ΤΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙ

ξεφυσαει το καλαμαρι
μεσα στου κουβα τον πατο
που με θαλασσα ως την μεση
ο ψαρας τον χει γεματο

το μελανι του αμολαει
ετσι εμαθε να κανει
μα δεν κρυβεται απ την μοιρα
μ αγωνια θα πεθανει

γλαροι πανω απ το καικι
ολο χαρι φτερουγιζουν
πειρατες που ψαχνουν θυμα
ολα θανατο μυριζουν

θα σκοτωνεις για να ζησεις
σε σκοτωνουν για να ζησουν
θυτες θυματα παλευουν
λιγες μερες να κερδισουν
Α.Π.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΓΑΤΕΣ

δυο γεννες εχει κανει η καημενη
ομως ολλα τα μωρα της τα χει χασει
και δεν κλαιει ουτε φαινεται θλιμμενη
και νομιζεις οτι τα χει πια ξεχασει

καθε μερα στο πορτονι καρτεραει
και ακλουθα θα με παρει απο πισω
νιαουριζει και φαγακι μου ζηταει
και την σκαφη  της  νερο να τη γεμισω

στην καρεκλα μου θα τρεξει απο κατω
και στα ποδια μου θα ερθει να λουφαξει
να χαιδεψω το κορμι της το χνουδατο
με γουργουρισμα ξανα θα με προσταξει

και μετα παντα θα φυγει στα χαμενα
και θα αρχισει στο κενο να νιαουριζει
και στο τελος θα γρυλιζει απεγνωσμενα
μα κανενα της γατακι δε γυριζει

μια μανουλα που χει τα παιδια της χασει
και μοναχη της τον πονο της βιωνει
τα γατακια της ποτε δε θα ξεχασει
μα σ αυτο θα ειναι μονη !! παντα μονη
Α.Π.

ΚΥΚΛΟΙ

μες στη γυαλα κολυμπαει ενα ψαρι
και δειλα μου λεει "κανε μου μια χαρι
πες μου οι ωκεανοι τι χρωμα εχουν
και αν ψαρια σαν εμενα μεσα εχουν"

το λυπηθηκα το ψαρι το καιμενο
που χει ζησει μια ζωη φυλακισμενο
του πα  ο ωκεανος κολαση μοιαζει
θα ναι αγρια εκει και θα τρομαζει

του πα στον ωκεανο μια μερα αν παει
ενα πιο μεγαλο ψαρι θα το φαει
και κανενας δεν θα ρθει να το ταισει
και θα πρεπει να σκοτωνει για να ζησει

μου πε "ολη τη ζωη μου κυκλους κανω
και ποιος κυκλος θα μου λειψει αν πεθανω?
θελω τοσο λιγο λευτερο να ζησω
και καθολου δεν με νοιαζει αν ψοφησω"

του πα "ψαρι μου πως μοιαζω με εσενα!!!
κυκλοι ειναι η ζωη μου και εμενα
απ το σπιτι στη δουλεια και παλι πισω
διχως χρονο αλλα μερη να γνωρισω"

"σπασ τη γυαλα" μου πε "ας φυγουμε παρεα
στον ωεανο μαζι θα ειναι ωραια
κι ας μας φαει ενας μεγαλος καρχαριας
γιατι αξιζει μια στιγμη ελευθεριας"
Α.Π.







 

ΟΙ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ

της πλατειας οι πριγκιπες γιναν ασπρα πουλια και πεταξαν ψηλα
το ποταμι της λασπης το αφησαν σε μας βρωμικο να κυλα
εμετρησαν το χρονο με δικα τους ρολογια γρηγορα που μετρουν
ραντεβου ειχαν δωσει πανω σ ενα αστερι ολλοι μαζι να βρεθουν

της πλατειας οι πριγκιπες πρεπει κατι να ξεραν που ποτε δεν μας ειπαν
κατι που δεν αντεχαν ηδη ειχανε φυγει κι απο μεσα τους λειπαν
μενα φτερουγισμα αγριο ενας ενας πεταει για να βρει το αστερι
τοσο γρηγορα φυγαν που κανεις δεν προφταινει να τους κουνησει το χερι

για ενα αστερι που δεν εχει σκοταδι
που δεν ψαχνεις αγαπη και χαδι
σε μια πλατεια που δεν πληρωνεις τα λαθη
που δεν εχει αναγκες και παθη
Α.Π.

Η ΣΙΩΠΗ

δεν μπορεσα ττις σκεψεις μου με ηλιο να φωτισω
και το χρυσαφι της ακτης τις λεξεις δεν στολιζει
με θαλασσα δεν μπορεσα τους στιχους να ποτισω
και στο χαρτι μου ωιμε λουλουδι δεν ανθιζει

πως να μπορεσω ο ερημος με ενα στιλο στο χερι
να σχισω αυτο το συνεφο το φως μου που μου κρυβει
πως να στεγνωσω την ψυχη απο το λασπονερι
και πως μαχαιρι δικοπο να εχω αντι μολυβι

μονο του φεγγαριου ο λυγμος απ το στιλο μου σταζει
και δυο σταγονες της βροχης τους στιχους μου εχουν βρεξει
πανω στο ασπρο μου χαρτι μονο η σιωπη κουρνιαζει
και ποσο θεε μου προσπαθω να την νε κανω λεξη
Α.Π.