Περιμένοντας τον καινούργιο χρόνο

μία μύγα στο ποτό μου.... τι  σιχαμάρα !!!
αμάν μιά κατσαρίδα ! πω πω τρομάρα
μιά αράχνη στο ταβάνι  !!βοήθεια γειτόνοι !!!
και δύο μυρμήγκια  τρέχουν  μες στο σαλόνι
καί αυτή η σιωπή η πουτάνα !!! τα αυτιά μου κλείνω
μπές μέσα  στο μυαλό μου...να σε  μολύνω
τηλέφωνο μην πάρεις ...δεν θα απαντήσω
αχ νά 'παιρνες απόψε !!!να σου μιλήσω
κανένα δεν γουστάρω... ούτε και σένα
σιγά μη δώσω αξία και στον καθένα
με τσίμπησε κουνούπι !!!μήνα Δεκέμβρη !!!
άντε να δούμε τι άλλο κακό θα με βρει
πώς πνίγομαι νομίζω βγαίνω μπαλκόνι
μα έχει αέρα, κρύο και ρίχνει χιόνι
άντε ρε πούστη χρόνε, άντε να αλλάξεις
και πίσω μη γυρίσεις να με κοιτάξεις

Χρόνια πολλά σε όλους και ας σας βρίζω
είναι που την ζωή μου   πιά δεν ορίζω
Α.Π.

εκεί στην άκρη του χωμάτινου δρόμου ....Τόσο κοντά στο αγαπημένο σου πλάσμα..... και τόσο απίστευτα μακριά....δεν θα σου πω να μην κλαις και να μη στεναχωριέσαι γιατί αξίζει την κάθε σταγόνα από τα δάκρυά σου....αλλά όταν έρχεται στο μυαλό σου να χαμογελάς κιόλας γιατί αξίζει και το καθε χαμογελο σου

ΛΑΘΗ

στην άλλη αναπνοή και άλλο ένα λάθος θα χωρέσω

δεν άργησα πολύ  για τα άλλα να με συγχωρέσω

γεμίζω το κενό, προτού οι αλήθειες το γεμίσουν

γιατί ξέρω καλά, αυτές δεν θα με συγχωρήσουν

με σκέψεις σκοτεινές ιστό σαν την αράχνη πλέκω

μα πριν επιτεθώ , μπροστά στο θύμα κοντοστέκω

όχι δεν με αγαπώ τόσο πολύ για να σκοτώσω

καί συ δεν με μισείς τόσο πολύ για να σε σώσω

μα άκου τι θα σου πω
ο χρόνος πίσω δεν γυρνάει

στα λάθη μου θα μπω
εκεί που ο χρόνος σταματάει

στην άλλη αναπνοή και άλλη ζωή θα σπαταλήσω
ποιον έχω χρεωθεί στό τέρμα να τον κουβαλήσω ?
μπροστά μου μία στροφή ,το γκάζι τέρμα ,  πάω με χίλια
η άδειά μου ζωή κοιτάει τούς γκρεμούς με ζήλια

και άκου τι θα σου πω
δεν έχω αφήσει κάτι πίσω
και τούτο το κενό
μες γκρεμούς θα το γεμίσω

Α.Π..

ΑΔΕΣΠΟΤΟ

έκοψα τον μίτο  χίλια δύο κομμάτια
γιατί η Αριάδνη με έχει πιά ξεχάσει
ψάχνω τον Μινώταυρο  μες στα υγρά δωμάτια
μην και έχει ένα θάνατο για να με κεράσει

το τσιγάρο σβήνω και τσιγάρο ανάβω
μία γουλιά ακόμα ... άντε κι άλλη μία
δίχως να το θέλω έλυσα τον κάβο
και παλεύω τώρα μες στην στην τρικυμία

έφυγε καί η Εύα πήγε με το φίδι
σαν το σάπιο μήλο   έπεσα στο χώμα
ο χειμώνας ήρθε και έξω βρέχει ήδη
γέμισε με χιόνι το άδειο μου το στρώμα

ένας  ουρανός που Θεό δεν έχει
και μία πόλη άδεια που όλοι  έχουν φύγει
έχω ένα αδέσποτο για να με προσέχει
όταν τα αγρίμια  βγαίνουν για κυνήγι

Α.Π.

στο μικρο μου γατακι

Χίλια συγγνώμη να σου πω
να μη με συγχωρέσεις
γιατί μέσα στις τύψεις μου
θα ζήσεις λίγο ακόμα
και μπες μες στην καρδούλα μου
να ζεσταθείς λιγάκι
γιατί θα κάνει παγωνιά
μέσα στο μαύρο χώμα

Α.Π

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

μες στο ποτήρι μου βουτάω και πνίγομαι, γύρω μου πάγοι
καμένα δάχτυλα που συγκρατούνε σβηστό τσιγάρο
πίσω από τα τσίνορα να αδειάσουν θέλουνε χίλια πελάγη
φεύγει το πάτωμα ανοίγει η κόλαση και εγώ μπαταρω

σκοινί ,σαπούνι , μία καρέκλα και μία κουκούλα
ένας παπάς ένας λοχίας και ένας φαντάρος
μία σερβιτόρα γριά και αλλόκοτη σαν τον μπαμπούλα
σκίζει την νύχτα μου με ένα δρεπάνι και μπαίνει ο χάρος

μέσα στον τρόμο μου  φωνάζω  ''ξύπνησε όνειρο είναι''
κάποιος μου τσούγκρισε καί μου είπε ''γεία μας, σκάσε και πίνε''

πώς ξαναβρέθηκα κάτω από το δέντρο !!! δυό με κρατούσαν
κάποιος μου τέντωνε πίσω στο σβέρκο μου μία θηλιά
έξω από το σώμα μου στο δέντρο έβλεπα που με κρεμούσαν
και σπαρταρούσα όπως το ψάρι χωρίς μιλιά

