ΟΙ ΓΡΙΛΙΕΣ
τα Χριστουγεννα  πανω στο τζαμι σταγονες βροχης
τα φωτακια του δεντρου γυαλιζουν στο δακρυ της νυχτας
 η σιωπη μου παρηγορει την φωνη μου ...δεν θα σε ακουσουν, της λεει, αυτοι που δεν μπορουν να ακουσουν εμενα...δεν χωρας στην γιορτη τους και το χαδι τους δεν χωρα στην θλιψη σου.
μην κοιτας τους καθεφτες τους..δεν θα δεις εσενα εκει..αυτους θα δεις ..βιτρινες και πελατες εχουν γινει ενα...κοιτα απο τις γριλιες  ..απο κει τα βλεπεις ολα χωρις να σε κοιτανε αυτοι που δεν σε βλεπουν...και να ξερεις πως ολοι τρεμουν τις γριλιες ..και δεν θα τολμησουν ποτε να δουν ποιος ειναι απο πισω...
Α.Π.

ΕΝΑ ΚΑΚΟ ΟΝΕΙΡΟ

 εχει ο αερας γεμισει ρωγμες και  κομματια θα σπασει
η καταιγιδα θεριό που βρυχαται προτου να ξεσπασει
εχουνε ριξει τα τειχη και βαζουν τον δουρειο ιππο
μετραει αναποδα ο χρονος και ουρλιαζει στον καθε του χτυπο

οτι χειρογραφα εχει ο προφητης στις φλογες τα καιει
και σκαβει στους βραχους λαγουμι τρυπωνει και κλαιει
οι αγγέλοι πετουν σε κοπαδια ψηλα και να φυγουν γυρευουν
σε μια κιβωτο βαζουν οτι μπορουν και το φυγαδευουν

την κολαση εχουν σφραγισει και κανενα να μπει δεν αφηνουν
τα αστερια απ το φοβο χλωμιαζουν και τα φωτα τους σβηνουν
κανεις δεν θα δει και θα ζησει μετα για  να πει τι συνεβει
και αλιμονο σε οποιον σημεια διαβαζει και το μελλον μαντευει
Α.Π.











 

ΦΩΤΙΑ ΜΟΥ

φωτια μου ολα τα'καψες χωρις να ζεσταθουμε
και στον χειμωνα τον βαρυ ξενα ρουχα φορουμε
ξενο ειναι το σκεπασμα που αποψε με σκεπαζει
ξενο και τουτο το κορμι που διπλα μου πλαγιαζει

φωτια μου γινε ονειρο αποψε να με καψεις
και ελα μεσα στα ματια μου αν θες και συ να κλαψεις
κι αμα δεν ητανε γραφτο μαζι για να καουμε
ερχοσουνε τις νυχτες μου στα ονειρα να βρεθουμε

φωτια μου την αγαπη μου προσαναμα φυλαω
και οπου σταχτες αφησες να αναψεις τις φυσαω
κι ας λιωσω σαν χιονανθρωπος οταν θα σ'αντικρισω
χωρις να δειξω πως πονω μην κλαψω και σε σβησω
Α.Π.















 

θυμαμαι οτι στο σχολειο στο μαθημα της ιστοριας προτακουσα την λεξη χαρατσι.την εβρισκα τοσο αποκρουστικη και τοσο βαρβαρους τους τουρκους που το επεβαλλαν.σημερα ολλοι λενε για τα νεα χαρατσια ,ετσι πια αποκαλουν τους φορους,και αυτη η λεξη εχει γινει μερος της πραγματικοτητας μας.και δεν ειναι οι βαρβαροι τουρκοι που μας τα επιβαλλουν.

ΕΓΩ Ο ΕΛΛΗΝ
εγω ο αιώνιος έφηβος που εχω θεο πατερα
που μεθαγαν στα αμπελια μου και η ζωη κι ο χαρος
πως σκλαβος ξημερωθηκα σε πειρατων γαλερα
που με μαστιγιο με χτυπα ο αγριος κουρσαρος

εγω που απο μαρμαρο Πεντελικο, εχω κανει
ναο να μενει η θεα ,η Αθηνα η παρθενα
πως προβατο καταντησα μεσα σε μία στανη
και για σφαγη εριφιο στου κοσμου την αρενα

εγω που δεν φοβηθηκα τουΞερξη το ασκερι
και με τριακοσιους ηρωες τα'βαλα με χιλιαδες
πως του Εφιαλτη φιλησα το σιχαμενο χερι
και τους προδοτες αφησα να γινουν αφενταδες

εγω που επροελασα απ την Πελλα ως την Ινδια
χωρις ποτε να ηττηθω ουτε σε μια μαχη
και εσπειρα σε ολη τη γη την κλασικη παιδεια
πες μου πως εκαταντησα αλώνι διχως σταχυ

εγω που απ'τον Βοσπορο τον κοσμο κυβερνουσα
και μεσα στηνΑγιά Σοφιά εστεφα βασιλιαδες
κλαιω τωρα στα γονατα γυνή περιπεσουσα
 και στην ομονοια  πουλω Κινεζικους τσολιαδες

εγω που κλεφτης ημουνα και το'χα για καμαρι
και με το καριοφιλι μου λευτερωσα τη χωρα
όλα ορατά και αόρατα κλεφτες που τα 'χουν παρει
και εχω γινει ζήτουλας μηπως τη βγαλω τωρα

εγω που ΟΧΙ ελεγα και ΟΧΙ ενουσα
και που εδωσα το αιμα μου για να το υπερασπισω
 τωρα ψαχνω συνεπεια μα χαθηκε ,ειναι απουσα
το οχι κυοφορυσα το ναι θα ξεγεννησω

εγω που με σιχαινομαι εγω που με λατρευω
εγω που'μαι περηφανος,που'μαι και ντροπιασμενος
εγω που πρεπει χαμηλα να πεσω για να ανεβω
με εχουνε καταραστει μα ειμαι και αγιασμενος
Α.Π.




















 

ΤΑ ΧΡΥΣΟΨΑΡΑ

και νομιζεις τον κοσμο πως ειδες μια ζωη κολυμπωντας σε ενα γυαλινο βαζο
και δεν ξερεις πως για να ρθω κοντα σου που κολυμπι δεν ξερω μες στη γυαλα βουλιαζω
τα φτερα μου για να μη τα ζηλεψεις τα χω μεσα μου κρυψει και κλειστα τα κραταω
μα τα βραδια οταν κλεινεις τα φωτα απ το βαζο το σκαω και τα αστερια μετραω

 απ το σωμα του χρυσοψαρου βγαινω
και στ αστερια καθε βραδυ πηγαινω

απ το χερι σε κρατω οταν κανεις τους ατελειωτους κυκλους μοναχή  μη σ αφησω
και διαλεγω για να ειμαι μαζι σου σαν χρυσοψαρο ολη τη ζωη μου να ζησω
τι και αν ξερω οτι ακομα μπορω να πεταξω και να φτασω  στα αστερια
αφου ο κοσμος δεν μπορει να μου δωσει ολα αυτα που εχω νιωσει μες στα δυό σου τα χερια

και διαλεγω χρυσοψαρο να μαι
μα συχνα τα φτερα μου θυμαμαι

Α.Π.
 

ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ

πετανε οι γλαροι οσο πιο ψηλα μπορουνε
να μην ακουνε του πατερα την κραυγη
και τα χταποδια ψαχνουν τρυπα να χωθουνε
για να μη δουνε οσα φερνει η χαραυγη

στην αγκαλια του παγωμενο κλωσοπουλι
να το ζεστανει ψαχνει τροπο ο καψερος
μα εχει μοναχα το βρεγμενο του σακουλι
βουλιαζει η βαρκα και αγριευει ο καιρος

με κρυο χερι ενα κυμα τον αρπαζει
και τον τσακιζει σε ενα βραχο κοφτερο
σαν το γυαλι το ερμο του κορμι χαραζει
με αιμα και πονο εχει βαψει το νερο

στην παραλια την ξανθια η μερα αρχιζει
και ενας τουριστας την πετσετα του απλωνει
περα το κυμα κατι ξεβρασε που ασπριζει
που με το ραμφος του τσιμπαει ενα γλαρονι

λιγο πιο περα ενα παιδικο κουκλακι
μεχρι τη μεση μες στην αμμο ειναι χωμενο
απο μακρια μοιαζει με ενα μικρο παιδακι
που το εξεβρασε η θαλασσα πνιγμενο
Α.Π.


















 

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΤΖΑΜΙ

πανω στο τζαμι μου κυλαει μια σταγονα
δακρυ που εσταξε απ τα μάτια του χειμωνα
στης αστραπης το φως  ωσαν διαμαντι μοιαζει
σαν πεφταστερι που στην θαλασσα βουλιαζει

πανω στο τζαμι που η σιωπη φωνη γυρευει
 ειναι η μορφη σου μια νεραιδα που χορευει
μία βροντη καλενει την βροχη να πεσει
φευγει η νεραιδα και ο χορος μενει στη μεση

πανω στο τζαμι η βροχη με βιά χτυπαει
βρηκε η σιωπη μου την φωνη και με ρωταει
πες μου γιατι ποτε το τζαμι δεν ανοιγεις?
τι σε κραταει μα δεν θες να του ξεφυγεις?

πανω στο τζαμι η βροχη εχει στεγνωσει
εχω απο ωρα στο κρεβατι μου  ξαπλωσει
καπου εκει εξω την νεραιδα ακουω να κλαιει
το μυστικο μας στην σιωπη μου να το λεει

πανω στο τζαμι τωρα μονο η νυχτα τρεχει
περα στην ακρη του πελαγου η μπορα βρεχει
εγειναν ονειρο η σιωπη και η νεραιδα
που μοναχος μου ονειρευομαι τα βραδια
Α.Π.






















 

αχ ερωτα

και συ μικρη μου
των Αγγελων γέννα
για δε μεγαλωσες
ωσάν και μενα?

και συ μικρε μου
των ονειρων δακρυ
γιατι δεν στεγνωσες
στου ματιου την ακρη?

και συ αχ ερωτα
που ριχνεις βελη
για δεν τα εσμιξες
νιά  και κοπελι?

και εσενα ελπιδα
ψευτρα σε λεω
που ειμαι μονος μου
και κουφοκαιω

αγαπη μου αγνωστη
θα στο χρωσταω
που διπλα μου εμεινες
καθως γερναω
Α.Π.








 

ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ
κουραστηκα....με κουρασε να ακουω οτι η Ελλαδα ποτε δεν πεθαινει αλλα κανει τα παντα για να πεθανεις εσυ.με κουρασε να ακουω ψεματα αλλα αυτοι που τα λενε να μην ειναι ψευτες αλλα βουλευτες υπουργοι και πρωθυπουργοι.με κουρασε να υπαρχει μονο αυτο που δειχνει η τηλεοραση.με κουρασε να τους σιχαινομαι ολλους αλλα να μην μπορω να κανω χωρις αυτους .με κουρασε να ξερω την αληθεια αλλα να εχω αναγκη το ψεμα .με κουρασε να ειμαι συνεχεια κουρασμενος

ΣΤΗ ΛΙΑΚΑΔΑ
εχει βγει στη λιακαδα η ψυχη να στεγνωσει
και  τους φοβους για λιγο εχει μονους αφησει
θελει να βρει το χρονο τις πληγες να επουλωσει
τον χειμωνα να αντεξει στο κορμι σαν γυρισει

μα ο ηλιος δεν γραφει πανω στο ασπρο χαρτι μου
και ξανα η βροχη  τον στιλο μου εχει πιασει
το τετραδιο κλεινω να μη δει η ψυχη μου
πως το σωμα της εχει πλεον τοσο σκουριασει
Α.Π

















 

ΤΑ ΦΙΔΑΚΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
μπηκαν στο αμαξι τον δρομο πηραν για το Μαρκοπουλο
δεν σταματαει στιγμη την γκρινια το κοριτσοπουλο
"εγω στα φιδια απο παιδακι εχω αλλεργια
και τα απεχθανομαι ας με σχωρεσει η Παναγια"

μα μολις μπηκε στη εκκλησια ευθυς γαληνεψε
βλεπει το φιδι και κατι απανω του τηνε σαγηνεψε
το χερι απλωνει και το φιδακι θελει να αγγιξει
και στο λαιμο της ολο κατανυξη θα το τυλιξει

του γυρισμου παιρνουν τον δρομο για το Αργοστολι
μεσα στον Κουταβο πλενει τα φωτα της η ωραια πολη
"μην παμε σπιτι¨"του λεει" ας μεινουμε για λιγο μονοι
καπου στη Λασση "Δεκαπενταυγουστος να ξημερωνει
Α.Π.






 

Ο ΜΙΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΑΔΝΗΣ

σαν τον Θησεα κραταω τον μιτο
μες στον λαβυρινθο μονος και πληττω
την Αριαδνη μου δεν την θυμαμαι
και τον Μινωταυρο τονε λυπαμαι

"παρε Μινωταυρε τον μιτο" λεω
"εδω να μεινω ειναι μοιραιο
την ακρη ψαξε μ αυτο το νημα
να σκοτωθουμε μεγαλο κριμα

απ τον λαβυρινθο να βγεις σε αφηνω
κι ασε με μονο μου εδω να μεινω
μα αν θες να κατσεις τον μιτο καψε
και να γκρινιαζεις για λιγο παψε"

Α.Π.





 

ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΜΙΑ ΖΩΗ

πότε η μερα, σαν μια χελωνα
πότε ο χρονος, σαν μαυρο ατι
με κουβαλησανε  μισο αιωνα
 μες στης ζωης μου το μονοπατι

πότε το αγωι  σωστο το μετραγα
πότε γινομουνα λαθρεπιβατης
πότε σερνομουνα και πότε πεταγα
πότε ημουν κλοουν πότε ακροβατης

πότε εκουρνιαζα σε ενα κλαδακι
και και ονειρευομουνα φτερα πως βγαζω
πότε γινομουνα μικρο ψαρακι
που κυκλους φερνει μεσα στο βαζο

γλαρος γινομουνα,παντου ταξιδευα
φτερα το ονειρο κι η φαντασια
μα και ζητιανος που ελπιδα γυρευα
γιοματος αρνηση και απελπισια

τωρα τα ονειρα κι οι εφιαλτες μου
ειρηνη κανανε δεν πολεμανε
τα εχω παρει  πανω στις πλατες μου
να τα προσεχω καθως γερνανε
Α.Π
















 

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

δεν με θυμαται πια ο Αυγουστος νομιζω
ειρθε ξανα χωρις για μενανε να ψαξει
ομως και γω νομιζω πια δεν τον γνωριζω
αραγε εγω να εχω η ο Αυγουστος αλλαξει

στα ιδια μερη που πηγαιναμε πηγαινω
στο ιδιο εκεινο το παλιο μας το λημερι
ομως ποτε δεν ειναι εκει και μονος μενω
χειμωνας νιωθω να ναι και οχι καλοκαιρι

Αυγουστε που σαι απ το κυμα γεννημενος
και εισαι του ηλιου το παιδι και το καμαρι
αμα δεν ειμαι πια απο σενα ξεγραμμενος
να σου ζητησω θελω μια μεγαλη χαρι

μιά απ τις νυχτες σου σε μενα να δανεισεις
και μαγεψε τηνε να μοιαζει με Εκεινη
και μεχρι να ρθει το πρωι μην την ζητησεις
μην ο Δεκεμβρης μου ξανα Αυγουστος γινει

Α.Π.

 

ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΧΟΡΕΨΑ

τις αλυσιδες που με κρατανε
δεν εδοκιμασα να δω αν σπανε
και αποφασιζουν αυτες για μενα
και ολα μου τα χουνε προπληρωμενα

καποτε στο εδαφος δεν επατουσα
χορευα και ενιωθα οτι πετουσα
μα τη ζωη μου ολη την ξοδεψα
την τελευταια φορα που χορεψα

 και τη φοβηθηκα την λευτεριά μου
γιατι λευτερωνε και τα θερια μου
γιατι μου ζηταγε να αποφασιζω
για τοσα πραγματα που δε γνωριζω

βλεπω τον γλαρο απανωθε μου
κανε με γλαρο για λιγο Θεε μου
εχω ξεχασει πως να πεταω
και ολο στο τιποτα τσαλαπαταω
Α.Π.



 

ΥΠΝΕ ΦΙΛΕ
ελα υπνε πιο γρηγορα προτου να ρθουν οι  σκεψεις
πριν τον καθρεφτη που εσπασα κολλησουν και τον φερουν
κλεισε την πορτα του μυαλου δεν θελω επισκεψεις
παλι μπροστα του να σταθω να μη με καταφερουν

και αμα θα ρθουν τα ονειρα κουνα με να ξυπνησω
γιατι εφιαλτες γινονται και  με τρομαζουν τοσο
να ανοιξω την τηλεοραση να με απασχολησω
και την ψυχη μου βοηθαμε γερα να την κλειδωσω

ομως αν ρθουν μες στην νυχτια οι παιδικοι μου φιλοι
και η πρωτη η αγαπη μου και θελουν να με δουνε
σπασε τα τειχη και αφησε ορθανοιχτη την πυλη
μες στο μυαλο μου ελευθερα ασε τους για να μπουνε
Α.Π.






 

ΤΟΥ ΔΙΚΙΟΥ Ο ΗΛΙΟΣ
 κατω απ τη γαζα εχω κρυψει την πληγη μου
φοραω και ρουχα με την γαζα να ταιριαζουν
και εχω κλειδωσει μες στο στομα την κραυγη μου
και το κεφαλι σκυβω σε οσους με χλευαζουν

μοιαζω πειθηνιος σαν προβατο στη στανη
που περιμενει την σειρα για το σφαγειο
κανεις δεν βλεπει πως μετραω τον τσοπανη
να βρω ευκαιρια να του σπασω το κρανιο

με ενα αριθμο εχουν αλλαξει το ονομα μου
και με αριθμους μετρουν τι νιωθω,τι πιστευω
μα δε θα βρουν που εχω κρυμμενα τα αρματα μου
και στο κρυφο σχολειο οτι δασκαλο γυρευω

και αν στα χρονια μου το δικιο δεν νικησει
και  τον αγυριστο τον δρομο εχω παρει
θα βρει σπαθι που τρομερα θα χει ακονισει
ενα καλυτερο απο μενα παλικαρι

φωτια θα γινει η σιωπη και θα τους καψει
και η ιστορια διχως οικτο θα δικασει
και ο νοητος του δικιου ηλιος θα αναψει
θα μηνει εδω ποτε ξανα μη σκοτεινιασει

Α.Π.






 

ΩΣΑΝΝΑ

ακομα η ηχω των "ωσαννα " δεν εχει σβησει
κρατω ακομα ενος φοινικα κλαδι
και πριν ακομα ο αλεκτωρ να λαλησει
εχω προδωσει αλλα και εχω προδωθει

στον Γολγοθα σε ενα σταυρο σ εχουν κρεμασει
 φτωχη πατριδα μου και σβηνεις προδωμενη
και ο Πιλατος να παλευει να μοιρασει
στεφανι αγκαθινο και ενος στρατιωτη χλαινη

ουτε τα ψεματα μα ουτε κι αληθεια
φανερωθηκαν μες στις λεξεις τις χιλιαδες
ποσοι χαρηκαν οταν φωναζες βοηθεια
καθως σε οδηγησα σε πετρες συμπληγαδες

εγω σε αγαπησα και εγω σε εχω σκοτωσει
σε καταδικασα για τα δικα μου παθη
ολου του κοσμου την σοφια μου εχεις δωσει
μα εγω συνεχεια ξανακανω τα ιδια λαθη

Α.Π.





 

αν φοβασαι για λαθος λογους τοτε θα παρεις λαθος αποφασεις.ο φοβος μπορει να γινει ο καλυτερος φιλος η ο χειροτερος εχθρος

θα πρεπει λεει να αποφασισω
την Κυριακη που θα ψηφισω
αν την Ευρωπη θα διαλεξω
και το ευρω αν θα επιλεξω

αν των θεσμων τα μετρα θελω
και ενα του Σοιμπλε μοντελο
αν θελω ασφαλεια και ταξη
και ακομα μια δοση να σταξει

μα εγω αποφαση εχω παρει
γιατι ακλουθω σωστο αχναρι
αυτο που  αφηνει η ιστορια
σαν ψαχνει την ελευθερια
Α.Π.










 

Ο ΧΡΟΝΟΣ

και ηρθε εκεινη η στιγμη η τραγικη
που στον καθρεφτη μια φιγουρα παιδικη
κραταει στο χερι οσα ξεχασες να ζησεις
και σε καλει πισω στο χρονο να γυρισεις

μα ειναι πολλα αυτα που πρεπει να αφησεις
που θα χαθουνε αμα πισω θα γυρισεις
και το παιδι βλεπεις να χανεται στο χρονο
και στον καθρεφτη η φιγουρα σου πια μονο

στο περασμα του καποιες στασεις κανει ο χρονος
και να σαι κει αμα δεν θες να μεινεις μονος
γιατι το τραινο αν περασει και το χασεις
δεν θα ναι διπλα σου κανεις οταν γερασεις

κοιταξε αν εισαι  στη σωστη τη σταση
και οχι σε αυτες που εχει το τραινο πια περασει
του χρονου μια φορα απο κει περναει το τραινο
ελα σε αυτη που χρονια εγω σε περιμενω

μοναχα μια ζωη μοναχα μια ευκαιρια
δεν δινει ο χρονος πια καμια διορια
οσα δεν εζησες μην τρεχεις να προφτασεις
γιατι και κεινα που σου μενουν θα τα χασεις
Α.Π

 

ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

 εσυ που πιστευεις πως εισαι το κεντρο του κοσμου
βγες εξω απο σενα και μια εικονα σου δως μου
και πες μου τι εχεις εσυ που οι αλλοι δεν εχουν
και ποιοι ειναι εκεινοι οι κυκλοι που κεντρο τους σ εχουν

μα πριν να σκεφτεις οτι εξω απ τα τειχη σου αν φυγεις
οι αληθειες σαν ορνια θα ερθουν και δεν θα ξεφυγεις
θα δεις πως σαν κυκλος και συ γυρω απ αλλους γυριζεις
γραναζι και συ οπως ολοι και δεν ξεχωριζεις

και γυρω απο μια μαυρη τρυπα ολοι οι κυκλοι γυριζουν
και για μια ακομα στροφη πριν τους ρουφηξει πασχιζουν
το κεντρο του κοσμου οποιος μπηκε στην τρυπα το ξερει
αλλα δεν γυριζει κανεις απο κεινα τα μερη
Α.Π.

 

ΤΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙ

ξεφυσαει το καλαμαρι
μεσα στου κουβα τον πατο
που με θαλασσα ως την μεση
ο ψαρας τον χει γεματο

το μελανι του αμολαει
ετσι εμαθε να κανει
μα δεν κρυβεται απ την μοιρα
μ αγωνια θα πεθανει

γλαροι πανω απ το καικι
ολο χαρι φτερουγιζουν
πειρατες που ψαχνουν θυμα
ολα θανατο μυριζουν

θα σκοτωνεις για να ζησεις
σε σκοτωνουν για να ζησουν
θυτες θυματα παλευουν
λιγες μερες να κερδισουν
Α.Π.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΓΑΤΕΣ

δυο γεννες εχει κανει η καημενη
ομως ολλα τα μωρα της τα χει χασει
και δεν κλαιει ουτε φαινεται θλιμμενη
και νομιζεις οτι τα χει πια ξεχασει

καθε μερα στο πορτονι καρτεραει
και ακλουθα θα με παρει απο πισω
νιαουριζει και φαγακι μου ζηταει
και την σκαφη  της  νερο να τη γεμισω

στην καρεκλα μου θα τρεξει απο κατω
και στα ποδια μου θα ερθει να λουφαξει
να χαιδεψω το κορμι της το χνουδατο
με γουργουρισμα ξανα θα με προσταξει

και μετα παντα θα φυγει στα χαμενα
και θα αρχισει στο κενο να νιαουριζει
και στο τελος θα γρυλιζει απεγνωσμενα
μα κανενα της γατακι δε γυριζει

μια μανουλα που χει τα παιδια της χασει
και μοναχη της τον πονο της βιωνει
τα γατακια της ποτε δε θα ξεχασει
μα σ αυτο θα ειναι μονη !! παντα μονη
Α.Π.

ΚΥΚΛΟΙ

μες στη γυαλα κολυμπαει ενα ψαρι
και δειλα μου λεει "κανε μου μια χαρι
πες μου οι ωκεανοι τι χρωμα εχουν
και αν ψαρια σαν εμενα μεσα εχουν"

το λυπηθηκα το ψαρι το καιμενο
που χει ζησει μια ζωη φυλακισμενο
του πα  ο ωκεανος κολαση μοιαζει
θα ναι αγρια εκει και θα τρομαζει

του πα στον ωκεανο μια μερα αν παει
ενα πιο μεγαλο ψαρι θα το φαει
και κανενας δεν θα ρθει να το ταισει
και θα πρεπει να σκοτωνει για να ζησει

μου πε "ολη τη ζωη μου κυκλους κανω
και ποιος κυκλος θα μου λειψει αν πεθανω?
θελω τοσο λιγο λευτερο να ζησω
και καθολου δεν με νοιαζει αν ψοφησω"

του πα "ψαρι μου πως μοιαζω με εσενα!!!
κυκλοι ειναι η ζωη μου και εμενα
απ το σπιτι στη δουλεια και παλι πισω
διχως χρονο αλλα μερη να γνωρισω"

"σπασ τη γυαλα" μου πε "ας φυγουμε παρεα
στον ωεανο μαζι θα ειναι ωραια
κι ας μας φαει ενας μεγαλος καρχαριας
γιατι αξιζει μια στιγμη ελευθεριας"
Α.Π.







 

ΟΙ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ

της πλατειας οι πριγκιπες γιναν ασπρα πουλια και πεταξαν ψηλα
το ποταμι της λασπης το αφησαν σε μας βρωμικο να κυλα
εμετρησαν το χρονο με δικα τους ρολογια γρηγορα που μετρουν
ραντεβου ειχαν δωσει πανω σ ενα αστερι ολλοι μαζι να βρεθουν

της πλατειας οι πριγκιπες πρεπει κατι να ξεραν που ποτε δεν μας ειπαν
κατι που δεν αντεχαν ηδη ειχανε φυγει κι απο μεσα τους λειπαν
μενα φτερουγισμα αγριο ενας ενας πεταει για να βρει το αστερι
τοσο γρηγορα φυγαν που κανεις δεν προφταινει να τους κουνησει το χερι

για ενα αστερι που δεν εχει σκοταδι
που δεν ψαχνεις αγαπη και χαδι
σε μια πλατεια που δεν πληρωνεις τα λαθη
που δεν εχει αναγκες και παθη
Α.Π.

Η ΣΙΩΠΗ

δεν μπορεσα ττις σκεψεις μου με ηλιο να φωτισω
και το χρυσαφι της ακτης τις λεξεις δεν στολιζει
με θαλασσα δεν μπορεσα τους στιχους να ποτισω
και στο χαρτι μου ωιμε λουλουδι δεν ανθιζει

πως να μπορεσω ο ερημος με ενα στιλο στο χερι
να σχισω αυτο το συνεφο το φως μου που μου κρυβει
πως να στεγνωσω την ψυχη απο το λασπονερι
και πως μαχαιρι δικοπο να εχω αντι μολυβι

μονο του φεγγαριου ο λυγμος απ το στιλο μου σταζει
και δυο σταγονες της βροχης τους στιχους μου εχουν βρεξει
πανω στο ασπρο μου χαρτι μονο η σιωπη κουρνιαζει
και ποσο θεε μου προσπαθω να την νε κανω λεξη
Α.Π.
 

ΟΝΕΙΡΑ ΔΙΧΩΣ ΠΑΤΡΙΔΑ

σε μια μικρη βαρκουλα απο εφημεριδα
στιβαχτηκαν τα ονειρα ζητωντας μια πατριδα
ο πολεμος τα τρομαξε,την γη τους την αφησαν
και ενα ταξιδι στο αγνωστο,τρεμοντας ξεκινησαν

μα ειναι ψιλα τα κυματα,χωρις ψυχη η αλμυρα
πως να γλυτωσουν  τα ερημα απ την κακια τους μοιρα

πανω σε βραχια εξωκειλαν,και τα μισα πνιγηκαν
κι αυτα που εγλυτωσανε συμπονια δεν εβρηκαν
χαμενα διχως ονομα,με τα φτερα σπασμενα
που να σταθουν δεν ξερουνε,απο παντου διωγμενα

μεσα στους δρομους σερνονται,διψανε και πεινανε
Θε μου σ ολοκληρη τη γη αυτα για δε χωρανε?
Α.Π.

ΝΑ ΓΙΝΩ

να γινω λευκο περιστερι
να παω απ αστερι σ αστερι
εκει που ο ηλιος κουρνιαζει
να μη φοβηθω που βραδιαζει

να γινω χταποδι στο βραχο
δικια μου μια τρυπα για να χω
να παιρνω οποιο χρωμα διαλεξω
για να μη με βλεπουν απ εξω

να γινω στη μαχη μια σφαιρα
και μολις βρεθω στον αερα
τον στοχο μου δε θα χτυπησω
στη μανα του θα τον γυρισω

να γινω βροχη και χαλαζι
που τιποτα δεν το τρομαζει
μα ειμαι αερας σβησμενος
και θα κοιμηθω τρομαγμενος
Α.Π.


 

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΟΣ

φερνει η θαλασσα καικια με ψυχες τρομαγμενες
γεμισαν οι αμμουδιες μας με ζωες ρημαγμενες
ονειρα που σαν την λασπη μες στους δρομους κυλανε
κλεβουνε απ τα ποντικια το φαι για να φανε

και ο φοβος ο δικος μου να γαυγιζει σαν σκυλος
και πως τρεμω οτι δεν ειναι ουτε εχθρος ουτε φιλος
τα παραθυρα σφαλιζω και τις πορτες κλειδωνω
μην ο πονος τους λερωσει τον δικο μου τον πονο

ο θεος τους ειναι αλλος και εχει μισος για μενα
και τα αγια τα μερη εχουν χρονια κλεμμενα
μα αεροπλανα απο χωρες στον Σταυρο που πιστευουν
σπερνουν θανατο και μισος και τα πλουτη τους περνουν

θα μου παρουν την δουλεια μου μια δουλεια που δεν εχω
και το χρωμα τους το μαυρο σχωραμε δεν τ αντεχω
μα ομως κοιτα την ζωη μου οι λευκοι μου την κλεβουν
τραπεζιτες με γραβατες την πατριδα ληστευουν

οι βαρβαροι ομως δεν εχουν ουτε γη ουτε πατριδα
σαν θεο τους προσκυνανε το χρυσαφι του Μιδα
ο τσοπανος και ο λυκος ενωμενοι ας τρεξουν
το αρνι να προστατεψουν για να μην τους το κλεψουν
Α.Π.


 

μονο αγαπη μπορει να γινει αυτος ο πονος αλλιως το δακρυ του θα γινει θαλασσα που θα σε πνιξει

 Η ΠΑΣΧΑΛΙΑ

η Παναγια και ο Ιωσηφ με ενα μωρο στην αγκαλια
βρισκουνε ισκιο και δροσια κατω απο μια πασχαλια
καθως παλευουν να κρυφτουν απ του Ηρωδη την οργη
αποκοιμιουνται και ξυπνουν κατω απ του θαμνου την στοργη

με ευγνωμοσυνη η Παναγια στην πασχαλια δινει ευχη
ακομα και οταν θα βρεθει σε αγονο μερος και τραχυ
ολη η ομορφια της γης να γινει ανθη και ευωδια
και ολα τα χρωματα του μοβ να της στολιζουν τα κλαδια

χρονια μετα στον Γολγοθα που εχει φυτρωσει η πασχαλια
πανω σε ξυλινο Σταυρο του κοσμου εχουν τον Βασιλια
κλαιει με λυγμους η Παναγια και η πασχαλια κλαιει κι αυτη
και απ τον καημο της τον πολυ θα σπασει και θα μαραθει

ομως τρεις μερες μετα ο κοσμος γεμισε χαρα
και  ξαναγυρισε η ζωη πανω στα φυλλα τα ξερα
και απο τοτε η πασχαλια παντοτε αυτη την εποχη
βαφει τα ανθη της μοβια γιορταζοντας στην εξοχη
Α.Π.









 

ΜΕΓΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ

και πας και αγοραζεις μια ασπρη λαμπαδα
γιατι ολοι ετσι κανουν Μεγαλη βδομαδα
νηστισιμα παιρνεις με μουστο κουλουρια
ψωνιζεις σακακι και μπλουζα καινουργια

και μπρος στον καθρεφτη τα ρουχα σου βαζεις
σαν πας στην πλατεια στους αλλους να μοιαζεις
Μεγαλο Σαβατο κροτιδες θα αναψεις
και μεχρι πρωιας θα πας να το καψεις

και οταν περασει η Μεγαλη βδομαδα
θα εχεις ξεχασει σβηστη την λαμπαδα
και θα λησμονισεις Εκεινου τα Παθη
και παλι θα κανεις τα ιδια τα λαθη
Α.Π.

 

ΕΡΩΤΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ

κουραστηκε  η αγαπη
να μενει στο σωμα
αρπαζει μια λεξη
και βγαινει απ το στομα

και ψαχνει τον τροπο
να μπει στην ψυχη σου
για να λευτερωσει
μια λεξη δικη σου

στα ματια γυρναει
κι αυτα χαμηλωνουν
καθως οι καρδιες μας
δειλα ξεκλειδωνουν

και βγαινουν τα λογια
που ηταν κρυμμενα
που ο φοβος βαθια μας
τα ειχε δεμενα

ενωνουν τα χειλια
τα σωματα σμιγουν
και αισθηματα χιλια
σαν νουφαρα ανοιγουν
Α.Π.
 

 ΤΥΦΛΟΣ
μπορω καλυτερα να δω
τωρα που τα χρονια μου αδειασανε
τι κι αν γυαλια τωρα  φορω 
τι  κι αν τα ματια μου γερασανε

βλεπω τις μερες που περασανε
τις ευκαιριες που χαθηκανε
τα ονειρα που χορταριασανε
τους φοβους που αφομοιωθηκανε

βλεπω τα λαθη,τις αιτιες τους
βλεπω τις μαχες που δεν εδωσα
τα θελω με τις ανταρσιες τους
βλεπω σε ποια πρεπει ενεδωσα

βλεπω πως ημουνα  τυφλος
και εβλεπα μονο με τα ματια μου
ομως αλλου ηταν το φως
μες στης ψυχης τα μονοπατια μου

Α.Π.


























 

 Ο ΒΑΛΤΟΣ
και συ καθρεφτη μου γιατι δεν μου λεγες οτι μεγαλωσα?
ρωγμες εγεμισα που μου τις εκρυβες και δεν τις μπαλωσα
τωρα μπροστα σου οταν με βλεπεις δεν με γνωριζεις
και σαν λουλουδι που εμαραθηκε μ απεικονιζεις

και σεις ρολογια μου το χρονο που ετρεχε για δε μετρησατε?
να μου θυμισετε τι ειχα να κανω παραμελησατε
εχω αργησει και οσο και αν τρεξω δεν θα προλαβω
το πλοιο το χασα και ειχα ονειρα να παραλαβω

και συ πυξιδα μου  γιατι δεν μου δειξες πως λοξοδρομησα?
για αλλου επηγαινα ομως εχαθηκα σε βαλτο κολλησα
και δεν μπορω μπροστα να παω ουτε και πισω
και οσο και αν παλεψα δεν τα καταφερα να ξεκολλησω
Α.Π.

 

ΑΝΤΙΟ ΛΕΒΕΝΤΗ

θεριο θα θελαν νασαι στην αγελη
εκει που δεν χωρανε οι αγγελοι
μα διαλεξες στους αλλους να μη μοιαζεις
και μονος σου μες στα θερια τρομαζεις

φτερουγισες πανω απ τον Ψηρορειτη
λευκο πουλι και αφησες την Κρητη
για να βρεις την αιωνια γαληνη
εκει που πια κανεις δεν θα σε κρινει

πλημμυρισε με δακρυα η χωρα
μα ειναι αργα για σενα πλεον τωρα
κι εμεις πισω απ το δαχτυλο κρυμμενοι
θα ζουμε θλιβεροι και πεθαμενοι
Α.Π.
 

ΑΝΟΙΞΗ

μια ανοιξη ο ηλιος ζωγραφιζει
ενα καμβα με βοτσαλα γεμιζει
με πρασινα και  μπλε νερα τον βρεχει
και μια αμουδια χρυση την αμμο που εχει

με ασημι καθε κυμα πασπαλιζει
 ο γλαρος ολο χαρι  φτερουγιζει
τα πευκα την ακτη γυρω κυκλωνουν
και στον καμβα τοσα ανθη ξεφυτρωνουν

το φως του στις σκιες δινει το χερι
μια ζωγραφια αυτο το μεσημερι
εχουν κρυφτει οι φοβοι σε κρυψωνες
την ανοιξη την τρεμουν οι χειμωνες

κουραστηκε ο ηλιος παει να δυσει
και τον καμβα σε μενα εχει χαρισει
μα ομως το ταλεντο του δεν εχω
και πως να τον τελειωσω δεν κατεχω
Α.Π.








 

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

πανω απ τ ασπρο χαρτι περιμενω τις λεξεις που θα ρθουν
μου χουν πει πει απο καιρο πως ποιος ειμαι μπορουν να με μαθουν
βγαινουν απ το στυλο και στιχακια με μιας σχηματιζουν
και απορω με εμενα που απ εμενα πιο πολυ με γνωριζουν

και διαλεγουν να πουν ολα αυτα που ποτε μου δεν λεω
και δεν ντρεπομαι οταν με βλεπουν  χωρις λογο να κλαιω
 οταν ψεματα λεω με μιας το χαρτι μουτζουρωνουν
περιστερια λευκα σταματουν να πετουν και πετρωνουν

ειναι καποιες φορες που θα ρθουν σαν βροχουλα στο τζαμι
μενουν ωρες εκει σαν νερο που δε βρισκει ποταμι
και θα ρθουν παντα μολις θα παψω να τις περιμενω
κι οτι θελουν να πουν μαγικα θα ναι κει στο χαρτι το γραμμενο
Α.Π.

ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΑΡΓΗΣΕΙ

μια σελιδα να τελειωσει το βιβλιο
ριχνει καβους για να δεσει πια το πλοιο
τιτλοι τελους για να σβησει η οθονη
μια σκηνη και η παρασταση τελειωνει

δεκα αριθμοι που θα πληκτρολογησει
και αλλος θα ειναι το τηλεφωνο οταν κλησει
τοσα χρονια θα τα θαψει με ενα αντιο
μια φωτια που την ενικησε το κρυο

ο απο μηχανης θεος δεν δινει λυση
κι οτι εσπειρε ο καθενας θα θερισει
γυρω τα ονειρα σκουπιδια πεταμενα
σαν λουλουδια μαραμενα και σπασμενα

μια φωνη στο ακουστικο του απανταει
"μα τι θελεις τετοια ωρα?"τον ρωταει
ουτε αποψε το αντιο δεν το λεει
κλεινει το ακουστικο και μονος κλαιει

δεν μπορει να βρει το θαρος να τελειωσει
μια ολοκληρη ζωη πως να σκοτωσει!!!
δεν μπορει να κανει βημα παραπερα
το αυριο θα αργησει κι αλλη μερα
Α.Π.

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

σκορπιες λεξεις διχως νοημα σου γραφω
πιο πολυ για να αποδειξω πως υπαρχω
το χαρτι γινεται παγος που ολο λιωνει
και με πνιγει που ο χρονος μου τελειωνει

σκουριασμενο το στυλο και η μελανι
το χαρτι πολυ στενο και δε με φτανει
σκονη σκεπασε τις λεξεις και τις κρυβει
και οι σκεψεις μου μουτζουρα απο μολυβι

το λουλουδι δεν φυτρωνει στη σκουρια
δεν τα πνιγει η μελανι τα θερια
δεν θα βγεις απ το στυλο οτι κι αν γραψω
ουτε δακρυ δεν θα γινεις για να κλαψω
Α.Π.
 

ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ

ενα δεντρο,  σε δασος που χει παρει φωτια
περιμενω με τρομο την δικη μου σειρα
ενα δακρυ που τρεχει σε σκοταδι βαθυ
και πεθαινει μοναχο χωρις κανεις να το δει

ποσο μονος μου νιωθει και σε ποιον να το πω
στον καθρεφτη κοιταζω ενα φιλο να δω
Α.Π.

Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
ο αορατος ανθρωπος ο σιωπηλος τραγουδιστης
το γιοματο το τιποτα στο τζαμι ο ηχος της βροχης
να μπορουσες να με δεις
να μπορουσες να με νιωσεις
να μπορουσα να σε ζεστανω αγαπη μου
ο αορατος ανθρωπος ,διχως ηχο μια βροντη
ο παραλυτος ανεμος,διχως φως μια αστραπη
να μπορουσες να με δεις
να μπορουσες να με νιωσεις
να  μπορουσα να σε ζεστανω αγαπη μου
Α.Π.


 

ΞΕΡΩ

ξερω ποιος ειμαι
ειμαι αυτος που με εχει κρινει πιο πολυ
και που απο φοβο μακρια του παντα μενω
αυτος που χωρισε απο μενα χρονια πριν
και  με παρατησε και δεν τον περιμενω

ξερω πως μοιαζω
μοιαζω με τρενο σκουριασμενο στο σταθμο
μοιαζω εισιτηριο που ξεχασα στην τσεπη
μοιαζω καπνος που τον εμισησε η φωτια
καποιος που μπερδεψε τα θελω με τα πρεπει

ξερω τι θελω
θελω συγνωμη να βρω τροπο να μου πω
θελω τα  πρεπει μου ποτε να μη μισησω
πισω απο αλλοθι ξανα να μη κρυφτω
να με αγαπαω οταν θα με συναντησω
Α.Π.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ

μα τα ρουχα στο ντιβανι
ποιο κορμι να τα ζεστανει
το αρωμα σου στα σεντονια
ειναι εκει σαν να ναι αιωνια

πως μπορει τα πραγματα σου
να μην ειναι πια δικα σου
πως το δακρυ που κυλαει
λεει αστεια και γελαει

πως εκει που εχεις παει
να βρω δρομο να γυρναει
ολη η σιωπη του κοσμου
στη φωτογραφια εμπρος μου
Α.Π.

Η ΙΘΑΚΗ ΜΟΥ

με πλανεψε το ψεμα της
κι απ το καταρτι λυθηκα
χιλιοι λωτοι το βλεμα της
γι αυτο και δεν θυμηθηκα

που εχω αφησει την ζωη μου
πως ειναι η Ιθακη το νησι μου

μες στην σπηλια του λαθους μου
οτι αγαπουσα εχασα
και στο κρασι του παθους μου
το ονομα μου ξεχασα

εγινα ξενος στην ψυχη μου
και ο κανενας στο νησι μου
Α.Π.

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΓΑΤΑΚΙ

σαν τωρα θυμαμαι την στερνη φορα που σε ειδα
ησουν εξω απ την πορτα μουσκιδι μες την καταιγιδα
μες στο βηχα ισα που ακουγοταν το νιαουρισμα σου
τεντωμενο σαν προκες,βρεγμενο ηταν το τριχωμα σου

το μικρο μου γατακι το μαυρο
κι  αν το ψαχνω ποτε μου δεν θα βρω

το πιατακι σου κατω απ την σκαλα με νερο ηταν γεματο
το αδειαζω και βαζω τροφη στο βρεγμενο σου πιατο
ως το κοκαλο ειχα παγωσει και στο σπιτι μου τρεχω
 κανεις να ρθεις και συ μα για σενανε χωρο δεν εχω

και αρρωστο μες την μπορα σ αφηνω
σε κοιτω και την πορτα μου κλεινω

καθε μερα τροφη στο πιατακι σου παντα αφηνω
αχ θεε μου να ρχοταν ξανα το απογευμα εκεινο
να σε αφησω να μπεις μες στο σπιτι κι ας ειχες λερωσει
θα σε στεγνωνα στην αγκαλια μου κι ισως ειχες γλυτωσει

καθαρο το σπιτακι μου εχω
μα που σ εχασα δεν το αντεχω
Α.Π.


 

ΠΩΣ

πως να αγγιξω την νυχτα διχως να την τρυπησω
πως τον καθρεφτη να σπασω διχως να σε φοβησω
πως στα συννεφα πανω να σου φερω εναν κηπο
πως κοντα σου οταν ειμαι να μην νιωθω οτι λειπω

πως το θεριο οταν γρυλιζει να κρυφτω να μην τρεχω
πως να εχεις τα παντα οταν δινω οτι εχω
πως να μπω στο ονειρο σου διχως να σε ξυπνησω
πως να ξερω τι θελεις διχως να σε ρωτησω

πως να βρω ενα τραγουδι η σιωπη να το λεει
πως να βρω ενα γελιο που ποτε να μην κλαιει
πως να δω την ψυχη σου μες στα δυο σου τα ματια
πως να δω τα ονειρα σου προτου γινουν κοματια
Α.Π.


 

Ο ΚΑΠΝΟΣ ΤΟΥ ΣΒΗΣΜΕΝΟΥ ΚΕΡΙΟΥ

τρομαξα τοσο...απ ολους κρυφτηκα
εμεινα απνοος,την νυχτα ντυθηκα
κανεις δεν μ εψαξε,κανεις δεν νοιαστηκε
να με ξεγραψει ο κοσμος βιαστηκε

και τα τραγουδια μου μικρα κι ανοητα
διχως νοηματα δυσκολονοητα
σαν τα υγρα μωρα που μολις γεννηθηκαν
κλαψανε γοερα κι αποκοιμηθηκαν

οταν πεθανω κι αυτα θα σβησουνε
χωρις εμενανε θα ξεψυχησουνε
δεν θα τ ακουσει αυτι κανενα
οπως δεν μ ακουσαν ποτε και μενα
Α.Π.

ΠΡΩΙΝΟ ΟΝΕΙΡΟ

ηρθες απο τα πιο απομακρα βαθη των ονειρων μου.σε πηρα απ το χερι και περπατησαμε μεχρι την εξωπορτα τους.εκει σε φιλησα οχι με φιλι ερωτικο αλλα με κεινο το φιλι που ξεκλειδωνει τις ψυχες και ανακατευει την μια με την αλλη.βγηκαμε εξω,μεσα απ το βιβλιο με τα διηγηματα εβγαλες δυο φτερα,  τα φορεσες και πεταξες προς το βορρα .εγω τυλιχτικα στην κουβερτα μου περιμενοντας να χτυπησει το ξυπνητηρι.
Α.Π.

Η ΑΠΟΡΙΑ

στην κουβερτα σου τυλιγεσαι ως το λαιμο
σκεψεις ριχνεις στης ψυχης σου το γκρεμο
εχεις δεσει του θυμου σου τα θηρια
μα σε βασανιζει παντα η απορια

ο ιδρωτας σου αν στεγνωσε απ το σωμα της
το φιλι σου αν εσκουπισε απ το στομα της
το σημαδι στο λαιμο της αν εχαθηκε
αν το λουλουδι σου στο βαζο της μαραθηκε
Α.Π.

ΓΕΡΜΕΝΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ

στα ταξιδια που ποτε δεν εκανα
και στα λογια που ποτε δεν ειπα
σε οτι δεν αγγιξα ενω το εφτανα
σε οτι ειχα μα ποτε δεν βρηκα

στα ονειρα που εφιαλτες γινανε
στα φτερα μου που εμειναν κλεισμενα
στις αγαπες που ρθανε και φυγανε
στα παιγνιδια που ητανε στημενα

στις φωτιες μου που ποτε δεν αναψα
στα γιατι που δεν εχω απαντησει
στις πορειες που ποτε δεν χαραξα
και σε σενα που χω λησμονησει

θα γραψω τραγουδι
για στιχους θα βαλω
γερμενο λουλουδι
στο μισχο του πανω
Α.Π.

ΑΝΤΙΟ

σαν κραγιον με φορας και ομορφαινεις
μα στα χειλη ενος αλλου με φερνεις
σαν καινουριο φουστανι με βαζεις
μα στο σπιτι ενος αλλου με βγαζεις

σαν την λαμπα στο φως που θα αναψεις
 αν καει απλα την λαμπα θα αλλαξεις
σαν κλειδι σε πορτα που ανοιγεις
θα με ψαξεις οταν ειναι να φυγεις

μα ο ρολος δεν μ αρεσει
και γερα δεν μ εχεις δεσει
γιαυτο φευγω και αντιο
ψαξε ρουχα για το κρυο
Α.Π.

ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

εριξα νερο στο βασιλικο
μου πε ευχαριστω με την ευωδια του
εδωσα να φαει ο σκυλος που αγαπω
μου πε ευχαριστω κουνωντας την ουρα του

σου δωσα οτι εχω και ακομη παραπανω
και εγειρες στον ομο μου ολες τις πληγες σου
και παλι δυνατη στο δρομο σου σε βαζω
με τις επιλογες να ειναι ολες δικες σου

ανοιξες τα φτερα σου και πεταξες μακρια
και με χαρα σε εβλεπα στον ουρανο να φτανεις
και ενα αετο που πεταγε ψηλα
να τον ακολουθησεις την ωρα σου δεν χανεις

και το ευχαριστω που ξεχασες να πεις
το παιρνω απ τον καθρεφτη μου που φιλος μου εχει γινει
μα παντα θα πονουν στον ομο μου οι πληγες σου
που μου αφησαν σημαδια που ο χρονος δεν τα σβηνει
Α.Π.

Ο ΣΩΡΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ

στην ακρη του γκρεμου σωρος οι πετρες
κυλησαν πριν καιρο απ το βουνο
χρονια ειναι εκει και περιμενουν
καποιο σεισμο που θα τις ριξει στο κενο

οι πετρες που κυλουν δεν χορταριαζουν
 μα εκεινες πως λατρευουν το χορταρι
η μονη τους ελπιδα ειναι πλεον
να τις βαστα πριν ο γκρεμος τις παρει

ποσο τους λειπει του βουνου η θεα
τωρα στην ακρη του γκρεμου τρομαζουν
μα ειναι στιγμες που υπεροχα ξεχνιουνται
οταν τους γλαρους που πετουν κοιταζουν

ξερουν θα κανει το σεισμο μια μερα
και στο αφρισμενο κυμα θα χαθουνε
γιαυτο αγκαλια η μια πανω στην αλλη
τον φοβο προσπαθουν να μοιραστουνε
Α.Π.

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10204852939297782&set=a.10203857277206852.1073741825.1068200737&type=1

ΦΤΕΡΑ ΑΠΟ ΚΕΡΙ

ενομιζα πως ηθελα να τρεξω μακρια
πως περα απ τον οριζοντα θα βρω την γιατρια
πως ησουνα μια αλυσιδα στα ποδια μου βαρια
το φταιξιμο ολο εριχνα σε σενα
και τα φτερα μου ανοιξα ψηλα για να πεταξω
κι ορκιστηκα πως πισω πια ποτε δεν θα κοιταξω
και τις σκιες που μ επνιγαν με φως θα τις αλαξω
να ζησω μια φορα για μενα

μα ο ηλιος μ εκαψε με τυφλωσε
τα ματια εκλεισα και νυχτωσε
κερινα τα φτερα μου και ελιωσαν
και οι δικαιολογιες τελειωσαν

ποσο μονος μου ενιωσα που δεν εισαι εδω
και την ζωη μου θα δεινα για να σε ξαναδω
ετουτο το τραγουδι μου για σενα τραγουδω
συγνωμη λενε τουτοι οι στιχοι
κι απ το φεγγαρι ζητησα να σου το τραγουδησει
συγχωρεση για μενανε να ρθει να σου ζητησει
μα αν ομως πια δεν μ αγαπας να φυγει να σ αφησει
και σου ευχομαι καλη σου τυχη

αυτο που εψαχνα που ζηταγα
και μακρια σου να βρω κοιταγα
μαζι σου το χα και το χαλασα
και τα χω κανει τωρα θαλασσα
Α.Π.

ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΣΑ

σε ενα θροισμα φυλλου την κραυγη μου ξαπλωνω
μοναχα η σκια μου τωρα φαινεται μονο
τα κερια της ελπιδας που καπνιζουν ακομα
με μια χερια τα μαζευω και τα θαβω στο χωμα

και τους χαρτες μου καιω και τις σταχτες πεταω
και τα χειλη δαγκωνω να μην πουν σ αγαπαω

οτι νιωθω σκορπιζω και ο αερας το παιρνει
και στο σωμα μου μεσα μονο η ανασα μου μενει
ειμαι η σκονη μοναχα σε κλεισμενο βιβλιο
που απανω της γραφει σ αγαπουσα...αντιο
Α.Π.

 

ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΘΑ ΕΙΜΑΙ

ξυπνας με δακρυα στα ματια,ο ιδιος εφιαλτης παλι
διπλα σου εγω να σ αγκαλιαζω, μα στα ονειρα σου παντα οι αλλοι
κρυβεσαι μες στην αγκαλια μου και με λυγμους μου λες φοβαμαι
με ενα χαμογελο σου λεω "κοιμησου εσυ διπλα σου θα μαι

γλυκα σε πειρε παλι ο υπνος,εγω κοιταζω το ταβανι
ποσο πολυ εχω τρομαξει μωρο μου ο νους σου δεν το βανει
σηκωνομαι παω στο σαλονι, αθορυβα μη σε ξυπνησω
και στο τσιγαρο που καπνιζω ορκιζομαι να μη λυγισω

διπλα σου θα μαι να σε φροντιζω
τα δακρυα σου να σου σκουπιζω
κοιμησου εσυ διπλα σου θα μαι
και δεν θα μαθεις...οτι και γω φοβαμαι
Α.Π.

Η ΚΑΛΥΒΑ ΜΟΥ


τριζει η νυχτα στην παλια την σκεπη
το τζακι αναμμενο εξω πεφτει βροχη
μια καλυβα παλια σε δασος πυκνο
στην καπνοδοχο θα δειτε συνεχεια καπνο

κουρνιασμενος ο γλαρος πανω στο μαξιλαρι
το λευκο περιστερι μας καρτερα στο φεγγαρι
πριν ο υπνος με παρει στην καλυβα θα παμε
θα καλεσουμε να ρθουν κι ολα οσα αγαπαμε

ιστοριες θα πουμε που οι γλαροι γνωριζουν
για πελαγη βαθια με νερα που αφριζουν
για πλατειες θα μας λεει το λευκο περιστερι
 ωσπου ο υπνος να ρθει να με παρει απ το χερι

ποση ζεστη η καλυβα μου εχει
στον χιονια και στις μπορες αντεχει

για την καλυβα ποτε δεν μιλαω σε κανενα
ολα τα μυστικα της τα κραταω για μενα
την καλυβα σκεπαζω με την ζεστη μου φλοκατι
και γλυκα αποκοιμιεμαι στο μονο μου κρεβατι
Α.Π.

 

ΕΝΑ ΓΙΑΤΙ

μα ποσο δακρυ αντεχει να κουβαλαει μια λεξη?
οση βροχη χωραει το συννεφο πριν βρεξει!!!
 σε ενα γιατι που ειπες ειδα τι σου χω κανει
και απαντησεις ψαχνω κοιτωντας το ταβανι

ποση ντροπη χωραει να μπει σ ενα συγνωμη?
και ποση αγαπη θελει για να αλλαξεις γνωμη?
πως εχτισαν τα λαθη τοιχους που με κυκλωνουν
ποιοι φοβοι με νικησαν και τωρα με σταυρωνουν?

στον ηλιο στο φεγγαρι πως χαρι να ζητησω?
το φως που σου χω κλεψει να στο γυρισουν πισω
ποια αγκαλια χωραει τον παγο και το χιονι?
πως να μπω στην ψυχη σου για να μην εισαι μονη?
Α.Π.

ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ  ΕΦΙΑΛΤΕΣ

να αρχισω μεγαλος
να τελειωσω μικρος
ουτε πισω δεν παω
μα δε παω και μπρος

κλειδωμενη η πορτα
το κλειδι το χω χασει
μεσα να μαι η εξω
τωρα το χω ξεχασει

τα ονειρα μου κοιμουντε
τα ξυπνω και γκρινιαζουν
εφιαλτες θα γινουν
αφου δεν μου ταιριαζουν
Α.Π.
 

Ο ΓΕΡΟ ΓΑΤΟΣ

ολη μερα ζει πανω στα κεραμιδια
σαν πεινασει τρωει μεσα απ τα σκουπιδια
νιαουριζει στις γατουλες που περνανε
και εκεινες με τα χαλια του γελανε

ειναι γερος και καλα τωρα δεν βλεπει
και δεν ειναι αυτο που λεμε καθως πρεπει
τα παιδια της γειτονιας τονε πειραζουν
ολα τα  γατια γι αυτον φαρμακι σταζουν

ζουσε ο φουκαρας πριν χρονια σ ενα σπιτι
και δεν διαλεξε να ζει σαν τον αλητη
ειχε ανθρωπους που πολυ τον αγαπουσαν
που με γλυκα και αγαπη του μιλουσαν

ομως ειρθε μια στιγμη καταραμενη
που οι ανθρωποι του βρεθηκαν χρεωμενοι
και μια μερα τους πεταξανε στο δρομο
κατι τυποι που εφαρμοζαν τον νομο

του παν κλαιγοντας δεν θα σε ξαναδουμε
μα θα εισαι στην καρδια μας οσο ζουμε
και ποιος ξερει σε ποια ζουνε κεραμιδια
και αν τρωνε και αυτοι απ τα σκουπιδια

αν τον γατο καποια μερα θα τον δειτε
σταματηστε μια κουβεντα να του πειτε
και χαριστε του με αγαπη ενα χαδι
γιατι κλαιει μοναχος του καθε βραδυ
Α.Π.

ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΣ ΜΑΛΛΟΝ

ματια σαν τις λεπιδες που με κοβουν σε φετες
και τα λογια σου μπραβοι που κρατανε φαλτσετες
με κοιτας και θυμιζεις εμπορο σε παζαρι
που στα δοντια κοιταζει το ζωντανο που θα παρει

αετο με θυμοσουν  μα ηρθα σαν το σπουργιτι
απ τα χρονια αλαγμενος και με ρουχα αλητη
τιποτα δεν ζητουσα να σε δω μονο λιγο
αστο μην το κουραζεις μαλλον πρεπει να φυγω

κατι μετρησες λαθος παρεξηγησες μαλλον
επερασαν τα χρονια και με περασες για αλλον
δεν ηρθα για να πουλησω ουτε για να αγορασω
ηρθα να βρω μια φιλη λιγο να ξαποστασω
Α.Π.

ΟΛΑ Η ΤΙΠΟΤΑ

το φεγγαρι ερωτευτηκε τρελα ενα λουλουδι
και για κεινο ξενυχτουσε στην αυλη του καθε βραδυ
του εσκαρωνε το πιο ομορφο του ερωτα τραγουδι
και εφροντιζε ποτε να μην γνωρισει το σκοταδι

ομως το ομορφο λουλουδι με το χιονι ξετρελαθηκε
του εδωθηκε και εκεινο το κορμακι του σκεπαζει
μα δεν αντεξε το κρυο και σιγα σιγα μαραθηκε
τωρα ομορφο μοναχα το λουλουδι πια δεν μοιαζει

ηρθε η ανοιξη κι ο απριλης και το ελιωσε το χιονι
και αλλα ομορφα λουλουδια μες στον κηπο εφυτρωσαν
η μικρουλα η μαργαριτα ειχε μεινει τοσο μονη
ολες γυρω οι ομορφιες την ψυχη της μαραζωσαν

το φεγγαρι την ελατρευε εστω και μαραμενη
και της εστελνε το φως του μηπως και την αναστησει
μα εκεινη τον χειμωνα με αγωνια περιμενει
να χαλασει ο καιρος και το χιονι να γυρισει

ειναι ο ερωτας το φως
ειναι ο ερωτας σκοταδι
ειναι ο ερωτας τα παντα
ολα η τιποτα ηταν παντα
Α.Π.

Η ΚΑΜΠΙΑ ΚΑΙ Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

μια καμπια σερνεται αιωνια
πανω στου πευκου τα βελονια
μια πεταλουδα φτερουγιζει
πως ηταν καμπια δεν γνωριζει

την καμπια η ζηλια την ποναει
που η πεταλουδα ολο πεταει
αχ ποσο θελει να ψοφησει
να μην μπορει να φτερουγισει

ομως η ανοητη δεν ξερει
πως η ζωη ετσι θα τα φερει
φτερα πως θα χει μια μερα
και θα πεταει στον αερα

κα πως μια καμπια θα ζηλευει
και το κακο της θα γυρευει
Α.Π.

ΕΝΑΣ ΚΑΔΟΣ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ

σε ενα καδο σκουπιδιων γεματο σακουλες
φαγητο μεσα ψαχνουν πεινασμενες γριουλες
μεταναστες και αλητες καθε νυχτα τον ζωνουν
κατι παντοτε βρισκουν κι απ την πεινα γλυτωνουν

καποτε ηταν σκασμενος απ τα βαρη των αλλων
που πετουσαν σε κεινον και τον γιομιζαν βρωμα
και ενα πλακωμα ειχε που ντροπη ηταν μαλλον
ζωντανος και αν φαινοταν αυτος ενιωθε πτωμα

παει καιρος που χε μπλεξει μεσα σε φασαριες
τοτε που καθε μερα γινονταν απεργιες
κοντεψε να πεθανει μεσα στα δακρυγονα
και αυτος να πληρωνει αλλονων τον αγωνα

του πεταγανε πετρες και μολοτοφ τον καψαν
και οι σακουλες που ειχε σαν λαμπαδα αναψαν
μα τις ροδες που εχει κανεις δεν προσεχει
και ξεσπαει και ουρλιαζωντας αρχιζει να τρεχει

με απιστευτη φορα οποιον βρησκει παταει
και οπως αναπηδαει τα σκουπιδια πεταει
και αφου τρεχει για ωρες σταματαει ιδρωμενος
ειναι αδειος και νωθει τοσο ξαλαφρωμενος

μα οπως στεκεται εκει στης πλατειας την ακρη
καποια βηματα ακουει και τον καιει ενα δακρυ
ειναι μια γριουλα που δεν βρισκει να φαει
κι αντοχη πια δεν εχει παρακατω να παει

αχ μακαρι να ηταν γιοματος σακουλες
ναβρουν κατι να φανε οποιες ερθουν γριουλες
Α.Π.
 

ΤΟ ΣΕΝΤΟΝΙ

σκεψου να υπηρχε μια πλατεια
γιοματη φιλους παιδικους
εκει να τρεξεις τωρα που ολλα τα χεις χασει
και διχως αφορμη και αιτια
γλεντι να στησουν και γιορτη
για σενα που δεν σε χουνε ξεχασει

σκεψου να υπηρχε μια νυχτα
πανσεληνο με ξαστερια
οταν θα πνιγεσαι σε σκεψεις μεθυσμενες
που θα σε παρει σ αλλα μερη
μακρια απ τα αγρια θερια
και σου φερει πισω αγαπες ξεχασμενες

μα εχεις μονο ενα σεντονι
το σωμα σου να κουκουλωνει...για να κρυφτεις
Α.Π
 

ΛΟΓΙΑ...ΛΟΓΙΑ

λογια ... πολλα λογια
κολυμπαει μες στα λογια το ψεμα ...το αιμα
αγεννητα τα παιδια μας μας βριζουν
αρρωστα τα ονειρα μας σαπιζουν
φοβος...πολυς φοβος
σαν μαυρη κουρτινα την χωρα σκεπαζει ο φοβος
πιο πολλες οι αγχονες στα δεντρα απο φυλλα
περηφανια που θαφτηκε μες στην ξεφτιλα
δοσεις... και αλλες δοσεις
στο καντηλι το λαδι μας βαζουν με δοσεις
και συ ακομα να θυμωσεις
Α.Π.




 

ΕΛΑ ΠΡΩΙ

ελα πρωι οταν τα ονειρα πεθαινουν
ελα πρωι που οι μοναχοι πιο μονοι μενουν
και θα μαι εδω γιατι ποτε δεν παω πουθενα
και θα μαι εδω οπως και πριν οπως μετα

μου λες θαρθεις οταν θα εχει λεωφορειο
να κλεισεις θες γιατι ειναι αργα και κανει κρυο
ναι ειναι αργα πολυ αργα για μενα τωρα
μα σου λεω σιγα μιλα μου ακομα λιγη ωρα

εξω η βροχη δινει φωνη στην προσευχη μου
μια αστραπη εξαυλωνει την ευχη μου
παλι εδω με ενα στυλο και ενα τετραδιο
να πολεμω να καταλαβω κοσμο αδειο
Α.Π.
 

LIKE

το λαικ μου αρεσει
στη ζωη μου εχει θεση
θελω λαικ πολλα
για να ειμαι καλα

με το λαικ νομιζω
οτι κατι αξιζω
και οποιος με αγαπαει
θελω λαικ να παταει

εξω στη γειτονια μου
πια κανεις δεν με ξερει
και ετσι κλεινομαι σπιτι
απο το μεσημερι

στην οθονη μπροστα
με τα φωτα κλειστα
επανασταση κανω
απ την καρεκλα μου πανω

σε τουτο το στιχο μου
που ανεβαζω στον τοιχο μου
πολλα λαικ να βαλετε
και να μη με σνομπαρετε

Α.Π.
 

ΠΕΝΤΕΜΙΣΙ

αν κεινη τη μερα
δεν μ¨εκανες περα
αν τουτη τη νυχτα
 στο πλαι μου σ¨ειχα
δεν θα¨μουνα τωρα
πεντεμισι ωρα
 νυχτα,στους δρομους τρελος

αν πριν απο λιγο
που σ¨ειδα με κεινον
δε μου¨λεγες "γεια
τι κανεις? καλα?"
δεν θα¨μουνα τωρα
πεντεμισι ωρα
 νυχτα,στους δρομους τρελος

αν πριν στο μπαρακι
ερχοσουν λιγακι
"μην κλαις"να μου πεις
"και αλλο μην πιεις
δεν θα¨μουνα τωρα
πεντεμισι ωρα
νυχτα,στους δρομους τρελος
Α.Π.

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΘΕΟΣ

ειναι εδω,ποναει μαζι μας
ειναι ο πατερας μας και το παιδι μας
ειναι ο φιλος μας,ειναι ο εχθρος μας
ειναι με στην ψυχη του καθενος μας

ειναι η ανατολη,ειναι η δυση
ειναι το προβλημα,ειναι η λυση
ειναι ο κυνηγος,ειναι το θυμα
διπλα μας ειναι στο καθε βημα

πανω στα στα συννεφα δεν εχει θρονο
διπλα μας στεκεται στον καθε πονο
δεν εχει ρουχα απο μεταξι
σκουπιζει το αιμα που εχει σταξει

τον πληγωνουμε στο καθε λαθος
και τον ξεχναμε στο καθε παθος
και τον φωναζουμε οταν ποναμε
και μας κραταει οταν λυγαμε

αγαπη ειναι το ονομα του
και οι ζωες μας τα θαυματα του
ο ηλιος ειναι μες στο σκοταδι
στη μοναξια μας της μανας χαδι

Α.Π.
 

ΣΚΕΨΟΥ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΑΛΠΗ

θα σε πλησιασουν,θα σου ταξουν
θα σε στυψουν και θα σε πεταξουν
θα σου πουνε πως σε αγαπανε
οι ιδιοι που αυριο θα σε κλωτσανε

θα σου πουν πως νοιαζονται για σενα
πως ολα τα χουνε μελετημενα
πως για σενα εχουνε τις λυσεις
αρκει μοναχα να τους ψηφισεις

θα σου σπειρουν φοβο και διχονοια
οπως κανουν τωρα τοσα χρονια
και ενας φοβισμενος δεν θυμαται
βλεπει τις ειδησεις και κοιμαται

αν εχεις παιδια και σε ρωτησουν
σε τι κοσμο τα φερες να ζησουν
ειναι ο κοσμος που θα συντηρησεις
αν για λαθος λογους θα ψηφισεις

ρωτησε τα ομως να σου πουνε
σε τι κοσμο θελουνε να ζουνε
ετσι πιο σωστα θα αποφασισεις
ποιος αξιζει για να τον ψηφισεις
Α.Π.


 

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

ενα φυλλο διχως δεντρο
ενας κυκλος διχως κεντρο
ενα δακρυ μες στο ματι
σαν πανι χωρις καταρτι

οι ελιες και τα ποταμια
τυλιγμενα με πλοκαμια
με σωτηρες και με μαγους
και κοπαδια λωτοφαγους

θαφτηκε αυτο το εθνος
με κηδεια διχως πενθος
διχως στοχους η ελπιδα
πως καταντησες πατριδα

το σπαθι δεν εχει κοψι
διχως περηφανεια η οψι
των ελληνων τα ιερα
πουληθηκαν μια χαρα

δεν υπαρχουν θερμοπυλες
μονο των κλεφτων οι βιλες
και στα εδρανα μυριζει
η Ελλαδα που σαπιζει
Α.Π.

ΦΟΒΟΙ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ

το αυριο με τρομαζει
τρυπια η ζωη μου και ολουθε μπαζει
οι φοβοι μου καβοι
με κρατανε δεμενο στο λιμανι καραβι

στα ποδια αλυσιδες οι φοβοι μου
φτερα τα ονειρα μου στους ομους χτυπανε
πονουν και ματωνουν οι ομοι μου
καθως τα φτερα με βια ξεκολλανε

δισταζω να αφησω το σημερα
γαντζωνομαι ολος στο τωρα
τα ονειρα πισω μου σπρωχνουνε
με οργη μου φωναζουν¨"προχωρα"
Α.Π.

ΣΤΙΧΟΙ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

μια θαλασσα ειναι το χαρτι και ακουμπας τις λεξεις
μα τρεμεις μηπως και πνιγουν
μες στο μελανι του στυλου οι στιχοι που θα πλεξεις
με σενα μοιαζουν μολις βγουν

μετα ομως βγαζουνε φτερα και γλαροι γινονται
δεν ξερουν ομως να πετουν και παντα πνιγονται

την θαλασσα τα δυο σου χερια τσαλακωνουνε
και οι λεξεις μεσα στα σκουπιδια μαραζωνουνε
Α.Π.




 

 ΤΥΦΛΟΣ

με λαχταρα με ρωταει ο τυφλος
να του πω με τι μοιαζει το φως
τι ειναι η μερα και τι ειναι το βραδυ
τι ειναι φως και τι ειναι σκοταδι

δυσκολευτηκα τι να απαντησω
την κουβεντα λοιπον για να κλεισω
του ειπα φως ειναι ο ηλιος που καιει
και σκοταδι το φεγγαρι που κλαιει

μα με εκπληξη τοτε προσεχω
οτι εγω που τα ματια μου εχω
το φεγγαρι μπορω να κοιταξω
και οχι τον ηλιο γιατι τα ματια θα καψω

και καταλαβα το φως με τι μοιαζει
σαν την αληθεια που παντα τρομαζει
και ειναι ψεμα γλυκο το σκοταδι
σαν αγκαλια και σαν ψευτικο  χαδι

Α.Π.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

ηρθανε οι αναμνησεις σαν αερας να φυσηξουν την φωτια, μηπως και αναψει
δυο παλιες φωτογραφιες για προσαναμμα τις βαζω ,για να εχει η φωτια κατι να καψει
σαν τον φοινικα απ τις σταχτες που γεννιεται,ενα παιδι χαμογελαει
μα εχει στη ματια μια θλιψη,λες και το ξερε απο τοτε, οτι ο χρονος τοσο γρηγορα περναει

εμεινε μαζι μου λιγο,και πριν φυγει μου πε να μην το ξεχασω
το ταξιδι της ζωης πως συνεχιζει και να τρεξω το καραβι μην το χασω

Α.Π.

https://www.youtube.com/watch?v=cgjhnvItGZ4


 

Ω ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ
μεσα απ τις φλεβες σου κυλησαν κοκκινα τα εικοσι σου χρονια
τα ονειρα σου ολλα ποτισαν τα βρομικα σου τα σεντονια
διπλα ακους φωνες και ζαρια,των συναδελφων σου τα αστεια
και καποιον που εφερε εξαρες να ευχαριστει ταχα τα θεια
το δακρυ σου ετρεξε θλιμενο ,αδιαβαστο κλειστο βιβλιο
και το τσιγαρο σου σβησμενο στο χερι σου που απλωνεις κρυο

Ω ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ !!τι εχεις κανει?
πεθαινεις μονος και φοβασαι
το αιμα τρεχει σα ποταμι
και ολοι νομιζουν πως κοιμασε
Α.Π.

ΑΞΥΠΝΗΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
σαν δελφινι βουτας στο γαλαζιο νερο
λευκες φυσαλιδες τυλιγουν το  σωμα
ετσι ειχες να νιωσεις εδω και καιρο
ποιος το πε πως τα ονειρα δεν εχουνε χρωμα

μα ξαφνου η θαλασσα σαν βουτυρο πηζει
εισαι εγκλωβισμενος κι η ανασα τελειωνει
σπαρταρας με αγωνια στο κρεβατι που τριζει
και ξυπνας ιδρωμενος στο υγρο σου σεντονι

μηπως στο ονειρο τουτο αν δεν ειχες ξυπνησει
μηπως θα σουνα παντα μεσα του να παλευεις?
και η ζωη μες στο ονειρο θα σε ειχε αφησει
την ανασα σου αιωνια με αγωνια να γυρευεις?
Α.Π.

 

Ο ΓΛΑΡΟΣ
μια φορα και ενα καιρο ενα παληκαρι
ζητησε απ το Θεο μια μεγαλη χαρη
να του χαρισει δυο φτερα και γλαρο να τον κανει
για να πεταξει μια φορα εκει που ο νους δε φτανει

οι μερες επερναγανε μα δεν γινοταν γλαρος
το σωμα του πανω στη γη το χε μεγαλο βαρος

μια μερα που εγιορταζε του φεραν μια κιθαρα
τον ηχο της σαν ακουσε την πιανει με λαχταρα
και χρονια περασαν πολλα μεχρι να την δαμασει
ολλα στην ακρη τα βαλε καλα να την σπουδασει

τωρα οταν πεζει αισθανετε φτερα πως εχει βγαλει
γλαρος πως ειναι και πετα πανω απ το ακρογιαλι
τον ειχε ακουσει ο Θεος και του κανε τη χαρι
με την κιθαρα για φτερα πεταει οπως κι οι γλαροι
Α.Π.

ΤΟΥ ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΥ

με το φιλο σου ηρθες για ενα καπουτσινο
πως θυμαμαι το απογευμα εκεινο
ηταν τοτε που κανα τον σερβιτορο
σε εκεινο το καφε στη λεωφορο

ησουν σαν ηλιοβασιλεμα θλιμμενο
απο ροδα και χρυσανθεμα βαμμενο
σαν νεραιδα τα φτερα της που χε χασει
ενας αγγελος στη γη που χαν ξεχασει

σου μιλουσε μα φαινοσουνα χαμενη
μες στη θαλασσα της θλιψης βυθισμενη
την αγαπησα την θλιψη σου εκεινη
εχει ο πονος της βαθια μεσα μου μηνει

οταν φυγατε ειχε πεσει το σκοταδι
δυο φιγουρες που χαθηκαν μες στο βραδυ
το φεγγαρι μες στα συννεφα κρυμμενο
ποσο εμοιαζε με σενα ετσι θλιμμενο

απο τοτε εγω ποτε δεν σε ξαναδα
ποιος την εχασε την τυχη την ρημαδα
μα εισαι καθε ηλιοβασιλεμα στον νου μου
καθε βραδυ στο φεγγγαρι του ουρανου μου
Α.Π.