ΕΝΑΣ ΚΑΔΟΣ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ

σε ενα καδο σκουπιδιων γεματο σακουλες
φαγητο μεσα ψαχνουν πεινασμενες γριουλες
μεταναστες και αλητες καθε νυχτα τον ζωνουν
κατι παντοτε βρισκουν κι απ την πεινα γλυτωνουν

καποτε ηταν σκασμενος απ τα βαρη των αλλων
που πετουσαν σε κεινον και τον γιομιζαν βρωμα
και ενα πλακωμα ειχε που ντροπη ηταν μαλλον
ζωντανος και αν φαινοταν αυτος ενιωθε πτωμα

παει καιρος που χε μπλεξει μεσα σε φασαριες
τοτε που καθε μερα γινονταν απεργιες
κοντεψε να πεθανει μεσα στα δακρυγονα
και αυτος να πληρωνει αλλονων τον αγωνα

του πεταγανε πετρες και μολοτοφ τον καψαν
και οι σακουλες που ειχε σαν λαμπαδα αναψαν
μα τις ροδες που εχει κανεις δεν προσεχει
και ξεσπαει και ουρλιαζωντας αρχιζει να τρεχει

με απιστευτη φορα οποιον βρησκει παταει
και οπως αναπηδαει τα σκουπιδια πεταει
και αφου τρεχει για ωρες σταματαει ιδρωμενος
ειναι αδειος και νωθει τοσο ξαλαφρωμενος

μα οπως στεκεται εκει στης πλατειας την ακρη
καποια βηματα ακουει και τον καιει ενα δακρυ
ειναι μια γριουλα που δεν βρισκει να φαει
κι αντοχη πια δεν εχει παρακατω να παει

αχ μακαρι να ηταν γιοματος σακουλες
ναβρουν κατι να φανε οποιες ερθουν γριουλες
Α.Π.