''ξύπνα'' εφώναξα ''όνειρο είναι δεν έχει γίνει''
''να μην το πίνεις'' κάποιος μουρμούρισε ''αφού σε πίνει''

μέσα στο όνειρο μπαινω και βγαίνω μα δεν ξυπνάω
τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέματα πια δεν με νοιάζει
και με κρεμάσανε και ήπια μία θάλασσα μα και διψάω
σβήνω την κόλαση μές στο ποτήρι μου που όλο αδειάζει

''κοιμήσου αγόρι μου  τα χέρια τύλιξε στο μαξιλάρι
καί μην ξυπνήσεις μέσα στήν κολαση ποτέ μακάρι''

Α.Π.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ήλιε μην πιάνεις φωτιά
και εσύ βουνό τα χιόνια μην τα λιώσεις
νύχτα μην φύγεις ποτέ
και  εσύ μέρα  ποτέ μην ξημερώσεις

γιατί θα βγουν θεριά στους δρόμους πάλι
δράκοι φριχτοί με ερπύστριες και ατσάλι

δέντρο μην βγάλεις καρπούς
και εσύ λουλούδι μην ποτέ και ανθίσεις
και εσύ χορτάρι του αγρού
κοίτα στον σπόρο πίσω να γυρίσεις

γιατί το αίμα πού τις ρίζες θα ποτίσει
θα ρθει ο καιρός πού πάλι αίμα θα ζητήσει

αγρια ποτάμια και εσείς βαθιά πελάγη
νερό αδειάστε οι στεριές να πλημμυρίσουν
και όπως θα είσαστε ξερά και στερεμένα
τα δάκρυα οι μάνες να έχουν κάπου για να χύσουν

Α.Π.

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ

με ένα μανδύα που ολο στάζει απ'την βροχή
και με ένα μαύρο σύννεφο για στέμμα
με μία τσαλακωμένη προσευχή
στο νικημένο του το βλέμμα
μπροστά από το γκρεμισμένο του το κάστρο
θα γονατίσει
ο γυάλινος ο βασιλιάς της  θλίψης
που έχει ραγίσει

στα μάτια του τρυπώσαν αστραπές
πού ουρανό δεν βρήκαν για να αστράψουν
που μένουν ντροπιασμένες και θαμπές
μιά στάλα φως στα δάκρυα. πριν κλάψουν...
πάνω στο μάγουλο κυλάνε δύο φεγγάρια
δυό πεφταστέρια
η αγκαλιά του παγωμένη και άδεια...
 άδεια τα χέρια
ο βασιλιάς της θλίψης σπάει
χίλια κομμάτια
όλοι οι χειμώνες μπαίνουν
 μέσα στα μάτια

Α.Π.

ΣΤΟΝ ΦΑΡΟ

το σκουριασμένο μου γέλιο φορώντας
με ένα μπουκέτο λουλούδια ξερά  στο μετέωρο χέρι
πίσω απ' το τζάμι που ο χρόνος θολώνει , κοιτάζω σιωπώντας
και τα καλά μου εχω βαλει λες κάποιος και θά΄ ρθει ,μες το λασπονέρι

ερειπωμένος στους βράχους ο φάρος , σωρός πέτρες πιά
ο φαροφύλακας γέρος σε κάποιο υπόγειο λιώνει
στις  ξέρες κάτω απ' τον φάρο  καΐκι σπασμένο κα σάπια πανιά
και ένα συρτό μοιρολόι τριγύρω καθέ πού νυχτώνει


με έναν κρότο η σιωπή δραπετεύει και ο χρόνος ραγίζει
η καταιγίδα ξεσπάει τό κύμα αφρίζει στον βράχο
με ένα σάπιο καΐκι ένας γέρος στον φάρο γυρίζει
πίσω από το τζάμι κουφάρι έχει μείνει ένα σώμα μονάχο

μέσα στη νύχτα η αστραπή τα ερείπια του φάρου φωτίζει
προτού  να πέσει στα βράχια ένα πλοίο πορεία αλλάζει
μές'στο σπασμένο καΐκι ένας γέρος κοιτάει και δακρύζει
ξέρει πώς μόνος στο κύμα θα σβήσει μα δεν τον νοιάζει

'ενα μπουκέτο λουλούδια ξερά ακόμα στο χέρι κρατάω
το σκουριασμένο μου γέλιο ακόμα φοράω στα χείλη
πίσω από το τζάμι πού ο χρόνος θολώνει ακόμη κοιτάω
μη και ένας γέρος  γυρίσει στό σπίτι  ξανά κάποιο δείλι

Α.Π.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ

ξερίζωσα ένα ένα τα λουλούδια και τα αγκάθια
απ της αγάπης το λιβάδι
καί έσβησα το φεγγάρι καί τον φόβο
μέσα απ' της μέρας το σκοτάδι
και τα βουνά χαμήλωσα γκρεμοί να μην υπάρχουν
και κορφές
και από τα όνειρα μου  έκρυψα τις σκέψεις μου
γιά  εσένα τις κρυφές

 και δεν θα ρθει η άνοιξη
πού σκιάχτηκα το αγκάθι
και το φεγγάρι δεν θα βγει
πού κρύφτηκα  στα βάθη
και δεν κοιτάζω τις κορφές
μην γκρεμιστώ και πέσω
και για τα που έδιωξα  όνειρά
πώς να με συγχωρέσω

πέταξα μες στις θάλασσες φουρτούνες και Ιθάκες
που με πνίγανε
και έσκισα αναμνήσεις και ενθύμια από όσους μακριά
για πάντα φύγανε
μία Ατλαντίδα στον βυθό πού όλοι την γνωρίζουνε
μα που κανείς δεν έχει δει
ένα παιδί που γέρασε και ο γέρος
που παρέμεινε παιδί

 και μία ζωή που έμεινε
 στον μώλο αραγμένη
και μιά φωτογραφία μας
στο πάτωμα σκισμένη
μάσκα φοράω οταν γελώ
και μάσκα όταν κλαίω
δεν φταίω που δεν μεγάλωσα
που γέρασα δεν φταίω
Α.Π.

