ΒΡΕΧΕΙ
η λυπη η βουβη βροχη στο τζαμι
και της σιωπης η οργη μες στις σταγονες
τον φοβο κρυβεις με την απαλαμη
στο φως της αστραπης χιλιες εικονες

βροντες που ξεψυχουν μες στο σκοταδι
βροντη και ο στεναγμος σου ξεψυχαει
γυμνος μες στην ψυχη σου αυτο το βραδι
κρυωνεις και εξω βρεχει να βρονταει

μια αναμνηση γλυκια κουβερτα απλωνεις 
και μαξιλαρι κανεις το ονομα της
νυσταζεις τωρα,διπλα της  ξαπλωνεις
ποσο ζεστα ειναι που εγειρες κοντα της
Α.Π.