

τωρα που ο λιβας με εκαψε γυρευω απανεμι
και στον πουνεντη δεν μιλω γιατι μακριά μου σ'εχει
κι αν την ζωη μου τσακισαν του κοσμου οι ανέμοι
απο τον Αιολο ζητώ παντα να σε προσεχει
Α.Π.



 

ΣΕ ΚΛΟΥΒΙ
 Ενος παναθλιου ποιητη
γραφή αναξια  και λιτή
δεν φτανει
και ποια φωτια να  αφουγκραστεις
και ποια φωνη να δανειστεις
να κανει
γιατι οτι σε αγαπω και αν πεις
εχει τον ηχο της σιωπης

Σαν θαλασσα μες σε κλουβι
χωρις το κυμα και βουβη
η πενα
και στο χαρτι ειναι τα σκαρια
που λιωνουνε μες στη σκουρια
δεμενα
και οι στιχοι σου εχουν πνιγει
προτου να γινουν ναυαγοι
Α.Π.




 

ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ
Ποσες θυελλες στα ματια σου κρυφτηκανε
και τα χειλη σου ποιες σκεψεις τσαλακωνουν
ποιοι κουρσαροι  στη ζωη σου ανεβηκανε
και το φως της λιγο λιγο ξεφορτωνουν ?

 Ποιος τις ριζες σου γυρευει να σου παρει?
 γιατι λειπει το μαχαιρι απ το θηκαρι?

Την μουλετα γιατι εκανες προσκεφαλο
ποιος την κραταγε? ποιος σ'εχει κοροιδεψει?
ποιο ειναι το υπουλο το φιδι το δικεφαλο ?
ποιο το φιλτρο που μπορει να το γητεψει?

Στο θηκαρι μην αφησεις το μαχαιρι
ξεκουρασου αλλα κρατα το στο χερι

Ποιος ο δρομος που τα ιχνη σου δεν αφησες
ποια η θαλασσα που δεν σε εχει πλυνει
ποιου μνημειου τα θεμελια δεν αρχισες
το ονομα σου γιατι μικρυνε και φθινει?

το μαχαιρι τρομερη να εχει κοψη
για να  εχεις των πατερων σου την οψη
Α.Π.

 ΕΚΕΙ ΕΙΜΑΙ
Δεν ειμαι ο γλαρος που πετά πανω απ'τα κυματα
ουτε  κλειστο ειμαι οστρακο  μες στη σχισμη στο βραχο
ουτε ναυάγιου θρυμμα στης ξερας τα ξεπλυματα
ουτε το φως που αναψε στο φαρο τον μονάχο
μα οπου αφησε η σουπια μελανι
εκει που κρυφτηκε και'ο οχτρος την χανει
εκει ειμαι καυκαλο γριας χελωνας
που το εσμιλεψε μισος αιωνας
Δεν ημουν ο αγριος ανεμος που λυσομαναγε
ουτε η αστραπη που εκοψε στα δυό το βραδι
ουτε ο βοριάς που σφυριζε και τις ψυχες κοπαναγε
ουτε η σκια που γυριζε μες στην βροχη ρημαδι
μα εκει που εχει δαχτυλιες στο τζαμι
εκει που αφησε  ιχνη η παλαμη
θα μ'ευρεις να κυλαω μικρη σταγονα
που να ξεφυγει θελει απ'το Χειμωνα
Α.Π.

 ΘΥΜΑΜΑΙ
 θυμαμαι που  ελεγες
για την Ελλαδα που δεν πεθαινει
για το φανταρο μεσα στα χιονια
με τη μακριά του χοντρη του χλαινη
Θυμαμαι  μου εμαθες
οτι εχω φιλους
 εκει στη Δυση
για με που νοιαζονται κ'οτι κανενας
να με πειραξει δεν θα τολμησει
Και ενα χαρτη με ενα νησι μεσα σε πλαισιο στην κατω ακρη
θυμαμαι προσφυγες και αγνοουμενους
μανες να κλαινε με μαυρο δακρυ
Ενα Νοεμβρη πως το  θυμαμαι
ενα γαρυφαλλο μου ειπες να αφησω
καθως μου μαθαινες ποιους,τι τιμαμε
Θυμαμαι  να κρατας
 σημαιες πλαστικες
γαλαζιες,πρασινες ,κοκκινες και αλλες
σαν να κρατας
κλειδια που ανοιγουνε
πορτες μεγαλες
Θυμαμαι να βαστας
 τον διακοπτη
 το φως να απειλεις
 να μου στερησεις
θυμαμαι τις φωτιες ,δαση να καιγονται
πρασινο ορκιστηκες να μην αφησεις
Θυμαμαι ενα πρωι
 ντροπη να νιωθω
που την σημαια μου την πηρε ο αερας
στις Θερμοπυλες
 θυμαμαι σε εψαξα
μα εσυ ησουν στην βουλη εθνοπατερας
Θυμαμαι φιεστες ,χλιδη και λουσα
κυπελλο και πρωτια και Καλατραβα
λεφτα υπαρχουν,τροικα και θεσμοι
και η πατριδα μου
 ξυπνησε σκλαβα
Θυμαμαι  ελεγες πως φταινε οι αλλοι
τωρα εισαι ο αλλος
,δεν το ξεχναω
που μου ειπες ψεματα
 Ελληνα μαθε το
την προδοσια σου δεν συχωρνάω
Α.Π.

