Πόση από την καταιγίδα μπορώ να σκουπίσω με το μολύβι μου προτού με πνίξει μέσα σε ωκεανούς θλίψης ?

Πόσο ήλιο πρέπει να σκοτώσω  με τους στίχους μου για να μην βλέπω το φρεσκοσκαμμένο χώμα που το σκεπάζουν μικρές μαρμάρινες ψηφίδες ?

Με πόσες κλειδαριές πρέπει να ασφαλίσω τα βλέφαρα της μνήμης για να μην δραπετεύσουν εκείνα τα μάτια που με κοιτούσαν ανήμπορα γεμάτα πόνο και παράπονο?

Πόσες χιλιάδες λέξεις θα χρειαστεί  να γράψω και να μουτζουρώσω  ξανά και ξανά μέχρι να αφήσω πάνω στο χαρτί  μόνο δύο που θα λένε    ''μου λείπεις'' ?

Πόσο  ευγνώμων πρέπει να αισθάνομαι  όταν κοιτάζοντας το  λουράκι του που περιμένει μάταια για εκείνον πάνω στο κρεβάτι  σκέφτομαι   ''σε αγαπούσα  και με αγαπούσες'' και χαμογελάω ?

Πόσο μικρή ήταν η ζωούλα σου και πώς χώρεσε εκεί μέσα τόσο πολύ ταξίδι  ?

Α.Π.

 το πρωί κατά τις 8:00  βρέξει-χιονίσει ήταν η ώρα να ξυπνήσω να πάρω τον μικρό μου σκύλο για την μισάωρη βόλτα μας στον λόφο ..... ύστερα πηγαίναμε για το πρωινό του στη λάσση όπου και μέναμε μέχρι το μεσημέρι ....  γύρω στις 1:00 ήταν η ώρα να τον πάω σπίτι για το μεσημεριανό του .... όπως πήγαινε η ώρα  πέντε με έξι ήταν η ώρα για την απογευματινή  μας βόλτα ως συνήθως κράταγε καμιά ώρα .... μετά ξανά σπίτι ,  το πλύσιμο του , ένα ελαφρύ γεύμα και κατά τις 9:30 μία σύντομη βόλτα για τη μικρή του την ανάγκη και πίσω στο σπίτι για το βραδινό του.... ύστερα τον έβαζα για ύπνο ...στα διαλείμματα όλου αυτού του καθημερινού προγράμματος δούλευα , έπινα καμιά μπίρα ,  ερωτευόμουνα , κοιμόμουνα , έτρωγα και έβλεπα λίγο Παναθηναϊκό ...τώρα μου έχουν μείνει μόνο τα διαλείμματα ...η ταινία δεν αρχίζει ποτέ

Η ΙΕΡΗ ΜΟΥ ΘΛΙΨΗ

 

Η ΙΕΡΗ ΜΟΥ ΘΛΙΨΗ

Μα δεν γνωρίζω κανέναν που να μην τον θεωρώ ανάξιο  να του εμπιστευτώ την θλίψη μου...

Ούτε κανέναν ξέρω που θα της έδειχνε τον σεβασμό που της αξίζει...

Την φοβούνται οι άνθρωποι την θλίψη , και την απεχθάνονται , όπως ο διάβολος το λιβάνι...

Κι ας είναι ότι πιο αληθινό βλέπουν , ότι πιο αληθινό ακούν,  ότι πιο αληθινό αγγίζουν ,  ότι πιο αληθινό νιώθουν ...

Κι όμως η θλίψη δεν περιέχει μίσος , ζήλια , εγωισμό , ψέμα,  απάτη ...

Είναι σαν μία μικρή κατσαρίδα που γυρίζει μες στο σκοτάδι ,  χωρίς να πειράξει ποτέ κανέναν και τίποτα... 

Μα η μόνη στιγμή που θέλουν να μοιραστούν οι άνθρωποι μαζί της , είναι τη στιγμή που κατεβάζουν την παντόφλα πάνω στο σώμα της ...

Της αρέσει (της θλίψης) να κρύβεται μέσα στα πιο όμορφα χαμόγελα...

Να ξεκαρδίζεται στα γέλια μέσα στα  πιο έξυπνα και βαθιά σαρκαστικά ανέκδοτα ...

Και το καλύτερο της είναι να γράφει στίχους όταν νιώθει ότι ο  Μέρφι και οι νόμοι του έχουν πάρει  το τιμόνι των στιγμών της...

Όσο κι αν προσπάθησα την θλίψη μου δεν μπόρεσα ποτέ να την μοιραστώ με κάποιον... το  έζησα μόνος μου

Α.Π.

