ΒΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ
και η βροχή επιστρέφει στο σύννεφο
και ο καπνός στο τσιγάρο γυρίζει
και το κύμα απ' τον άνεμο λύνεται
και το αλάτι από τον βράχο σκουπίζει
το σκουλήκι στο χώμα που σέρνεται
τα φτερά του να κόψει δαγκώνει
και το φύλλο το άμοιρο που έπεσε
στο κλαδί του ξανά σκαρφαλώνει
το λουλούδι γυρίζει στον σπόρο του
και η φωτιά στο σπιρτόκουτο πίσω
και εγώ επιστρέφω στα μάτια μου
πριν σε δούνε και πριν σε αγαπήσω
Α.Π.
ΣΤΟΝ ΓΙΟ
Άνοιξης στείρας παιδί αγέννητο ο γιος μου
θα του χαρίσω όλο το βιός μου
τα άγραφά μου τα τραγούδια
τα αστόλιστα μου τα λουλούδια
τα άλλοθι για τα άδικα μου
τις σκέψεις και τα μυστικά μου
της μούσας μου το άγιο μολύβι
που το λατρεύω και ας με θλίβει
και την αγάπη που με σώζει
που άρχισε να μου εφαρμόζει
πινέλα και λευκούς καμβάδες
χειμώνες με λαμπρές λιακάδες
Για να έχει κάτι
την πιο ωραία οφθαλμαπάτη
πως στάζει απ ' το ταβάνι χρώμα
κι'έχει ο ουρανός όνειρα ακόμα
Α.Π.
ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ
είδα ένα όνειρο χθες βράδυ που με ξύπνησε
ήμουνα σπίτι λέει μόνος και είχε ζέστη
ήρθε ένας στίχος που δεν έγραψα και μου έγνεψε
μου είπε η μούσα σου σε ψάχνει , τράβα βρες τη
του είπα την σκότωσα μία νύχτα που την σκέφτηκα
και στο τετράδιο μου έκρυψα το πτώμα
και στου Οδυσσέα το κατάρτι ότι δέθηκα
για να μη μάθει πως την αγαπάω ακόμα
μα είχε ακούσει ότι η μούσα μου είναι μιά χαρά
ότι την είδαν σε μιά άνοιξη να ανθίζει
πως την συνάντησαν του είπαν μιά φορά
μέσα στους στίχους μου μονάχη να γυρίζει
με ένα μολύβι πως μουτζούρωνε τα λάθη μου
και το όνομά της να το αλλάζει γράμμα γράμμα
και να ξεπλένει με αγάπη όλα τα πάθη μου
λες και με αγάπησε και εκείνη ένα πράμα
Α.Π
Το αιώνιο ρολόι
Και οι εποχές αλλάζουν ακριβώς
Μια καταπράσινη κυματιστή θάλασσα σκέπασε την λασπωμένη πεδιάδα
Οι αμυγδαλιές ξαναφόρεσαν τα νυφικά τους αρνούμενες όμως ξανά και ξανά τους μνηστήρες
Τα σύννεφα προσπαθούν να κρατήσουν μέσα στις χούφτες τους την βροχή για τον επόμενο χειμώνα ενώ λιγοστές σταγόνες κυλάνε ανάμεσα από τα δάχτυλά τους
Τα χελιδόνια κάνουν κύκλους προσπαθώντας να μαντέψουν το πιο φιλόξενο σπίτι
Οι μέλισσες πιστές και φέτος στην συμφωνία που έχουν κάνει με τα λουλούδια
Πόσο τυχεροί είναι εκείνοι που δεν θρηνούν την ομορφιά
Τόσο ψεύτρα η άνοιξη
Αλλά ποιος δεν αγαπάει τα όμορφα ψέματα?
Άλλωστε ένα όμορφο ψέμα η αλήθεια μου
Α.Π.
ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ
Έδεσε τα κορδόνια των καινούργιων παπουτσιών του με ανείπωτη χαρά και συγχρόνως με μεγάλη προσοχή ...
Αυτός που όλη του τη ζωή περπατούσε ξυπόλητος , ήταν σε θέση να φοράει τα πιο μοντέρνα , τα πιο όμορφα , τα πιο ακριβά παπούτσια γιατί έτσι το έφερε η τύχη ...
Ομως λίγο λίγο την θέση της χαράς την πήρε η αγωνία ...
Γιατί γνώριζε καλά πως ποτέ , μα ποτέ δεν θα έχει ξανά τέτοια παπούτσια αν αυτά του χαλάσουν ...
Και έτσι περπατούσε μόνο όταν ήταν απαραίτητο ...
Και τις περισσότερες φορές οι μέρες και οι μήνες τον έβρισκαν στο ίδιο σημείο...
Και άργησε πολύ να καταλάβει ότι σημασία έχει να φτάσεις εκεί που θες και όχι τι παπούτσια θα φοράς στον δρόμο σου ...
Ομως από τη στιγμή που το συνειδητοποίησε δεν στεναχωριόταν πλέον που έλειωναν οι σόλες των παπουτσιών του , ίσα-ίσα χαιρόταν , γιατί καταλάβαινε ότι έχει περπατήσει πολύ δρόμο πηγαίνοντας προς τον προορισμό του ...