ΕΧΩ ΕΝΑ ΦΙΛΟ
εχω ενα φιλο που τα ρουχα μου φοραει
και στην μερια μου στο κρεβατι μου κοιμαται
μεσα στο σωμα μου ολοκληρος χωραει
και οτι ξεχναω εγω εκεινος το θυμαται

εχω ενα φιλο
πιστο σαν σκυλο
που δεν τον ξερει ουτε η ιδια μου η μανα
μοιαζει με γλαρο
και πως γουσταρω
μαζι του απ'τη σκουρια να κανουμε κοπανα

εχω ενα φιλο που τον κανω να υποφερει
γιατι δεν θελει να με βλεπει νικημενο
και που παλευει μηπως και με καταφερει
εξω να βγω απ'το παιγνιδι το στημενο

εχω ενα φιλο
που ενα μηλο
εχει στο χερι και μου λεει να δαγκωσω
μα την βολη μου
με την ψυχη μου
εγω ειμαι ετοιμος ξανα να την πληρωσω
Α.Π.

ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ
σε ενα''μου αρεσει''
εχω χωρεσει
για να με δεις
και μαχη δινω
για να μη γινω
πιο ανεδης
μα την καρδουλα
την ομορφουλα
δεν την αγγιζω
μα κατα βαθος
να κανω λαθος
παντα ελπιζω
Και πως γουσταρω
like σαν παρω
που ειναι απο σενα
τοτε να δεις
που ολα επι γης
ειναι ανθισμενα
και στην οθονη
ενα αηδονι
πληκτρα παταει
και στο προφιλ σου
εκει μαζι σου
σου τραγουδαει
Α.Π

 ΟΙ ΓΛΑΡΟΙ
εκει που σκουπιδια τα αγεννητα ο αερας τα παιρνει
εκει που ο ερωτας με ψευτικα λογια μιλαει
εκει που η νυχτα με κοπο τα βηματα σερνει
εκει που ο θανατος πλανος στο αιμα κυλαει

μια νυχτα ενα γλαρο ειχα βρει με ασπρα φτερα
που μου ειπε πως χρονια ειναι εκει και οτι με καρτερά
πως γνωριζε παντα πως θελω να πεταξω σαν γλαρος
οτι εχω φτερα μα να τα ανοιξω δεν βρισκω το θαρος

''στο πελαγο παω ''φωναζει
με χαρι τα φτερα του τιναζει
 μετα δινει μια και ψηλωνει
''ακλουθα''και το χερι μ΄απλωνει

εκει που με χρωματα φτιαχνω το αντιο το στερνο
 εκει που ο καπνος του τσιγαρου παιρνει χιλιες μορφες
εκει που οι νυχτες αδειαζουν την ψυχη στο κενο
εκει που γρεμιζομαι αιώνια απο χιλιες κορφες

απ΄τις γριλιες κοιταω καθε λιγο
και την πορτα μια σταλα ανοιγω
για να αφησω να φυγουν οι γλαροι
που κουρνιαζουν πανω στο μαξιλαρι
Α.Π.

