ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΥΛΑΙΑ
Και όταν θα έρθει εκείνη η νύχτα η αξημέρωτη
που η καταιγίδα θα βγει έξω από το σώμα μου
γίνε η ανάσα η τελευταία
μες στο στόμα μου
Όταν οι στίχοι μου πνιγούνε στο μελάνι τους
και όταν στεγνώσουν στην παλέτα μου τα χρώματα
να είσαι η άνοιξη η αιώνια
μές στα αρώματα
Και ενώ δεν σου έκλεψα ποτέ σκιά απ' το δέντρο σου
δάγκωσα εκείνον τον καρπό που απαγορεύεται
και η ζωή μου μες στην λήθη
εκπορνεύεται
Κι αφού η άμμος στην κλεψύδρα μου εξαντλήθηκε
και από τον χρόνο ξεφορτώνουνε τα χρόνια μου
μούσα να ήσουν να ξορκίζεις
τα δαιμόνιά μου
Α.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου