ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ ΠΤΩΣΗ

 

ΠΑΡΑΚΜΗ  ΚΑΙ  ΠΤΩΣΗ

Είναι γιατί τις αγάπησα πολύ , την παρακμή μου και την πτώση μου...

Εκείνες ήταν που με έμαθαν ποιος είμαι στα αλήθεια ...

Γιατί καμιά μάσκα δεν σε ακολουθεί στην πτώση ...

Στην άκρη του γκρεμού είναι που φοβάσαι τα πάντα ...

Φοβάσαι πως θα σε σπρώξουν να πέσεις , φοβάσαι πως δεν θα σε βοηθήσουν να σηκωθείς , φοβάσαι τον πόνο , φοβάσαι να μείνεις μόνος , φοβάσαι τον θάνατο ...

Μα όταν αρχίζεις να κατρακυλάς είσαι πια ελεύθερος , δεν έχεις να πάρεις αποφάσεις , δεν υπάρχει σωστό και λάθος , δεν υπάρχουν φίλοι και εχθροί ...

Δες τον ήλιο πώς ζωγραφίζει με τα πιο όμορφα χρώματα τις τελευταίες στιγμές της μέρας ...

Κοίταξε το πεφταστέρι πώς σκορπάει υπέροχα το φως του , στο τελευταίο του ταξίδι ...

Λάτρεψα με πάθος την μούσα μου , και εκείνη με βοήθησε να γράψω τους στίχους μου , μνημείο για να δείχνει που έζησαν και που πέθαναν τα πιο όμορφα μου όνειρα ...

Την αγάπησα πολύ την παρακμή μου γιατί ποτέ δεν τρόμαξε το παιδί που ζει μέσα μου ... για αυτό και ζωγραφίζω ακρογιαλιές και κάμπους για να έχει το παιδί κάπου να πάει όταν έρθει η άνοιξη ...

Ίσως η παρακμή και η πτώση μου να είναι η πιο ολοκληρωμένη εκδοχή του εαυτού μου...

Γιατί όλοι οι φόβοι   που με συνόδευαν στον δρόμο της ζωής μου , σταμάτησαν εκεί στην άκρη του γκρεμού , και δεν με ακολούθησαν στην πτώση μου...

Και οι φόβοι ήταν αυτοί που με υποχρέωναν να φοράω μάσκες ...

Και επιτέλους έμαθα το αληθινό μου πρόσωπο ...

Και είναι ωραίο να ξέρεις ποιος στα αλήθεια είναι αυτός που μαζί του θα κάνεις το υπόλοιπο ταξίδι που σου απομένει

Α.Π.

δύο άμαχοι στον πόλεμο .

δύο άμαχοι στον πόλεμο .

Έτρεχε όσο μπορούσε πιο γρήγορα  στο γεμάτο από χαλάσματα δρόμάκι .

Μία βόμβα έσκασε μερικές εκατοντάδες μέτρα πίσω του κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο .

Έπρεπε να φτάσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα  , ήξερε πως μπορεί και να πεθάνει από το φόβο του , με το ζόρι μπόρεσε να το συνεφέρει το περασμένο Πάσχα που είχε πανικοβληθεί από τα βαρελότα των παιδιών. 

Άλλη μία βόμβα έπεσε στο γειτονικό σπίτι γεμίζοντας τον δρόμο σκόνη και θραύσματα .

Το ωστικό κύμα τον έκανε να χάσει την ισορροπία του και ένιωσε ένα κάψιμο χαμηλά στο δεξί του πόδι , όμως συνέχισε να τρέχει . 

Μόλις έφτασε στη γωνία μπόρεσε να δει το σπίτι του ...

Ανέβηκε δύσκολα τις σκάλες και έφτασε στο δωμάτιό του σκύλου του .

Το είδε να είναι με κολλημένη την τη μουσούδα του στον τοίχο , λες και ήθελε να βγει από αυτόν τον κόσμο , και να τρέμει ...να τρέμει ... να τρέμει ...

Το αγκάλιασε με τα δύο του χέρια κλαίγοντας ,  είχε σωθεί ο κόσμος του , δεν ήταν τόσο άσχημος πια , δεν είχε τόσο κρύο . δεν είχε τόσο πόνο...

Αλλη μία βόμβα έπεσε εκεί κοντά ,  τώρα άρχισε να τρέμει εκείνος... το σκυλί του είχε ηρεμήσει μες στην αγκαλιά του ... και του έγλυφε την πληγή στο πόδι ...

Α.Π.