ΕΝΑ ΣΒΗΣΤΟ ΑΣΤΕΡΙ
 Ενα ομορφο αστερι που ειναι τωρα σβηστο
εχω σε ενα κλειστο
φακελο στο συρταρι
ποσο ωραια ειχε πεσει μια νυχτα απο τον ουρανο
μες στον ωκεανο
ειδαν μονο οι γλαροι

Στου βυθου τα σκοταδια μοναχος ξαφνικα ειδα φωτια
και με μια αποκοτια
τη φωτια αγκαλιαζω
τοσα χρονια ομως μεσα στο κρυο οτι πιασω παγωνει
και το αστερι κρυωνει
καθως λιωνω και σταζω

μες στα χερια μου τωρα  το αστερι σκοταδι κι'αυτο
ετσι ηταν γραφτο
να πνιγει και να σβησει...
 Με χαρτι και μολυβι αστερια φτιαχνω μες στο κενο
για να εχει ουρανο
καποτε να γυρισει
Α.Π.

 ΑΚΙΝΗΤΟΣ
ακινητη μενει η στιγμη διπλα ο χρονος περναει
ακινητος ο βραχος που τριβει στο κυμα που σπαει
ακινητες λεξεις στο στομα ακινητο δακρυ
ζωη που ακινητη μενει στου ονείρου την ακρη

 περπατησα ισως και γω σ'αυτη την πλατεια
θυμαμαι να στεκομαι εδω σ'αυτη τη γωνια
το σπιτι σου ηταν νομιζω σ'αυτο το στενο
στον κοσμο σου ζουσα και γω πριν μπω στο κενο
αλλα δεν θυμαμαι αν σε εχω ξεχασει
και ποιον περιμενω στη σταση

ακινητος ειδα  θεριά μεσα μου να παλευουν
ακινητος ειδα βροχες το νερο να μου κλεβουν
ακινητος ειδα τους γλαρους να μου γνεφουν αντιο
ακινητος ειδα και σενα να με κοβεις στα δυο

 περπατησα ισως και γω σ'αυτη την πλατεια
θυμαμαι να στεκομαι εδω σ'αυτη τη γωνια
το σπιτι σου ηταν νομιζω σ'αυτο το στενο
στον κοσμο σου ζουσα και γω πριν μπω στο κενο
αλλα δεν θυμαμαι αν σε εχω ξεχασει
και ποιον περιμενω στη σταση
Α.Π.

 ΤΟ ΦΤΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΦΥΛΛΟ
ενα σπασμενο φτερο
και ενα φυλλο ξερο
στον αερα
πριν αγγιξουν τη γη
πριν το φως να πνιγει
μες στη μερα
αγκαλια εχουν πιαστει
και εχουν συμβιβαστεί
με τη πτωση
δεχονται σιωπηλα
πως η ζωη στα ψηλα
θα τελειωσει

ενα φυλλο πεσμενο
στο σωρο στριμωγμενο
ψαχνει λυση
πανω εκει στο κλαδι
που εζησε απο παιδι
να γυρισει

ενας γλαρος πεταει
το φτερο τον κοιταει
και δακρυζει
 κι οπως βλεπει θαμπα
 στο σωρο ακουμπα
που σαπιζει
Α.Π.

ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ
τωρα δεν εισαι η φωτια εισαι ο καπνος της
τωρα δεν εισαι το καραβι εισαι ο γλαρος
που κι'ας τρομαζει στα ψηλα πεταει με θαρος
εκει που ειναι η κορφη μα κι'ο γκρεμνός της

μες στο  κεφαλι σου το δαγκωμενο μηλο
μεσα στις τσεπες εισητηρια ξεχασμενα
ονειρα πανω στο παγκακι χαραγμενα
να μην γερασουνε παλευουνε με ζηλο

τωρα δεν εισαι ο αερας εισαι η σκονη
τωρα δεν εισαι η βροχη εισαι η σταγονα
που εχει σταξει απ'το σακουλι του χειμωνα
και που στο τζαμι θα κυλαει παντα μονη

οσους ξεχασανε δεν εχεις ξεχασμενους
το παρελθον μπροστα απ'τα ματια σου περναει
σαν χελιδονι στην φωλια του που γυρναει
γυρνας και συ σε ομορφους χρονους περασμενους

 κι'αμα δεν ησουνα εσυ μα ησουν αλλος
 θα'θελες να'σουνα νησι να'σουν Ιθακη
να αργησει χρονια να γυρισει το παιδακι
πριν σαν και σενα'νε κι'αυτο γινει μεγαλος
Α.Π

 

 ΜΗΝΥΜΑ ΜΕ ΕΝΑ ΓΛΑΡΟ
μια αγνωστη ξερα μες στο πελαγο το μαυρο
γυρω κομματια  να σαπιζουν τα σκαρια
 πειτε να μην με περιμενουν στη στερια
γιατι απ το κυμα ενικηθηκα το λαυρο