Ο ΤΣΟΠΑΝΗΣ Ο ΛΥΚΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΠΑΔΙ

Η τυφλή η κυρία
πάντα ήταν αρία
στο ένα χέρι πιστόλι
στο άλλο το πορτοφόλι
Η εκκλησία του δήμου
χώρεσε στο Μαξίμου
στο παλάτι οι μνηστήρες
τοκογλύφοι σωτήρες
Και η γνωστή πυραμίδα
με τα πλούτη του μίδα
μίζες και μιζαδόροι
εργολάβοι και εμπόροι
τα έντυπα και τα μέσα
πού δεν έχουνε μπέσα
μεγαλόδικηγόροι
του Χριστού σταυροφόροι
οι καλοί ολοι χωράνε
αμα δεν μαρτυράνε
Και του φόβου οι προφήτες
των θεών οι μεσίτες
στο αρχαίο παζάρι
το ιερό το παγκάρι
 πως θα γίνει το θάμα
αν δεν κάνεις το τάμα
Το κοπάδι στη στάνη
προσκυνά τον τσοπάνη
με τον λύκο τρομάζει
μα ο τσοπάνης το σφάζει

Α.Π.

 ΣΚΙΕΣ

Κοίτα πως μοιάζει τούτη δω η σκιά με σένα
στο κάθε σκίρτημα του αέρα πως αλλάζει
πότε στην άκρη του γκρεμού χορεύει
με  μάτια  δεμένα
πότε στους τοίχους πάνω ορθώνει σαν θεριό
....και με τρομάζει...

Κοίτα πως μοιάζει τούτη δω η σκιά με σένα
λες και είναι μία από τις σκιές
 πού στην ψυχή μου μέσα χρόνια ζούνε
αυτές που ψάξανε να βρούμε ένα σώμα
 μα δεν βρήκανε κανένα
σκιές που γέννησαν οι στίχοι
 όταν τα στόματα δεν είχαν τι να πούνε

πόσο σου μοιάζει η σκιά πού μες στα τάστα μου χορεύει
και στα σύρματα
θαλασσοπούλι λες και έγινε που λεύτερο πετά
μέσα στης θάλασσας τα πλάτη και στα κύματα
 πόσο σου μοιάζει η σκιά πού στο μελάνι είναι χυμένη
πάνω σε τούτη  πού τσαλάκωσα  ,σελίδα
Πόσο μου μοιάζει η σκιά που μες στο λιγοστό το φως
στυλό δεν ξέρεις αν κρατάει, ή λεπίδα

Α.Π

ΤΑΞΙΔΙ

τα κύματα τυλίγω σε μία κόλλα χαρτί
κυκλώνω με μολύβι το μικρό το νησί
στις λέξεις μέσα βάζω σύννεφα και ουρανό
και ένα πανί ανεβάζω πρώτα στο μεσιανό

η κάφτρα τού τσιγάρου φάρος που αναβοσβήνει
μές στις μουτζούρες παίζει χαρωπά ένα δελφίνι
το κύμα ανεμίζει και μου βρέχει  τα χείλη
με κόκκινο στυλό με αίμα γεμίζω το δείλι

σειρήνες τραγουδάνε το wish you were here
το δάχτυλο βυζαινω  να ρουφήξω το πύαρ
σε τούτο το ταξίδι δεν θα πάρω κανένα
και αν είσαι στην Ιθάκη δεν θα πάρω ούτε εμένα

κενό φορτίου πλοίο πού δεν του ΄βαλα έρμα
μονάχα της ζωής μου τα άδεια τα όνειρα τα έρμα
και οι στίχοι του αν  θυμίζουν ξεχασμένα ναυάγια
είναι γιατί έτσι μοιάζουν τα σπουδαία και τα Άγια

καράβι ταξιδεύει στο παλιό το τετράδιο
κανείς μές στις καμπίνες το κατάστρωμα άδειο
μονάχα ένας γλάρος γέρος το γυροφέρνει
και ανησυχεί ο καημένος που το βλέπει να γέρνει

Α.Π.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

πευκόφυτο δάσος, πουρνάρια , τζιτζίκια
πιο κάτω άσπροι βράχοι γεμάτοι με φύκια
στου ανέμου το χάδι λυτά τα μαλλιά της
βουτάω μες στον ήλιο να φτάσω κοντά της
βροχή τι γυρεύεις μες το καλοκαίρι ?
γιατί μου απλώνεις το άδειο σου χέρι ?

του Αυγούστου το κύμα τα πόδια μου βρέχει
στά μάτια ο χειμώνας σταγόνα που τρέχει

τι ζέστη  που κάνει !!  ανοιχτό παραθύρι
μία μπύρα να φέρω και κρύο ποτήρι
κοιτάω το λιμάνι ,να κι άλλο καράβι !!
εισιτήρια λίγα και όποιος προλάβει
αγάπη ποιος πήρε ? ποιος άφησε αγάπη ?
ποιος βρήκε το δρόμο ? και ποιος εξετράπη ?

το κύμα του Αυγούστου ματώνει στό δείλι
και η μπύρα φαρμάκι  μού αγγίζει τα χείλη


τραπέζια απλωμένα κάτω από την τέντα
 χταπόδι ,ουζάκι , μεζέδες , κουβέντα
 τό βράδυ που πέφτει γιομάτο υποσχέσεις
να σμίξουν οι ξένοι , να σφίξουν οι σχέσεις
 ο έρωτας να ' βρει  καρδιές να τις κάψει
να δώσει τροφή στη φωτιά και στην άψη

του Αυγούστου τα αστέρια και απόψε κοιτάω
μα λείπει όμως  ένα.... αυτό που αγαπάω

Α.Π.

ΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΑΔΙ


Να λες μη χείρον βέλτιστον ,δεν είναι επιλογή
μα την απελπισία σου μονάχα ομολογεί
να λες'' καλό είναι και αυτό'', ποτέ καλό δεν είναι
καλύτερα στο τίποτα, παρά στο λίγο μείνε
Η σκέτο ή πολύ γλυκό μέχρι και τον καφέ σου
η στις σειρήνες πήγαινε η στο κατάρτι δέσου
και αν στο ταξίδι θα πνιγείς ψάχνοντας την Ιθάκη
σε ωκεανό είθε να πνιγείς παρά μές σε ρυάκι
Κάλλιο ναυάγιο στο βυθό στο πέλαγο το Ιόνιο
παρά  ενιά ώρες δουλειά δεμένος με μνημόνιο
κάλλιο  ανεκπλήρωτο έρωτα παρά γάμο  υποχρέωση
κάλλιο με βέλος στην καρδιά παρά φιλιά με χρέωση
Εμένα που.. όλα ή τίποτα ..είναι η φιλοσοφία μου
έχασα και το τίποτα μες στην πολλή σοφία μου
Εκείνο όμως που κράτησα με νύχια και με δόντια
και που το περιφρούρησα με άμυνα δρακόντεια
είναι που όταν ρίσκαρα ήταν δικό μου ρίσκο
και μες στα λάθη που έκανα μόνο δικά μου βρίσκω
Και αφού εμένα όταν κοιτώ  εμένα αναγνωρίζω
δίκαιο είναι όσα έσπειρα αυτά και να θερίζω
έζησα λες και η ζωή ποτέ δεν θα τελειώσει
μα να όμως που θα κοιμηθώ έτσι όπως έχω στρώσει
Αλλά όμως.. να  .. θέλω πολύ.. στα αλήθεια... μα τον άγιο
να ερχόσουν και να τρύπωνες και συ μες το ναυάγιο
για μία μονάχα αγκαλιά, για ένα μονάχα χάδι
και στο λαιμό να μου άφηνες μικρό ένα κοκκινάδι

Α.Ν.

 ΘΥΜΟΣ

ανασαίνει σαν χίλιες φουρτούνες
 λες και σέρνει απ' τα πόδια κουδούνες
η φωνή του βροντή είναι και μπόρα
η ματιά του  κακιά και αιμοβόρα

λες και κρέμεται από μιά κρεμάλα
 λες και πνίγεται μέσα στην γυάλα
γράφει στίχους και όλο ραπάρει
σαν μία χύτρα προτού να κρεπάρει

να δηλώσει κάπως την παρουσία του
μήπως δούνε και την απουσία του

σούζες κάνει και τσίτα μαρσάρει
και με χίλια μπροστά της φρενάρει
μουσική μες στο αμάξι στο τέρμα
τατουάζ που του κρύβουν το δέρμα

και σφηνάκια δυό δυό κατεβάζει
βρίζει, σπρώχνει και με όλους τα βάζει
από το μπαρ τον πετάξανε πάλι
και στο σπίτι τον πήγαν τσουβάλι

γιατί τόσο εκείνη του λείπει
και ο θυμός του γιατρειά για την λύπη

Α.Π.

 Η ΔΕΣΤΡΑ

στο πιο ωραίο ναυάγιο
δίνει η αλμύρα κουράγιο
και η σκουριά ένα χάδι
μες στου βυθού το σκοτάδι

μες στο κουφάρι που τρίζει
πνιγμένος ναύτης καπνίζει
και από το βαρύ το τσιγάρο
βγάζει καπνό το φουγάρο

του ωκεανού τα δαιμόνια
και των ακτών τα γλαρόνια
ξέρουν πως σέρνεται λάθρα
σε μία παλιά αποβάθρα

τη δέστρα την ρημαγμένη
που ακόμα τον περιμένει
απ' το βυθό την κοιτάει
πού ακόμα την αγαπάει

του είχε πει μη γυρίσεις
εάν τους κάβους τους λύσεις
μείνε για πάντα στα ξένα
και μη ρωτάς πια για μένα

αν δεις στή θάλασσα γλάρο
να έχει στο ράμφος τσιγάρο
και στα βαθιά να βουτάει ...
...ένα ναυάγιο ζητάει

γιατί ένας ναύτης πνιγμένος
μες στο ναυάγιο κρυμμένος
μονάχα με ένα τσιγάρο
δεν τον φοβάται τον χάρο

Α.Π.

 ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΠΑΜΠΑ

Αφησα τον ΟΠΑΠ
στοίχημα και KINO
 τώρα γράφω ΡΑΠ
πλούσιος να γίνω

με πρόλαβαν και γράψαν την μαμά
εγώ λοιπόν έγραψα τον πατέρα
ξέρω δεν γράφω σαν τον Παλαμά
μα bro  πολλά δεν θέλει για καριέρα

έστησα και ένα σούπερ video clip
δύο ξέκωλα σε κάμπριο αμάξι
ταλέντο και ας μην έχω ντιπ για ντιπ
tattoo τους δείχνω bro και όλα εντάξει

χρυσή αλυσίδα καί στο στόμα πούρο
σε κάθε δάχτυλο και δαχτυλίδι
πισίνες γκόμενες και έναν σκούρο
μπάτσοι παράνομοι και πιστολίδι

οχι δεν είμαι μπαμπά
οχι δεν είμαι αγγελούδι
οχι δεν είναι μαμά
οχι δεν είναι τραγούδι

Α.Π.

