ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ

 συγγενεις και λιγοι φιλοι

θα δακρυζουν πανωθε μου

 η βροχη θα σιγονταρει

στο κλαψουρισμα του ανεμου

     μα εσυ δεν θασαι εδω
     ενα αντιο να σου πω

στις σκιες θαμαι κρυμενος 

την πομπη για να κοιταζω
και στα συννεφα μοναχος 

σαν τον λυκο θα ουρλιαζω

    γιατι εσυ δεν θασαι εδω
    ενα αντιο να σου πω

τα λουλουδια θα σκορπισω 

οταν ολλοι θαχουν φυγει
και απ το χωμα θα ξεθαψω 

οτι μου χει απομεινει

    για να ερθω να σε βρω
    ενα αντιο να σου πω
Α.Π.

ΣΤΙΧΟΣ

ποτε δε γυρεψες στολιδια και παλατια
μοναχα λιγο φως να μπαινει απ τη γριλια
ποτε δεν κοιταγες τους αλλους μες στα ματια
ουτε φθονουσες ουτε ειχες νιωσει ζηλια

ησουν αορατος σαν γυρναγες στην πολη
και ελαφρα τα βηματα σου διχως ηχο
ποτε δεν ησουνα εκει που ηταν ολλοι
σπηλια σου ητανε οι λεξεις σε ενα στιχο

τωρα μια μασκα εχεις μονιμα φορεσει
για να μπορεσεις μες στους αλλους να υπαρξεις
οτι εσυ απεχθανεσαι, στη μασκα σου αρεσει
και αν σε ποναει απλα τη μασκα σου θα αλαξεις

γιατι ενας στιχος που κανενας δεν  διαβαζει
ειναι ενα δακρυ που γυριζει μες στα ματια
και λιγο λιγο η ψυχουλα σου σκουριαζει
παρατημενη μες σε σκοτεινα δωματια

Α.Π.

ΔΥΟ ΜΑΥΡΑ ΘΗΡΙΑ

δυο μαυρα θηρια στην πλατεια γυριζουν
θυμωμενα συνεχεια ολο μισος γρυλιζουν
το ενα κουκουλα φοραει το αλλο μαχαιρι τραβαει

στη γωνια ο μπογιας μες στα πρασινα ρουχα γελαει
με τα μπλε του του τα ματια τα θερια που χτυπιουνται κοιταει
εχει εδω και καιρο που κανεις δεν πατα στην πλατεια
ολλοι μενουν μακρια απο φοβο μη ρθουν τα θηρια

και στο μπογια αφηνουν την μαχη
την ευθυνη μοναχος του να χει

και εκεινος στη κλουβα τη μια μερα τα κλεινει
μα την πισω την πορτα ανοιχτη παντα αφηνει
και συνεχεια ο κοσμος τον μπογια φωναζει
μια και ειναι ο μονος που απ τα θερια δεν τρομαζει

και ας την πολη δικια του να ειναι
κλειδωμενος στο σπιτι σου μεινε
τις ειδησεις να ακους των οκτω
που κοιτας με το στομα ανοιχτο
 να σου λενε ποιον εχεις εχθρο
Α.Π.


 

ΤΟΥ ΘΥΜΟΥ ΟΙ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ

ποταμι η λασπη στο δρομο κυλαει
μολυβι ο ουρανος καταρρακτες ξερναει
ο αερας σφυριζει τα δεντρα λυγιζει
η αστραπη την πνιγμενη την πολη φωτιζει

το βραδυ εχει πεσει το κρυο τρυπαει
απ το τζαμι  κοιταζω μα αυτη δεν γυρναει
αχ!!! να μπορουσα να γυρισω το χρονο
δυο κουβεντες ακομα να της ελεγα μονο

σε αγαπω  να προλαβαινα μονο να πω

κλειστο το τηλεφωνο και δεν απανταει
δυναμωνει ο αερας τις πορτες κτυπαει
οι ωρες που λειπει ειναι ενας αιωνας
εξω μονη της ειναι και ειναι χειμωνας

βρεγμενη θα ειναι μπορει να κρυωνει
και εγω φταιω θεε μου και αυτο με σκοτωνει
του θυμου τις κουβεντες γιατι να μη δεσω
να κλεισω το στομα και να μη την πονεσω

σαγαπω   να προλαβαινα μονο να πω
Α.Π.

ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ ΠΟΘΟΙ

στον τοιχο τοπιο θλιμμενο με ασπρομαυρο φως
στη γλαστρα ο χειμωνας λεπτο το λεπτο να μαραινεται
ξανα σε γυρευω μα εσυ ενας ποθος κρυφος
στο λαιμο μου κοιταζω μα το φιλι σου δε φαινεται

τραγουδι η βροχουλα στο τζαμι μου λεει βραχνα
η νυχτα γεραζει ρυτιδες γεμιζει ο καθρεφτης μου
ο καπνος του τσιγαρου τη μορφη σου σκιτσαρει αχνα
 και γω να γυρευω αν εισαι ο αστυνομος η ο κλεφτης μου

απ τον τοιχο σε σκιζω μα μετα σε κολλαω ξανα
και με τρομο κοιταζω μηπως και μου πληγωθηκες
το ονομα σου νομιζω οτι ακουω να λεω σιγανα
την καρεκλα τραβας και απο τη ζωη μου σηκωθηκες

νιωθω γερος και συ κοριτσακι που χορευεις γλυκα
μες στα χερια μου κρυβω μην την δεις την αγαπη μoυ
και στα ματια μου μεσα κρυμμενος σε κοιτω τυπικα
κι οτι νιωθω κλειδωνω στης καρδιας το κιταπι μου

Α.Π.

 

ΑΝΑΠΗΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

σε μια οθονη που παγωνει το χρονο
ηχους κανω την χαρα και τον πονο
στο χαρτι μια ζωη τσαλακωνω
ενα αρχιζω ιδιο με ενα τελειωνω

μαχη δινω με το καθε στιχακι
να βρω το ποδι που χωρα στο γοβακι
τις λεξεις παιρνω απο το χερακι
αυτες που χαραζα παιδι στο παγκακι

μα δε σε βρισκω ποτε στο μελανι
μονο τα λαθη ειναι εκει που εχω κανει
μοναχα οι φοβοι μου γινονται λεξεις
θα δεις και μενανε αν το προσεξεις

ενα αναπηρο φαλτσο τραγουδι
ενα ξερο μαραμενο λουλουδι
πανω στο ασπρο χαρτι εχει ξαπλωσει
και ποιος μπορει ια πνoη να του δωσει
Α.Π.
https://www.youtube.com/watch?v=VUjYUrE7FRk

 

ΩΡΑ ΝΑ ΦΕΥΓΩ

ωρα να φευγω, ωρα να παρω την ψυχη μου και το σωμα
ωρα να σβησω ολα τα ιχνη απο το χωμα
να κλεισω μεσα στο τετραδιο τη θλιψη
αφου ποτε και σε κανενα δεν θα λειψει
ωρα να φευγω

μα της ψυχης σου τον καθρεφτη σαν κοιταξεις
μονο τους αλλους οταν δεις να μην τρομαξεις
και αν ποτε σου σου δεν εγνωρισες ποιος εισαι
την ζωη του αλλου μια χαρα την προσποιεισαι
ωρα να φευγω

και τις χαρουμενες πληγες να μη ματωνω
αυτες που ελπιζεις πως θα κλεισουν με το χρονο
και που σε μαθανε να ζεις σαν αλλος νασαι
και μονο τα ονειρα των αλλων να θυμασαι
ωρα να φευγω
 Α.Π

ΤΑ ΛΕΜΕ

το λουλουδι της αγαπης μας δεν βλεπουμε,μονο τα αγκαθια στο κοτσανι του κοταμε
να το κραταμε τωρα πια ουτε που ξερουμε,οταν τ αγγιζουμε τα χερια μας τρυπαμε