 Το κορίτσι με την κοτσίδα

στριφογύρισε μέσα στον άνεμο , αγκαλιά με τη λευτεριά της

Για μία στιγμή νόμισε πως καμιά σφαίρα δεν μπορεί να σκοτώσει τον τρελό και λεύτερο χορό της

Και το πίστεψε τόσο βαθιά που όταν οι έξι σφαίρες τρύπησαν το κορμί της και το άφησαν αιμόφυρτο και νεκρό  στον σκονισμένο δρόμο, εκείνη απελευθερωμένη από το φόβο του θανάτου , ανάλαφρη όσο είναι τα όνειρα , συνέχισε να χορεύει σαν ένας μικρός στρόβιλος δροσιάς , σηκώνοντας την αιώνια σκόνη του σκοταδισμού , πάνω από την  θλιβερή πίστα τής  ακινησίας μας

Α.Π.

Ο ΓΕΡΟΣ

Ο ΓΕΡΟΣ

 Κοιτάζω το κορίτσι στο λιβάδι

γυρίζει μόνη στον καταυλισμό της

θυμάμαι που της ζήτησα μία μέρα 

να περιμένει τον ερχόμενό της

με δυσκολία ο γέρος ξεπεζεύει

με μυστικά γεμάτη την φαρέτρα

με βρήκε από τα λόγια που είχα αφήσει

γραμμένα πάνω σε μία άσπρη πέτρα

ανέμους μέσα από το δισάκι βγάζει

που την σκόνη την μετέωρη σκορπάνε

τα λόγια μου γυμνά μα δεν με νοιάζει

διαβάτες μέσα απ' τις στιγμές μου δεν περνάνε

απ 'το παγούρι του έριξε νερό στο χώμα

και μου είπε ''κοίτα ένα ποτάμι που κυλάει''

μα εγώ γονάτισα και με ανοιχτό το στόμα 

του είπα να βρέξει την ζωή μου που διψάει

ο γέρος έφυγε μα ίσως ποτέ δεν ήρθε

και ας μη μου τα είπε  τα ήξερα τα μυστικά του

μέσα σε  αγέννητες στιγμές είναι κρυμμένα

μέσα στα χρόνια τα δικά μου ή τα δικά του

Α.Π.

άυπνος μες  στο σκουριασμένο σου όνειρο 

κοιτάς με λαχτάρα το μελαχρινό κορίτσι 

που σου  γνέφει από το καταπράσινο λιβάδι

Ο καβαλάρης στολισμένος με κόκκινα φτερά στα μαλλιά

 μέρα μεσημέρι έρχεται κατά πάνω σου  καλπάζοντας 

σηκώνοντας την σκόνη του χρόνου 

έχει ραμμένη την στολή του

 με τις  αιώνιες του μέρες

 και έχει κρύψει μές στις λέξεις

πότε ευχές , πότε φοβέρες 

μες στη φαρέτρα του έχει όλα σου τα μυστικά 

 μα αν το βέλος που σου εκτόξευσε σε σκοτώσει 

τότε η ζωή σου ήταν ένα ψέμα

Κοίτα που περιφέρεσαι

μέσα στο παραμύθι που γράφεις

μα φοβάσαι τόσο 

που τον επίλογο του παραμυθιού

θα τον διαλέξεις εσύ

Μα είναι και αυτοί 

που σκουπίζουν 

τον ήχο της βροχής από  το τζάμι

και εγώ ξεχασμένος 

άυπνος μέσα στο λήθαργο μου 

χωρίς ούτε το όνειρο 

να μπορεί να με ξυπνήσει

Ο σοφός ο ινδιάνος,

μου δείχνει ένα πεφταστέρι

εγώ χαμήλωσα  το βλέμμα μου 

κοιτάζοντας το χώμα

μα όλοι γνωρίζουν,

 ότι εσύ πάντα κρατούσες  το μολύβι

 για να γράψεις  αυτό που διάλεξες για τέλος 

ότι σε αυτό που παίζεις το παιχνίδι 

κι ο νικητής είσαι μα και ο χαμένος

 και αυτό από καιρό το ήξερες ήδη

μα ίσως καλύτερα να αφήσεις 

το χρώμα και τον ήχο για επίλογο

και όσες σιωπές έχεις ανάγκη να μιλήσεις

βρες ένα βλέμμα  και άφησέ τες 

ένα βλέμμα να χωράει και το ναι και τον αντίλογο

Κι αν δεν βρεις,

το ποτάμι που θα ρέει,

κι αν ποτέ δεν καταλάβεις,

 ίσως να μ’ εγώ που φταίει…

 

 

ΚΛΕΙΔΙΑ

 

ΚΛΕΙΔΙΑ

Και να κατηγορήσω τώρα  πές μου τι και ποιόν

μία στιγμή στο χρόνο ο καθένας και τι προλαβαίνει

είναι το λάθος και το πρόβλημα απ' την φύση του σωστό

είναι ο άγνωστος ο Χ γνωστός μα η εξίσωση δεν βγαίνει

Είχα κλειδώσει τη ζωή μου μα ξέχασα που χα φυλάξει το κλειδί

είχα βγει να ψάξω λίγο φως και ξέμεινα απέξω

άστεγος στους δρόμους μέσα γύριζα σαν το σκυλί

και απ'  τις ακατοίκητες ζωές τριγύρω έπρεπε μιά να διαλέξω

Να κατηγορήσω τώρα πες μου τι και ποιον

μέχρι και ο Θεός τα μυστικά του τα έχει κλειδωμένα

μα την ψεύτικη , τη γυάλινη ζωή μου την έχω αφήσει πια ανοιχτή

έτσι κι αλλιώς αν κάποιος 'ρθεί ,  κάποιον θα δει , μα όχι εμένα

Α.Π.

ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟ

 ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟ

ήθελα να μαι εγώ αυτός που έχει δίκιο 

και να της πω ''βρε ξέχασέ το δεν πειράζει''

και με ένα βλέμμα λυτρωμένο να κοιτάζει

να την ζυγώνω με το βήμα το αντρίκιο

θα ήθελα άδικο να έχω και αυτή δίκιο

μετανιωμένος να της πω χίλια συγνώμη

και να μην με έχει συγχωρέσει εκείνη ακόμη

και εγώ να φεύγω με το βήμα το αντρίκιο

μα τι αξία έχει το άδικο ή το δίκιο

τα προσπερνά αυτά η αγάπη  ή τα αγιάζει

που δεν με αγάπησε είναι αυτό που με πειράζει

για αυτό με δίκασα σε  θάνατο αντρίκιο

Α.Π.

ΑΠΟΨΕ

 ΑΠΟΨΕ

χωρίς να ξέρω το πώς

η κλειδωμένη μου νύχτα ξεκλείδωσε

γέμισα όλος με φως

 παιδί μικρό που απότομα ψήλωσε

ίσως να ήπια αρκετά

κι ήταν βαρύ το τσιγάρο που γύρισε

γύρω μου ο κόσμος πετά

και το άρωμά σου νομίζω μου μύρισε

ίσως να είμαι κουτός 

που ενώ δεν σε είχα νομίζω πως σε έχασα

και κάλπικος ο λωτός

και ευτυχώς , που ποτέ δεν σε ξέχασα

σε βλέπω να μου γελάς

νοίκιασα όνειρα απ' τον παράδεισο

μπορεί να μη μου μιλάς

μα σε ονειρεύομαι και από την άβυσσο

πήρα τον χρόνο αγκαλιά

λιώμα και οι δυό για το σπίτι κινήσαμε

δεμένοι με μία θηλιά

γιατί είχε φώτα απόψε και αργήσαμε

Α.Π.

στιχουργία...

 

στιχουργία...

θέλω να κάνω σουξέ 

να γράψω στίχο βαρύ και ρεμπέτικο

 που οι μάγκες μες στον τεκέ 

μαστούρηδες θα χορεύουν ζεϊμπέκικο

θέλω να γράψω ροκιά

οι στίχοι μου να κρεμιούνται στα  σύρματα

με τσαμπουκά και μαγκιά

για να σκοτώνουν του νου τα ασήμαντα

να γράψω και λαϊκά

που να μιλάνε για αγάπες που χάθηκαν

και για φιλιά μαγικά

που με whiskey μεθύσαν και βράχηκαν

θέλω να γράψω γιατί 

μες στα τραγούδια μονάχα δεν πνίγομαι

και εκεί έχω και το κλειδί 

που ξεκλειδώνω με αυτό και  ανοίγομαι

Α.Π.

Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΑΜΒΑΣ

Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΑΜΒΑΣ

στον μαγικό μου καμβά

θα βάλω μέσα του κόσμου τα χρώματα

και σένα να μου γελάς 

και να σκορπίζεις τριγύρω αρώματα

θα βάλω δύο ουρανούς 

στον έναν σύννεφα δεν θα υπάρχουνε

και ένα δέντρο στη γη 

μία φωλιά τα πουλιά πάντα να έχουνε

και εγώ στον άλλο ουρανό 

σαν πεφταστέρι να πέφτω από τη σκέψη σου

μες στο δικό σου στενό

ένα σφηνάκι να πάρω απ' τη γεύση σου

μικρή μου αντί υπογραφής

 θα ζωγραφίσω μία ευχή μες στην θάλασσα 

ποτέ σου να μην πνιγείς 

εκεί που εγώ τη ζωή μου τη χάλασα 

και όταν τελειώσω που λες

 θα στον χαρίσω να μπει στο σαλόνι σου

κι αν έρθουν βράδια που κλαις 

να τον κοιτάς και να μη νιώθεις μόνη σου

τι κι αν μου λείπεις τρελά 

δεν έχω δρόμο σε σένα να έρχεται

 καθώς ο χρόνος κυλά 

ούτε το όνειρο πια δεν με ανέχεται

Α.Π.