ΒΡΕΧΕΙ
η λυπη η βουβη βροχη στο τζαμι
και της σιωπης η οργη μες στις σταγονες
τον φοβο κρυβεις με την απαλαμη
στο φως της αστραπης χιλιες εικονες

βροντες που ξεψυχουν μες στο σκοταδι
βροντη και ο στεναγμος σου ξεψυχαει
γυμνος μες στην ψυχη σου αυτο το βραδι
κρυωνεις και εξω βρεχει να βρονταει

μια αναμνηση γλυκια κουβερτα απλωνεις 
και μαξιλαρι κανεις το ονομα της
νυσταζεις τωρα,διπλα της  ξαπλωνεις
ποσο ζεστα ειναι που εγειρες κοντα της
Α.Π.

ΕΓΩ
εγω με αυτα
λιγα πολλα
χιονι φωτια
λυπη χαρα
εγω εδω
οτι μπορω
μποι μικρο
ψηλα κοιτω
εγω οτι γινει
με οτι εχει μεινει
θα το παλευω
στιγμες θα κλεβω
εγω γερναω
μα περπαταω
κι'αλλο ταξιδι
σκαρωνω ηδη
Α.Π.

 Ο ΠΟΙΗΤΗΣ "spammer"

Σαν καταραχτης αγριος και σαν νιφαδα πραος
οπως τ'αγερι λευτερος, σαν βραχος σκλαβωμενος
δειλος με θαρος πολεμα τον φοβο αενάως
φιδι μαζι και αετος σε ενα χαρτι κρυμμενος

Ιουδας που'χει το φιλι στην μανα του ακουμπησει
και κρεμασμενος της ζητα να τον ξαναγεννησει

Ενα χταποδι που μπορει το χρωμα του να αλλαζει
καμβας που τον ζωγραφισε ενας τυφλος ζωγραφος
του Ουάλας Χάρτλεϊ το βιολι σε πλοιο που βουλιαζει
ενα χαρτι που εγινε ο θρονος και ο ταφος

Εφιαλτης που πολεμησε πανω σε ενα ασπρο ατι
μα που ποτε δεν κρατησε  ασπιδα ενος Σπαρτιατη 
Α.Π.

17 ΝΟΕΜΒΡΗ

Πεμπτη πρωινη
μοιρα ελεεινη
ενα ξυπνητηρι
σαν το ανοιχτηρι
την σπηλια μου ανοιγει
και οπου φυγει φυγει
Σε ενα αστικο
σουρεαλιστικο
μεσα Ελληνες και ξενοι
ορθιοι,καθησμενοι
Χνωτα που μυριζουν
σπρωχνουνε και βριζουν
Στη σταση κατεβαινω
θηριο δαμασμενο
στο γραφειο μπαινω
με ενα χαλκα με δενω.
Το σουρουπο εχει πεσει
γαμωωω..δεν εχει θεση
ορθιος στριμωγμενος
ψοφιος και νυσταγμενος
Θα ναι εφτα η ωρα
εξω ριχνει μια μπορα...
Στην κινηση κολλαμε
συνεχεια σταματαμε
κοιτα τι με εχει εβρει
δεκαεφτα Νοεμβρη !!!
Α.Π.

ΚΡΥΨΩΝΕΣ
Να παλεψεις λεει να αλλαξεις τον κοσμο.
Εγω δεν θελω να αλλαξω τιποτα.
Να του κρυφτω θελω.
Να μην λερωνουν τους φοβους μου
Να μη με απειλουν οι φοβοι τους
Δεν θελω να αλλαξω τιποτα
Δεν αλλαζει αυτος ο κοσμος
Να του κρυφτω θελω
Να κρυφτω μεσα στην μπορα,μεσα στη μουσικη, μεσα στο θροισμα των φυλλων,μεσα στο πιο θλιμενο ηλιοβασιλεμα,μεσα σε μια σταγονα ιδρωτα στο σεντονι της,μεσα στα ματια του τετραποδου μου φιλου,μεσα στα χρωματα του καμβα,μεσα στο ειρωνικο μου βλεμμα που του εχω φορεσει την μασκα του ηλιθιου και του εξυπνακια.
Να κρυφτω μεσα στους στιχους μου,μεσα στις λεξεις που εχω μουτζουρωσει.
Να κρυφτω τοσο καλα που να μπορω να τους γρυλιζω και να τους τρομαζω χωρις να με βλεπουν.
Να κρυφτω τοσο καλα που ακομα και ο καθρεφτης να μη με βρισκει.
Στη ζουγκλα μπορεις να κρυφτεις με χιλιους τροπους.Την ζουγκλα μπορεις να την κρυψεις μεσα σου με χιλιους τροπους.
Α.Π.

Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ
στην σκοπια ο στρατιωτης βρεγμενος
της ακροπολης τα τειχη φυλαει
πανω κατω αργα περπαταει
ο σουλτανος ξανα θυμωμενος
με ενα νευμα του το ασκερι κιναει

ποιος γενναει σπαθια και κανονια
ποιος γενιτσαρος τα μεγαλωνει
στην σκοπια του ο στρατιωτης κρυωνει
σε μια βαρδια που κραταει αιωνια
το ασκερι στα τειχη ζυγωνει

απο χρονια τα τειχη εχουν πεσει
η κερκοπορτα κλεινει και ανοιγει
κι ολοι οι αρχοντες εχουνε φυγει
στο παλατι να βρουνε μια θεση
σφαζουν δουλους εκει εξω οι κολιγοι

το σπαθι του ο στρατιωτης κραδενει
μα ποτε γιναν οι εχθροι του χιλιαδες?
η Αργω παλι στις συμπληγαδες
μα η Ηρα κοιτα και σωπαινει
ακρη κανει να μπουν οι αγαδες

ο στρατιωτης σημαια κραταει
δεν γνωριζει ποιον να να πολεμησει
οι αρχηγοι του ολοι εχουν μηδισει
ενα βολι ζεστο τον τρυπαει
 και στα γονατα θα ξεψυχησει

μια στολη και με κανουν στρατιωτη
οι εχθροι οπως παντα εκει εξω
εχω χασει οτι κι αν επιλεξω
αρχηγο εχω παλι προδοτη
ποιου ιουδα φιλι να διαλεξω

οδυρμοι πως εαλω η πολη
οι παπαδες καμπανες χτυπανε
πληθη τρεχουν μα δεν ξερουν που πανε
στις προβλητες μαζευονται ολοι
με τους μπογους τους να κουβαλανε
Α.Π.

ΚΡΥΟ
και το χαλαζι επεφτε ασταματητα
για μερες...για χρονια
και παγωσαν οι ψυχες
και για να ζεσταθουνε εκαψαν οτι ειχαν μεσα τους
τα ονειρα,,τις μνημες,την αγαπη,την υπομονη,την ανεκτικοτητα...ολα οσα ειχαν για να τις προστατευει απο το κρυο
και οταν δεν ειχαν πια τιποτα να καψουν βγηκαν απο το σωμα και ετρεξαν στο πρωτο φως που ειδαν με την ελπιδα οτι θα ειναι ενα ζεστο αστερι
και οταν ανακαλυψαν οτι το φως αυτο ηταν η πυρινη ανασα του θηριου ηταν ηδη αργα
Α.Π.

καραβι

 ΚΑΡΑΒΙ
αν η ζωη μου ενα καραβι ειναι
εγω ποτε δεν ημουν
το φουσκωμενο του πανι
ουτε κι η αγκυρα που το εδεσε στη ραδα
 αν η ζωη μου ενα καραβι ειναι
πανω της πολεμησανε
θαλασσινοι  ξερακιανοι
σε μαχη που πιο αγρια  ποτε μου δεν ξαναδα
αν η ζωη μου ενα καραβι ειναι
που εχει βουλιαξει ξερουνε
οι παγωμενοι ωκεανοι
και οι γλαροι που το αποβραδο γυριζουνε αραδα
αν η ζωη μου ενα καραβι ειναι
στη θαλασσα ανελπιδα κοιτω
μηπως μια μερα και φανει
απ'τα ανοιχτα να ερχεται η ζωη μου η ριμαδα
Α.Π.

ΣΙΩΠΕΣ
  Εχεις μεινει σιωπηλος για να ακουσεις  το θροισμα των φυλλων?
 Τοτε να μην απορεις που η  βροντη μοιαζει  με την σιωπη σου
Εχεις σταματησει να ανασαινεις για να ακουσεις την θλιμμενη ανασα μιας σταγονας βροχης στο τζαμι?
Τοτε μη ρωτας  γιατι η καταιγιδα σε τρομαζει
 Εχεις κλεισει το φως για να δεις μια σκοτεινη σκεψη ?
 Τοτε ξερεις γιατι δεν κοιτας τα αστερια
Εχεις κουραστει να φωναζεις και να μην σε ακουνε?
Τωρα ξερεις πως ολα ειναι σιωπη
Α.Π.