εμεις τα λογια τα σκληρα πες μου που βρηκαμμε,σε πoια πληγη ητανε μεσα μας κρυμμενα
τουτα τα αγρια θερια πες μου πως λυθηκαν,και τι τα κραταγε τοσο καιρο δεμενα

του παραδεισου το χαδι δεν μου εδεινε,τουτο το χερι το τραπεζι που χτυπαει
αυτα τα ματια με αγαπη δεν με κοιταγαν,πως γιναν βλεμμα που με μισος με κοιταει

μου πες τα λεμε και με οργη την πορτα ανοιγεις
ολου του κοσμου η σιωπη σου λεει μη φυγεις
δεν ειμαι εγω αυτος την πλατη που γυριζω
μα ειμαι αυτος που οτι σπυραμε θεριζω
Α.Π.

https://www.youtube.com/watch?v=GXPbPfIoNNo

 

ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΑΔΙ

ετρεξες απ το φως ξοπισω τα ονειρα σου να ζητησεις
σε μια σκια εμεινα πισω να περιμενω να γυρισεις


βρηκες τους δρομους ανοιγμενους και ειπες να τους περπατησεις
πηρες καβαλα τους ανεμους πηγες μακρια για να γυρισεις

ξεφυτιλιζω το καντηλι που τρεμοπαιζει να μη σβησει
και δαγκωμενα εχω τα χειλη ο εφιαλτης μην ξυπνησει


η απουσια ιστο υφαινει και σαν αραχνη με ρουφαει
αυτη η σωπη με ξεκουφενει αυτος ο στιχος με τρυπαει

κοιτα το φως μην προσπερασεις γιατι απο πισω ειναι σκοταδι
απλωσε ριζες φτιαξε βασεις γιατι ποναει το ρημαδι
Α.Π.

https://www.youtube.com/watch?v=CERRcgv7-jA

Ο ΠΙΟ ΠΙΣΤΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ

ποση αγαπη στα ματια σου μικρο μου σκυλακι
ολος ο κοσμος σου εγω το μικρο ανθρωπακι
κουνας την ουρα οταν σπιτι γυριζω
και τρεχεις ολο χαρα οταν κοφτα σου σφυριζω
οταν σε βγαζω για βολτα εισαι ευτυχισμενο
και υπομονη ποση δειχνεις οταν εισαι κλεισμενο

εγω σου δινω να ζησεις και συ να ζω με μαθαινεις
και ας μην μπορεις να μιλησεις πως νιωθω καταλαβαινεις
και οταν γαυγιζω σαν σκυλος που τον ξεχασανε ολοι
εσυ ο πιστος μου ο φιλος βολτα με βγαζεις στην πολη

Α.Π.

Η ΚΟΛΑΣΗ

της κολασης την πυλη ανοιξαν μα κανενας δεν θελει να βγει
οι κολασμενοι λεξη να ακουσουν δεν θελουν φοβουνται να γυρισουν στη γη


φοβουνται τους κοκκινους  ηλιους που απο ωρα σε ωρα θα αναψουν
 το πυρ το εξωτερο αντεχουν μα δεν θελουν ξανα να τους καψουν

στο λαιμο τους εχουν κεφαλια ακομα που στην κολαση κανεις δεν τα κοβει
ειναι αβασταχτοι οι φοβοι της γης μα στην κολαση αντεχονται οι φοβοι

καναν λαθη και αυτα τα πληρωνουν μα στη γη και οι αθωοι υποφερουν
και οι ανθρωποι μια χειροτερη κολαση απο ωρα σε ωρα θα φερουν

στην κολαση ομορφια δεν υπαρχει να πονεσεις οταν την δεις να πεθαινει
ανοιχτες και ας αφησαν τις πορτες απ την κολαση κανενας δεν βγαινει
Α.Π.

