ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΣ

 

ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΣ

Το πρόβλημα μου είναι ο άνθρωπος.

Ο άνθρωπος είναι  που θα  κάψει το  δάσος μου.

Που θα γεμίσει με απόβλητα τη θάλασσα μου.

Που θα σκοτώσει το αγαπημένο μου σκυλάκι με φόλα.

Που θα με δείρει επειδή είμαι διαφορετικός.

Που θα μου πάρει χρησιμοποιώντας τις τράπεζες, το σπίτι που μου άφησε ο πατέρας μου.

Που θα στείλει τα παιδιά μου στην πρώτη γραμμή ,να σκοτώσουν τα συνομήλικα τους παιδιά , που φοβούνται όσο και εκείνα.

Που χρησιμοποιεί την νοημοσύνη του και την τεχνολογία του για να φτιάξει όπλα που μπορούν να καταστρέψουν εκατοντάδες φορές τη γη , αλλά ακόμα δεν έχει βρει πώς να ξεδιψάσει και να ταΐσει τα παιδιά στην Αφρική.

Μισώ τους ανθρώπους , άρα είμαι απάνθρωπος.

Μα η τελευταία ελπίδα του ανθρώπου είναι οι απάνθρωποι αυτού του κόσμου

Α.Π.

ΚΥΡΑ ΜΟΥ

 ΚΥΡΑ ΜΟΥ

βγαίνω απ τις αυταπάτες μου

 και στην ουσία μπαίνω

κοίταξα στην πυξίδα της

 και βρήκα που πηγαίνω

έγινε ο πόθος αγκαλιές 

και τα φιλιά μου χάδια

και από το παλιό κρεβάτι μου

 ξέστρωσα τα σκοτάδια

βγήκα απ 'την αυταπάτη μου 

και την γαλάζια ελπίδα

κ' έγειρα  στο φεγγάρι μου

την μέρα που την είδα

τις αυταπάτες μου απαλά

 μες τα τραγούδια μου  άφησα

και μόνο ένα χαμόγελο

 από εκείνες κράτησα

πόσο γεμίζω με ψυχή

 που αγγίζω την χαρά μου

και που  την μούσα μου μπορώ

 να την λέω ''κυρά μου''

Α.Π.

ΕΣΥ ΕΚΕΙ

 ΕΣΥ ΕΚΕΙ

Μα ξέρω  είσαι εκεί , πίσω από το τζάμι

Πώς τόσες σκέψεις να μην σε έχουν θρέψει

 να σε έχουν ντύσει 

να σε έχουνε ποδέσει

Όταν ο χρόνος εσταμάτησε λιγάκι 

σαν κουρασμένος ταξιδιώτης στο παγκάκι

Όταν  γεμίσαν οι φωλιές με χελιδόνια

απ 'τα κλουβιά όταν δραπέτευσαν τα χρόνια

Όταν η μούσα με ζητούσε σε χορό

όταν το ''θέλω'' νίκησε το ''δεν μπορώ''

νομίζω σε είδα που κουνούσες το μαντήλι

με ένα μυστήριο χαμόγελο στα χείλη

Εκεί κατάλαβα πως έγινες δικιά μου

πως θα γεννούσσες τα γαλάζια τα παιδιά μου

Εκεί νομίζω ότι  γέννησες και εμένα

για να υπάρχω και να νοιάζομαι για σένα

Α.Π

 Στέγνωσε η χαρτοπετσέτα που σκούπιζα τους χειμώνες .

Απλωμένη μπροστά μου με ξεθυμασμένα γαλάζια γράμματα που δεν διαβάζονται πια .

ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ

 ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ

Μιά συρμάτινη χώρα

με ένα άνυδρο μπόι

το αύριο της το δείχνει

 σκουριασμένο ρολόι

Παρελθόν σκοτωμένο 

με πηγμένο το αίμα

η αλήθεια με αγκάθια 

και αφέντης το ψέμα

Στου Θεού το γαλάζιο

στο λευκό του ασβέστη

σαν ζητιάνοι γυρνάμε 

φουκαράδες και ρέστοι

Ξεπουλήθηκε η προίκα 

και η κόρη χρωστάει

το κορμί να πουλήσει 

την τιμή συζητάει

Την σημαία βαστάνε 

όσοι την ξεφτιλίζουν

τραγουδάνε τον ύμνο

 μόνο αυτοί που  γρυλλίζουν

Και η δικιά μου η πατρίδα 

που είναι η γη η δικιά τους

δεν χωρά τα παιδιά μας

 μοναχά τα παιδιά τους

Α.Π

 

ΑΣΩΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

 ΑΣΩΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Πάλι μες στον στίχο μου  , και σε μίαν άλλη σκέψη 

το άσωτο μου το όνειρο θέλει να επιστρέψει

το  έκλεισα στο  ''ουδέποτε ''πριν με καταφέρει

και μετά   εσφράγισα με το βουλοκέρι

Με ποια μάνα το έκανα και με ποιάν εταίρα

πως το αξίζει ο διάβολος να έχει μία μητέρα

πως μπορεί η κόλαση να έχει αγάπη τόση

γιατί πρώτα με ανέστησε για να με σκοτώσει

Μόνο να το ρώταγα θα ήθελα αν μπορούσα

αν με θυμάται άραγε η κυρά μου , η μούσα

αν ποτέ κατάλαβε πόσα  της χρωστάω

και πως συχνά την σκέφτομαι και την αποζητάω

Α.Π.