 ΑΣΠΡΟ ΠΑΤΟ

προσπάθησα πολύ να είμαι εγώ
μα ελα όμως που έχασα και μένα
χωρίς το πού και πώς να εξηγώ
άκου τα που στα έχω μαζεμένα

μου είχες πει πως σου άρεσα πολύ
γιατί είχα χιούμορ και εύκολη ατάκα
μα ύστερα όμως άλλαξες βιολί
και σοβαρέψου πιά μού είπες και ας' την πλάκα

μου είπες πως δεν σε νικάει το χρήμα
αφού  η αγάπη μας είναι χρυσάφι
μα τώρα λες κορόιδο ήσουν και θύμα
πού η ζωή σου μες στη φτώχεια πήγε στράφι

 μου έλεγες τον άντρα δεν τον κάνει
το γυμνασμένο σώμα και τα μπράτσα
τώρα στο Facebook  σε υγραίνει κάποιο αλάνι
 και με ξινίλα με  θυμάσαι σαν την στρατσα

ποιητή με είχες πει και τροβαδούρο
και ότι μαγεύεσαι όταν παίζουν οι κιθάρες
τώρα αγκαλιάζεις τον μαγκίτη με το πούρο
καί μερακλώνετε και ακούτε τις αμπάρες

λιώμα ξημέρωσα και απόψε μές στο αμάξι
που είχαμε κάνει την καμπίνα του φωλιά μας
και επειδή άλλο η πάρλα και άλλο η πράξη
και τούτο άσπρο πάτο γειά μας και άει καλιά μας
Α.Π.

ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Μα στέγνωσε η ψυχή μες στο μελάνι
και οι λέξεις στην γραμμή σαν καραβάνι
μες στη λευκή την γη μαρμαρωμένες
άψυχες μα γλυκές σαν κοιμωμένες

Χωρίς φωτιά  οι λέξεις , κρύες
μοιάζουν ψέμα
παλιά η πληγή και έχει στερέψει
 από αίμα
μοιάζει  λες να ναι κουρελόχαρτο και μόνο
στιγμή μικρή
που δεν ταξίδεψε στον χρόνο

Και γω το ζαρωσα στα χέρια σαν  σκουπίδι
μα όπως το πέταξα με δάγκασε σαν φίδι
όμως στο αίμα μου δεν έτρεξε φαρμάκι
μα η αγάπη που σου έχω από παιδάκι

Εκείνο το σημείωμα
που μου έστειλες πριν χρόνια
μέχρι η φωνή σου να γυρίσει
μες στα γράμματα
μα κι ας πεθάνω μάτια μου
θα το διαβάζω αιώνια
και ας μην έμαθα να αντέχω
τα δαγκάματα

Α.Π.

δεν υπάρχει πλάσμα που να σου βγάζει ότι καλύτερο έχεις μέσα σου τόσο γρήγορα και εύκολα όσο ο σκύλος σου...και τις περισσότερες φορές είσαι ο καλύτερος σου εαυτός όταν είσαι μαζί του...όμως θα έρθει η ώρα που θα τον χάσεις μία μέρα... και τότε θα πονέσει πολύ μα πάρα πάρα πολύ...όταν θα καταλαγιάσει ο πόνος να θυμηθείς ότι σε έμαθε να είσαι ο καλύτερος εαυτός σου ...και στη μνήμη του έτσι να μείνεις...Για αυτό ήρθε στη ζωή σου...για να τον κάνεις τον καλύτερο σκύλο... και για να σε κάνει τον καλύτερο άνθρωπο...
...Καλο ταξιδι Ρόζα...

ΤΟΝ ΛΕΝΕ ''ΚΑΝΕΝΑ''
  
 Χίλια σκοτάδια και σκιές σαν τα θεριά γρυλίζουν
 την κόκκινη άμμο του νοτιά  ο αέρας ανεμίζει
 πίσω από τις γρίλιες οι γριές κοιτάζουν και σαστίζουν
τον ματωμένο ουρανό που  δαίμονες φεγγίζει

Τον λέν' ,Κανένα,  και αν ζει ή αν πέθανε κανένας δεν το ξέρει
Άλλοι λέν' λιώνει στη δουλειά και άλλοι στο χασομέρι

Ακουσε την ανάσα του ,γυρίζει και τον βλέπει
σαν το χρυσάφι έλαμψε η λάμα που κρατούσε
τα χέρια ούτε που πρόλαβε να βγάλει από την τσέπη
μόνο το αίμα απ' το λαιμό που έτρεχε ,κοιτούσε

Τον λέν' Κανένα  και με αλυσίδες τις θάλασσές του σέρνει
και πίνει τους ωκεανούς, πάνω στο μπαρ ,που γέρνει

Το αίμα του τον έπνιξε και μέσα απ' τήν πληγή του
ένα ποτάμι έτρεξε μαύρο όπως την πίσσα
στα δύο του πόδια στάθηκε το γέρικο  σκυλί του
και  όση σάρκα έβρισκε τήν δάγκωνε με λύσσα

Τον λέν΄Κανένα , και αν δεν τον ξέρεις δεν θα σε μάθει
είπαν πως κρύβεται μέσ' σε χειρόγραφα γιομάτα λάθη

Κοιτάζει το ποτήρι του όμως δεν βλέπει αίμα
μά τα παγάκια που έλιωναν αργά όπως το βράδυ
ακόμα και ο θάνατος ήταν καί εκείνος  ψέμα
οπως τα λάγνα λόγια της και το γλυκό της χάδι

Τον λέν' ,Κανένα ,και στην εξίσωση δεν είναι το ζητούμενο
ομως ξένε ,στην πρόσθεση είν' το ενα το κρατούμενο

Α.Π.


