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=FEDbPFYCIzw

Η ΠΙΣΤΗ
δυο σταγονες της βροχης πιασαν κουβεντα,πανω στα συννεφα προτου την καταιγιδα
λεει η μεγαλη η σταγονα στη μικρουλα "εγω ξαναγινα βροχη και ακου τι ειδα

ειδα τα δεντρα λιγο πριν να ξεραθουνε που τη ελπιδα τους ποτε δεν ειχαν χασει
για την βροχη που μ αγωνια καρτερουσαν ,φτιαχναν με πιστη εκκλησιες μεσα στα δαση

ειδα θηρια που την διψα για να σβησουν ,με λυσσα επιναν το αιμα το ενα του αλλου
το πιο ισχυρο ηταν που εγραφε τους νομους ,το μονο δικιο ηταν το δικιο του μεγαλου

η μπορα επεσε στο δασος μια μερα ,και τα γερμενα δεντρα αρχισαν να ψηλωνουν
ομως τα αγρια θερια μεσα στο μισος , συνεχισαν το ενα το αλλο να σκοτωνουν

ητανε δυσκολες στιγμες μεσα στο δασος,που το αδικο και το κακο επικρατουσε
οποιος ποτε ομως δεν εχασε τη πιστη ,ηταν εκεινος που στο τελος ξεδιψουσε
Α.Π.

ΕΛΑ ΝΥΧΤΑ
φτιαχνω νυχτα το φως να κρυψω
και τις σκεψεις τυλιγω με γυψο
με μια κουβερτα σπηλια σχηματιζω
και τον κοσμο  για αποψε κοιμιζω

ελα νυχτα μαζι με τον υπνο
διωξε τις σκεψεις που μ αφηνουνε ξυπνιο
μες στην σπηλια μου δεν θελω κανενα
ουτε εσενα μα ουτε και μενα

η καταιγιδα τις πορτες χτυπαει
και η βροντη σαν θεριο αλυχταει
εχω κλειδωσει τον φοβο απ εξω
εχω δεσει τα ποδια κοντα σου μην τρεξω
Α.Π.
https://www.youtube.com/watch?v=FY5pJIwIKYI
 

ΚΛΕΜΜΕΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

κουραστηκες γλυκια μου και ξαπλωσες
φεγγαρι στα σεντονια που τ απλωσες
ο ποθος μες στα ματια σου κρυφτηκε
πισω απ τα βλεφαρα σου κοιμηθηκε

τα ρουχα σου κοιταζω στο πατωμα
και των μαλιων σου το ανακατωμα
το σημαδακι στο λαιμουδακι σου
την σιλουετα απ το κορμακι σου

ο χρονος δανεικος και μας τελειωσε
ο παγος στο ποτηρι μου ελιωσε
γυρευω τα κλειδια στο σακακι
το τσιγαρο σβηνω μες στο τασακι

στις μυτες φευγω να μην ξυπνησεις
ποτε θα ρθω να μη με ρωτησεις
καιρο τωρα δεν εχω απαντησεις
μονο προβληματα διχως λυσεις

οταν ξυπνησεις δεν θα μαι δω
θα παρει μερες για να σε δω
απ τον παραδεισο να φυγω πρεπει
την μασκα βαζοντας του καθως πρεπει
Α.Π.


 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

τραβας την κουβερτα και αφηνεις τον κοσμο απ εξω
εγω στο χαρτι δυο στιχακια παλευω να πλεξω
δυο ουρανοι σκοτεινοι που τα αστερια τους τα χουνε χασει
δυο παιδια στους βυθους της ψυχης που χουνε ξεπαγιασει

αναβοσβηνει το φως απο των χριστουγεννων το δεντρο
μουσικες και φωνες ακουγονται απο της πολης το κεντρο
δυο αναμενα τσιγαρα στο τασακι που καιγονται μονα
στο ποτηρι μου ο παγος να μη λιωσει δινει ματαιο αγωνα

πες μου ενα δρομο μοναχα που αν τον παρεις ποτε δεν τελειωνει
πες μου ενα ονειρο μονο που δε σβηνει οταν ξημερωνει
πες μου μια φωτια που δεν καιει οτι την τρεφει
πες μου ενα ασκουπιστο δακρυ στην ψυχη που δεν επιστρεφει

ειναι η αγαπη ενα αστερι που πεφτει και δεν προλαβαινεις να δεις
και κοιταζεις τριγυρω και ρωτας μηπως το δε κανεις
Α.Π.

