ΤΟ ΦΤΑΙ ΞΙΜΟ
του δεντρου εκεινο το στολιδι που κραταει στο χερι ακομη
εκεινη η λεξη μες στο στομα που δεν εγινε συγνωμη
τα αστεια που παγωνουν πριν γελασουνε τα χειλη
και το γραμμα στο συρταρι που ποτε δεν  εχει στειλει
εγιναν μισος αιωνας που τον εζησε ενας αλλος
και παιδι που στον καθρεφτη μεσα φαινεται μεγαλος

μα αν εφταιξε για κεινο που δεν εγινε ταξιδι
ειναι που μιλουσε ωραια του παραδεισου το φιδι

την κρυμμενη την αληθεια που τηνε φυλαει το ψεμα
και η μασκα που εχει δωσει του ανικητου το βλεμμα
το θηριο που βρυχαται μα φοβαται οταν φοβιζει
και η αγαπη που δεν ξερει να μιλαει μα γρυλιζει
εγινε τραγουδι φαλτσο διχως μουσικη και στιχο
και βροχη μεσα στα ματια που εχει της σιωπης τον ηχο

μα αν εφταιξε σε κατι που αορατος γυρναει
ειναι που απο τη ζωη του ουτε απ'εξω δεν περναει
Α.Π.