σαν το σκοτάδι πέσει

 ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΟΝ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ

Ναι.. στα αλήθεια... λεω να παρω προς τα πίσω τον δρόμο που με έφερε ως εδώ
να δω τα χνάρια που άφησα αν άντεξαν στο χρόνο
Μα αν έσβησαν όλα και κανένα δε δω
θα πει πως δεν γεννήθηκα...
.. πώς πέθανα μόνο..
 Και μπήκα στον καθρέφτη μου
 χωρίς το μίτο η Αριάδνη να μου δώσει
γιατί δεν ήμουν ήρωας ,δεν ήμουν ο Θησέας
 και η μόνη γνώση μου για τους βυθούς... ότι δεν έχω γνώση...
Και ένα τραγουδι  άφησα στην άκρη του γκρεμού
για να το βρουν αυτοί που ίσως με ζητήσουν
κι αν από κάποιους έλειψα ,που πέθανα καιρό
ας πιουν κάτι στη μνήμη μου, και ας μου το τραγουδήσουν
Α.Π.

 ΞΕΝΕ ΚΑΙ ΦΙΛΕ

Μπροστά μου στροβιλίζεις
χίλιες φορές γυρίζεις   πάνω-κάτω ,πέρα δώθε
αγέννητε μου  , μονάκριβε και  νόθε
μες στη σιωπή σου τρίζεις
Μα αν δεν μπεις στο σώμα μου
πώς θες να βγω από το πτώμα μου?

Ενα καράβι με πανί
κι'οι απέραντοι ωκεανοί
μπροστά μας απλωμένοι
Μα ανοίξανε οι ουρανοί
και οι ναύτες  όλοι στεργιανοί
κι' θάλασσα αγριεμένη

Και κάπου εκεί χαθήκαμε
καί χώρια βυθιστήκαμε

Το τσακισμένο το σκαρί
που το σκορπίσαν οι καιροί
στις ξέρες το αφήσαμε
Μα εμένα μου έπεσε βαρύ
το ότι κανείς δεν θα χαρεί
όσα ποτέ δεν ζήσαμε
Μα αν τα λησμονήσω
δεν θα μας συγχωρήσω

Ξένε και φίλε μου εαυτέ  , μονάκριβε και  νόθε
πού στροβιλίζεις γύρω μου, πάνω-κάτω πέρα δώθε
Οσα σκοτώσαμε μαζί και όσα δεν γεννήσαμε
με μία κουτσή κιθάρα και με μία φάλτσα φωνή ,μαζί τα τραγουδήσαμε

Α.Π.

ΠΙΣΤΟΙ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΟΙ

εγώ  ο άπιστος
είχα πιστέψει
καί μιά άπιστη καρδιά
είχα λατρέψει
στα μάτια μου εμοιαζε
με μιάν αγία
και εγώ ο άπιστος
βρήκα θρησκεία
μα ο Ιούδας ήτανε
ο Ισκαριώτης
η πρώτη αγάπη μου
 ήταν προδότης

και τώρα στους θεούς
έταξα τάμα
να κάνουν γρήγορα
και αυτοί ένα θαμα
 αφού για πάντα
την έχω χάσει
 η έρμη καρδούλα μου
 να την ξεχάσει

γιατί ο διάολος
με έχει πάρει
και τούτη η θύελλα
που δεν καλμάρει
τούτος ο πόνος
γιατρειά δεν έχει
και ετούτη η θύμηση
πίσω μου τρέχει

ας βάλουν και οι θεοί
ένα χεράκι
πού παρατράβηξε
το αστειάκι
 και τάματα άφησα
 στο παρεκκλήσι
τούτη η κόλαση
 μήπως και σβήσει
Α.Π.

 ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ

ποια πιθανότητα στα αλήθεια πές μου έχει
τούτο το φύλλο που έχει πέσει και σαπίσει
ποιά πιθανότητα νομίζεις ότι έχει
πίσω στο δέντρο, στο κλαδί του να γυρίσει

 ποια πιθανότητα νομίζεις πως υπάρχει
 τούτες οι στάλες που στο τζάμι μου κυλάνε
 προτού χαθούν μέσα στις λάσπες και στο χώμα
 πίσω στο σύννεφο που έζησαν να πάνε

 ποιες πιθανότητες στα αλήθεια πες μου δίνεις
 στο σάπιο πλοίο που έχει γείρει και μπατάρει
 και ως επάνω με νερά έχει γεμίσει
 για τα ανοιχτά μία μέρα πάλι να σαλπάρει

μα όσο απίθανο κι ας μοιάζει εγώ ελπίζω
πως πιθανόν να υπάρχει μία πιθανότητα
γιατί ενώ μπροστά τραβώ. πίσω γυρίζω
και μες στα χνάρια μας γυρεύω τη νεότητα

 πράσινο φύλλο που γυρίζει στο κλαδί
 μες στον καθρέφτη μου γελάει ένα παιδί
 κάτασπρο σύννεφο η άνοιξη ζυγώνει
 όρτσα παράγγελμα και το πανί φουσκώνει

Α,Π.





 

ΓΕΙΑ ΜΑΣ

δίκη και απόφαση μία και προβλέψιμη
πορεία στο τίποτα μη αναστρέψιμη
 ζωή σε κούτες, σε ένα πατάρι
ταξίδι που έσβησε μέσα στο αμπάρι

παλιό το ανέκδοτο και το γνωρίζω
μα ένα χαμόγελο ,του το χαρίζω
ήλιος και γλάροι, κόκκινη δύση
ανάβει η μέρα μου προτού να σβήσει

πάνω από τα απόνερα, οι γλάροι αράδα
θρηνούν το πλοίο  που είναι στη ραδα
θρηνώ και εγώ στο ακρωτήρι
που έπνιξα το όνειρο μες στο ποτήρι

μα λέω ''γεια μας και άσπρο πάτο''
βροχή το σύννεφο και ας ειν' γιομάτο
ελπίδα ψεύτικη το ουράνιο τόξο
μα επιλέγω να μην το διώξω

Α.Π.

 ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Πάλεψα να δώσω ήχο στη σιωπή μου
για να ακούσεις  τις βροντές του πολέμου που μαινόταν στην ψυχή μου
για να ακούσεις την αγάπη μου  που σε παρακαλούσε να την βγάλεις από το σκοτεινό πηγάδι του φόβου
για να ακούσεις το παιδί μεσα μου  να σε εκλιπαρεί για να μην το ντύσεις με τα ρούχα των μεγάλων
για να ακούσεις τον ρόγχο του θανάτου των λουλουδιών που έκοψες απ της καρδιάς μου τον κήπο και τα άφησες να μαραθούν σιγά-σιγά στο βάζο

Μα με πρόδωσαν οι νότες και οι λέξεις
που έγιναν ένα άνοστο και φάλτσο τραγούδι
που έμοιαζε με γρύλισμα θηρίου και κλάμα μωρού

 Πάντα μιλούσα πολύ μα δεν έλεγα τίποτα
 γιατί οι λέξεις που είχαν το αίμα μου ήταν σιωπή
 γιατί η γλώσσα της αγάπης μου ήταν σιωπή
 γιατί οι βροντές της ψυχής μου ήταν σιωπή

 Τα όνειρα μου ηταν σιωπηλά
 αν άκουσες κάτι από μένα θα ήταν από τους εφιάλτες μου που κάνουν πολύ θόρυβο

  Ημουν σιωπή πριν με γεννήσεις
έγινα σιωπή όταν με σκότωσες
 όλα όσα είδες και άκουσες ήταν οι εφιάλτες μου

Α.Π.

το σημαντικό για μία γυναίκα δεν είναι να είσαι ο άντρας των ονείρων της....Το σημαντικό είναι να μην είσαι αυτός που θα της σκοτώσει τα όνειρα...
Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα

ΜΙΚΡΗ ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΟΥΚΙΔΑ

Και η πράσινη κουκκίδα που ανάβει στην οθόνη
σαν μικρή φωτιά  ζεσταίνει την καρδιά του που κρυώνει
πριν βουλιάξει στο σκοτάδι  αγκαλιάζει την κουκκιδα
σαν το ναυαγό που αρπάζει πριν πνιγεί μία σανίδα

 Η αγαπη κάθε βράδυ του ζητάει μία πατρίδα
 μα είναι απάτριδος ο δόλιος και ετσι δείχνει την κουκκίδα
 όλα όσα ποτέ δεν είχα είναι μέσα εκεί ,της λέει
 μα μην πάς για δέ χωράνε στον παράδεισο οι λαθραίοι

 Μικρή πράσινη κουκίδα που αστράφτεις σαν διαμάντι
που τα δύο τα ονόματα σου τα φωνάζουνε σε ένα
 κάποια βράδια που ο καημένος δεν μπορεί να κλείσει μάτι
 μη θυμώνεις που όλο γράφει  μες στους στίχους του για σένα

 Μικρή πράσινη κουκίδα και μικρή βασίλισσά του
 σβήσ' το φως σου να ξαπλώσει να σε δει μες στα όνειρά του
 είναι που όνειρα δεν έχει και για αυτό τα ξένα κλεβει
 και θέλει τόσο αλήθεια να είναι που στο τέλος τα πιστεύει

Α.Π.

ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ

δαντέλα και μετάξι, φώτα χαμηλά
σταλες απο ιδρώτα  τρέχουν σιγηλά
ο καπνός φεγγάρια φτιάχνει και ουρανό
ρούχα και στρωσίδια πέφτουν στο κενό

να χωρέσει το όνειρο μέσα σε μιά αραδα
 να ντυθεί πριγκίπισσα μία ζωή ρημάδα
 ακουμπάει τα χέρια του στα γυμνά της στήθη
 πάνω εκεί που πέθανε μα και που ανεστήθει

 στις ανάσες μπήκαν ακατάληπτοι ηχοι
τις φωτιές που ανάβουν γδέρνει με το νύχι
 το όνειρο του απόψε με αλήθεια μοιάζει
μα η αντίπερα όχθη πάντα τον τρομάζει

κομματάκια σκίζει τη μαύρη δαντέλα
 με μουτζούρες σβήνει την γλυκιά κοπέλα
την ζωή του βγάζει απ' τα όνειρά του
 και την κρύβει μέσα στα κλειστά φτερά του

 μία ζωή γαμωτο.. μόνο ένα ταξίδι
  και σε αυτή την όχθη έχει τελειώσει ήδη
Α.Π.

ΧΑΤΣΙΚΟ

ΧΑΤΣΙΚΟ

Εκείνη σκαρφάλωσε πάνω στις πέτρες του γκρεμού σαν το αγριοκάτσικο
και ζήτησε από τα σύννεφα να τήνε πάν' στα αστέρια
Αυτος στις νύχτες μέσα ξέμεινε σαν το σκυλί ,το Χάτσικο
και δάγκωνε οσα άπλωναν, να το ακουμπήσουν, χέρια

Στις άκρες του ορίζοντα τα σύννεφα έχουν αίμα
το ταξιδιάρικο πουλί φτερούγα έχει σπασμένη
Ποια ελπίδα τον κορόιδεψε και του είπε τέτοιο ψέμα
και έχει μείνει στις σκιές και ακόμα περιμένει?

Εχει βροχή το σύννεφο και το βουνό έχει χιόνι
θεριό που ουρλιάζει ο άνεμος και το σκυλί κρυώνει
ξέρει κανείς δεν το ακουει ,για αυτό και δεν γαυγίζει
μόνο τα τρένα που περνούν κοιτάζει και γρυλίζει

Α.Π.

ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΣ

ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΣ

 μα ο χειμώνας λίγο-λίγο φεύγει
 τα χιόνια του μαζεύει από την αυλη, από τη στέγη
 στα σύννεφα του φορτωσε όσο έμεινε χαλάζι
  και εγώ μόνος απόμεινα χιονάνθρωπος που στάζει

χιονάνθρωπο με γνώρισες όμως δεν είχα λιώσει
γιατί είχα πίκρες στην καρδιά που με είχανε παγώσει
μα εσύ στα καλοκαίρια σου να έρθω μου ζητούσες
 και ας ήξερες πως θα έλιωνα έτσι που ζεματούσες

 με δίχως σκέψη  κούρνιασα μεσα στην αγκαλιά σου
και είπα αν είναι να χαθώ, ας είναι από τα φιλιά σου
και λίγο-λίγο ελιωσα ,σταγόνα τη σταγόνα
γιατί ήμουνα χιονάνθρωπος και γέννημα χειμώνα

και εσύ να φύγεις βιάστηκες να βρεις το καλοκαίρι
ένα φιλί στο μάγουλο και μου άφησες το χέρι
 και εγώ ένας χιονάνθρωπος μονάχος του που λιώνει
 και έχει κάνει μούσκεμα κουβέρτα και σεντόνι

Α.Π.

νομίζω ότι όλοι οφείλουμε δημόσια να πούμε τη γνώμη μας για το θέμα της Μακεδονίας..η δική μου η θέση είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια βοηθήσαμε για να φτάσουμε σε αυτό που λέμε ...Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.. δεν θέλει να έχεις πολλές γνώσεις, απλά να έχεις διαβάσει λίγο ιστορία για να ξέρεις ότι η Μακεδονία ήταν πάντα Ελληνική..όχι τα εδάφη της όμως, που έχουν αλλάξει πολλές φορές χέρια αλλά η ιστορία της με ότι αυτό σημαίνει..αυτό όμως δείχνει ότι ο γεωγραφικός προσδιορισμός είναι πολύ επικίνδυνος..για αυτό θα έπρεπε αφού είμαστε αναγκασμένοι να δώσουμε διπλή ονομασία να μην είναι γεωγραφική αλλά καθαρά Εθνική και ιστορική...το μέλλον θα δείξει πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η συμφωνία..Ας ελπίσουμε ότι στον επόμενο πολύ φοβάμαι αναπόφευκτο πόλεμο θα είμαστε με την πλευρά των νικητών γιατί αλλιώς η Μακεδονία θα χαθεί.. Και κάτι τελευταίο... κανένας δεν θα πάρει σοβαρά έναν αγώνα στους δρόμους που είναι ντυμένος με μαύρες κουκούλες φουστανέλες και μακεδονομάχους..αυτός ο αγώνας θα έπρεπε να δίνεται στα πανεπιστήμια, από τους ανθρώπους του Πνεύματος, τους επιστήμονες, αυτούς που μπορούν να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη του κόσμου σε όλο τον πλανήτη...και θα έπρεπε αυτός ο αγώνας να έχει αρχίσει πολλά πολλά χρόνια πριν

 ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ

 Ενα ποτήρι ακόμα
ακούω τις φωνές που αδημονούν
 πρεπει γοργα να μπω πάλι στο σώμα
την άφιξή μου ακούω να εκφωνούν

Με σιγουρο το βήμα προχωράω
 τραβάω το παραβάν και μέσα μπαίνω
  και από τη σκηνή τους θεατές κοιτάω
 πλήθος σαν θάλασσα... σαν κύμα γητεμένο

 Είστε καλά? τους λέω και ουρλιάζουν
 μετράει ο ντράμερ και φωτιά η κιθάρα παίρνει
 τους πρώτους στίχους λέω και αλαλάζουν
  και η μουσική όλους μας παρασέρνει

 Κύματα σπάνε με οργή πάνω στους βράχους
 μολότοφ άναψαν μές στα στενά της πόλης
 θεριά γυρεύουνε στα σπίτια τους αμάχους
  σταυροκοπιούνται οι γριές στις νεκροπόλεις

 Κι ύστερα η θάλασσα ημερεύει και γλυκαίνει
  ο ήλιος γέρνει και τα σύννεφα αναμμένα
 με κλειστά μάτια τραγουδάμε αγκαλιασμένοι
 τραγούδια που είναι πονεμένα και θλιμμένα

 Και ξαφνικά να αστράφτει αρχίζει.. να βροντάει
 τα πλήθη τρέχουν να κρυφτούν απ' το χαλάζι
 βροχή στο τζάμι και το κρύο με ξυπνάει
 και το όνειρο μου στο κρεβάτι μου βουλιάζει
Α.Π.

ΣΤΗΝ  ΚΑΦΤΡΑ ΤΟΥ ΤΣΙΓΑΡΟΥ

Θελει η νυχτα να περασει την κλωστη απ'το βελονι
για να ραψει την καρδια της που εχει τρυπες και κρυωνει
μα τα αστερια εχουν σβησει και δεν εχει βγει φεγγαρι
και οι σβησμενες  οι φωτιες της δεν της κανουνε την χαρη

και η κλωστη και το βελονι μενουν χωρια
οπως μενει η χαρα κι η στεναχωρια

Μες στα ονειρα της νυχτας μπηκαν μαγγισες και δρακοι
γι αυτο αγρυπνη εχει μεινει μοναχή σε ενα παγκακι
 και τα μυστικα της κρυβει στον καπνο που καταπινει
να ερθει η μερα και να σβησει και αορατη να γινει


και στην καφτρα του τσιγαρου μες στο βραδυ
εχει αναψει το βαθυτερο σκοταδι

Α.Π.