ROCK ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
ενα μικρο βιβλιαρακι στο κομοδινο μου παντα εχω
πριν κοιμηθω το ξεφυλλιζω και νιωθω οτι κοντα μου σ εχω

πριν χρονια μου το ειχες δωσει και αδιαφορα το ειχα παρει
μικρο εσυ ησουν κοριτσακι και γω κοτζαμ μου παληκαρι

μεσα ειχες κλεισει ενα γραμμα που μου ελεγες τι ειναι για σενα
και πως για λογο που δεν ξερεις παντα σου θυμιζε εμενα

ειχες υπογραμμισεις λεξεις και ειχες γραψει σημειωσεις
μου ειπες πως περασε καιρος θαρρος να βρεις να μου το δωσεις

rock μυθιστορημα το λενε και ειναι φυλαχτο για μενα
τωρα που εσυ με εχεις ξεχασει αυτο ολο μου θυμιζει εσενα
Α.Π.

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ
αλαζει το χταποδι χρωμα και γινετε ενα με το βραχο
γελαει το δακρυ με το αστειο για να μη φαινεται μοναχο
πλεκει η αραχνη τον ιστο της και η νυχτα γινεται παγιδα
σηκωνετε απ το τραπεζι πριν γινει η μπορα καταιγιδα

αδεσποτο σκυλι στο δρομο ολη τη νυχτα τριγυριζει
εξω απ το σπιτι της περναει και ολο παραπονο γρυλιζει
καθεται στο παγκακι μονος το ενα τσιγαρο πισω απ τ αλλο
το βαρος που χει στην καρδια του ειναι ασηκωτο μεγαλο

ετσι ειναι η αγαπη σαν την γατα στην αγκαλια σου νιαουριζει
μα αν την πιεσεις παραπανω τα νυχια βγαζει και σε σκιζει
Α.Π.

ΠΟΙΑ ΜΑΣΚΑ ΑΠΟΨΕ ΝΑ ΦΟΡΕΣΩ ;

ποια μασκα αποψε να φορεσω
με ποια καλυτερα θα αρεσω ;

αυτη που ξερει τα ποιο ωραια αστεια να λεει
 η εκεινη που ειναι παντα μιζερη κα κλαιει
η αυτη που καποτε αγαπησες εσυ
που τωρα βρισκεις να ειναι τοσο βαρετη

εκεινη που με δειχνει ολα να τα ξερω
πως ευκολα μπορω ολα να τα καταφερω
εκεινη που λιγη βοηθεια ζητιανευει
και που πολλα απ την ζωη της δεν γυρευει

ποα μασκα αποψε να φορεσω ;
με ποια καλυτερα θα αρεσω ;

και ακου!!! τις μασκες μου ποτε να μην πειραξεις
μην προσπαθησεις να τις βγαλεις θα τρομαξεις
Α.Π.

ΤΟ ΑΓΚΑΘΙ
στο λουλουδι κοντα εχει φυτρωσει ενα αγκαθι
και το λουλουδι γκρινιαζει για το κακο που χει παθει

που θα πρεπει κοντα του την ζωη του να ζησει
και ειναι τοσο πανεμορφο τωρα που χει ανθησει

γιατι η τυχη του εφερε τοση ασχημια κοντα του
και φοβαται χαραμι πως θα παει η ομορφια του

αχ και τι δεν θα εδινε κατι να το ξερανει
μα αλιμονο ως τωρα η ευχη του δε πιανει

καθε μερα το αγκαθι διπλα του του μιλαει
μα το λουλουδι με απεχθεια την πλατη γυρναει

και ποτε καμια σημασια δεν του δινει
και οταν γερνει κοντα του τα πεταλα του τα κλεινει

μια κοπελα εχει βγει για να μασει το Μαι
και οταν φτανει κοντα το λουλουδι κοιταει

να το κοψει ετοιμαζετε με το μικρο της μαχαιρι
μα το αγκαθι εκει διπλα της της τρυπαει το χερι

φευγει κλεοντας και ετσι το λουλουδι γλυτωνει
και γιοματο ανακουφιση τα πεταλα του απλωνει

"θεε μου ποσο σε ντρεπομαι" με λυγμους λεει στο αγκαθι
"δε πειραζει"λεει εκεινο "ολοι κανουμε λαθη"
Α.Π.








