ΑΝΙΣΗ ΜΑΧΗ

αερας ο χρονος, σφυριζει
μες στα πρασινα φυλλα
και ενα ενα τα κοβει
και σωρο τα μαζευει στο χωμα, ξερα
ενα φυλλο και γω
να μην πεσω παλευω
και με πεισμα αντεχω
και με οση δυναμη εχω κρατιεμαι γερα

μα λιγο λιγο το δεντρο απο φυλλα γυμνωνει
και εχω πια καταλαβει
πως η αμμος στην κλεψυδρα τελειωνει

το κλαδι που κρατιεμαι
ο βοριας το λυγιζει
και το ακουω να σπαει
και μαζι του στις λασπες βουλιαζω
στο νερο που λυμναζει
και εχει γινει καθρεφτης
σαστισμενος κοιταζω
 απο πρασινο φυλλο σε ξερο να αλλαζω

οσο και αν πολεμησω πια ξερω
να νικησω τον χρονο
δυστυχως δεν θα τα καταφερω
Α.Π.

 ΣΤΙΧΟΙ

ολες εκεινες οι στιγμες μου
που εγω δεν ειμουν εκει
οι μελωδιες μου που πεθάναν
προτου γενούν μουσικη
ολοι οι φοβοι που χαλασαν
την πιο ωραια γιορτη
στιχοι σβησμενοι ειναι σε ενα
τσαλακωμενο χαρτι

ολο το κρυο που χωραει
σε μια ξενη αγκαλια
η μοναξια που εχει πικρισει
της μιας βραδιας τα φιλιά
ο εαυτος μου που εχει φυγει
προτου τελειωσει η γιορτη
στιχος σβησμενος ειναι σε ενα
τσαλακωμενο χαρτι

οι σκεψεις που δεν με αφηνουν
λιγο να κοιμηθω
η αναγκη που με προσταζει
να  εξομόλογηθώ
το σ'αγαπω που με πνιγει
και ενα μεγαλο γιατι
στιχοι θα γινουν και αποψε
πανω στο ασπρο χαρτι
Α.Π.

ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ

οσο οσο πουληθήκαν 
της Σπαρτης οι ασπιδες
και αοπλοι βρεθηκαν
στη μαχη οι Λεωνιδες

επλευσαν οι τριηρεις
στην Σαλαμινα απ'εξω
μα ο λαος κλινηρης
σκεφτετε ''που να μπλεξω''

στο Μαραθωνα βγηκαν
πανοπλοι οι στρατιωτες
αντιπαλους δεν βρηκαν
παρα μονο προδοτες

στην Πινδο η ξιφολόγχη
στο χιονι  καρφωμενη
για ενα καινουργιο ΟΧΙ
ματαια περιμενει

αιωνιε λαοπλανε
ενθρονισες το ψεμα
να το χειροκροτανε
χερια γιοματα αιμα

σημαια χωρις πατριδα
κρατα ο  σημαιοφορος
νιατα χωρις ελπιδα
γεμιζει η λεωφορος

Α.Π.

ΕΛΠΙΔΑ
ισως βλεπεις
μια βαρκουλα σπασμενη
με νερα ως απανω
σε μια δεστρα δεμενη

ισως βλεπεις
το καταρτι γερμενο
και σε χιλια κοματια
το πανι του σχισμενο

μα εκει γυρω
αν προσεξεις θα δεις
κι'ενα γερικο σκυλο
κατι να περιμενει
να μυριζει συνεχως στον αερα
με μια λαμψη στα ματια
και ουρα σηκωμενη

περιμενει
την ψυχη να ξαναρθει στο σωμα
γιατι νιωθει
οτι υπαρχει ελπιδα ακομα
Α.Π.

ΠΟΚΑ

ποσο βαρυ ειναι το πεμπτο φυλλο
που να'βρω δυναμη να το γυρισω
αν ειναι νταμα τα'χω χασει ολλα
μα αν ρηγας βγει ολλα θα τα κερδισω

ανασα παιρνω και το χερι απλωνω
το φυλο πιανω για να το τουμπαρω
στους φοβους μου φωναζω καντε πισω
η θα κερδισω τωρα η θα ρεσταρω

ομως ποτέ το φυλλο δεν γυρναω
περναει η ζωη μου πανω απ'το τραπεζι
χωρις να χασω τα΄χω χασει ολλα
πως να κερδισει καποιος που δεν παιζει
 
Α.Π.

