ΠΡΩΙΝΟ ΟΝΕΙΡΟ
απο ενα συνεφο ξεπεζεψε μπροστα μου
με ενα ασκο πισω στην πλατη κρεμασμενο
του ειπα'' ελα γερο και σε περιμενω
και ασε τον ανεμο να ανοιξει τα πανια μου''

κοιταει με θλιψη το σκαρι μου το σπασμενο
που ως επανω με νερα ειχε γεμισει
και το καταρτι που'χε σπασει και σαπισει
και το πανι που σε κομματια ηταν σχισμενο

''πες μου'' μου λεει ''ποιος αερας εχει ευθυνη
για ολο τουτο το κακο που εχεις παθει?''
''δεν φταιει του λεω η τρικυμια,μα η γαληνη
 που εχω στης ξερας βυθιστει  τα απατα βαθη''

λυνει τους κομπους τον ασκο που εχουν δεμενο
την τραμουντανα απ'τα μαλλια εξω τη βγαζει
και το σκαρι μου που ηταν στη στερια σπασμενο
κομματια τωρα μες στο πελαγο βουλιαζει

απο το ονειρο ξυπνω πριν ξημερωσει
εξω ο αερας τα παραθυρα κτυπαει
λες στα αληθεια  να εχει ο Αιολος  θυμωσει
και γιατι στη ξερα ειμ' ακομη να ρωταει?
Α.Π.

Η λαμψη
 Πολυτιμος λιθος που πια να λαμπει σταματησε
  στο λαιμο που ξεθωριασε του φιλιου κοκκιναδι
 πεφταστερι  μπροστα μου σε κομματια θρυμματισε
μα πες μου ποσο χωραει μες στις πετρες σκοταδι

Ποσο ξεμακρυνες και πια δεν σε φτανω
εγινες ξενη,μια αγνωστη, μια  αλλη ,
οπως τα συνεφα ψηλα εκει πανω
που ενω δεν τα σωνω με βρεχουνε παλι

Σαν πανακριβο κρυσταλλο που μ' ενα αγγιγμα το'σπασα
τα γυαλια του με κοψανε και εγιομησα με αιμα
παραμυθι ανοητο που με το ποθο μου το'πλασα
 ποσο αναγκη ειχε η αληθεια μου να αγαπησει ενα ψεμα
Α.Π. 









Α.Π.

 ΔΥΣΗ
Σε μιά θλιμμενη δυση
οσα εχω επιθυμησει
φωτια
στη θαλασσα βουλιαζουν
τα χρωματα που αλλαζουν
βαθια

Ο ηλιος πριν να γειρει
με ενα ραντιστηρι
αργυρο
τα κυματα αγιαζει
και χρωματα αδειαζει
στο νερο

Μενω να μετρω πανια που σβηνουνε
και οσα δεν θα γινουνε
τα θρηνω
καπως απο ενα γλαρο πιαστηκα
και για λιγο κρεμαστηκα
στο κενο

Με μια θλιμμενη δυση
η μερα θα μ'αφησει
ξανα
τα χρωματα αγκαλιαζω
και παω και κουρνιαζω
μετα

Μεσα στο ονειρο πανια ανοιγουνε
με καλουνε να φυγουμε
απο δω
ομως μια σκεψη παλι με νικα
μην γυρισεις στα ξαφνικα
και δε σε δω
 Α.Π.

ΤΡΟΜΑΞΕ Η ΓΙΟΡΤΗ

Ανεμελα μες στα δρομακια τριγυριζεις
οτι εισαι στοχος του θεου δεν το γνωριζεις
καθως το αιμα που κυλα κοιταζεις
και απο φοβο και ιδρωτα σταζεις
μες στα σπασμενα τα γυαλια πεσμενος
μες σε ενος αλλου τη ζωη χαμενος

Τωρα η γιορτη τρομαξε και εχει φυγει
και την αυλαια καποιος δεν ανοιγει
Πως το τραγουδι εχει γινει δακρυ?
Γιατι κομματια εισαι σε μια ακρη?

Ποιος ειναι εκεινος που θα σου εξηγησει?
ποιος τα θερία τα εχει αμολησει?
και πως να πιασεις το απλωμενο χερι
πως να γνωριζεις ποιος κρατα μαχαιρι?
Α.Π.

 ΑΝΕΜΟΙ
εγω παιδι απο χωριο και συ πρωτευουσιανα
το πιο μακρυ ταξιδι μου ηταν μεχρι την Λασση
 Μαιστρο εγω σε πέρασα μα ησουν Τραμουντανα
μεχρι να μασω τα πανια τον μπουσουλα ειχα χασει

θυμαμαι ειχε Οστρια που εχασα τα σημαδια
και  ολες  οι ακτογραμμες κρυφτηκαν απ'τη σκονη
ηρθε κι'ο Μπατης που ζητα φιλια αγκαλιες και χαδια
και στα μελτεμια ξεχασα να μην σε αφηνω μονη

τωρα που ο λιβας με εκαψε γυρευω απανεμι
και στον πουνεντη δεν μιλω γιατι μακριά μου σ'εχει
κι αν την ζωη μου τσακισαν του κοσμου οι ανέμοι
απο τον Αιολο ζητώ παντα να σε προσεχει
Α.Π.