 

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ
αν δεις την φωτια στο σκοταδι κρυμμενη παγωμενη στου δρομου την ακρη
και τον ανεμο ακουσεις να ανασαινει με κοπο με τα ματια θολα απ το δακρυ
μην τρομαξεις και φυγεις τα ονειρα σου θα ειναι τα ονειρα σου που τα χες χαμενα
σαν αδεσποτοι σκυλοι που μια μερα σε χασαν και απο τοτε ολο ψαχνουν για σενα

κοιταξε τα τα γνωριζεις
και την πλατη μη γυριζεις
φυσα την φωτια να αναψει
σ αγαπαει δεν θα σε καψει
ασε το πανι να ανοιξει
και ο αερας θα φυσηξει
Α.Π.

 

το κλειδι

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ
κλειδωμενο σε παταρι υγρο
το παιδι που ειχε ονειρα χιλια
το κλειδι το χω χασει εγω
και εχω χρονια πολλα να το δω

την κιθαρα στα χερια κρατω
στο σαλονι ο σκυλος μου παιζει
μα σε λιγο ερχεται προς τα δω
και ακουμπα το κλειδι στο τραπεζι

του σφυριζω μαζι μου να ρθει
στο παταρι απεξω σαν ειμαι
μα φοβαμαι την πορτα να ανοιξω
...στο παιδι τωρα πια τι να δειξω

στο σαλονι γυριζω αργα
το κλειδι το κρεμω στο λαιμο του σκυλιου μου
και εκεινο κουνα την ουρα
στο λαιμο του γυαλιζει το φως του κλειδιου μου
Α.Π.

ΤΟ ΝΤΟΜΙΝΟ
σαν ενα ντομινο ποσο μακρυ δεν ξερω
μοιαζει να ειναι η ζωη του καθενος
σαν γεννηθεις πεφτει το πρωτο το κοματι
που ριχνει το αλλο και αυτο το αλλο συνεχως

του ντομινο το τελευταιο το κοματι
αγαπημενων μου εχω δει να εχει πεσει
μα δεν μπορουσε ομως κανεις να το σηκωσει
ποσο πολυ η πτωση του με χει πονεσει

περνουν οι μερες και ολο πεφτουν τα κοματια
του ντομινο μου η γραμμη ποσο μικραινει
αφου γεννηθηκα και επεσε το πρωτο
του τελευταιου ειναι η τυχη του γραμμενη

και αυτο που εχει καποια αξια ειναι ποσο ομορφα θα πεσει
του ντομινο σου η διαδρομη σε οσους τη  ειδαν να αρεσει
Α.Π.



 

ΤΟ ΡΑΦΙ
ενα φουστανι σε μια κρεμαστρα σε μαγαζι κεντρικο
κανεις δεν το χει ποτε διαλεξει και ειναι σε πανικο


ερχεται κοσμος και το κοιταει μα δεν το παιρνει κανεις
περασε η μοδα του και δεν φοριεται και ας τοχουν μισοτιμης

κλαιει και οδυρεται ολη τη μερα τρεμει στο ραφι μεινει
στην αποθηκη μηπως  το βαλουν και τοτε τι θα πογινει

ενα σαβατο μια κοπελα ολο χαρα και ολο ναζι
στεκει μπροστα του το ξεκρεμαει και αμεσως το δοκιμαζει

"ποσο μου αρεσει θα το αγορασω παρακαλω ποσο κανει?¨"
παει στο σπιτι και το φοραει "ω!!!τι ωραιο φουστανι¨"

βαφεται φτιαχνεται και περιμενει τηλεφωνο να την παρει
της εχει ταξει μαζι να βγουνε το πιο ομορφο παληκαρι

η ωρα περναει και το τηλεφωνο μενει βουβο δε χτυπαει
μα αργα την νυχτα της στελνει μηνυμα "θα βγει με αυτην που αγαπαει"

κλεοντας γδυνεται και το φουστανι του δινει μια μες στο ραφι
ω!!! το καιμενο το ραφι του εγραφε και οτι εγραψε δεν ξεγραφει
Α.Π.