ΚΑΦΕΣ ΚΑΙ ΤΣΙΓΑΡΟ

ΚΑΦΕΣ ΚΑΙ ΤΣΙΓΑΡΟ

Σαν το τσιγάρο που μου είχες κάνει τράκα

σαν τον  καφέ που ζήτησες να σε κεράσω

σαν τότε που είπες απ 'το σπίτι να περάσω

φθηνή η ζωή μου και την σκότωνες για πλάκα

και τον καφέ και τα τσιγάρα μου έχω αφήσει

στην σερβιτόρα έχω πει πως θα γυρίσω

μα έχω πεθάνει και νομίζω πως θα αργήσω

και θα έχουν τώρα το τραπέζι καθαρίσει

πόσο θα ήθελα να μάθω αν με θυμάσαι

πόσο θα ήθελα να σε έχω πια ξεχάσει

κι' αναρωτιέμαι όταν ο χρόνος θα περάσει

αν στο τσιγάρο και μες στον καφέ μου θα 'σαι

Α.Π.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΟΧΑ

 ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΟΧΑ

Τα ωραιότερα τραγούδια δεν γράφονται για τους βολεμένουςς και τους καθωσπρέπει . 

Ούτε για εκείνους που έχουν εξουσία ,  ούτε για εκείνους που στήνουν το παιχνίδι .

Για τους τρελούς και τους ονειροπόλους γράφονται ... για τους πνιγμένους στο αλκοόλ  μεθυσμένους σοφούς , για εκείνους που έχουν χάσει τις θάλασσες τους , μα βλέπουν τους ωκεανούς μέσα στο ποτήρι τους και ξανάκάνουν το ταξίδι γουλιά γουλιά ...

Για εκείνους που διάλεξε η μοίρα να είναι το χρώμα το σκουριασμένο ,  στο λιμάνι και στο σταθμό των τρένων ....

Για εκείνους που μοιράζονται το λιγοστό τους φαγητό με τα αδέσποτα στο δρόμο ...

Για εκείνους που δεν θα τους έκανες ποτέ παρέα με κανέναν τρόπο όμως είναι οι αγαπημένοι σου ήρωες στα βιβλία που διαβάζεις στις διακοπές σου ...

Για εκείνους που ένιωσαν τις ανάσες των  ξερών φύλλων στις πλατείες ...

Εκείνους που έγιναν ποιητές χαράζοντας με τα νύχια τους τα παγκάκια στα πάρκα ,,,

Τον Μόχα τον συνάντησες και εσύ , τον προσπέρασες όμως  βιαστικά και όταν πήγες στο σπίτι σου πίνοντας το αγαπημένο σου ποτό,  άκουσες το τραγούδι που μιλάει για εκείνον στο πανάκριβο στερεοφωνικό σου...

'' Μόχα ο τρελός, ο σοφός, ο τελειωμένος

Μόχα, αυτός που τον ξεχώρισε η Μοίρα. Τρέχει απ’ τα μάτια του η σκουριά και η αλμύρα Μόχα, αυτός που τραγουδάει ευτυχισμένος...''

Α.Π.

ΗΜΙΜΑΘΗΣ ΑΓΑΠΗ

 Ημιμαθής αγάπη .

Ντράπηκε ... όπως θα ντρεπόταν η ημιμάθεια δίπλα σε αδιάβαστα βιβλία ...

Σαν ένας ταξιδιώτης του χρόνου , η αλήθεια μπήκε στον ψεύτικο κόσμο του  κρατώντας στα χέρια της την νεκρή ζωή του  , εκείνος δεν τόλμησε να την  θρηνήσει , μα προσποιήθηκε ότι δεν την ξέρει , ότι ήταν μία άγνωστη για εκείνον...

Δεν ήταν ότι δεν είχε προσπαθήσει να βρει απαντήσεις στις ερωτήσεις που κρατούν ζωντανό έναν άνθρωπο ,  μα ήταν που είχε δει από νωρίς ότι ήταν πολύ πιο εύκολες οι απαντήσεις που έχουν όσο το δυνατόν λιγότερες αλήθειες ....

Ντράπηκε .... ήταν ''εκείνη'' μπροστά του και τον κοιτούσε βαθιά στα μάτια ...

Μα δεν ήξερε ... ωιμέ ! ... αν αυτή  κοιτούσε τον αληθινό εαυτό του ή τον ψεύτικο ...

Ούτε και αυτός ήξερε αν την αγαπούσε με τον αληθινό εαυτό του ή  τον ψεύτικο...

Α.Π.

ΗΛΙΟΒΑΣΙΙΛΕΜΑ

 

ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ

Την κοίταξε με εκείνο το ανήλιο βλέμμα...

Της χαμογέλασε με εκείνο το γκρεμισμένο χαμόγελο...

Τι κάνεις ? την ρώτησε... ενώ κάποιες σβησμένες λέξεις ξαναγύρισαν πίσω στην ψυχή του...

Εκείνη κοντοστάθηκε για λίγο και του απάντησε ''καλά είμαι , συγνώμη όμως γιατί βιάζομαι''

Τον προσπέρασε και εκείνος άκουγε τα βήματα της να απομακρύνονται ...

