ΠΡΩΙΝΟ ΟΝΕΙΡΟ
απο ενα συνεφο ξεπεζεψε μπροστα μου
με ενα ασκο πισω στην πλατη κρεμασμενο
του ειπα'' ελα γερο και σε περιμενω
και ασε τον ανεμο να ανοιξει τα πανια μου''

κοιταει με θλιψη το σκαρι μου το σπασμενο
που ως επανω με νερα ειχε γεμισει
και το καταρτι που'χε σπασει και σαπισει
και το πανι που σε κομματια ηταν σχισμενο

''πες μου'' μου λεει ''ποιος αερας εχει ευθυνη
για ολο τουτο το κακο που εχεις παθει?''
''δεν φταιει του λεω η τρικυμια,μα η γαληνη
 που εχω στης ξερας βυθιστει  τα απατα βαθη''

λυνει τους κομπους τον ασκο που εχουν δεμενο
την τραμουντανα απ'τα μαλλια εξω τη βγαζει
και το σκαρι μου που ηταν στη στερια σπασμενο
κομματια τωρα μες στο πελαγο βουλιαζει

απο το ονειρο ξυπνω πριν ξημερωσει
εξω ο αερας τα παραθυρα κτυπαει
λες στα αληθεια  να εχει ο Αιολος  θυμωσει
και γιατι στη ξερα ειμ' ακομη να ρωταει?
Α.Π.