 πειτε ταξιδεψα και γω με ενα απ'αυτα
με ομορφη σκουνα που την εκλεψα ενα βραδυ
πανι που φουσκωσε με το γλυκο της χαδι
και απο ολους εφυγα μια νυχτα στα κλεφτα

πανω στο χαρτη που μου εδωσε εκεινη
χαραξα τα ονειρα μου κι'εσβησα τα ξενα
χιλια τα ρισκα,δεν λογαριασα κανενα
και ελυσα να' βρω την ζωη που μου εχει μεινει

ομως δεν ξεραμε και οι δυο απο καιρο
και η φουρτουνα δεν μας βρηκε στο τιμονι
την σκουνα η θυελλα στην ξερα την καρφωνει
και εχαθηκαμε στο κρυο το νερο

πειτε σε οσους με θυμουνται στη στερια
πως δεν μετανιωσα τον δρομο που εχω παρει
κι οσοι γνωριζουν την λαλια που εχουν οι γλαροι
θα καταλαβουν σε ποια βουλιαξα μερια

Α.Π.

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΣΟΥ
Εσυ λουλουδι το πιο ομορφο απ'ολα
και με τη γυρη σου του ανθου σου ειχα μεθυσει
ξεχαστηκα μες στα φιλια τα μυροβολα
και η Ανοιξη νομιζα για παντα θα κρατησει

 μα ηρθε ο Χειμωνας που η γυρη δε μεθαει
και μεσα στα ξερά τα ανθη κανει κρυο
ελευθερο εγω πουλι ποιος με κραταει
εψαξα να'βρω αφορμη να πω αντιο

μα κλεισανε τα πεταλα σου και εγινες φυλακη
να σε πληγωσω πρεπει τωρα για νά'βγω απο κει
μα πως κακο εγω σε σενανε να κανω
στη φυλακη σου αν ειναι μεσα ας πεθανω

διπλα σου τωρα σου η ζωη αργα κυλαει
και πως μου λειπει εκεινη η τρελα και το παθος
εξω η Ανοιξη ηρθε και μοσχοβολαει
μα στο Χειμωνα  εγω πιστος και ας ειναι λαθος
Α.Π.

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ
τις βουτιες  μες στο δαφνοφυλο θυμηθηκα
 πρασινη λιμνη που τα νιατα μας χωρουσε
και τις φορες που με τους αετους κοιμηθηκα
 σε μια τραγατα που τα συννεφα ακουμπουσε

και της φοραδας το σαμαρι που απανω του
εγινα ινδιανος που ελευθερος καλπαζει
μα και πιλοτος που μεσα στο μονοπλανο του
μια επικινδυνη φιγουρα δοκιμαζει

θυμηθηκα και το λινό που μεσα αδειαζανε
σταφυλια που εφερναν σε ψαθινα κοφινια
και με πατζακια γυρισμενα που γιορταζανε
λες και στο μουστο μεσα βρεθηκαν ρουμπινια

και το λυομενο θυμαμαι που οταν εβρεχε
οι τσιγκοι του ηταν η σκηνη και η χορωδια
και τη βροχη που οταν στο τζαμι ετρεχε
λες και ειχε μεσα του Θεου την μελωδια

και ειναι τοσα μες στην μνημη μου που σωθηκαν
που δεν τα χωραει ολου του κοσμου το μελανι
και που για παντα στην ψυχη μου αποτυπωθηκαν
και την ζεσταινουν τον χειμωνα σαν μαγκαλι
Α.Π.

 

πσγος

 ΠΑΓΟΣ
και γυρισαν οι λεξεις μες στο στομα
και τα λουλουδια τρυπωσαν στο χωμα
μαρμαρωμενος ισκιος εχω μεινει
να βλεπω το φιλι της να του δινει 

και πριν ανεβω τα σκαλια
και πριν την πορτα της χτυπησω
παιρνω την αδεια μου αγκαλια
και φευγω πισω

και γυρισε ο καπνος μες στο τσιγαρο
και έσβησαν τα φώτα μες στο Φάρο
και βροχη στο συννεφο γυριζει
και η καρδια με ερημο γεμιζει

για μια στιγμη πισω κοιτω
αυτη την παγωμενη εικονα
μετα μονάχος περπατω
μες στο Χειμωνα
Α.Π.

ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ ΜΙΚΡΕ ΜΟΥ?
 τι σε κρυβει
η ψυχη η το σωμα?
που υπαρχεις
στη βροχη η στο χωμα?
που εχεις σπασει
μες στο κυμα η στο βραχο?
 σε αγαπησαν
η σ'αφησαν μοναχο?

