ΤΟΥ ΘΥΜΟΥ ΟΙ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ

ποταμι η λασπη στο δρομο κυλαει
μολυβι ο ουρανος καταρρακτες ξερναει
ο αερας σφυριζει τα δεντρα λυγιζει
η αστραπη την πνιγμενη την πολη φωτιζει

το βραδυ εχει πεσει το κρυο τρυπαει
απ το τζαμι  κοιταζω μα αυτη δεν γυρναει
αχ!!! να μπορουσα να γυρισω το χρονο
δυο κουβεντες ακομα να της ελεγα μονο

σε αγαπω  να προλαβαινα μονο να πω

κλειστο το τηλεφωνο και δεν απανταει
δυναμωνει ο αερας τις πορτες κτυπαει
οι ωρες που λειπει ειναι ενας αιωνας
εξω μονη της ειναι και ειναι χειμωνας

βρεγμενη θα ειναι μπορει να κρυωνει
και εγω φταιω θεε μου και αυτο με σκοτωνει
του θυμου τις κουβεντες γιατι να μη δεσω
να κλεισω το στομα και να μη την πονεσω

σαγαπω   να προλαβαινα μονο να πω
Α.Π.