ένα μικρό δέντρο σε φλεγόμενο δάσος

ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ

στο μαξηλαρι αφησες το
δακρυσμενο περιστερι
 πως ταξιδευατε μαζι
 κανεις δεν ξερει

 βγαινεις στην σκονη της πολης
 που την σιωπη δεν ακουει κανενας
 καρφωμενος σπαθια και ματωνεις
 κραυγη και συ μες στον αχο της αρενας

περναει και τουτη η μερα
 θες να πας στο λευκο περιστερι
 νατο κρυψεις στο ονειρο μεσα
 μην το βρουν οι αετοι στο καρτερι

 στο σκοταδι μαζι ξαμολατε
 χιλια αστερια ο ουρανος να διαλεξεις
 πανω σε ενα υγρο μαξιλαρι
 θα γεννιουνται οι πιο ομορφες λεξεις

 που γλυκαινουν τον νου για να αντεξεις
 την βουη της επομενης μερας
 καθε δακρυ φτερα εχει βγαλει
 και γεμιζει περιστερια ο αερας
 ΑΝ.Π.