ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΣΕΝΤΟΝΙ
δεν θα πω σε κανένα πως σε είδα ξανά
να ανεβαίνεις μαζί μου δύο-δυό τα σκαλιά
τα κλειδιά μου κοιτούσες από την τσέπη να βγάζω
σαν Θεό , που τον κόσμο στη στιγμή τον αλλάζω
είναι τα μάτια σου φλόγα μα το σώμα σου κρύο
καληνύχτα σου είπα ή σου είπα αντίο
σιωπηλά το φεγγάρι με τον ήλιο θρηνούνε
μία το ένα , μία ο άλλος , αγκαλιά σε κρατούνε
κάνεις πως δεν κοιτάζεις, ξέρεις πως σε κοιτάζω
να τραβήξω το άσπρο το σεντόνι διστάζω
που αν βγαίνω ή αν μπαίνω είναι που δεν γνωρίζω
αν σε όνειρο είμαι ή αν απέξω γυρίζω
με άσπρο μάρμαρο στρώνω άμα θες να ξαπλώσεις
σου έχω δώσει φαρμάκι μήπως έτσι γλιτώσεις
σου είχα πει πως ποτέ μας δεν θα μείνουμε μόνοι
μα παγωμένο σε αφήνω μες στο άσπρο σεντόνι
Α.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου