ΤΑ ΧΡΥΣΟΨΑΡΑ

και νομιζεις τον κοσμο πως ειδες μια ζωη κολυμπωντας σε ενα γυαλινο βαζο
και δεν ξερεις πως για να ρθω κοντα σου που κολυμπι δεν ξερω μες στη γυαλα βουλιαζω
τα φτερα μου για να μη τα ζηλεψεις τα χω μεσα μου κρυψει και κλειστα τα κραταω
μα τα βραδια οταν κλεινεις τα φωτα απ το βαζο το σκαω και τα αστερια μετραω

 απ το σωμα του χρυσοψαρου βγαινω
και στ αστερια καθε βραδυ πηγαινω

απ το χερι σε κρατω οταν κανεις τους ατελειωτους κυκλους μοναχή  μη σ αφησω
και διαλεγω για να ειμαι μαζι σου σαν χρυσοψαρο ολη τη ζωη μου να ζησω
τι και αν ξερω οτι ακομα μπορω να πεταξω και να φτασω  στα αστερια
αφου ο κοσμος δεν μπορει να μου δωσει ολα αυτα που εχω νιωσει μες στα δυό σου τα χερια

και διαλεγω χρυσοψαρο να μαι
μα συχνα τα φτερα μου θυμαμαι

Α.Π.