1142

Κράτα το ρε μάγκα και φύσα το μη σβήσει
για δεν έχω γόπα άλλη να φουμάρω
μην κοιτάς σαν ούφο δεν έχει χασίσι
και να κάνω τράκα φίλε δεν γουστάρω

Μες στο μαγαζί δεν θέλουν ντουμάνι
και με το τσιγάρο νά' μπω δεν με αφήνουν
γιατί κινητά έχουν οι ρουφιάνοι
και στον τετραψήφιο στην στιγμή σε δίνουν

Κράτα το ρε μάγκα δύο λεπτά θα κάνω
λίγο να κοιτάξω για ένα φιλαράκι
κράτα το μην πέσω πάνω σε ρουφιάνο
και μου τηνε πέσουν οι χωροφυλάκοι

Μάγκα στην στενή όλοι τους καπνίζουν
γιατί οι ρουφιάνοι είναι όλοι έξω
και επειδή τα παίρνω όταν  με σκοτίζουν
κράτα το τσιγάρο φίλε μου μην μπλέξω
Α.Π.

ΑΠΟ ΑΓΚΑΘΙ ΣΕ ΚΛΩΝΟ

 σαν χνάρια πάνω στην σκόνη , ξεθυμασμένες οι μέρες
σαν θέατρο ερειπωμένο οι νύχτες, χωρίς κοινό καί πρεμιέρες
φάλτσο τραγούδι  η ζωή  με ένα  ακόρντο,χωρίς  ρεφρέν καί εκπλήξεις
ωσάν βιβλίο που λείπουν τα γράμματα και τα σημεία της στίξης

είναι που λείπεις εσυ από τις μέρες μου , και που σε θέλω ακόμη
είναι που πριν την αυλαία να ρίξεις , δεν μου είχες πει μία συγνώμη
είναι που γράφω τραγούδια για σένα , που εσύ ποτέ δεν θα ακούσεις
και ας μην είμαι παιδί από τζάκι , και της καθαρευουσης

και εγώ που κοίταζα πάντα ψηλά, λες και στη γη δεν πατούσα
και ενώ πνιγόμουνα μες στους βυθούς πίστευα ότι πετούσα
νόμιζα δίπλα μου πως φτερουγίζεις ,σε πέρασα για αγγελούδι
μα ήσουν και εσύ μες στο βάζο ξερό και μαραμένο λουλούδι

 και εάν μετανιώνω για κάτι είναι μόνο που τα φτερά μου έχω κλείσει
χίλιες φορές και ας πνιγόμουν μου φτάνει, πως μία φορά θα είχα ζήσει
και ας μην ήσουν και εσύ αγγελούδι, δίπλα μου ας πέταγες μόνο
σε ένα ταξίδι από αγκάθι σε αγκάθι, και από κλώνο σε κλώνο
Α.Π.

ΝΥΧΤΕΡΙ

μες στις  σκοτεινές μου σκέψεις μία αστραπή έχει παγώσει
λες και η κόμπρα που γητεύω στο μυαλό με έχει δαγκώσει
το μουγκό μου το τραγούδι και οι άγραφοι μου στίχοι
έχουν μπει μες στη σιωπή μου που την γδέρνω με το νύχι

η μετέωρη ζωή μου πάνω από το σώμα μου
ο χειμώνας πού αδειάζει όλος μες στο δώμα μου
οι σβησμένες μου οι μέρες σαν κεριά στο μανουάλι
και ας σε ψάχνω δεν σε βρίσκω μέσα στην  πηχτή αιθάλη

τις πιο δυνατές κραυγές μου τις ρουφάει μία μαύρη τρύπα
και το φως που είχα βάψει όλα αυτά που δεν σου είπα
θα έχεις δει που μες στα μάτια δεν ανάβει ούτε ένα αστέρι
πώς να με βρει όποιος με ψάξει μες στο μαύρο μου νυχτέρι

σκουριασμένο το ρολόι και σταμάτησαν οι δείκτες
και τον χρόνο μου μετράνε μέσα στα σκοτάδια  οι νύχτες
το πιο όμορφο τραγούδι μου ούτε απόψε το έχω γράψει
και την πιο ζεστή φωτιά μου ούτε απόψε έχω ανάψει

Α.Π.