  ΒΟΥΒΗ ΑΓΑΠΗ 
μια λιμνουλα με στασιμο νερο που εξατμιζεται
και στο νερο της μια νεραιδα κουρασμενη καθρεφτιζετε
μια ρωγμη πανω σε τοιχο απο σεισμο που εξεχαστηκε
λυγμος που πηρε ο αερας την νυχτια που ο ιουδας εκρεμαστηκε

δακρυ που κυλησε στο μαγουλο και το φεγγαρι το φωτισε
και απο που ηρθε και που παει μοναχο κανεις δεν ρωτησε
σιωπη που ανοιξε το στομα να μιλησει μα δεν μιλησε
ξενιτεμενος που γυριζει απ το ταξιδι και κανενας δεν τον φιλισε

μετεωρα βηματα στην ακρη του κενου που σταματησανε
σκια που χαθηκε για παντα μολις τα φωτα την φωτισανε
ενα αποτσιγαρο μπροστα στην πορτα σου που κλωτσησες
και πως εβρεθηκε εκει και ποιος το καπνισε δεν ρωτησες

μια αστραπη που σκοτεινη για παντα μενει
μια βροντη που της εκλεισανε το στομα
ενα ναυαγιο που μπαρκο περιμενει
φτερα κλειστα φυλακισμενα μες στο σωμα
ΑΠ

Η ΚΟΠΕΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΛΟ

κοιταει το μηλο η κοπελα
ολο ευωδια της λεει ελα
παει κοντα του και το αγγιζει
αχ τι ωραια που μυριζει
και διχως δισταγμο δαγκωνει
ο κοσμος γυρω ολος παγωνει

με μιας αστραφτει και βρονταει
θεε μου τι εκανα? ρωταει
μα ο παραδεισος ανοιγει
και τηνε σπρωχνουνε να φυγει

και τοτε βρισκεται μοναχη
χωρις κανενα διπλα να χει
τι και αν το μηλο καταριεται
το γυαλι αν σπασει δεν κολλιεται

το μηλο διπλα της σαπιζει
θεε μου αυτο δεν της αξιζει
τοσο το εχει μετανιωσει
μα ομως κανεις δεν θα την σωσει
Α.Π.

ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΠΟΤΕ

θελω τοσο να σου πω
δυο λεξεις μοναχα
μια ευκαιρια πως θα θελα να χα
να σου φανερωθω
χωρις την μασκα του φοβου
να ρωτησω να μαθω
τι σε διωχνει
και μακρια μου σε σπρωχνει
δεν σου ειπα ποτε
πως τα φυλαξα τα δακρυα σου
παντα μεσα μου τα χα
πως κοιμηθηκα με τα ονειρα σου
να μην μεινουν μοναχα
οι εφιαλτες σου με χουν ξυπνησει νυχτα τοσες φορες
και οι λυπες σου με χουν ματωσει για να γινουν χαρες
Α.Π

Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΜΟΥ
Μπροστα στον καθρεφτη μου εκαθησα παλι
πως φαινομαι ετσι τιν τουτο το χαλι
γκριματσες του κανω χαμογελο σπαω
"ρε φιλος σου ειμαι¨ του λεω   ¨"σ αγαπαω"

αυτος μου απανταει  "συγνωμη ποιος ειστε?
εγω δεν σας ξερω τα αστεια αφηστε
να παψετε θελω και κλειστε τα φωτα
και αν θες να με δεις κλεις τα ματια σου πρωτα

και πες μου τι βλεπεις? πως μοιαζεις?πως εισαι?
αληθειες μοναχα και μην προσποιεισαι"
του λεω ψαρακι πως μοιαζω σε γυαλα κλεισμενο
πουλι στο κλουβι του που ειναι φοβισμενο