Δεν γύρισε να την κοιτάξει ... φοβήθηκε μήπως νιώσει την ματιά του πάνω της...

Συνέχισε να περπατάει... μέσα στο βλέμμα του σαν να είχε ξεχάσει εκείνη λίγο από το φως της...

Ο ήλιος βυθιζόταν στη θάλασσα λίγο λίγο χρωματίζοντας τον ορίζοντα με υπέροχα χρώματα...

Μα μέσα στα μάτια του το φως της  χάθηκε αργά μέσα στο γκρίζο ...

Και το βλέμμα του σκοτείνιασε ξανά...

Είχε  πάλι νυχτώσει... 

Α.Π.

ΔΥΟ ΞΕΝΟΙ

ΔΥΟ ΞΕΝΟΙ

Μα πιο πολύ φοβάμαι τους στίχους που θα γράψω και εσύ δεν θα σαι μέσα στο μολύβι μου...

Θα είναι εκείνη η φοβερή στιγμή που θα δω  το κενό που άφησες μέσα μου....

Και τρέμω μην το γεμίσω με αλήθειες τώρα που μου τελειώσανε τα ψέματα ...

Και δεν έχω δει ποτέ μου μία αλήθεια που δεν κρατάει μαχαίρι...

Ίσως θα πρέπει να γίνω πρόσφυγας στους στίχους που έγραψε κάποιος άλλος...

Να γίνω ένας λαθρεπιβάτης στο ταξίδι της ψυχής του αγαπημένου μου τραγουδιού...

Να φύγω για πάντα από μέσα μου και να κάνω ένα καινούργιο εαυτό πατρίδα...

Κι αν ποτέ σε συναντήσω δεν θα με γνωρίσεις , αλλά ούτε και εγώ θα σε ξέρω....

 Επιτέλους θα είμαστε δύο ξένοι...

Α.Π.

Ο ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ

 Ο ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ

Ο όχλος κύκλωσε το θύμα κρατώντας πέτρες στις χούφτες...

Ο αναμάρτητος σήκωσε το χέρι και εκτόξευσε τον λίθο που κρατούσε πρώτος..

Σαν σύννεφο ακολούθησαν οι πέτρες του όχλου που χτύπαγαν τον άμοιρο άνθρωπο παντού στο σώμα και στην ψυχή...

Εγώ είχα επικεντρωθεί στην πέτρα του αναμάρτητου , που κύλησε μετά την πρόσκρουση μπροστά στα πόδια μου γεμάτη με αίμα...

Εσκυψα και την πήρα φεύγοντας βιαστικά πηδώντας έξω από τον υπολογιστή...

Και γύρισα στην πραγματικότητα μου για να βάλω την ματωμένη πέτρα στα εγκληματολογικά εργαστήρια της συνείδησης μου ...

Το DNA έδειξε ίχνη από μεγάλη ζήλια που το διαφορετικό μπορούσε να χαμογελάει , μπορούσε να είναι ευτυχισμένο κάνοντας μία αλλιώτικη ζωή ...

Έδειξε μεγάλο μίσος που το διαφορετικό τα είχε καταφέρει να έχει τα πάντα χωρίς να έχει τίποτα , ενώ εκείνοι  έχοντας τα πάντα ήταν ανικανοποίητοι...

Έδειξε και φόβο γιατί στα μάτια του διαφορετικού έβλεπαν με τρόμο τον άθλιο εαυτό τους...

Εσφιξα την πέτρα στα δάχτυλά μου και την πέταξα με δύναμη στον καθρέφτη μου σπάζοντας τον...

Α.Π.

 Όταν νέα παιδιά πέφτουν νεκρά επειδή έτυχε να είναι διαφορετικής ομάδας  , διαφορετικής εθνικότητας , διαφορετικής θρησκείας , διαφορετικού φύλου ,  διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού , και οι δολοφόνοι τους είναι άλλα νέα παιδιά , τότε εμείς οι μεγαλύτεροι σαν κοινωνία τα έχουμε κάνει όλα λάθος .

Το δικαστήριο θα δικάσει τους δολοφόνους , όμως δεν θα δικάσει ούτε τους δικαστές , ούτε την πολιτική ηγεσία , ούτε τη θρησκευτική ηγεσία ,ούτε την εκπαιδευτική κοινότητα , ούτε εμένα  , ούτε εσένα .

Γιατί η δικαιοσύνη είναι τυφλή και αναγνωρίζει μόνο ψηλαφώντας τα,  τα ματωμένα χέρια . Δεν μπορεί όμως αναγνωρίσει τα ματωμένα μας μυαλά ... τις ματωμένες αξίες της κοινωνία μας

Α.Π.