ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ
και την ψυχη μου  αφησα στης θαλασσας τη γλυκα
πανω στο βραχο καθιστος με ενα βαρυ τσιγαρο
μες στο καπνο ξεφυσαγα μεσα μου οση ειχα πικρα
και καρφωσα τα ματια μου ψηλα σ'ενα ασπρο γλαρο

το κυμα ηρθε και εσπασε με οργη πανω στον  βραχο
και λες να φυγω ηθελε και πετρες μου πετουσε
σαν να'μαι  αδεσποτο σκυλι που γυριζε μονάχο
και ολοι το κλωτσουσανε απο οπου κι αν περνουσε

και ακουσα τη θαλασσα καταρες να μου δινει
που εκαψε το δακρυ μου τα δροσερα νερα της
και εστειλε και την βροχη να με απομακρυνει
λες και στιγμη δεν ηθελε να μεινω εγω κοντα της

θαλασσα τι σου εκανα και με παλευεις τοσο?
γλαρος δεν ημουνα και γω πριν τα φτερα μου χασω?
ετσι πως τα καταφερα να σε αναστατωσω?
ασε μονο σημερα κοντα σου να βραδιασω

 και κεινη με λυπηθηκε και ησηχασε για λιγο
τα κυματα κοπασανε και επεσε ο αερας
μα ομως δεν εμπορεσα στιγμη για να ξεφυγω
απο ολα οσα γεννησε η μητρα αυτης της μερας

 πανω στο βραχο μ' εβρηκε το πιο βαθυ σκοταδι
μουσκεμα και τα ρουχα μου μουσκεμα κ'η ψυχη μου
λες και ολα τα εχασα ετουτο δω το βραδυ
λες και ο θεος δεν ακουσε ποτε την προσευχη μου
Α,Π,