περηφανος γλαρος ψηλα που πεταω
το απεραντο μπλε ολη μερα να κοιταω
μικρος και μεγαλος ποιος ειμαι δεν ξερω
μα οτι και αν ειμαι θα τα καταφερω

"θυμηθηκα "  μου λεει ο καθρεφτης  "ποιος εισαι
και γω σε αγαπαω βγες εξω και ζησε
Α.Π



 

ΑΣΠΡΟ

ασπρο σεντονι απλωμενο η αγαπη μου
και συ το ζεσταινες μεχρι να το στεγνωσεις
τωρα αλλο χερι το απλωνει στο κρεβατι μου
και συ δεν εισαι εδω για να ξαπλωσεις

ασπρο πανι η μοναξια μου στο καταρτι μου
που εσυ δεν φυσηξες ποτε για γα φουσκωσει
και γω πορειες για μας  εχαραζα στο χαρτη μου
μα το ονειρο μου σα βαρκουλα εχει πατωσει

ηρθες και εφυγες χωρις να καταλαβεις
ποσο πολυ ποσο πολυ σ αγαπησα
ετρεχες παντα τη ζωη σου να προλαβεις
και γω να βρεις αυτο που θελεις σ αφησα

στο ασπρο χαρτι που τωρα γραφω φανερωθηκες
σα μια νεραιδα στις γραμμες του να χορεψεις
μες στο μελανι του στυλου μου ηρθες και χωθηκες
οπως και τοτε στη στιγμη να με μαγεψεις
Α.Π
 

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
δεν ειμαι εγω

ειναι ο καπνος μου

εξαυλωθηκα

και δεν υπαρχω

μια χαρακια
...
αφησα μονο

νερο οταν κυλησα

πανω στον βραχο

δεν εισαι συ

εισαι ενας μυθος

στιχοι που γεννησε

η φαντασια

τοσο μελανι

που τσαμπα χυθηκε

ψεμα οτι γραφτηκε

και ανοησια

παντα τα ονειρα

τα βλεπεις μονος

οι εφιαλτες μονο μοιραζονται

για ποιες ευθηνες τωρα μιλαμε

φτηνες κουβεντες

που δεν χρειαζονται

ποτε δεν ειμαστε

οτι πιστεψαμε

ουτε αετοι ουτε σπουργιτια

ψυχες που ζησαμε

σε ξενα σωματα

και ειχαν διευθυνση

σε ξενα σπιτια

Α.Π

ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ ΤΟΥ ΜΑΓΟΥ

ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ ΤΟΥ ΜΑΓΟΥ

  γραφω τραγουδια μηπως και σε συναντησω
μα δεν υπαρχεις στο μελανι της γραμμης
μεσα στου μαγου το καπελο εισαι κρυμενη
και γω δεν ξερω τι να κανω για να βγεις
Α.Π.

ένα μικρό δέντρο σε φλεγόμενο δάσος

ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ

στο μαξηλαρι αφησες το
δακρυσμενο περιστερι
 πως ταξιδευατε μαζι
 κανεις δεν ξερει

 βγαινεις στην σκονη της πολης
 που την σιωπη δεν ακουει κανενας
 καρφωμενος σπαθια και ματωνεις
 κραυγη και συ μες στον αχο της αρενας

περναει και τουτη η μερα
 θες να πας στο λευκο περιστερι
 νατο κρυψεις στο ονειρο μεσα
 μην το βρουν οι αετοι στο καρτερι

 στο σκοταδι μαζι ξαμολατε
 χιλια αστερια ο ουρανος να διαλεξεις
 πανω σε ενα υγρο μαξιλαρι
 θα γεννιουνται οι πιο ομορφες λεξεις

 που γλυκαινουν τον νου για να αντεξεις
 την βουη της επομενης μερας
 καθε δακρυ φτερα εχει βγαλει
 και γεμιζει περιστερια ο αερας
 ΑΝ.Π.