 σε θυμαμαι
νιωθω λυπη , χαρα
οι αναμνησεις
εχουν ριζες, φτερα
 ποιος να ησουν
το ναυάγιο η ο φαρος?
 στο ταξιδι
αγκυρα εισουν η γλαρος?

 που εισαι τωρα
στην αληθεια η στην πλανη?
ξερω υπαρχεις
και δεν εχεις πεθανει
μην μ'αφησεις
γινε η νυχτα  κι'η μερα
ποσο θελω
να σε φερω δω περα

Α.Π.

Ο ΔΡΑΚΟΣ
ο παναρχαιος θαλασσιος δρακος λυσσασμενα βρυχαται
ο Θεος στις γαλερες κρυμμενος τον ακουει και φοβαται
σιδερενια του θανάτου πουλια ξεκινουν το μακρυ τους ταξιδι
η πασχαλια βγαζει ανθους και δεν ξερει οτι πεθανε ηδη

εχει η μανα ξυπνησει το μωρο της να δει γιατι κλαιει
το βασταει αγκαλια και γλυκια ιστορια του λεει
ενα αποκοσμο φως και δρεπανι τις σαρκες ξεσκιζει
αγγελουδι στα αιματα μεσα στους καπνους φτερουγιζει

ο στρατιωτης κοιτα στο σκοταδι τις φωτιες που ξεσπανε
γυρω τρεχουν σκιες πληγωμενες που δεν ξερουν που πανε
δεκαοκτω ειναι μονο χρονων ποτε εχθρους να'χει κανει?
μια λαμψη του κλεβει το φως και εχει κιολας πεθανει
Α.Π

 ΔΙΧΩΣ ΦΕΓΓΑΡΙ

 διχως φεγγαρι  τα σκοταδια μου
 και η νυχτα μου χωρις αυγη 
 διχως ιδρωτα πια τα βραδια μου
 χωρις ανασες η σιωπη

 τωρα νωρις τα φωτα σβηνω
 και βιαζομαι μονος να μεινω
 και τα ονειρα μου τα ξεχναω
  αμεσως με το που ξυπναω

 διχως φεγγαρι το βλεμμα μου
  μου μοιαζει ξενη η αυγη
 στεγνος ο ιδρωτας στο δερμα μου
 θεριό πληγωμενο η σιωπη

 μα ειδα μια μερα το φεγγαρι
  στο τζαμι να κυλαει   βροχη
 να το χουν στα φτερα  οι γλαροι
 οταν πετουνε  μοναχοι
 
  τωρα νωρις τα φωτα σβηνω
 και βιαζομαι μονος να μεινω
 και πριν τα ονειρα  ξεχασω
 στο ασπρο χαρτι θα τα κουρνιασω
 Α.Π.

ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ
 διαφανη μοιαζεις και αχνή σαν σκιτσο απο μολυβι
στα χειλη σου χαμογελο  που χιλιες σκεψεις κρυβει
πισω απο ενα χαμηλο της τραπεζας γραφειο
με γραμματα και αριθμους ταιζεις το θηριο

σε μία μακρια ουρα καρτερικα προσμενω
ενας αιχμαλωτος και γω με προσωπο θλιμμενο
αχ να εβγαινα απ το σωμα μου σε σενα να ερχομουν
 και αυτα τα πληκτρα που πατας για λιγο να γινομουν

οτι εσυ κι'αν εγραφες εγω να το αλλαζω
και μεσα στην οθονη σου λουλουδια  να σου βγαζω
και αντι χρεη και δανεια να βγαινουνε στιχακια
που για ενα κοσμο θα μιλουν χωρις κομπιουτερακια

ηρθε η σειρα μου τελικα και στο γκισε ακουμπαω
και λυση ψαχνω μηπως βρω για εκεινα που χρωσταω
μα οσο ο ταμιας μου εξηγει χαρτι και καλαμαρι
εγω εσενανε κοιτω που με εχεις συνεπαρει
Α.Π.

 ΔΡΑΠΕΤΗΣ
ειναι και εκεινες οι φωνες που  λεξεις δεν γνωριζουν
ειναι και εκεινες οι στιγμες που δεν χωρουν κανενα
ειναι και αυτοι οι στιχοι μου που πια δεν σε θυμιζουν
ειμαι και γω που δεν μπορω να ζω μεσα σε μενα

γι'αυτο και  μες στο μαξιλαρι
φωλια εχουν κανει ολοι οι γλαροι
γι'αυτο και το ασπρο μου σεντονι
πανι εχει γινει που φουσκωνει

ειναι που δεν ξερω αν στο χερι
κραταω λουλουδι η μαχαιρι
και που το ενα στο αλλο μοιαζει
και μη στο δωσω με τρομαζει

ειναι και εκεινοι που θα ρθουν και δεν θα βρουν κανενα
μα αν τους ρωτησεις θα σου πουν ποσο πολυ εχω αλλαξει
χωρις ποτε να μαθουνε πως δεν ειδαν εμενα
πως εχω παρει αποβολη για παντα απο την ταξη

και εγινα κυμα και βραχος
μεσα μου ολοι μα μοναχος
και εγινα βραχος και κυμα
παω και κοντρα παω και πριμα
Α.Π.

 Η ΑΜΑΞΑ
επιβατης σε αορατη  αμαξα
λυσσασμενα θεριά  την τραβανε
παραγγελματα οσα κι'αν αλλαξα
οπου θελουν εκεινα με πανε

στο χωραφι ο γερος χαραματα
κανει λακους ελιες να φυτεψει
δεν ελπιζει σε μαγια και θαματα
μονο κατι απ το χρονο να κλεψει

μες στα κυματα ο ναυτης σβουριζεται
μια σανιδα με ζορι κραταει
για μια ανασα ακομα αγωνιζεται
και τον χρονο για λιγο νικαει

η βροχη στην πλατεια δυναμωσε
στο παγκακι το αγορι κρυωνει
ουτε αποψε εκεινη  ανταμωσε
και ο χρονος σκυλι που δαγκωνει

στο γραφειο η ωρα επερασε
μα δεν εχει ακομη τελειωσει
ποτε η μερα ηταν νεα και γερασε
ποιος τον χρονο μπορει να παγωσει

μες στην αμαξα εγω την αορατη
το μολυβι παλευω να ξυσω
την στιγμη την μικρη την θεορατη
στο χαρτι προσπαθω να νικησω

κοιτα...οι λεξεις ξανα γκαστρωθηκανε
 και  αληθειες φριχτες ξεγεννανε
οσοι ακουσανε και φοβηθηκανε
εχουν πεσει στη γη και ξερνανε

ποιος στου χρονου το διαβα με πεταξε
ποια ειναι η αμαξα που με εχει παρει
ποιος στον Πλουτωνα σκλαβο με εταξε
ποιανου ο χρονος του εκανε χαρη?
 Α.Π.

ΔΕΝ ΕΙΔΕΣ
λες στην παρεα σου ''ενα λεπτο γυριζω ''
και σαστισμενος βλεπω να ερχεσαι σε μενα
εφιαλτης κι'ονειρο απο τα περασμενα
με δυσκολια ''γεια  τι κανεις''ψιθυριζω

εισαι καλα?μου λες που εισαι συ που χαθηκες?
προχθες ξανα στο στεκι λεγαμε για σενα
καποιοι μας ειπανε πως εφυγες στα ξενα
και πως για μια μικρη απο ερωτα λωλαθηκες

σου λεω ''φημες''τα γελια βαζω
δουλεια μου ετυχε και απουσιαζω
πες μου τι κανεις?πες μου για σενα
κι'ασε με εμενα


 δεν ειδες πισω απ'τα λογια μου τα αδιαφορα
πισω απ'το αστειο που σου ειπα να γελασεις
οταν σε ρωτησα γιορτες που θα περασεις
οχι δεν το ειδες οτι μου'λειψες παραφορα

οχι δεν ειδες ποσο σε αγαπω αστερι μου
ουτε και ακουσες λυγμους μεσα στα γελια
με ρωτησες αν ειμαι ενταξει σου ειπα τέλεια
φιλι στο μαγουλο και σου εδωσα το χερι μου

χαρηκα λες φευγω αντιο
να μη χαθουμε εμεις οι δυο
καπου στα στεκια θα βρεθουμε
γεια  θα τα πουμε
Α.Π.