Α.Π.
ΑΝΟΙΞΗ
αν ήταν χελιδόνι ότι αγάπησα
θα γύριζε κοντά μου
φτερό φτερό
την άνοιξη και φέτος την μάδησα
μα μου είπε πως και πάλι
δεν θα σε δω
λες και έχει ο μαΐστρος την αύρα σου
χορεύει με το κύμα
το φως
θυμάμαι τα ματάκια τα μαύρα σου
πώς πέρασε στα αλήθεια
ο καιρός
τριφύλλι καταπράσινο το χαρτί
μολύβι με σπασμένη
την μύτη του
η μούσα δραπετεύει απ' την γιορτή
και ανθίζει ένα γέλιο
στην λύπη του
Α.Π
ναι ξεχνώ ..... και όλοι ξεχνάμε
Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ
ήρθε στην ώρα του το τρένο
εγώ είμαι εδώ και περιμένω
να κατεβείς, να σ αγκαλιάσω
φοβάμαι μη και δεν προφτάσω
μήπως ο χρόνος τρέξει πίσω
που ήρθα να σ' αποχαιρετήσω
που σου είχα πει πως σ αγαπούσα
καθώς το χέρι σου κουνούσα
μην μπεις στο λάθος το βαγόνι
που είναι δικό τους και σκοτώνει
γιατί το γέλιο θα σωπάσει
τρέμω μην ήδη σε έχω χάσει
μήπως στην στάση που είμαι τώρα
μες στον αέρα και στην μπόρα
κανένα τρένο δεν ζυγώνει
μην σε έχασα και έμεινα μόνη
έχει περάσει ένας χρόνος
που με σκοτώνει ο ίδιος φόνος
μες στις καυτές της λαμαρίνες
είμαι νεκρή δώδεκα μήνες
Α.Π.
ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ
είσαι πάντα εδώ , πάντα μπροστά μου
ένα βήμα ακόμα και σε πιάνω
η σκιά σου μέσα στην σκιά μου
πάλι σε κερδίζω και σε χάνω
είσαι πάντα εδώ μα πάλι λείπεις
μοναχός δεν ζω , μαζί σου σβήνω
σε αφήνω και με εγκαταλείπεις
όλα στα γυρεύω και στα δίνω
είσαι πάντα εδώ μα δεν σε νοιάζει
δεν σε νοιάζει αν γύρισα ή αν φεύγω
είναι η μοναξιά που σε τρομάζει
και να γίνουμε ένα το αποφεύγω
είσαι πάντα εδώ , πάντα μαζί μου
είσαι ο πιο δικός μου ξένος τόπος
σε ανασαίνω στην αναπνοή μου
και να σ΄αγαπώ είναι ο μόνος τρόπος
Α.Π.
ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ
και τι νομίζεις πως θα μείνει
τι θα απομείνει
τώρα που φεύγεις και εσύ
ακόμα μιά αδιανή σελίδα
με μια κηλίδα
από χυμένο κρασί
ακόμα μία ελπίδα ψεύτρα
μια χαρτοκλέφτρα
με πειραγμένα χαρτιά
τι και αν ήσουν καταιγίδα
αφού εγώ είδα
μόνο μιά στάλαγματιά
δεν ξέρω αν με έχεις συγχωρήσει
και λησμονήσει
τα λόγια μου τα πικρά
μα εγώ σου στέλνω μία συγγνώμη
μία ακόμη
σε δυο στιχάκια μικρά
Α.Π
μεθυσμένες υπογραφές
και θα έρθει η στιγμή που την αγαπη θα την ζητιανέψεις αλλά κανείς δεν θα σε λυπηθεί
που θα την απαιτήσεις αλλά κανείς δεν θα σε φοβηθεί
που θα προσπαθήσεις να την αγοράσεις αλλά κανένας δεν θα σου την πουλήσει
που θα την ονειρευτείς αλλά όλα τα όνειρα τελειώνουν το πρωί που θα ξυπνήσεις
που θα την αντιγράψεις αλλά δεν θα είναι η δική σου
που θα την ζηλέψεις αλλά η ζήλια δεν σκότωσε ποτέ κανέναν μνηστήρα
που θα την ανταλλάξεις αλλά καμία ζυγαριά δεν μπορεί να την μετρήσει
που θα την μισήσεις γιατί το μίσος ποτέ δεν θα σου ζητήσει την αιτία
που θα την απαξιώσεις γιατί έχεις την ανάγκη να νιώθεις οτι έχει αξία η ζωή σου χωρίς αυτήν
πού θα πεις ''εγώ δεν έχω την ανάγκη να αγαπάω και να με αγαπάνε'
'μέχρι να έρθει κάποιος που σε αγαπάει και τον αγαπας και να σου πει ''κανέναν δεν έχεις ανάγκη είμαι εγώ εδώ για σένα''
και το μόνο που θα εχεις να πεις τότε είναι ..... ''σε αγαπάω''
