Το θαλασσοπουλι

Και ξεσπασε με ορμη η καταιγιδα και η θαλασσα βγηκε στη στερια και οι δρομοι γιναν  ποταμια αγρια που παρεσερναν του Θεου και του ανθρωπου τα εργα.
Οι ριπες του αερα με ενα μαστιγιο χτυπουσαν μεχρι και τις ψυχες
Η αστραπη εκοβε στα δυο το λιγοστο φως
 Μονο ενα ταξιδιαρικο θαλασσοπουλι χαμηλα πανω απ τα κυματα αψηφησε το τερας
Μα δεν ηταν που δεν φοβοταν. Μα δεν ηταν που δεν ηξερε τον κινδυνο
Μα ηταν που ειχε αργησει να φυγει
Που ειχε μεινει πολυ πισω
Και επρεπε να κανει το ταξιδι στην ωρα του
Οπως το εκαναν οι γονεις του
Δεν ξερει γιατι. Ομως ξερει πως αργησε.
Α.Π.