          

 ΑΥΛΑΙΑ
εγω που εμαθα να δινω χωρις ανταλαγμα κανενα
εγω που δεν σου'χω ζητησει ποτε μου τιποτα για μενα
εγω που εμαθα κολυμπι για να σε σωσω που πνιγοσουν
ηρθε η στιγμη τα δυο σου χειλη να με προδωσουν

εγω που σε ειχα αγαπησει πιο πανω κι'απ τον εαυτο μου
που οσα και'αν μου ειχες κανει ελεγα φταιει το γραφτο μου
εγω που στις φουρτουνες παντα διπλα σου εμενα σαν βραχος
ηρθε η στιγμη εσυ να φυγεις, κι'ειμαι μοναχος

μα να γελας
δεν φταις εσυ
και μη χαλας
και εγω εδω
θα το παλευω
οπως μπορω

εγω που δεν θα σε ξεχασω οσο αναπνεω
να περπατησω τουτο το δρομο ηταν μοιραιο
και αν καποια μερα με δεις μπροστα σου καπου  τυχαια
θα εχει η παρασταση τελειωσει και ριξε αυλαια
Α.Π.

ΧΙΛΙΕΣ ΝΥΧΤΕΣ ΜΑΚΡΙΑ
χιλιες νυχτες μακρια μοιαζει πισω να εμεινες
χιλιες σκεψεις ενωνω φτιαχνω ενα γεφυρι
και ειπα πισω να ερθω για να δω τι απεγινες
 μα ο χρονος κοροιδευε ''που πας ρε κακομοιρη ''

μα τον χρονο αγνοησα και ηρθα να σου μιλησω
στο παγκακι σε πετυχα να χαραζεις στα ξυλα
θεση μου εκανες διπλα σου να ερθω για να καθισω
μοναχοί μες στο απειρο με ξερα γυρω φυλλα

ουτε λεξη δεν ειπαμε μες στον χρονο χαμενοι
εγω μεσα στο σωμα μου  να ειμαι φυλακισμενος
εσυ με ενα χαμογελο που ειχε θλιψη κρυμμενη
αετος και σπουργιτι, αγιος και κολασμενος

στο παγκακι σε αφησα, τον καθρεφτη κοιταζω
εισαι εκει και στα ματια σου τρεχει δακρυ δικο μου
τι και αν χρονια περασανε, κοιτα ποσο σου μοιαζω!!!
σε αγαπαω παραξενο αγορακι μικρο μου

χιλια μετρησα λαθη σου που με τοκο τα πληρωσα
μα αν ξαναρθω στη θεση σου τα ιδια παλι θα κανω
μονο για το ταξιδι που απο φοβο το ακυρωσα
θα θρηνω και θα οδυρομαι μεχρι που να πεθανω

ναι μικρε ονειροπολε μου παντα θα στο κραταω
που ποτε σου δεν εμαθες η φουρτουνα πως μοιαζει
τωρα που την ασπρομαυρη την μορφη σου κοιταω
που ποτε δεν βουλιαξαμε μοναχά με πειραζει
Α.Π.










 

ΑΦΟΥ...
Κι'αφου τα υψη τρεμω
κι'αφου φτερα δεν εχω
τοτε τι σε κοιταζω περηφανη κορφη?
κι'αφου δεν με σταυρώσαν
ουτε και αναστηθι
γιατι στα χερια εχω σημαδια απο καρφι?
Αφου δεν ειμαι αερας
ουτε βροχη στο τζαμι
γιατι σφαλιζουν τοτε οι καρδιες μεσα μην μπω?
Κι'αφου δεν ειμαι παγος
ουτε χιονι στη στεγη
γιατι να λιωνω οταν τα ματια σου κοιτω?
Κι'αφου ποτέ δεν σε ειχα
ουτε ποτέ θα σε εχω
πως και για σενα τοτε  κραταω το ''σ΄'αγαπω''?
και αφου ειμαι ενα μυρμηγκι
στη γοβα σου απο κατω
ποτε θα με πατησεις να λιωσω να χαθω?
Α.Π.

επειδη θυμωνω η απαγοητευομαι με καποιες αναρτησεις φιλων του F.B αλλα χωρις να θελω να ερθω σε αντιπαραθεση με κανενα θα πω καποιες γενικες θεσεις μου.Θυμωνω με τον Χριστιανο που εχει μισος..θυμωνω με τον μουσουλμανο που θελει να αλαξει την ζωη αυτων που τον φιλοξενουν..θυμωνω με τον αριστερο που λεει πως αναγκαστηκε να πει ψεματα και εγινε δεξιος χωρις να το θελει...θυμωνω με τον δεξιο που ξεχναει τις ευθηνες του...θυμωνω με τον σοσιαλιστη που ειναι παντου και επιβιωνει στην καταστροφη οπως οι κατσαριδες...θυμωνω με τους γκει που σκουζουν παντου...θυμωνω με τους στρειτ που θεωρουν την ομοφυλοφυλια κολητικη αρωστια..θυμωνω που το διαφορετικο δεν ειναι ισο με το διαφορετικο...θυμωνω με εμενα που πιστευω οτι αυτος ο κοσμος δεν αλλαζει...θυμωνω με σενα που τωρα σκεφτεσαι''τι λεει ο βλακας''

