ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
το μαχαίρι την τρόμαζε και όχι αυτός που το κράταγε
στη σκιά της πνιγότανε όταν μόνη περπάταγε
στο κενό της αδειάζανε το κενό τους οι άλλοι
ξεχασμένες οι νύχτες τους πάνω στο προσκεφάλι
στο δικό της χαμόγελο δεν κουρνιάζουν αστεία
μα μονάχα παράπονο και πηχτή αγωνία
και έχει κάτι από θάλασσα που στεγνώνει στο στόμα της
και φιλιά που ξεράθηκαν ξεχασμένα στο σώμα της
στο κορίτσι που ξέχασε τα όνειρά της στο βλέμμα της
οι αλήθειες μου σώθηκαν μες στο όμορφο ψέμα της