ΤΟ ΤΡΕΧΑΝΤΗΡΙ

 ΤΟ ΤΡΕΧΑΝΤΗΡΙ

Ποσα να εχεις δει οταν ταξιδευες μεσα στο κυμα
καικι γερικο που γυρω σκορπισες θρυμμα το θρυμμα?
ποιας θαλασσας θεριό στις δεστρες βασταγες νυχτα και μερα
εσυ καραβοσκοινο που μισοπλενεσαι πανω στη ξερα?
ποιανού ειναι  ο στεναγμος βαρυς που ακουγεται περα στο βραχο
γιατι τα σουρουπα το λεβεντοπαιδο κλαιει μονάχο?

Η αγαπη θυελλα που σκιζει τα πανια,καταρτια σπαει
και παντα στο βυθο της μαυρης λησμονιας ο που αγαπαει

Φαρε που στεκεσαι  φρουρος ακοιμητος στο ακρωτηρι
νερα πως εμπασε  και εγειρε και εκατσε το τρεχαντηρι?
δεν ειν' πολυς καιρος που το ειδα να γυρνα ,γυρω του γλαροι
στην πρυμνη ο νιός ορθός να λαμπει ολο χαρα που ξεμπαρκαρει
στο μολο η κοπελιά στο χερι της βαστα λευκο μαντηλι
και δωρο ακριβο του δινει μολις βγει φιλι στα χειλη

Μα η αγαπη ειναι πανι που ανοιγει και ζητά συνεχεια αερα
μα θελει ομως και  νου σωστα να μαζευτει πριν πας στην ξερα
Α.Π.

Το θαλασσοπουλι

Και ξεσπασε με ορμη η καταιγιδα και η θαλασσα βγηκε στη στερια και οι δρομοι γιναν  ποταμια αγρια που παρεσερναν του Θεου και του ανθρωπου τα εργα.
Οι ριπες του αερα με ενα μαστιγιο χτυπουσαν μεχρι και τις ψυχες
Η αστραπη εκοβε στα δυο το λιγοστο φως
 Μονο ενα ταξιδιαρικο θαλασσοπουλι χαμηλα πανω απ τα κυματα αψηφησε το τερας
Μα δεν ηταν που δεν φοβοταν. Μα δεν ηταν που δεν ηξερε τον κινδυνο
Μα ηταν που ειχε αργησει να φυγει
Που ειχε μεινει πολυ πισω
Και επρεπε να κανει το ταξιδι στην ωρα του
Οπως το εκαναν οι γονεις του
Δεν ξερει γιατι. Ομως ξερει πως αργησε.
Α.Π.

Το παλιο το τζιν

 Σαν πιστο σκυλι μενεις εκει και με περιμενεις
Αφου στο ειπα πως δεν θα γυρισω.
Εχω βολευτει μεσα στο χειμωνα μου και δεν με νοιαζει αν εξω απ τα καγκελα του κελιου μου με παρακαλας να σου ανοιξω για να χαρουμε το καλοκαιρι
Στο κατω κατω θα επρεπε να εχεις γερασει πια
 Οχι πως δεν μου λειπεις.
Μα αν γυρισω σε σενα θα πρεπει να ξαναβαδισω τον ιδιο δρομο. Και ειμαι τοσο κουρασμενος...
Και δεν θα εχω καμια δικαιολογια πια
Γιατι στις ιδιες παγιδες θα πεσω παλι,το ιδιο λαθος θα αγαπησω.και ποναει ρε γαμοτο
Και θα αναγκαστω ξανα να σε αφησω
Γιατι εσυ δεν μεγαλωνεις.....και εγω γεραζω γρηγορα...
Μα αν θες ελα στο ονειρο μου αποψε να ξαναφορεσεις εκεινο το τζιν.
Πως σου πηγαινε το ρημαδι.
Πεθαινω να σε δω να το φορας

Στην κουκιδα του χρονου μου

μια σταγονα της βροχης τρεχω και γω πανω στην κουκιδα του χρονου μου σε αυτον τον κοσμο.
προλαβα να χωρεσω μεσα σε αυτην την κουκιδα τις στιγμες μου,αυτους που αγαπω,τα ονειρα μου και το τεραστιο κενο οσων εφυγαν για παντα.Δεν ξερω σε ποιο ποταμι θα κυλησω.σε ποια θαλασσα θα γινω κυμα.Ξερω ομως πως μια μερα αργα η γρηγορα θα ειμαι παλι σε ενα συννεφο και βροχη θα ξαναπεσω.Αν καποιοι με θυμουνται ισως γινω ενα δακρυ τους.
Αν με εχουν ολοι ξεχασει ισως γινω το δακρυ ενος αλητη..Αν με αγαπας ισως γινω μια σταγονα δροσιας που θα  λαμπει οπως κυλα πανω σε ενα λουλουδι στην αυλη σου
Α.Π.