 ΤΟ ΡΙΣΚΟ
μου λες να φυγω μακρια σου να γλυτωσω
οτι μαζι σου μονο βασανα θα ζησω
και την καρδια μου εγω  σε μια αλλη  να την δωσω
και αν μπορεσω καποια αλλη να αγαπησω

μα  εγω στα δυσκολα ποτε δεν κανω πισω
ξερω μαζι σου οτι θα χασω η θα νικησω
και αν μια αγκαλια μεσα να κλαψω δεν θα βρισκω
προσωπικα νομιζω αξιζει αυτο το ρισκο

μου λες πως μια γυναικα αλλη μου αξιζει
που ηρεμια και γαληνη θα μου φερει
καποια που θα χει δυναμη να με στηριζει
και θα ειναι διπλα μου οταν γινουμε δυο γεροι

μα εγω για μια στιγμη με σε τα παντα δινω
και αποψε μες στο καπηλειο με σενα πινω
και ενω χαιδευει το ποτο τον ουρανισκο
σου λεω για σενα θα το παρω εγω το ρισκο
Α.Π.

ΤΟ ΣΚΙΑΧΤΡΟ
Ενα σκιαχτρο μες στο αμπελι
με ενα ψαθινο καπελο
και ενα βρομικο κουρελι

Ενα τσιαχτρο που γεραζει
που οσο και αν τ' αγαπαει
ακομα τα πουλια τρομαζει

Ενα σκιαχτρο που σαπιζει
μες στον ηλιο μες στο χιονι
μα που παντοτε ελπιζει

πως θα ρθεί η μερα εκεινη
που το μεσα θα βγει εξω
ωστε αυτος που θα το κρινει

να μη βλεπει μες στο αμπελι
ενα σκιαχτρο με καπελο
και ενα βρομικο κουρελι
Α.Π.

.....Γαμωτο

αλλη μια μερα
αλλη μια νυχτα
μια μερα ακομη
μια νυχτα ακομη
και αψοψε παλι αδειος ..χωρις εσενα
και αποψε παλι αδειος χωρις εμενα
παλι εξω βρεχει
κι'αλλο τσιγαρο
κι'αλλο ξενυχτι
 μες στο αδειο σπιτι
...μα μονο μια ζωη ...γαμωτο
μα μονο μια ζωη
και φευγει η ζωη...ΓΑΜΩΤΟ
χωρις επιστροφη........
Α.Π

ΠΡΟΤΟΥ ΝΑ...
πριν στο τραγουδι μπει η σφιγγα με το κεντρι που σκοτωνει
προτου  απ'το αστρο το λαμπρο κρεμασουνε την αγχονη
προτου παγωσουνε τα γελια μες στη γιοματη πλατεια
προτου να παρουν τις χαρές μας με ματωμενα φορεια

προτου στο τζαμι η βροχη γινει αιμα
προτου τρομαξεις απ'του μισους το βλεμμα
προτου το ονειρο εφιαλτης να γινει
προτου αναψουν την φωτια που δεν σβηνει

γυρω απ την μεση σου το χερι περναω
και στο λαιμο σου το φιλι μου ακουμπαω
πανω στην πιστα η στιγμη μας παγωνει
σβηνω τον κοσμο και χορευουμε μονοι

πριν η γιορτη  φορεσει μασκα για να κρυψει τον τρομο
ο Αη Βασιλης σαν θεριό προτου να βγει μες στο δρομο
προτου το αιμα να μουσκεψει της αγαπης τα δωρα
προτου λαμπιονια θα αναβουν μονο τα ασθενοφόρα

προτου στο τζαμι η βροχη γινει αιμα
προτου τρομαξεις απ'του μισους το βλεμμα
προτου το ονειρο εφιαλτης να γινει
προτου αναψουν την φωτια που δεν σβηνει

γυρω απ την μεση σου το χερι περναω
και στο λαιμο σου το φιλι μου ακουμπαω
πανω στην πιστα η στιγμη μας παγωνει
σβηνω τον κοσμο και χορευουμε μονοι
Α.Π.